Best Of 2022

 

Films

1. Bullet Train

2. Elvis

3. Babylon

4. Fire Of Love

5. Fresh

6. Athena

7. The Killer: A Girl Who Deserves to Die

8. Decision To Leave

9. Crimes Of The Future

10. Smile

11. Moonage Daydream

12. The Unbearable Weight of Massive Talent 

13. Clerks III

14. Argentina 1985

15. Codename : Emperor

16. All Quiet on the Western Front

17. See How They Run

18. Three Thousand Years of Longing

19. The Bad Guys 

20. Top Gun: Maverick

TV Shows

1. Winning Time

2. The Offer

3. Primal

4. Better Call Saul

5. Tulsa King

6. Cobra Kai

7. Tokyo Vice

8. House Of The Dragon

9. The Last Movie Stars

10. Maestro

Albums

1. Σtella - Up and Away

2. Hermanos Gutiérrez - El Bueno y el Malo 

3. Messa - Close

4. Justin Hurwitz - Babylon OST

5. St. Paul & the Broken Bones - The Alien Coast

6. Monophonics - Sage Motel

7. The Hellacopters - Eyes Of Oblivion

8. Lloyd Miller - Orientations 

9. Jack J - Opening the Door

11. Howard Shore - Crimes of the Future OST

12. Hangman's Chair - A Loner

13. Sumerlands - Dreamkiller

14. Calexico - El Mirador

15. Adrian Quesada - Jaguar Sound 

16. The Black Angels - Wilderness Of Mirrors

17. Bambara - Love on My Mind

18. Neneh Cherry - The Versions

19. Branko Mataja - Traditional And Folk Songs Of Yugoslavia

20. Eric Hilton - Lost Dialect

Best Of 2022 Mixcloud

Babylon (2022)

 

Είναι το Babylon η καλύτερη ταινία του Damien Chazelle; Σίγουρα είναι η πιο φιλόδοξη. Το τέλος των 20s και η μετάβαση από το βωβό στον ομιλών κινηματογράφο, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος. Ο Chazelle, ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή στο Hollywood, αφηγείται την ιστορία με σπασμένα φρένα. Η εναρκτήρια σεκάνς είναι ήδη στο πάνθεον του κλασικού. Δε μιλάμε απλά για επίδειξη τεχνικής, αλλά για τις σπάνιες φορές, που η απόσταση ανάμεσα την οθόνη και το θεατή σχεδόν εκμηδενίζεται.

Είναι η καλύτερη ερμηνεία της Margot Robbie; Δεν μπορώ ν'αποφασίσω. Από τη στιγμή που εμφανίζεται, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Στο πρόσωπο της, ενσαρκώνονται όλες οι στάρλετ που χάθηκαν κυνηγώντας το όνειρο. Όλη ομορφιά, η λάμψη, η ματαιδοξία και η πίκρα. Ο Brad Pitt, σε ένα ρόλο που θυμίζει αρκετά αυτόν του Jean Dujardin στο Artist, είναι λιττός κι απέριττος, ενώ ο Diego Calva είναι αποκάλυψη.

Όλο το μεγαλείο και το σκοτάδι του Hollywood, ζωντανεύουν στον υπερθετικό. Το φρενήρες soundtrack είναι τόσο καλό, που σχεδόν ξεπερνάει το ίδιο το φιλμ. Το μοντάζ είναι ευρηματικό και υπάρχουν τόσες μικρές πινελιές, που σίγουρα χρειάζεται να το δεις και δεύτερη φορά για τις αντιληφθείς. Δυστυχώς, το Babylon -μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- δεν πάει καλά εισπρακτικά, ενώ οι κριτικοί είναι μοιρασμένοι. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν έχει σημασία.

Δεν ξέρω πως θα φερθεί ο χρόνος στο τελευταίο φιλμ του Chazelle. Όμως είμαι σίγουρος πως είναι από τις ελάχιστες ταινίες που αξίζει να τις δεις στο σινεμά. Σε μια εποχή υπερπροσφοράς, βομβαρδισμού πληροφορίας και την κερδοσκοπίας της μετριοτήτας, το Babylon θα σου θυμίσει γιατί ερωτέυτηκες τον κινηματογράφο, αυτό το ψέμα που κάνει την πραγματικότητα πιο όμορφη κι αληθινή απ'ό,τι είναι.

December Playlist

 

Adam Again - Dig

Dead Meadow - Force Form Free

Simon Smith - Nosotros No Nos Mataremos Con Pistolas OST

Long Distance Calling - Eraser

Mychael Danna - 8MM: Eight Millimeter OST

Adam Again - Dig

 

Αλεχάντρα Πισάρνικ - Αποσπάσματα

 

Δε γνωρίζω την ιστορία της φωτιάς.

Αλλά πιστεύω ότι η μοναξιά μου θα'πρέπε να'χει φτερά.

                                                     * * *

Πως δεν ξεριζώνω τις φλέβες

να φτιάξω μ'αυτές μια σκάλα

να διαφύγω στην άλλη πλευρά της νύχτας

Η αρχή γέννησε το τέλος

Όλα θα συνεχίσουν ως έχουν

Τα ξοδεμένα χαμόγελα

Το παραδόπιστο ενδιαφέρον

Οι ερωτήσεις από πέτρα σε πέτρα

Οι χειρονομίες που μιμούνται αγάπη

Όλα θα συνεχίσουν ως έχουν

Άλλα τα χέρια μου επιμένουν ν'αγκαλιάζουν τον κόσμο

γιατί ακόμα δεν τα'χουν διδάξει

πως είναι πια πολύ αργά

                                                         * * *

Τα λουλούδια πέθαιναν στα χέρια μου

γιατί ο βίαιος χορός της ευτυχίας

θα τους κατέστρεφε την καρδιά

                                                       * * *

όταν το παλάτι της νύχτας 

πυρπολήσει την ομορφιά του

θα ραπίσουμε τους καθρέφτες

ώσπου τα πρόσωπα μας τραγουδήσουν σαν είδωλα

                                                     * * *

Εδώ ζούμε με το ένα χέρι στο λαιμό.

Ότι τίποτα δεν είναι δυνατό ήδη το γνώριζαν εκείνοι

που ανακάλυψαν βροχές και έπλεξαν λέξεις με τη θύελλα της απουσίας.

Γι'αυτό στις προσευχές τους υπήρχε ένας ήχος ερωτευμένων με την ομίχλη.

                                                    * * *

Τη νύχτα στο πλευρό σου

οι λέξεις είναι κλειδιά, είναι καρφιά.

Ας είναι το κορμί σου πάντοτε

πρόσφορο έδαφος γι'αποκαλύψεις.

                                                    * * *

Τώρα η μοναξιά δεν είναι μόνη.

Εσύ μιλάς όπως η νύχτα.

Προαναγγέλεσαι όπως η δίψα.

                                                   * * *

Τα μάτια

μιλούν ή πιο σωστά 

μάτια που ανοίγουν

εξαλείφουν το περιττό

όχι λέξεις

μάτια

όχι υποσχέσεις

μάτια

                                            * * *

Να ζεις ελεύθερος.

Στα πέρατα

στις αμμουδιές,

στη μοναξιά,

στη θεία γαλήνη του έρωτα.

Η ελευθερία του να είσαι μόνο στάχτη.

Πεθαίνω στη μουσική των φύλων.

                                         * * *

να προσέχεις

μην ξυπνήσεις τις λέξεις

                                         * * *

Κατέβαλα τόση προσπάθεια

να μάθω να διαβάζω 

δακρύζοντας

                                        * * *

τούτα τα μάτια

ανοίγουν μονάχα

για ν'αξιολογήσουν την απουσία

                                        * * *

αν μονάχα άναβαν μια φωτιά στα χείλη μου

να κάψουν τις συλλαβές που δεν αρθρώνονται

 

I Married A Witch (1942)

 

Embrace The Void

 

The night is a sea of mirrors. Wave upon crushing wave you struggle. Searching for that lost reflection. Was it ever yours? Does it matter? Trying to cling on something, to keep the dark away. A silhouette to unlock the stars. The streets are humming your name, the silk of your breath in the wind. There must be a spark left, somewhere in the city, to set on fire all these words. 

Το υστερόγραφο της βροχής

 

Θυμάσαι πως είναι να σε μεθάνε οι πιθανότητες;

Δεν υπάρχουν πια λέξεις, να εκραγούν στην ανάσα.

Δεν μπορώ να διασχίσω τη σιωπή μόνος μου,

χωρίς τη γύμνια σου να με κατοικεί

τ'αστέρια να σκαρφαλώνουν τη σκιά σου.

Θυμάσαι πως είναι να φλέγεσαι; 

Να βουλιάζεις στη δίψα.

Το περίγραμμα του ιδρώτα σου

ένας χάρτης πάνω στο σεντόνι.

Ψίχουλα της αφής σου ανάμεσα στα ρούχα

και κάθε τσιγάρο έχει τη γεύση απ'το κραγιόν σου.

Κάθε φορά που νομίζω πως ξέχασα

η βροχή ζωγραφίσει τ'όνομα σου

παντού και πουθενά.

Μόνο εγώ μπορώ να το διαβάσω

να το ακούσω

να το γευτώ.

Κάθε βράδυ, συναρμολογώ τον εαυτό μου από την αρχή

πάντα λείπουν τα κομμάτια που πήρες.

Κάθε βράδυ λείπουν περισσότερα

αναρωτιέμαι αν σου άνηκαν πάντα

ή αν γεννήθηκαν με το πρώτο ρήμα

που μοιράστηκες μαζί μου.

Δεν περνάμε καλά και αυτό δε βγαίνει προς τα έξω

 

Ξυπνάς. Τα οστά σου τρίζουν σαν πόρτα σε θρίλερ. Και αναρωτιέσαι τι θα πονάει περισσότερο σήμερα. Ο αυχένας; Τα πόδια ή θα έχουμε νέα είσοδο στο top 5; Σέρνεσαι μέχρι το laptop. Είπες θα κόψεις το κάπνισμα, αλλά ο πρωινός καφές σε νίκησε πάλι. Δεν είναι τυχαίος ο στίχος "σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο". Διαβάζεις τα νέα,  μια ακόμη μέρα απογοήτευση. Που ο κόσμος δεν τελειώνει. Τόσα χρόνια, περιμένουμε τον Κιμ, τον Βλαμίδιρο, κάποιον τέλως πάντων, να βάλει την τελειά σε αυτή την αποτυχημένη σειρά που λέγεται ανθρωπότητα.

Ζούμε την εποχή του Μεσοπολέμου 2, κι όπως τα περισσότερα sequels, είναι χειρότερο από την πρώτη ταινία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρέει -δυστυχώς πιο αργά από όσο θα έπρεπε-, η ακροδεξιά διαβρώνει συνειδήσεις, ο καπιταλισμός ένα φίδι που τρώει την ουρά του και όποιος νομίζει, ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, να μοιραστεί τα ναρκωτικά που παίρνει. Είμαι σίγουρος, πως το τελευταίο story που θα ανέβει, θα είναι μια selfie με φόντο το πυρηνικό μανιτάρι.

Αυτοί οι μήνες είναι η ψυχαναγκαστική περίοδος. Βγαίνουν σιγά σιγά στα γνωστά τορεντάδικα, οι ταινίες φαβορί για Όσκαρ, δηλαδή αυτές που λατρεύουν ν'αποθεώνουν οι κριτικοί για να βασανίζουν το ακούλτουρο πόπολο. Κάποιες από αυτές, δεν αξίζει να τις δεις ούτε σε αεροπλάνο. Αν έβλεπα το Tar σε πτήση, θα έκανα αεροπειρατεία. Δεν ξέρω αν η Blanchett θα κερδίσει Όσκαρ γι'αυτό, όμως το φιλμ είναι ο ορισμός της πλήξης. Δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα, φυσικά πολύ αργά, η ηρωίδα είναι αχώνευτη και η φλυαρία ακατάσχετη. Δείτε οπωσδήποτε το Moonage Daydream, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον David Bowie. Ένας καταρράκτης εικόνων, ένα καλειδοσκόπιο της ζωής και της καριέρας του, με φοβερό μοντάζ και αφήγηση. Και fan να μην είσαι, θα απολαύσεις την διαδρομή.

Απέχω καιρό από τον αγωνιστικό χώρο των σχέσεων, και ως παρατηρητής προβληματίζομαι με όσα βλέπω, ακούω και μαθαίνω. Αν είναι κάποιος ευτυχισμένος εκεί έξω, σε παρακαλώ, μείνε κρυμμένος και απόλαυσε το όσο κρατήσει. Η τρέλα, η μιζέρια είναι σαν μεταδοτική ασθένεια. Αυτό ψάχνουμε εκεί έξω; Διαχειρίσιμες μετριότητες, να κάνουν δεύτερη φωνή στον εγωισμό και την ματαιδοξία μας; Μπάτλερ για τα ψυχολογικά προβλήματα και τις ματαιωμένες μας προσδοκίες; Δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του πλανήτη, και σίγουρα ο μικρόκοσμος μου δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα, αλλά η δυστυχία σε αυτή την πόλη, κοντεύει ν'αποκτήσει υλική υπόσταση. 

Το πολύ φως -όπως και το πολύ σκοτάδι- τυφλώνει. Έχουν γίνει τόσο δυσδιάκριτα τα σύνορα μεταξύ οθόνης και πραγματικότητας; Φαντάσματα που είναι πάντα όμορφα, χαμογελαστά, περνάνε τέλεια, σε φωτογραφίες και posts. Αλλά δεν υπάρχουν εκτός οθόνης. Όπως ακριβώς στα στοιχειωμένα σπίτια, δεν μπορούν να βγουν από μέσα. Κατακερματισμένα παζλ, μερικά κομμάτια στο ένα social, μερικά στο άλλο, κι όλα μαζί δεν συνθέτουν τίποτα. 

Το διάβασα σε meme και γέλασα μελαγχολικά. Τα 90s πλέον απέχουν χρονικά όσο απείχαν τα 60s στη δεκαετία του 90. Αυτό το διαπιστώνεις ακούγοντας νεώτερους να μιλάνε,να γράφουν και να ποστάρουν  για εκείνη την εποχή. Όσοι είμαστε 40+ μπορούμε και επίσημα να νιώθουμε γέροι και να αρχίσουμε επιτέλους να φερόμαστε σαν μπαρμπάδες. Ναι, ήμασταν εκεί στα 90s, όχι, δεν ήταν όσο καλά νομίζετε, όμως είχε καλύτερη μουσική και ταινίες από το παρόν. Μπορεί να μεγαλώσατε με internet, αλλά δε ζήσατε εποχές ΠΑΣΟΚ. Μ'ένα πεντοχίλαρο περνάγαμε καλύτερα από έσας, και κάναμε περισσότερα, χα! Κρατήστε τα stories και το Τik Tok, έχουμε τις αναμνήσει μας. Μέχρι να να τις πάρει το Αλτσχάιμερ. Νομίζω πως φτάνει ο μπαρμπαδισμός σε αυτό το κείμενο.

Αν χρειάζεται να βγάζεις φωτογραφίες και  βίντεο για οτιδήποτε ζεις, κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν να μαζεύεις αποδεικτικά στοιχεία για ν'αποδείξεις μια θεωρία συνομωσίας, κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Η μνήμη λειτουργεί σαν σκηνοθέτης, κάποιες φορές το κάνει καλά, κάποιες όχι. Κια μην ακούσω μαλακίες για Eternal Sunshine of the Spotless Mind και άλλες υπερεκτιμημένες αηδίες. Όλα σου τα βιώματα σε διαμορφώνουν, το να θέλεις να σβήσεις τις κακές αναμνήσεις είναι σαν να θέλεις να κόψεις κομμάτια από το σώμα σου. Νομίζατε πως το κείμενο θα τελειώσει αισιόδοξα, φυσικά και όχι. Θα κλείσω μ'ένα απόσπασμα, από το νέο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου, Λάδι Σε Καμβά .

«Μόνο τα τραύματα διατηρούνται ολοζώντανα. Η μνήμη μας έχει μια μεγάλη αίθουσα όπου στοιβάζονται οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μαζεύοντας σκόνη· αλλά τις ατυχίες, τις πληγές και τις απογοητεύσεις τις στήνει πάνω σε βάθρο ή τις κρεμά στους πιο καλά φωτισμένους τοίχους της αίθουσας».

November Playlist

Hermanos Gutiérrez - El Bueno y el Malo 

Various Artists - Life Moves Pretty Fast: The John Hughes Mixtapes

PJ Harvey - B-Sides, Demos & Rarities

Siouxsie And The Banshees - Tinderbox

Adrian Quesada - Jaguar Sound 

Some Kind Of Comic

 

You are not afraid of being in the dark alone.

It's the exact opposite.

How does it feel, to be among your other selves?

Did your dreams became your demons?

Did your demons became your dreams?

Have you abused your illusions enough?

You're just searching for different shades of pain, so you can feel something. Hush now, let the voises take control. Hell by any other name would hurt as same.

Το κορίτσι με τη γαλάζια ομπρέλα

 

Δεν ξέρω πως βρέθηκε εδώ. Απροσδόκητα μπήκε στη σχισμή των ονείρων μου. Άλλαξε τις μονάδες μέτρησης σε όλα, ειδικά στον χρόνο. Μ'έμαθε να είμαι νέος ξανά, κι ας έχουν όλες οι άσπρες τρίχες μου τ'όνομα της. Έκανε την ταράτσα τις νύχτες σχεδία, ένωνε τ'αστέρια με το κραγιόν της και ζωγράφιζε νέους αστερισμούς. Οι καθρέφτες γινόντουσαν προβολείς στο πέρασμα της.

Δεν άφηνε ποτέ τη γαλάζια ομπρέλα. Στην αρχή μ'ενοχλούσε, όμως τη συνήθισα. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν την άφηνε. Η σκιά της ήταν η είσοδος στον κόσμο της. Μεταμόρφωνε τα γραπτά μου σε χάρτες για ανεξερεύνητα μέρη. Τις λέξεις μου σε νησιά, τα ρήματα σε πυροτεχνήματα. Όταν έλειπε, η ηχώ από το άρωμα της ήταν η συνεκτική ουσία που κρατούσε το παζλ του κόσμου ενωμένο. 

Τη χάζευα με τις ώρες να ζωγραφίζει, ν'αλλάζει ρούχα, να τραγουδάει. Έσβησε τα σύνορα ανάμεσα στα όνειρα. Με αγκάλιαζε σαν να ήμουν η άκρη του γκρεμού, κάθε φιλί της ήταν το πρώτο και το τελευταίο ταυτόχρονα. Δημιούργησε νέα ύψη, βάθη και θερμοκρασίες στις αισθήσεις μου, ανακάλυψε φλέβες ηφαιστειακές στα συναισθήματα μου, και έγινε σε όλες ο κρατήρας. Έσβησε όλα τα λήμματα στο λεξικό του σώματος μου,  τα ξαναέγραψε σαν ποίημα.

Η ομπρέλα ήταν τα φτερά της, τα τείχη και το ξίφος της. Ήταν η υπερηρωίδα και ταυτόχρονα η κακιά στο comic της ζωής της. Η υπερδύναμη της ήταν να κάνει τα πάντα να μοιάζουν με έργο τέχνης. Οι μέρες μαζί της ήταν ταινία, και όταν κάναμε έρωτα, το φιλμ του χρόνου καιγόταν, οι στάχτες άνθιζαν σε διαμάντια, το σκοτάδι ράγιζε και γινόταν βροχή. Το δωμάτιο ταξίδευε από καταιγίδα σε καταιγίδα, ήταν ανάμεσα στα κύματα και τα σύννεφα την ίδια στιγμή. Το κρεβάτι το μόνο μαργαριτάρι στο όστρακο του σύμπαντος.

Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω. Η γαλάζια ομπρέλα δεν την προστάτευε από κάτι εξωτερικό. Κρατούσε την πλημμύρα μέσα της. Σε όσες ρωγμές ανοίξαμε μαζί στο ύφασμα της, είδα ένα μέλλον πολύ όμορφο για ν'αντέξει στην πραγματικότητα. Η απουσία της έγινε περίγραμμα από κιμωλία, κάποιες φορές χωράει μόνο εμένα, κάποιες άλλες ολόκληρη την πόλη. Σκηνή εγκλήματος σε λούπα. 

Κάθε μέρα, ο μισός μου εαυτός θέλει να την δει, και ο άλλος μισός θέλει να την ξεχάσει. Μου έχει λείψει να την φωτογραφίζω. Να την παρατηρώ να βάφεται, να μεθάω με κάθε λεπτομέρεια. Να ενθουσιάζεται, ν'αλλάζει ρούχα και ρόλους. Τις νύχτες, όταν βρίσκομαι περικυκλωμένος από τις κάννες των ερωτηματικών, είναι το μόνο που σκέφτομαι. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο μαζί σου. Να σε βγάζω φωτογραφίες ασταμάτητα. Δεν κάναμε διάλειμμα ούτε για φαγητό. Ήταν ένας ακόμα τρόπος να κάνουμε έρωτα. Πόσες ζωές ζήσαμε σ'εκείνο το διαμέρισμα; Ψάχνω ακόμα τη γαλάζια ομπρέλα μέσα στο πλήθος.

Decision To Leave (2022)