Το μαύρο του κόκκινου

Παλιές φωτογραφίες,με ακολουθούνε σαν παιδιά,με ρωτάνε γιατί δεν μεγάλωσαν ποτέ,γιατί έμειναν υποσχέσεις που σκουριάζουν στο συρτάρι.Πίσω απ΄τις βιτρίνες των ματιών σου,όλα είναι πλαστικά,εύχεσαι τίποτα να μην είναι αληθινό και μια τεράστια αυλαία να σκεπάσει το πτώμα αυτής της πόλης.
Τις νύχτες γίνονται καλλιστεία για σκιάχτρα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι στους κριτές.Ποια κατάθλιψη χαμογελάει καλύτερα,ποιος φόβος υπόσχεται πολλά;Ποια ενοχή τον πόνο σου θα κρύψει,ποια πληγή θα τις χωρέσει όλες και θα κλείσει σαν φερμουάρ;
Ποιος εφιάλτης δείχνει καλύτερα με μαγιό;Ποιος λάθος είναι πιο όμορφο με στέμμα;
Ακόμη δεν  κατάλαβες,πως τα φωτοστέφανα είναι φίμωτρα,τα εξώφυλλα και οι αφίσες παράθυρα από κελιά.Τα νέον γράμματα πάνω στις μαρκίζες,λίστες εκτέλεσης και οι διαφημίσεις στις λεωφόρους οι δέκα εντολές.
Η Μέδουσα σέρνεται στους δρόμους,δεν έχει φίδια για μαλλιά,συρματοπλέγματα μέχρι τους ώμους,και μάτια από σπασμένα κινητά.
Στην σκιά της κοχλάζουνε κραυγές,στις φλέβες της πνίγονται οι μέρες,κανείς δεν την φοβάται πια.Γυρεύει μόνο έναν καθρέφτη,να γίνει πέτρα,άμμος και να σκορπίσει μακρυά απο'δω.
Εδώ τα τέρατα είναι πιο όμορφα από όλους. Καταπίνουνε διαμάντια και ξερνάνε κάρβουνα.Αλχημιστές που μετατρέπουν όλο το χρυσάφι σε χαρτί.
Και΄γω σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό
Ενώ πεθαίνεις από δίψα,δεν πίνεις ποτέ,για να μη χαλάσεις το καθρέφτισμα σου στα νερά.
Κόκκινο μετάξι,τσαλάκωσε κι απόψε το σκοτάδι.
Πουλάνε όνειρα,αγοράζουν αναμνήσεις,κάνουν format στις συνειδήσεις.
Η ζωή που μικραίνει όσο η αλήθεια μεγαλώνει,μεθυσμένη από τον πόνο βουλιάζεις στα σεντόνια.Κόλαση είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο,και τ'όνομα αυτού του δρόμου δεν είναι τέλος.Η μεγαλύτερη νύχτα ξημερώνει.Πέφτεις σαν βροχή στα όνειρα μου,κάθε πρωί ξυπνάω γιατί πνίγομαι,ξυπνάω διψασμένος.
Άγονη γραμμή,στη συχνότητα των σπασμένων σου φτερών,στα μπαρ της φτήνιας να μιλάς σ' ένα ποτήρι και ένα τασάκι,το μυαλό μια σβούρα στου βυθού την πλάτη,δάχτυλα σαν σπίρτα,καίγονται καθως σ'άγγίζω,σφίγγω τις στάχτες για να μην σε χάσω,να μην σκορπίσεις στον αέρα.Στην σκακιέρα θα γίνω όλα τα πιόνια σου,να κάνεις χίλια ματ στη δυστυχία.

Σε περιμένω,να ζωγραφίσεις με φωτιά και αίμα το κενό.