Τα φώτα της πόλης μουρμουρίζουν κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Η πανσέληνος μοιάζει με φως ανάκρισης, δεν ξέρω ποιος ανακρίνει ποιον και γιατί. Νιώθω σαν χάρτινη συσκευασία χυμού, αφού άδειασε από το περιεχόμενο, φούσκωσε από αέρα. Για μια στιγμή νιώθεις γεμάτος, και το δευτερόλεπτο πριν σκάσεις, συνειδητοποιείς πως ξεχειλίσες από το τίποτα.
Αναρωτιέμαι για πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Αν κάποια στιγμή θα καταφέρω να βγάζω χρήματα από αυτά που είμαι καλός ή αν θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε προσωρινές δουλειές του ποδαριού. Προσωρινές δουλειές, σχέσεις. Και δεν υπάρχει κανένα κίνητρο. Είμαι ερωτευμένος με μια ιδέα ή με έναν άνθρωπο; Έναν χαρακτήρα μιας ταινίας που έμεινε στη μέση; Κάποια που ήταν πολύ μικρή για αυτόν το ρόλο ή ο ρόλος ήταν πολύ μεγάλος για εκείνη; Είναι τόσο δυσθεώρητο τείχος ο εγωισμός; Υπάρχει ένας αριθμός κινητού που τον ξέρω καλύτερα από τον δικό μου. Σταματάω πάντα στο παρά ένα.
Γυρίζω στο σπίτι μετά τη δουλειά. Και σκέφτομαι όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες της οικειότητας που δίνουν στον χρόνο αξία. Η αίσθηση πως κάποια σε περιμένει. Η χροιά της φωνής της στο τηλέφωνο, θα γλυκάνει την κούραση. Το χάδι της στο πρόσωπο, μόλις γυρίσεις, θα ξεπλύνει την μετριότητα της ρουτίνας. Μικρές χειρονομίες, τα χαζά αστεία μεταξύ του ζευγαριού, θα σου βγάλει τα ρούχα και τα παπούτσια. Θα κάτσει δίπλα σου, να σε ρωτήσει πώς ήταν η μέρα σου. Θα γείρεις στην αγκαλιά της για μερικά λεπτά, πριν το φαγητό. Το γέλιο της είναι αρκετό. Να σε κάνει ν'αντέξεις.
Να κάνετε όνειρα μαζί, κι ας μη γίνουν ούτε τα μισά. Να σχεδιάζετε ταξίδια, διακοπές. Ένα τριήμερο τελευταία στιγμή. Να πηγαίνετε σινεμά, κι είσαι πτώμα από τη δουλειά. Γιατί τίποτα δε σε ξεκουράζει, όπως να την βλέπεις να ενθουσιάζεται σαν παιδί, ενώ σου κλέβει ποπ κορν. Να απολαμβάνεις όλες αυτές τις μικρές συνήθειες που έχετε μαζί.
Πετάω τα άπλυτα στο πλυντήριο. Το διαμέρισμα ένα μουσείο παγωμένων προσδοκιών. Όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις πως τις μέρες και τις νύχτες, τις μεταμορφώνουν σε ευτυχία μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες πινελιές. Η μυρωδιά των μαλλιών της ενώ κοιμάσαι δίπλα της, τα ρούχα της πεταμένα παντού στο δωμάτιο. Ο καφές της μισοτελειωμένος. Και την ρωτάς για νιοστή φορά, αν δεν της άρεσε, ίσως γιατί σου αρέσει ν'ακους την απάντηση, κι ας ξέρεις πως είναι γοητευτικά αφηρημένη.
Κατεβαίνεις στο βυθό των ερωτηματικών. Ο πόνος έχει ξεθυμάνει κάπως. Δε θα φύγει τελείως, κάποια μέρη των αισθήσεων, των σκέψεων και των κυττάρων θα μείνουν μουδιασμένα, σχεδόν ανάπηρα. Πλέον έχει μείνει το κατακάθι της μοναξιάς, η πλήξη, αφόρητη πλήξη. Δεν έχεις διάθεση για τίποτα, απλά θέλεις να κοιμάσαι όσο περισσότερο μπορείς.
Ζαλίζομαι, το αλκοόλ δε μου προσφέρει λήθη πλέον. Η μέθη λειτουργεί σαν αναβολικό της ανίας. Σαν να προσπαθείς να τρέξεις μέσα στο νερό. Όπως εκείνα τα όνειρα, που νιώθεις πολύ αδύναμος και δεν μπορείς να χτυπήσεις κάποιον. Η νύχτα είναι φυλακή και η μέρα το προαύλιο της. Μπαίνω στο σπίτι, κι απόψε ο καναπές εκτελεστικό απόσπασμα των αναμνήσεων και των απωθημένων. Κλείνω τα μάτια και βουλιάζω στα μαξιλάρια.
Τι έχει σημασία πια; Τι αξίζει να περιμένεις; Πόσο χρόνο, διάθεση και αντοχή να υποθηκεύσεις, με τι αντάλλαγμα, για πόσο, και πότε; Κάποια στιγμή ενθουσιάστηκα με κάποια άλλη; Ήταν όντως κάτι καινούργιο ή απλά με συνάρπασε μια παραλλαγή της προηγούμενης; Είμαι παγιδευμένος σε μια αιώνια επανάληψη του ίδιου μοτίβου. Αισθάνομαι 1500 ετών. Θέλω το μυαλό μου να σβήσει σαν το τσιγάρο στο τασάκι. Στάχτη στον άνεμο.
Έχουν ανέβει καλύτερα, χειρότερα, πιο προσωπικά και σίγουρα πιο μεθυσμένα κείμενα από αυτό. Ας με συγχωρήσει όποιος διαβάζει αυτό το blog, που πολύ συχνά γίνεται πεδίο βολής τηε κακής μου διάθεσης, είναι η πιο φτηνή ψυχοθεραπεία και η μίνη που πιθανόν ν αμπορώ ν'αντέξω. Από παιδιάστικη αντίδραση, θα κοιμηθώ στον καναπέ, κι ας δουλεύω αύριο. Κι ας περιμένω μάταια να χτυπήσει το κουδούνι. Να χτυπήσει και να είναι κάποιος πίσω από την πόρτα, κι όχι κάποιο δειλό φάντασμα που η λιγοψυχία του φτάνει μέχρι τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Που τσιγκουνεύεται αισθήματα, λέξεις και πράξεις. Η εξασφάλιση είναι η μετριότητα της ψυχής. Τελευταία δικλείδα ασφαλείας της όποιας λογικής, οι ίδιες ταινίες. Δεν έχει σημασία, πόσες από τις μάχες της ζωής σου θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Σημασία έχει να είσαι εκεί. Keep punching, and punching.
ΥΓ Όσο μακρυά κι αν πας, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου