Παρασκευή βράδυ ή το ντέρμπι Κυνισμός-Ρομαντισμός έληξε πάλι 0-0

 

Το μυαλό προσπαθεί να ξεκολλήσει το Lada από τη λάσπη.

Η καρδιά συνεχίζει τον αλκοολισμό της με τη νοσταλγία.

Το σώμα εύχεται να είχε πεθάνει εδώ και χρόνια, και'γω στη μέση διασταυρωμένων πυρών, ν'αναρωτιέμαι αν το κώμα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί.

Η ανία είναι ανίατη ασθένεια, και ειδικά στα 40 είναι πασπαλισμένη με αυτό το ιδιαίτερο είδος απαισιοδοξίας, που λέει πως τα καλύτερα είναι πίσω μας και τίποτα συγκλονιστικό δε θα ξανασυμβεί. Σαν βλαμμένος που είμαι, έχοντας καεί από τις ταινίες, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι που διατηρεί το ροματισμό και την αθωοτήτα του, που περιμένει το plot twist και το happy end. Αν και η ζωή είναι σαν κουλτούρικη ταινία, festival film, από αυτές που αρέσουν μόνο σε κριτικούς, που δε συμβαίνει τίποτα, και το τέλος είναι πάντα πιο ηλίθιο από όσο φανταζόσουν.

 

Τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα, αλλά με στυλ. Ξαναβλέπεις παλιές αγαπημένες ταινίες, ξανακούς τα ίδια τραγούδια, και ψάχνεις έμπνευση. Για τι; Δεν έχω ιδέα. Υπάρχουν μέρες που απλά εύχεσαι για ένα γρήγορο, ανώδυνο θάνατο, μετά από την τόση βλακεία που καταναλώνεις στο internet. Όμως ο δέκατος κύκλος της δαντικής κόλασης που λέγεται Γη, έχει κι άλλες εκπλήξεις. 

Ένας ψυχολόγος  στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, έχει μια θεωρία, την οποία ονομάζει «θεωρία των ελαστικών της ευτυχίας». Πιστεύει ότι η ευτυχία είναι σαν ένα λάστιχο αυτοκινήτου που έχει διαρροή. Όταν χρειάζεται αέρα, το γεμίζεις, για να το διατηρήσεις σε ένα λειτουργικό επίπεδο. Όταν χάσει ξανά αέρα, το ξαναγεμίζεις. Είναι μια συνεχής προσπάθεια. 

Αδερφέ, το Lada δεν έχει καν λάχτιχα. Πέφτει αργά στο γκρεμό. Κι όπως έλεγε και στο La Haine, το θέμα δεν είναι πως πέφτεις, αλλά πως προσγειώνεσαι. Και που θα συμπλήρωνα. Αρκετά όμως με την στυλιζαρισμένη επιφανειακότητα, τη μοναχικότητα των άδειων κάδρων και την αβάσταχτη μοναξιά των μεγάλων μυστικών, και άλλες βαρύγδουπες φράσεις που αντέγραψα από άρθρα του υπονόμου επιτήδευσης, απεραντολογίας και στόμφου που λέγεται Flix. Άνθρωποι που βλέπουν ταινίες με το πάγκρεας και γράφουν περισσότερα από όσα πρέπει, λέγοντας περισσότερα από όσα ξέρουν, για πράγματα που δεν έχουν ιδέα. 

Επειδή δεν βρίσκω τίποτα έξυπνο για κλείσιμο ή κάτι άλλο για να γκρινιάξω, επίλογος μερικά αποφθέγματα από τη νέα μου αγαπημένη συγγραφέα, την L.J. Chen, γράφει σύγχρονα άρλεκιν, ζει στην Καλιφόρνια με τον άντρα της και μια τεμπέλικη γάτα. Όνειρο ζωής. 

And this, ladies and gents, was why I chose narcotics over people

Love is selfish. Love is raw. Love is unfair, and unpredictable, and unstoppable.

My obsession. My muse. My enemy. “All”.

Someone I loved once gave me a box full of darkness. It took me years to understand that this, too, was a gift.

It was love at first sight

Hate at second

Lust at third

But four is my lucky number

So mine your ass shall be

L.J. Shen