Σάρκινος λόγος.Γ.Ρίτσος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ‘χω πια φωνή να τα μιλήσω.
Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.
Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου,
αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα.
Να με θυμάσαι – μου ‘λεγες – έτσι?
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου?
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου – γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω.
Λοιπόν, πώς να ‘χω πια τη φωνή.
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.




Υποσχόμενη μέρα.

Κ’ ήρθες.

Φωτιά και καπνός.

Καπνός και νύχτα.

Το κρεβάτι καίγεται.

Από φωτιά τα φτερά μας.

Δεν καίγονται.

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατὴ μόνο σ᾿ εμένα.

Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.

 Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.


Με το κόκκινο του αίματος  είμαι  Είμαι για σένα Τ’ όνομά σου μονάχα  πάλι και πάλι  βαθειά ερημιά μου ο αρχάγγελος το ποίημα Άλλη κατοικία δεν έχω Κατοικώ στο σώμα σου.

Αποσπάσματα από τη συλλογή Τα ερωτικά,εκδόσεις Κέδρος,1981.