'Εχω την εξής θεωρία: Οι κριτικοί κινηματογράφου είναι μια ερπετοειδής φυλή. Μια φορά το χρόνο, μαζεύονται όλοι σε άγνωστο μέρος, και μέσω ανώτερης τεχνολογίας ή απόκρυφων τεχνών, βλέπουν όλες τις ταινίες του επόμενου έτους, ακόμη κι εκείνες που δεν έχουν γυριστεί. Μετά συνεδριάζουν και διαλέγουν τις πιο βαρετές κι ανούσιες που θα αποθεώσουν με τις κριτικές τους. Κάθε φορά που κάποιος βλέπει αυτές τις ταινίες και τους βρίζει, κερδίζουν χρόνια ζωής.
Δεν καταλαβαίνω τι κόλλημα έχουν φάει με τον Pattison. Έπαιξε σε 2-3 ανεξάρτητες παραγωγές και οι κριτικοί έχουν πάθει squirting από κάθε πόρο του σώματος τους. Ο τύπος είναι μέτριος προς κακός. Κι άντε στα κομμάτια ο Pattison. Η απόθεωση για την πρώην του την Stewart είναι ακόμη πιο ακατανόητη. Όταν διαβάζω πως είναι από τις καλύτερες της γενιάς της - φράση κλειδί αποθέωσης μετριοτήτων από μετριότητες- θέλω να μεταναστεύσω στον Πλούτωνα.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα απολύτως με τα Twilights, ίσα ίσα, έχω γελάσει τόσο πολύ με αυτά, που έχουν ειδική θέση στην καρδιά μου. Στο υπόγειο, αλλά καλή θέση.
O Batman είναι το iPhone των υπερηρώων. Η καινούργια ταινία είναι συνταγή Nolan με περιτύλιγμα Fincher. Το ό,τι μοιάζει με το Seven δε σημαίνει πως θα πρέπει να μπάινει και στην ίδια πρόταση με αυτό. Όσο για τα περί neo noir, γελάμε, γιατί neo noir και PG-13 δε γίνεται. Ένα reboot έχει νόημα, όταν κάνεις εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Και ο Reeves δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Ακολουθεί τη φόρμουλα του Nolan, αλλάζοντας κάπως την αισθητική. Σοβαροφανές, το χιούμορ απαγορεύεται δια ροπάλου, τόσο σκοτεινό που σε κάποια πλάνα δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις.
Το περίμενα πολύ χειρότερο να είμαι ειλικρινής, όμως η πρώτη 1,5 ώρα πέρασε ευχάριστα. Μετά βαρέθηκα, και κυρίως δε μου έμεινε τίποτα. Ερμηνευτικά μου θύμισε το Dune, όπου όλοι είναι καλοί, εκτός από τον πρωταγωνιστή. Ο Pattison βάσισε την ερμηνεία του στον Kurt Cobain και στον Michael Corleone του Al Pacino. Το δεύτερο κάνω πως δεν το διάβασα. Είδαμε λοιπόν σε αυτή τη ζωή και emo Batman, να μοιάζει με μαστουρωμένο έφηβο που τσακώνεται συνεχώς με τον πατέρα του, στις σκηνές με τον Alfred. Άχρωμος, άοσμος και άγευστος.
Τουλάχιστον η ταινία είχε καταπληκτικό Farrel, με προφορά Μπρούκλυν, να μοιάζει με παραμορφωμένο Robert De Niro, που το έχει σκάσει από ταινία του Scorsese. Τέλος πάντων, το είδαμε και αυτό, θα υποστούμε άλλη μια τριλογία όπως φαίνεται, και δυστυχώς το τέλος του σύμπαντος αργεί, για να μας απαλλάξει από τις ταινίες της Marvel, της Warner και τα υπόλοιπα δεινά της ύπαρξης.
Ο Reeves δεν είναι κακός σκηνοθέτης. Αλλά όταν διαβάζω πως οι επιρρόες του για το Batman ήταν τα Klute, Chinatown, All the President's Men, French Connection και Taxi Driver, με πιάνει νευρικό γέλιο. Ο Phillips το έκανε καλύτερα, το Joker ουσιαστικά ήταν Taxi Driver και King Of Comedy με ολίγη από Falling Down.
Τα δύο πρώτα επεισόδια είναι ό,τι καλύτερο είδα μέχρι στιγμής για το 2022. Τρομερή φωτογραφία και μοντάζ, χιούμορ, εύστοχο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, ακατάπαυστο πυρ από ατάκες και John C. Reilly larger than life.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου