Η βροχή μέσα στον καθρέφτη

 

Αναζητώντας τον ίσκιο σου μέσα στα μάτια όλων των λουλουδιών

Η επίσημη στιγμή που προμηνούσε

Μιαν απουσία μακρύτερη απ’ το χρόνο

Κι όλα τα δάκρυα

Θα μείνουν αιχμάλωτα

Σ’ έναν καθρέφτη

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Τα σύννεφα δε χωράνε μέσα στον καθρέφτη.

Έκλεισα όλα τα φώτα κάτω απ'το δέρμα

ακόνισα όλα τα ρήματα πάνω στο απωθημένο

και περιμένω την βροχή.

Περιμένω

τις ρωγμές πάνω στο γυαλί

ν'ανθίσουν σαν χαμόγελα

το αίμα της απουσίας να πάρει φωτιά

την ανάσα των ψιθύρων

να ξηλώσει τις ρυτίδες.

Το δωμάτιο αγκαλιάζει τον ουρανό

τ'αστέρια μου κλείνουν τα μάτια

γίνονται μαργαριτάρια μόλις αγγίξουν το πάτωμα

η σκιά μου μια κλεψύδρα που ξεχείλισε

οι φλέβες μου ρίζες  καπνού

Βαθιά μες στο σκοτάδι

η παλίρροια συλλαβίζει όλα τα θαύματα

ξεφλουδίζει την σκουριά

χαράζει τον ορίζοντα πάνω στα χρόνια.

Μια νύχτα που κράτησε χιλιάδες ζωές

ναυάγησαν όλα τα όνειρα σ' ένα όνομα

οι καθρέφτες σπάνε

και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος