Άνωση

 

Υπάρχουν λέξεις που δε λέγονται, μόνο με πράξεις.

Υπάρχουν πράξεις που δε γίνονται. Μόνο κρύβονται σε ψιθύρους.

Υπάρχει τρόπος για κάθετι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει δρόμος.

Υπάρχει δρόμος ακόμα κι όταν δεν υπάρχει χιλιοστό χώρου να κινηθείς.

Μερικές φορές, πρέπει να σπάσεις τα πάντα για να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή, και πρώτα θα κομματιάσεις τον καθρέφτη.

Και να πετάξεις όλα τα φώτα στην φωτιά, μέχρι το σκοτάδι να καταπιεί όλους τους ουρανούς που ονειρεύτηκες.

Όλα τ'αστέρια στα σκουπίδια και όλη την ομορφιά στο νεροχύτη, σαν φτηνό ποτό, που δεν είναι πια αρκετό.

Και πρώτα από όλα τα μάτια σου, χρυσάφι που πρέπει να λιώσει πρώτο, μήπως και μπορέσω να το ξοδέψω σε οτιδήποτε μέτριο και εφήμερο.

Μετά όλους τους δρόμους που δεν κάναμε μαζί, κι ύστερα όλα τα μέρη που πότισαν οι ανάσες μας.

Όλοι οι ορίζοντες στο πάτο ενός μπουκαλιού, όλα τα ναι σε ένα ξέχειλο τασάκι, κι όλα τα όχι κάθε πρωί να ζητάνε τους τόκους ενός γιατί.

Έσπασα ό,τι βρήκα, έσκισα ό,τι έκρυβαν τα συρτάρια, έκαψα όλα τα graffiti στα στενά του μυαλού και των κυττάρων μου.

Έγδαρα το δέρμα από όλους τους χάρτες, σκότωσα κάθε φωτογραφία και αντικείμενο.

Ναυάγησα στις όχθες του τίποτα και περιμένω να πνιγώ από τη σιωπή. 

Αλλά δεν έρχεται ποτέ.

Οι άνεμοι του γέλιου σου με παρασύρουν στους ίδιους προορισμούς, στα ίδια νησιά, στις ίδιες παραλίες.

Όσο πιο βαθιά πέφτω να πνιγώ, τόσο ψηλά στα σύννεφα βρίσκομαι. Όσο πιο πολύ σφίγγω το έρεβος πάνω μου, τόσο πιο πολύ νιώθω την γλύκα του φωτός.

Έκοψα τις φλέβες από κάθε όνειρο, και προσπάθησα να ξεπλύνω με το αίμα κάθε ίχνος πραγματικότητας από πάνω μου, στράγγιξα από κάθε εφιάλτη όλη τη λήθη, μα δεν έφτασε.

Σκότωσα τον εαυτό μου  εκατομμύρια φορές, μα ήταν απλά σκηνές από μια ταινία, και πάντα στο φινάλε, έγραφες το τέλος με το χαμόγελο σου.

Πέταξα τα κλειδιά στην άβυσσο, μα όλες οι πόρτες άνοιξαν.

Έγραψα το όνομα σου στο νερό και όλα τα κύματα το συλλαβίζουν πριν πεθάνουνε στα βράχια.

Ζω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μισοτελειωμένα γράμματα, σε τσαλακωμένα σκίτσα και βιβλία γεμάτα σημειώσεις.

Άνοιξα το κουτί της Πανδώρας και σκότωσα την ελπίδα, τα υπόλοιπα δεν μπορούν να μου κάνουν κάτι.

Μάζεψα όλα τα ερωτηματικά και τους έβαλα φωτιά. Άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο και περιμένω.

Το παράλογο να ανατείλει.