Το Athena είναι το La Haine της εποχής. Δεν φλυαρεί καθόλου, σε βάζει κατευθείαν στην καρδιά της πλοκής, με το εξαιρετικά χορογραφημένο μονοπλάνο του. Και έχει πολλά τέτοια η ταινία. Η εκπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία, το πως ξετυλίγεται ο κόσμος του φιλμ, πραγματικά ξεδιψάει τα μάτια από την υπερκατανάλωση CGI. Ακόμη κι αν δε σε αγγίζει το θέμα, θα σε παρασύρει το θέαμα.
Διάβασα κάποιες κριτικές (έχω και'γω βίτσια, τι να κάνω, ευτυχώς αυτό γίνεται σπάνια), οι οποίες εξυμνούσαν την αισθητική, αλλά βρήκαν την πολιτική προσέγγιση επιφανειακή. Υποθέτω, κάποιοι από αυτούς θα λέγανε τα ίδια για το Joker -το οποίο είναι κάτι διαφορετικό, μην παρεξηγηθούμε-. Ο Γαβράς παίρνει θέση, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς. Και διηγείται την ιστορία του μαεστρικά, με εικόνες, αποφεύοντας το βερμπαλισμό και κυρίως τον διδακτισμό, που έχουν πολλές φορές παρόμοια φιλμ. Που στην προσπάθεια τους να που περισσότερα από όσα ξέρουν και μπορούν, καταρρέουν κάτω από το βάρος των προσδοκιών τους. Ο κινηματογράφος είναι μια γλώσσα με εικόνες, όσοι δεν μπορούν, ας γράψουν δοκίμια.
Το Athena είναι εικόνες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η τέχνη δεν μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο. Όμως μπορεί να μας δείξει το πως ο κόσμος αλλάζει. Και όποιος δεν καταλαβαίνει και προτιμά να οχυρώνεται πίσω από τις αυταπάτες του, θα ξυπνήσει κάποια στιγμή πολύ άσχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου