Το κόκκινο του μαύρου

Ξυπνάς.Μέσα στον κυκλώνα της μέθης.Το μάτι του,μια σταγόνα παγωμένου χρόνου,που δε λιώνει ποτέ.Όλα τα ίσως,τα έπρεπε,τα μπορεί,στοιχειώνουν το παρόν,λεπτά ζόμπι που μετατρέπουν το τώρα σε χθες.
Η πίκρα έχει ποτίσει μέχρι και την σκιά σου,γεύση από φτηνό τσιγάρο,που το πέταξες στα μισά γιατί σου έκαψε το στόμα,χωρίς να ξεδιψάσει τον εθισμό σου.Ψάχνεις στο βυθό της σιωπής σου,κάτι να κόψει την πτώση,να σταματήσεις να νιώθεις ηττημένος σε μια μάχη που δε δόθηκε ποτέ.
Τραβάω την άκρη του καθρέφτη σαν να είναι νήμα,ξηλώνω την αντανάκλαση,ξεγυμνώνω το κενό.Ο μίτος είναι ο λαβύρινθος.Αν δεν χαθείς βαθιά μέσα σ'αυτό που πραγματικά θέλεις,δε θα βρεις ποτέ το δρόμο και τον εαυτό σου.
Βαδίζεις,σχεδόν τυφλός,ανάμεσα σε μέρες από σκουριασμένο φως και νύχτες από χάρτινο σκοτάδι.Από χαρτόνι που βρέχεται,μουσκεύει από τις ματαιωμένες προσδοκίες,χίλιες βροχές η κάθε συλλαβή,όλο το βάρος του σύμπαντος σε πιάνει από το λαιμό.Παλεύεις ως το πρωί με τους δεκάδες εαυτούς σου,για να κερδίσει πάλι στα σημεία,η πιο έξυπνη μετριότητα.

Όσο κι αν τρέξεις,τα όρια του κλουβιού σου δεν είναι το διαμέρισμα,η πόλη,ο πλανήτης.Οι τοίχοι της φυλακής  είναι το κρανίο σου,τα κάγκελα το σώμα σου,στενεύουν σαν τελεσίγραφο που δεν μπορείς ν'αγνοήσεις,μεσαιωνικό βασανιστήριο από pixels και οθόνες.Για πόσο καιρό ακόμα,θα είσαι κατοικίδιο του φόβου σου;Μέχρι να στειρώσει το μυαλό σου και να σταματήσεις να ονειρεύεσαι,να φαντασιώνεσαι,να ελπίζεις;Όλες οι αποστάσεις κρύφτηκαν σε έναν αριθμό,στο τελευταίο ψηφίο του κινητού σου.Άλλο ένα τηλεφώνημα που δε θα κάνω,άλλη μια εικονική εκτέλεση.Άσφαιρα πυρά,και από ένα σημείο και μετά,δεν ξέρω τι να περιμένω,να σταματήσουν ή να είναι επιτέλους αληθινές οι σφαίρες;
Τι συμβαίνει τελικά;Επανάσταση κατά των ψευδαισθήσεων ή οι ψευδαισθήσεις σου επαναστάτησαν;Και αποφάσισαν να πάρουν τον έλεγχο,γιατί έτσι κι αλλιώς,εκείνες κυβερνούν αυτό το σώμα.Ο κόσμος καθρεφτίζεται στα γυαλιά σου.Η σκιά της γεύσης ενός άλλου ουρανού πολιορκεί τα κύτταρα σου.Δέσε κόμπο τη φωτιά.Ο χρόνος είναι τραύμα και'μεις οι όχθες της πληγής,μόνο κάτι πιο δυνατό και πιο μεγάλο μπορεί να μας ράψει ξανά σε ένα.Μα μερικές φορές,πρέπει να ματώσουμε για να δεθούμε πιο σφιχτά.Tα σώματα δεν είναι κύκλος,είναι σπείρα,που χορεύει σε ρυθμούς αιωνιότητας.

Πιες το σκοτάδι μέχρι το κατακάθι.Θάψε τις μέρες,μέχρι να ξημερώσει αίμα.Κρύψου πιο βαθιά στα χέρια μου.Άσε με να ανασαίνω τις προσευχές,τα παραληρήματα και τον πυρετό σου.Οι ψίθυροι σου μετατρέπουν σε θαύμα τη σιωπή.Αγκάλιασε με,κλείσε μου τα μάτια και ας πέσουμε μαζί.Καθώς θα πέφτουμε,θα βουλιάζουμε στα αστέρια.Η τροχιά της γης είναι το περίγραμμα του κορμιού σου στο κρεβάτι.Ψηλαφίζω το άπειρο στο τσαλακωμένο ύφασμα,στη ζεστασιά της απουσίας σου.Στον καθρέφτη του μπάνιου,σκουπίζω τους υδρατμούς και βλέπω όλους τους ορίζοντες να τέμνονται στο στήθος σου.Η μυρωδιά των μαλλιών σου με ξεδιψάει.Τα ρολόγια παραπατάνε,βραχυκυκλώνουν.
Πυροτεχνήματα χαϊδεύουν το ταβάνι,αόρατα κύματα μεταμορφώνουν τα δωμάτια σε ταξίδια.Στο πάτωμα τα σύννεφα χορεύουν,γύρω από τα πόδια σου.Αγκάλιασε με,κλείσε μου τα μάτια και ας πέσουμε μαζί.Μόνο όταν χορεύεις στην κόψη της εμμονής,δαμάζεις τις πιθανότητες.Και ο κόσμος,έστω για μια στιγμή,γίνεται αιώνια δικός σου.