Opening Credits Song
Σε λίγες μέρες ο Μάκης παντρεύεται. Ποτέ δε μου άρεσαν οι γάμοι, δε θέλω να πάω ούτε στο δικό μου. Όχι πως έχω προτάσεις, αλλά λέμε τώρα. Πόσο αντιστρόφως ανάλογη είναι η πνευματική μας εξέλιξη σε σχέση με την τεχνολογική; Σε λίγο θα έχουμε τεχνητή νοημοσύνη, αποικίες σε άλλους πλανήτες, κι ακόμα πιστεύουμε στην αστρολογία. Γιατί μας συναρπάζουν αυτές οι κοινωνικές συμβάσεις; Αφέθηκα στην αγκαλιά της αϋπνίας (πέφτω στο κρεβάτι στις 00:00, κοιμάμαι στις 05:00) και προσπάθησα να μην ακούω τις φωνές των ερωτήσεων.
Ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ, όταν το κινητό μου σήκωσε το σημαιάκι και έβγαλε οφσάιντ τον ύπνο. Ήταν εκείνη. Ήθελε να πάμε αύριο στην έκθεση. Φυσικά δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Υπερανάλυσα τα πάντα, πρετοίμασα κάθε μου κίνηση, διάλεξα ρούχα πριν ξημερώσει. Δεν κάτσαμε πολύ στην έκθεση, καταλήξαμε σε ένα μικρό μπαρ. Δύο ποτά μετά, περπατούσαμε στην παραλία. Κρύωνε, έβγαλα το παλτό μου και την σκέπασα. Τα δάχτυλα της ήταν παγωμένα. Έγειρε πάνω μου. Το φιλί ήταν αργό, διστακτικό. Μείναμε αγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα χωρίς να μιλάμε.
Με άφησε σπίτι. Λίγο πριν φύγει, βγήκε από το αυτοκίνητο, με αγκάλιασε. Πέρασε τα χέρια της στα μαλλιά μου και με φίλησε. Υπάρχουν αδιάφορα φιλιά, παθιασμένα, άτσαλα, άγαρμπα, έντονα. Και υπάρχει αυτό φιλί. Όλο το σκοτάδι που είχε παγώσει τα πάντα μέσα μου έλιωσε. Ένιωσα μετά από καιρό ζεστασιά, το αίμα να κυλάει μέσα μου σαν τραγούδι. Την επόμενη μέρα στη δουλειά, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Καθόμουν και νοσταλγούσα ένα μέλλον που ακόμα δεν είχε γεννηθεί. Δεν ήμουν εκεί, βρισκόμουν ακόμα στην παραλία.
Ήχος μηνύματος. Άγνωστος αριθμός." Στις 20:00 στο Μαύρο Γάτο, θα κάθομαι μόνος μου. Η ζωή του φίλου σου εξαρτάται από αυτό". Αλίμονο, μην περάσω μια καλή μέρα, η πραγματικότητα πρέπει να την κάνει να μοιάζει με διαφήμιση. Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Ο τύπος έμοιαζε με τον Κοντογιαννίδη με τρεις στρώσεις φτηνού σολάριουμ. Μου έκανε νόημα να καθίσω μαζί του.
"Ξέρω ότι ξέρεις πως ξέρω"
"Συγγνώμη, είναι κάποιος κώδικας που χρησιμοποιούσαν παλιά οι gay για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους, όπως τα χρωματιστά μαντήλια στην κωλότσεπη; Δε λέω, φαίνεστε αξιοπρεπής κύριος, αλλά δεν ενδιαφέρομαι"
"Hermano, δεν είναι αστείο. Άκουσε με προσεκτικά. Είμαι εδώ εκ μέρους του Δον Πάμπλο. Ανησυχεί για την κόρη του"
"Για την κόρη του ή για τα λεφτά της;"
"Ξέρει πως δεν ευθύνεσαι για τίποτα και είναι διαθετιμένος να σε αποζημιώσει, αν τον βοηθήσεις"
"Τι να κάνω δηλαδή;"
"Να σταματήσεις το γάμο"
"Αδύνατον"
"Escucha cabron, αν δεν σταματήσεις το γάμο, ο φίλος σου θα πεθάνει. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, όμως αυτός ο γάμος δεν πρέπει να γίνει"
Το ξέρα πως θα καταλήξει κάπως έτσι. Αν δε με σκοτώσουν οι μπράβοι του Δον Πάμπλο, θα με σκοτώσουν εκείνοι της Κλαρίσα, αν και μάλλον θα με έχει στραγγαλίσει ο Μάκης πρώτος.
Ο τυφλοπόντικας της ερήμου κοίταξε γύρω του καχύποπτα και πλησίασε πιο κοντά.
"Ο Δον Πάμπλο δεν είναι παράλογος. Είναι δίκαιος. Αν τα καταφέρεις, υπάρχει ένας λογαριασμός με το όνομα σου, με ένα πολύ γενναιοδώρο ποσό. Φτάνει για να γυρίσεις δύο ταινίες μεγάλου μήκους και να πας και ένα ταξίδι, να ξεχάσεις όλη αυτή την ιστορία"
"Μάλιστα.. Κι αν, λέμε αν, δεν τα καταφέρω ή αρνηθώ;"
"Θα τα καταφέρεις. Αν μια στο εκατομμύριο δεν.. Μπορεί να συμβεί κάτι δυσάρεστο στο φίλο σου, τις 22 γάτες του, στην όμορφη κτηνίατρο"
Η καρδιά ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα μου. Όση ώρα τα διλήμματα κορνάρανε στο ένα στο άλλο, στις λεωφόρους του μυαλού μου, η σερβιτόρα μας πρόσφερε σφηνάκια. Η κατσαριδονυφίτσα απέναντι μου χαμογέλασε.
"Το ξέρεις πως είναι το σωστό για όλους. Πήγαινε σπίτι, απόλαυσε την προκαταβολή και αύριο όλα θα είναι καλύτερα"
"Ποια προκαταβολή;"
Το φαλακρό αρμάντιλο μου έδειξε με ένα νεύμα του κεφαλιού τη σερβιτόρα. Ήταν η νοσοκόμα. Το κολάν της ήταν τόσο στενό που δεν μπορύσα ν'αναπνεύσω.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;"
"Δεν είναι ώρα για χαζές ερωτήσεις, θα τα πούμε μετά αυτά, αφού σχολάσω"
"Σε πόση ώρα τελειώνεις;"
"Σε δέκα λεπτά, αν με γλείψεις καλά".
Όχι,όχι,όχι. Δε θα προδώσω το φίλο μου και την Άννα για μια νύχτα -μπορεί και δύο- συγκλονιστικού σεξ. Αρνούμαι να συρθώ στα ρυπαρά βάθη της λαγνείας, την στιγμή που έχω χτυπήσει το κουδούνι της ευτυχίας και εκείνη ετοιμάζεται ν'ανοίξει, επειδή πέρασα ένα μικρό χρονικό διάστημα παρατεταμένης αφλογιστίας. Μισή ώρα μετά βρισκόμασταν σπίτι μου. Εντελώς συμπτωματικά. Δε θα έκανα τίποτα, θα της εξηγούσα την κατάσταση, θα πίναμε ένα ποτό, και θα αποχωρούσε πολιτισμένα. Ενήλικος είμαι, μπορώ να ελέγξω τις ορμόνες μου, δεν είμαι 16 χρονών.
Οι θεωρίες γίνονται στάχτη μόλις το σουτιέν πέσει στο πάτωμα. 4 ώρες μετά, προσπαθούσα να θυμηθώ πως ν'αναπνεύσω και πως με λένε, ενώ έψαχνα ποιο νοσοκομείο εφημερεύει. Όλα αυτά πριν το δεύτερο ημίχρονο. Ξύπνησα δύο μέρες μετά. Το σπίτι ήταν σαν ναρκοπέδιο που χόρευαν ελέφαντες. Είχα κραγιόν σε σημεία που είναι φυσικά αδύνατον να υπάρχει. Πόναγε μέχρι και η σκιά μου. Η θύτης εξαφανισμένη. Πιάνω έντρομος το κινητό. Δεκάδες κλήσεις και μηνύματα, τα μισά από την Άννα. Πρέπει να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία.
Κλειδώθηκα έξω από το σπίτι, ενώ πήγαινα να βρω ηλεκτρολόγο, την στιγμή που ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό, γιατί έσπασε ο θερμοσίφωνας και η μάνα μου έπαθε ηλεκτροπληξία, παλεύοντας με 6 διαρρήκτες; Too much. Επιστράτευσα όση πειθώ είχα και μπάλωσα ό,τι μπορούσα να σώσω. Πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω. Χρειάζομαι ένα υγιεινό γεύμα και λίγο καφέ για να καθαρίσει το μυαλό μου. 2 ζαμπονοτυρόπιτες και μισό πακέτο τσιγάρα μετά, ήμουν ακόμα στο μηδέν.
Πήγα στο Μάκη και του είπα τι έγινε.
"Γάμησε τους, προχωράμε κανονικά"
"Μάκη, κάνε επανεκκίνηση να εγκατασταθούν οι ενημέρωσεις"
"Θα μας κλάσουν τους αδένες"
"Μάκη συγκεντρώσου, δε μιλάμε για μερικούς μαλάκες από κάποιο Τ.Ε.Λ. , αυτοί οι τύποι βαλσαμώνουν ανθρώπους ζωντανούς στον ελεύθερο χρόνο τους!"
"Εδώ δεν είναι Γουαδαλάχαρα"
"Και τι; Θα ντραπούν να μας κάνουν γέμιση για τάκος;"
"Τίποτα δε μας κάνουν. Θα είμαστε έτοιμοι για ο,τι κι αν συμβεί".
Έφυγα απογοητευμένος.
Κάτω από το σπίτι, με περίμενε η νοσοκόμα/σερβιτόρα.
"Δεν πήρες ούτε ένα τηλέφωνο, νόμιζα πως σου άρεσα"
"Δεν ξέρω καν το όνομα σου".
Με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής.
"Το έχω γράψει παντού πάνω σου, δεν φταίω εγώ αν δεν μπορείς να το προφέρεις"
Game point, το σετ στην δεσποινίς.
"Έλα, πάμε να πιούμε κάτι".
Το μαγαζί είναι ύποπτα trendy, από αυτά που δεν πατάω ποτέ. Αν το δω σε παραπάνω από δύο stories, ειδικά ανθρώπων που αντιπαθώ, δεν πηγαίνω. Θα μου πεις, γιατί βλέπεις stories ανθρώπων που αντιπαθείς; Διασκεδάζω με το να βλέπω την ψεύτικη εικόνα ευτυχίας που προβάλουν στα social media, για να κρύψουν τις άθλιες και κενές ζωές τους, έτσι γεμίζει κάπως και η δική μου άθλια και κενή ζωή.
Προσπάθησα να την πείσω να μας βοηθήσει. Αρνήθηκε. Είχα ξεμείνει από επιχειρήματα, όταν με άρπαξε και μου έδωσε ένα multi hit combo από γλωσσόφιλα. Όταν άνοιξα τα μάτια, το πρώτο που είδα, ήταν την Άννα. Αυτογκόλ από το αεροδρόμιο. Το βλέμμα της έκανε το θειικό οξύ να μοιάζει με βυσσινάδα. Η θύτης απολάμβανε το θέαμα καπνίζοντας.
"Το ήξερες πως θα ήταν εδώ, ε;"
"Φυσικά"
"Και γιατί το έκανες;"
"Για να σε δυσκολέψω λίγο"
"Νόμιζα πως με συμπαθούσες"
"Σε συμπαθώ"
"Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα"
Φύγαμε μετά από δέκα λεπτά. Καταλήξαμε σπίτι μου.
"Πρέπει να μας βοηθήσεις. Αν αποπλανήσεις το Μάκη, ο γάμος θ'ακυρωθεί. Win win situation για όλους"
"Μπορεί. Αλλά δε θα το κάνω"
"Είσαι με όλους τόσο γλυκιά ή μόνο εγώ σου βγάζω τόση τρυφερότητα;"
"Μόνο εσύ"
Χαμογέλασε αινιγματικά, ενώ έπαιζε με το φερμουάρ του μπουφάν της.
"Άκου, δεν μπορεί να μη γίνεται κάτι, πρέπει να.."
"Σκάσε και κάτσε κάτω! Μου αρέσεις καλύτερα σιωπηλός και υπάκουος".
Η ευγλωττία αυτής της γυναίκας είναι αφοπλιστική, ακόμη κι όταν είναι ντυμένη.
Κάθισε πάνω μου, χάιδευε τα χείλη μου και με τα χείλη της, χωρίς να με φιλάει. Πήρε τα χέρια μου και τα έβαλε πάνω στο στήθος της, ένω έσφιξε τα πόδια της γύρω μου.Με παίδευε για αρκετά λεπτά.
"Τι θέλεις;"
"Τίποτα. Ήρθα απλά να σου πω αντίο"
Με φίλησε και σηκώθηκε.
"Τι, αυτό ήταν;"
"Έλα, μην είσαι αχόρταγος. Εξάλλου η πτήση μου είναι σε δύο ώρες, δεν προλαβαίνω, ακόμα κι αν ήθελα"
"Και δε θέλεις;"
Aνθυπομειδίασε και μου έστειλε ένα φιλί.
"Adios papito. Fue realmente divertido".
Μέσα σε 72 ώρες έχουν ανατραπεί τα πάντα. Ο προθάλαμος της ευτυχίας έγινε θάλαμος αερίων, και όποιος επιβιώσει, τον περιμένει ο ίδιος ο Εωσφόρος στο σαλόνι, για να του κάνει όσα κάνουν σε εννιά κύκλους, σε ένα υπερεντατικό σοδομισμό. Ήπια ό,τι είχε απομείνει, ακόμη και τις κολώνιες. Δε θα βγούμε ζωντανοί από αυτό. Σε 5 ώρες ξημερώνει Κυριακή. Αυτός ο γάμος θα έχει πολλές κηδείες. Θέλω να προσευχηθώ, αλλά δεν ξέρω πως. Οι μόνες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό, είναι στίχοι από ένα τραγούδι του George Michael.
I believe in the gods of america
I believe in the land of the free
But no one told me
(no one told me)
That the gods believe in nothing
So with empty hands i pray
Αυτό και το όνομα της Άννας.
End Credits Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου