Υπάρχει ακόμα σάρκα πίσω απ’ τη γραφή; Ή μήπως μονάχα γραφή και τίποτε άλλο; Αλήθεια, η γραφή αυτή υπάρχει πια μόνο για τον εαυτό της ή μήπως κάποτε υπήρχε και κάτι άλλο από πίσω της;
Βόλφγανγκ Χίλμπιγκ
Ήταν μια σιωπηλή επανάσταση. Τα λήμματα επαναστάτησαν ενάντιαν στο λεξικό. Βαρέθηκαν οι έννοιες τους να παραμορφώνονται, να παρερμηνεύονται όπως βολεύει τον καθένα. Οι σελίδες και οι οθόνες άδειασαν. Οι λέξεις σκόρπισαν, κρύφτηκαν. Επέλεξαν τη σιωπή. Κανένας δεν μπορούσε να γράψει. Ο κόσμος αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί μόνο εικόνες και ήχους αντί γραπτής επικοινωνίας.
Οι λέξεις αυτοεξορίστηκαν. Χάθηκαν στην έρημο, βούτηξαν στα πιο βαθιά νερά. Κάποιες λίγες περίμεναν με ελπίδα, πως όλα θα άλλαζαν. Θα επέστρεφαν στην αγκαλιά του χαρτιού, με το πραγματικό τους νόημα να τρέχει ξανά στις φλέβες τους. Όμως το μελάνι είχε πάψει εδώ και χρόνια να είναι το αίμα της γραφής. Είχε γίνει δηλητήριο, οξύ, απόνερα μπουγάδας, φτηνή μπογιά για να μακιγιάρει το τίποτα.
Κάποιες ξέχασαν το ποιες είναι. Μεταμορφώθηκαν σε πυγολαμπίδες. Τις νύχτες πέταγαν ψηλά, προσπαθώντας να φτάσουν τα αστέρια. Κάποιες μαράθηκαν σε στάχτες, έλιωσαν από την προσμονή. Μια νέα εποχή των παγετώνων ξημέρωσε. Όλα φυλακισμένα μέσα σε αόρατους πάγους. Κάνεις δεν το ξέρει. Όλοι νομίζουν πως τίποτα δεν άλλαξε. Όμως ο καθένας είναι παγιδευμένος στο αόρατο παγόβουνο του, και ονειρεύεται πως ζει κανονικά.
Όλοι περιμένουν κάτι. Να επιστρέψει το πραγματικό νόημα στις λέξεις, σε όλα. Τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας έγιναν δυσδιάκριτα, ο κόσμος μια κλεψύδρα που έσπασε. Ποιος θα την φτιάξει, ποιος θα μαζέψει την άμμο και θα τη βάλει πίσω; Οι λέξεις περιπλανιούνται παντού, επαίτες που παρακαλούν για λίγη προσοχή, σκελετωμένα αδέσποτα που τρέφονται με τα σκουπίδια της σιωπής, τα αποκαΐδια των εικόνων. Ανασαίνουν το σκοτάδι, με δακρυσμένα μάτια και περιμένουν. Κάποιον να ξαναγράψει την ιστορία της ομορφιάς από την αρχή. Χωρίς λογοκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου