Welcome to hell. Ο Σαρτρ έλεγε μαλακίες, κόλαση είναι η άλλη. Κόλαση είναι η αναμονή, ένας προθάλαμος που περιμένεις αιώνια κάτι, χωρίς να ξέρεις τι είναι. Βρισκόμαστε σ'ένα κτήμα στην Κηφισιά. Γύρω μου χαμογελαστά πρόσωπα. Ο Μάκης σφιγμένος. Ανάμεσα στους καλεσμένους, αόριστα οικείες φάτσες, που δεν μπορώ να θυμηθώ που τις ξέρω. Ο πρώτος πυροβολισμός ξεμπλοκάρει την μνήμη μου. Είναι όλοι γνωστοί του Μάκη από τα ηρωικά χρόνια του Τ.Ε.Λ. Αιγάλεω, στα τέλη των 90s. Εξέχουσες προσωπικότητες, με σημαντικές διακρίσεις στο χώρο του χουλιγκανισμού, του τραμπουκισμού και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Νόμιζα πως οι μισοί έχουν πεθάνει ή ήταν φυλακή.
Music To Beat People To A Pulp
Ο πόλεμος είναι χάος. Απλά κοπανάς όποιον βλέπεις μπροστά σου και προσπαθείς ν'αποφύγεις όσες μπορείς. Οι αισθήσεις σε υπερδιέργερση, βιώνεις τα πάντα σε slow motion. Οι μύες καίνε, τα οστά τρίζουν. Η μνήμη ξεχειλίζει από στιγμές που έχω ξεχάσει. "Δεν υπάρχει δρόμος για σας πέρα από την Καβάλας". Σκισμένα ρούχα, αίμα, ιπτάμενα αντικείμενα, μπουκάλια, ποτήρια, ενάς παππούς χωρίς το καροτσάκι, το καροτσάκι χωρίς τον παππού, μια θειά φεύγει με φάλτσο και ρίχνει κάτω τρεις μπράβους σαν κορίνες (συγγενής της νύφης μάλλον), ένας κυκλώνας από φωνές. Σπείραμε δόντια στο χώμα, ο Κάδμος θα ήταν υπερήφανος. Οι Μεξικανοί είναι σκληρά καρύδια,αλλά παίζουν εκτός έδρας. Δεν υπάρχει διαφυγή.
Τα μάτια του Μάκη δακρύζουν λύσσα και σπινθήρες. Δίπλα του η Κλαρίσα, παλεύει σαν δύο άντρες. Με σκισμένο νυφικό, ποτισμένο με αίμα. Η αδρεναλίνη με πνίγει, νομίζω πως οι φλέβες μου θα σκάσουν σαν μπαλόνια. Έχω ξαπλώσει έναν και τον χτυπάω ασταμάτητα. Στο πρόσωπο του βγάζω όλα μου τ'απωθημένα. Χτυπάω το παρελθόν, όσους με πρόδωσαν, τη γαμημένη την τύχη μου που μ' έμπλεξε έτσι, και κυρίως τον εαυτό μου, που πολλές φορές δεν μπορεί να ξεπεράσει την μετριότητα του.
Ζαλίζομαι, όμως συνεχίζω. Τους έχουμε στριμώξει, λίγοι είναι ακόμα όρθιοι. Δεν υπάρχει επιστροφή. Ο Μάκης βουτάει ανάμεσα τους, ακολουθούμε οι υπόλοιποι σαν κύμα. Το αίμα ανοίγει τον δρόμο. Τ'αυτιά μου βουίζουν, οι παλμοί μου θα ραγίζουν τον κόσμο. Λίγο ακόμα. Κάθε εκατοστό που κερδίζουμε, είναι σημαδεμένο με σπασμένα αντικείμενα, γυαλιά, κουρέλια και δόντια. Λίγο ακόμα. Τρώω μια καρεκλιά. Το σκοτάδι αγκαλιάζει τα μάτια μου. Ακούω τις σειρήνες.
Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Πονάει το κεφάλι μου. Έχω επιδέσμους και μερικά σπασμένα πλευρά, ευτυχώς τίποτα άλλο. Ο Μάκης είναι στο κρεβάτι απέναντι μου. Το αριστερό του χέρι στο γύψο.
"Τι έγινε;"
"Κερδίσαμε στην παράταση"
"Δηλαδή;"
"Ήταν ανθεκτικοί στο ξύλο, αλλά έριξες μια αποφαστική καρεκλιά που τους αιφνιδίασε. Δε σου το'χα"
"Ούτε και'γω"
"Μετά ήταν πιο εύκολο. Είχαν μείνει τρεις άσβερκοι, μας δυσκόλεψαν λίγο, αλλά τους στείλαμε για επίδομα αναπηρίας. Τα κωλόεπιπλα φταίνε, αυτές οι μαλακίες του ΙΚΕΑ δεν κάνουν για ξύλο, θυμάσαι εκείνες τις παλιές καρέκλες στα καφενεία; Έδερνες δύο θύρες με αυτές και ήταν άθικτες"
"Ααχ, όλα ήταν ευλογημένα εκείνα τα χρόνια. Μετά τι έγινε;"
"Δε θυμάσαι ε; Λογικό, μετά το τραπέζι που έφαγες στο κεφάλι. Ήρθε η στυνομία. Πλάκωσαν κι από την πρεσβεία του Μεξικού, έγινε χαμός για μην υπάρξει διπλωματικό επεισόδιο, πρέπει να ήρθε κι ένας υπουργός"
"Φίρμες γίναμε πάλι"
"Το κακό είναι πως θα απελάσουν την Κλαρίσα. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό"
"Που είναι τώρα;"
"Στο σπίτι. Προσπαθεί να βρει μια άκρη, αλλά από ό,τι φαίνεται, ο πατέρας της έχει βάλει το χεράκι του"
"Μάλιστα, και τι θα κάνουμε;"
"Κάτσε να βγούμε από 'δω"
"Φυλακή θα πάμε;"
"Όχι ευτυχώς. Οι Μεξικανοί είναι όλοι καταζητούμενοι, ήμασταν και σε αυτοάμυνα, οπότε την σκαπουλάραμε"
"Οι δικοί μας;"
"Ο Μονορούσσος είναι στην εντατική, ο Μπάμπης έσπασε και τα δύο του τα πόδια, οι άλλοι προλαβαν κι έφυγαν;"
"Καλά, πως τους ξετρύπωσες όλους αυτούς;"
"Ε δεν ήταν και τόσο δύσκολο, οι μισοί ήταν φυλακή, η Κλαρίσα λάδωσε μερικά γρανάζια, και πήραν όλοι άδεια"
"Αα πολύ ωραία, γλυτώσαμε από τους Μεξικανούς, αλλά θα μας κυνηγάνε οι ημεδαποί"
"Χαλάρωσε, όλα είναι κανονισμένα. Πήραν και το χαρτζηλίκι τους και είναι κομπλέ"
"Πιάσανε τόπο οι μεταγραφές, ε πρόεδρε;"
"Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Δεν αντέχω να την χάσω"
"Σκάσε, κάτι θα κάνουμε"
"Όταν γίνεσαι αισιόδοξος, τότε είναι που ανησυχώ".
Εκείνη την στιγμή, χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Άννα. Μπήκε μέσα, με πλησίασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά.
"Είσαι καλά; Πονάς;"
"Καλά είμαι. Πως έμαθες ότι είμαι εδώ;"
"Έχει βουίξει ο τόπος. Μίλησα με την Κλαρίσα, μου τα είπε όλα. Πως εκείνη η γυναίκα σε εκβίαζε"
"Δεν φαντάζεσαι πόσο επικίνδυνη είναι, φοβήθηκα για τη ζωή μου"
Η Άννα σκύβει και με φιλάει.
"Συγγνώμη για αυτό τις προάλλες. Δεν.."
"Με πείραξε, δε θα σου πω ψέματα. Μου φάνηκε ακατόνοητο, μετά τη μέρα που περάσαμε μαζί. Όμως τώρα ξέρω. Ξεκουράσου, πότε βγαίνεις;"
"Δεν ξέρω ακόμα"
"Θα έρθω και αύριο"
Με φίλησε και έφυγε. Το χαμόγελο του Μάκη είχε φτάσει στον αυχένα.
"Μερικές φορές είσαι πολύ τυχερός. Το ξύλο σε έσωσε"
"Να μην το ξέρω πιο νωρίς.."
"Θείο δώρο ήταν, αλλιώς δε θα ξέμπλεκες με τις μαλακίες που έκανες. Ήταν επικίνδυνη..Τι μαλάκας που είσαι;"
"Και τι ήθελες να της πω; Πως κάποια από αυτά που μου έκανε, πρέπει να είναι παράνομα στις μισές χώρες του κόσμου;"
"Τέλος πάντων, πρέπει να οργανωθούμε".
Πήραμε εξιτήριο μετά από 3 μέρες. Στίψαμε τα μυαλά μας, και τα 6 εγκεφαλικά κύτταρα που μας έχουν απομείνει για να βρούμε λύση. Η Κλαρίσα δεν μπορούσε να μείνει, σε δύο μέρες θα επέστρεφε στο Μεξικό. Δύο μπουκάλια Chivas και ένα δάσος τσιγάρα μετά, δεν είχαμε καταλήξει πουθενά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν πως ο γάμος δεν ολοκληρώθηκε. Άρα η Κλαρίσα δεν μπορούσε να κληρονομήσει.
"Θα πάμε στο Μεξικό, θα μιλήσω με τον πατέρα της"
"Μάκη, δεν είμαστε σε παλιά ελληνική ταινία, δε θα πάμε εκεί με λουλούδια να ζητήσεις το χέρι της, θα φάτε γλυκό του κουταλιού ενώ παζαρεύετε την προίκα, και θα έχουμε happy end με γάμο και χορευτικά"
"Νόμιζα πως σου αρέσουν τα μιούζικαλ"
"Μ'αρέσουν, αλλά εδώ θα έχει μόνο requiem"
"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Θα πάμε να του μιλήσω, έστω να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Θα έρθεις;"
"Εσυ τι λές;"
"Γιατί δεν μπορούσες να μπλέξεις εσύ ως συνήθως και έμπλεξες εμένα;"
"Το πεπρωμένο Μάκη, στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία"
"Το ότι ξεκινάμε με Νταλάρα αυτό το ταξίδι, δεν είναι καλός οιωνός"
"Καλά συγγνώμη, θα σου τραγουδάω Manowar μέχρι το αεροδρόμιο"
"Καλύτερα θα είναι, έστω Brocas Helm"
"Το σκέφτηκες καλά; Μάκη, δεν ονειρεύομαι να πεθάνω στα 40 στο Μεξικό, θαμμένος τόσο βαθιά στην έρημο, που ούτε ο Ιντιάνα Τζόουνς να μην μπορεί να βρει τα οστά μου. Έχω στόχο να φύγω στα 80, στην αγκαλιά της τέταρτης συζύγου μου, που θα έχει το ένα τέταρτο της ηλικίας μου"
"Σταμάτα πχια με την γκρίνια, τόσο χρόνια σ'ακολουθώ στις διάφορες παρανοικές καταστάσεις που μπλέκεις, και όχι επειδή είσαι μαλάκας -που είσαι- αλλά επειδή κάθε φορά, ξέρω πως το κάνεις γιατί - εκτός από το είσαι εντελώς ανώριμος- γιατί ξέρω πως προσπαθείς να είσαι ευτυχισμένος, ψάχνοντας τον έρωτα. Το ξέρεις πως είσαι θύμα που καπιταλισμού, του οποίου κατασκευή είναι ο ρομαντικός μονογαμικός έρωτας για να διαιωνίζει την πατριαρχία, αλλά είναι οι μοναδικές φορές που σε βλέπω παθιασμένο με κάτι - εκτός από το να βλέπουμε τα Rocky 30 φορές, εκτός από το 5 που ήταν μαλακία- και να κάνεις κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό σου. Ίσως κάπου να έχω ζηλέψει για αυτό κομμάτι του εαυτού σου, που παραμένει τόσο αφελές, αλλά και τόσο νέο, το μοναδικό που σου έχει μείνει, κάτω από τον κυνισμό και την γκρίνια για τις ταινίες. Τώρα, για μια φορά, και μάλλον τελευταία, βρίσκομαι στη θέση σου, θα αρνηθείς να με βοήθησεις;"
Τον πούστη, με συγκίνησε. Με ξέρει καλά, δεν ανέφερε τυχαία τα Rocky.
"Μπορώ να κάνω κι αλλιώς;"
Γύρισα σπίτι. Πέρασα τη νύχτα με την Άννα, ήταν η πρώτη που κοιμηθήκαμε μαζί. Η περιπέτεια μου είχε κατεβάσει τις άμυνες της, της έβγαλε υπερπροστατευτικότητα. Δε θυμάμαι μετά από πόσο καιρό, κοιμήθηκα ανάλαφρος. Μπορεί σε μερικές μέρες, κάποιουν να παίζουν μπαρμπούτι με ζάρια φτιαγμένα από το κρανίο μου, αλλά απόψε όλος ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει σε αυτό το δωμάτιο. Ξύπνησα νωρίς. Ένιωσα σαν να έχει φύγει όλο το βάρος του κόσμου από μέσα μου. Τη χάζευα ενώ κοιμόταν. Ο χρόνος είναι τόσο παράξενος. Τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει βάλτος, μια μαύρη τρύπα που κατάπινε τα πάντα, τίποτα δεν επιζούσε. Και τώρα έχω κάτι να περιμένω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι. Και να φοβάμαι.
Ξάπλωσα δίπλα της, την έσφιξα πάνω μου και αποκοιμήθηκα.
To be continued...
End Credits Song
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου