Η άλγεβρα της μελαγχολίας

 

Θ’ ανάψω τη ζωή μου

και θα κάψω τα βιβλία

τι όμορφα που καίγεται η φράση σ’ α γ α π ώ

Κώστας Ταχτσής

Εδώ και πολύ καιρό, ζεις στο υπόγειο της ζωής σου. Στο μουσείο των ματαιωμένων προσδοκιών. Κι ας έχεις πείσει τους πάντες, πως είσαι στο ρετιρέ της αρμονίας. Σκηνοθετείς μια ζωή που δεν υπάρχει, μόνο στις οθόνες και στους καθρέφτες. Οι στάχτες των χειμώνων δεν καθαρίζουν με stories από τη θάλασσα, έχουν γίνει γρανίτης. Τ’ άγρια ζώα της φαντασίας σου, είναι πια βαλσαμωμένα, τα σκότωσες για να κρατήσεις ζωντανή τη λογική σου. Μα είναι τυφλή, δεν μπορεί να σε οδηγήσει πουθενά. Γράφεις συνεχώς, μα οι χαρακτήρες  σου είναι πιο ψεύτικοι κι απ'τη ζωή σου, δεν πιστεύουν στην αλήθεια γιατί δεν πιστεύουν στο μέλλον. Γιατί δεν πιστεύεις εσύ σε κανένα από αυτά. Γράφεις για συνηθισμένους ανθρώπους που μπλέκουν σε ασυνήθιστες καταστάσεις, όταν εσύ, ένας ασύνηθιστος άνθρωπος λαχταράς συνηθισμένες καταστάσεις. Κάτι ν'ακούει, να συνομιλεί με τις σιωπές σου, τις κραυγές, τα χρόνια και τις ρυτίδες, τα χέρια και τα μάτια, τα μυστικά σου.

Στρίμωξε σε άλλη μια οθόνη το απελπισμένο τίποτα που έζησες και σήμερα. Ντύσε το με κάποιο σαχλό απόφθεγμα. Μέθυσε με αυταρέσκεια. Όμως, όλοι οι αντιπερισπασμοί του κόσμου, δεν μπορούν να πνίξουν εκείνες τις σκέψεις στο σκοτάδι, τις μικρές ώρες που όλα τα μεγάλα στριγγλίζουν μέσα σου. Ξόδεψε άλλη μια νύχτα σαν πλαστό χρήμα, πέταξε το χαμόγελο σου σαν φτηνό άρωμα, κρύψου στο πλήθος με τα μηδενικά που συναγελάζεσαι. Το ξημέρωμα θα σε βρει ακόμη πιο γερασμένη. 

Οι εβδομάδες σου, πράξεις αφαίρεσης και διαίρεσης. Τίποτα δεν προσθέτεις, τίποτα δεν πολλαπλασιάζεται. Τα δωμάτια του μυαλού έχουν γεμίσει σκουπίδια, που μόνο η φωτιά μπορεί να ξεπλύνει. Αλλά έχεις ξεχάσει τη διάλεκτο που μιλούν οι φλόγες, και είναι όλα ποτισμένα με βουβά δάκρυα. Ούτε αστραπές δεν μπορούν να κάψουν τις χωματερές στα κύτταρα σου. Φύγε μακρυά, μήπως ξεφύγεις από την σκιά σου. Κάθε ταξίδι, είναι απλά άλλη μια τροχιά γύρω από το ανεκπλήρωτο. Και κάθε επιστροφή θα στο θυμίζει. Μάζεψε like, followers και σχόλια, να στολίσεις τις ρωγμές σου.  

Τίποτα δεν σκοτώνει όπως τα ημίμετρα.