Δεν ξέρω πως βρέθηκε εδώ. Απροσδόκητα μπήκε στη σχισμή των ονείρων μου. Άλλαξε τις μονάδες μέτρησης σε όλα, ειδικά στον χρόνο. Μ'έμαθε να είμαι νέος ξανά, κι ας έχουν όλες οι άσπρες τρίχες μου τ'όνομα της. Έκανε την ταράτσα τις νύχτες σχεδία, ένωνε τ'αστέρια με το κραγιόν της και ζωγράφιζε νέους αστερισμούς. Οι καθρέφτες γινόντουσαν προβολείς στο πέρασμα της.
Δεν άφηνε ποτέ τη γαλάζια ομπρέλα. Στην αρχή μ'ενοχλούσε, όμως τη συνήθισα. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν την άφηνε. Η σκιά της ήταν η είσοδος στον κόσμο της. Μεταμόρφωνε τα γραπτά μου σε χάρτες για ανεξερεύνητα μέρη. Τις λέξεις μου σε νησιά, τα ρήματα σε πυροτεχνήματα. Όταν έλειπε, η ηχώ από το άρωμα της ήταν η συνεκτική ουσία που κρατούσε το παζλ του κόσμου ενωμένο.
Τη χάζευα με τις ώρες να ζωγραφίζει, ν'αλλάζει ρούχα, να τραγουδάει. Έσβησε τα σύνορα ανάμεσα στα όνειρα. Με αγκάλιαζε σαν να ήμουν η άκρη του γκρεμού, κάθε φιλί της ήταν το πρώτο και το τελευταίο ταυτόχρονα. Δημιούργησε νέα ύψη, βάθη και θερμοκρασίες στις αισθήσεις μου, ανακάλυψε φλέβες ηφαιστειακές στα συναισθήματα μου, και έγινε σε όλες ο κρατήρας. Έσβησε όλα τα λήμματα στο λεξικό του σώματος μου, τα ξαναέγραψε σαν ποίημα.
Η ομπρέλα ήταν τα φτερά της, τα τείχη και το ξίφος της. Ήταν η υπερηρωίδα και ταυτόχρονα η κακιά στο comic της ζωής της. Η υπερδύναμη της ήταν να κάνει τα πάντα να μοιάζουν με έργο τέχνης. Οι μέρες μαζί της ήταν ταινία, και όταν κάναμε έρωτα, το φιλμ του χρόνου καιγόταν, οι στάχτες άνθιζαν σε διαμάντια, το σκοτάδι ράγιζε και γινόταν βροχή. Το δωμάτιο ταξίδευε από καταιγίδα σε καταιγίδα, ήταν ανάμεσα στα κύματα και τα σύννεφα την ίδια στιγμή. Το κρεβάτι το μόνο μαργαριτάρι στο όστρακο του σύμπαντος.
Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω. Η γαλάζια ομπρέλα δεν την προστάτευε από κάτι εξωτερικό. Κρατούσε την πλημμύρα μέσα της. Σε όσες ρωγμές ανοίξαμε μαζί στο ύφασμα της, είδα ένα μέλλον πολύ όμορφο για ν'αντέξει στην πραγματικότητα. Η απουσία της έγινε περίγραμμα από κιμωλία, κάποιες φορές χωράει μόνο εμένα, κάποιες άλλες ολόκληρη την πόλη. Σκηνή εγκλήματος σε λούπα.
Κάθε μέρα, ο μισός μου εαυτός θέλει να την δει, και ο άλλος μισός θέλει να την ξεχάσει. Μου έχει λείψει να την φωτογραφίζω. Να την παρατηρώ να βάφεται, να μεθάω με κάθε λεπτομέρεια. Να ενθουσιάζεται, ν'αλλάζει ρούχα και ρόλους. Τις νύχτες, όταν βρίσκομαι περικυκλωμένος από τις κάννες των ερωτηματικών, είναι το μόνο που σκέφτομαι. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο μαζί σου. Να σε βγάζω φωτογραφίες ασταμάτητα. Δεν κάναμε διάλειμμα ούτε για φαγητό. Ήταν ένας ακόμα τρόπος να κάνουμε έρωτα. Πόσες ζωές ζήσαμε σ'εκείνο το διαμέρισμα; Ψάχνω ακόμα τη γαλάζια ομπρέλα μέσα στο πλήθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου