Ο Μάρσαλ ΜακΛούαν είπε ότι κάθε τεχνολογική επέκταση του ανθρώπου αποτελεί ακρωτηριασμό μιας ανθρώπινης ικανότητας. Έχουν αντικαταστήσει τα κινητά τη μνήμη μας; Αυτοακρωτηριαστήκαμε, με τόση πληροφορία, που χρειαζόμαστε τεχνητά μέλη; Για τη μνήμη, την όραση, την σκέψη; Αυτή η μανία να καταγράφουμε τα πάντα, κάπου γίνεται αστεία. Από ταξίδια, μέχρι το φαγητό και τις πιο ιδιωτικές στιγμές. Ο Κούντερα το συνοψίζει καλύτερα στην Βραδύτητα. «Υπάρχει ένας κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης, ενώ ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
Θυμόμαστε τίποτα πλέον; Οι αναμνήσεις είναι το μοντάζ της μνήμης. Πιθανότατα, τίποτα από όσα θυμόμαστε, δε συνέβη όπως έχει αποτυπωθεί στο μυαλό. Το συναίσθημα το έχει νοθεύσει ή του έχει δώσει διαφορετική γεύση και άρωμα. Δεν είναι κακό αυτό απαραίτητα. Αυτή η ψυχαναγκαστική τάση, να φωτογραφίζουμε τα πάντα, δείχνει πως έχουμε μετατραπεί σε χρυσόψαρα. Που γεμίζουν τη γυάλα τους με φωτογραφίες και βίντεο, για να ξεχνάνε πως υπάρχει. Ο καθένας έχει τις αυταπάτες που αξίζει.
Οι απόκριες είναι ουσιαστικά το δεύτερο μέρος του Halloween, ειδικά για τις μικρότερες ηλικίες. Μια δεύτερη ευκαιρία, να ντυθούν χαρακτήρες από κάποια σειρά του Netflix, που βγήκε στο μεσοδιάστημα. Μετρήστε πόσες Wednesday και πόσους χαρακτήρες από τo Sandman θα δείτε φέτος στα πάρτι. Κάθε μέρα, όλοι υποδυόμαστε ρόλους. Και πολλές φορές, είμαστε οι χειρότεροι, σε αυτούς που θέλουμε να είμαστε καλοί. Είναι εύκολο να είσαι ο κακός στην καθημερινή ζωή. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι σταματούσαν να λένε ψέματα; Δεν ξέρω αν ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, σίγουρα θα ήταν πολύ βαρετός. Η υποκρισία είναι ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας. Τα προβλήματα ξεκινάνε, όταν πιστεύουμε τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.
Μέχρι πρόσφατα, ίσχυε το δώσε σε κάποιον μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια. Στο αέναο παιχνίδι αντικατοπρισμών που παίζουμε, μέσα στην ζούγκλα από καθρέφτες και όθονες, πλέον ισχύει το δώσε μου μια αλήθεια και θα βρω μια μάσκα να την κρύψω. Πόσους ρόλους μπορείς να υποδυθείς ταυτόχρονα; Ποιοι από όλους αυτούς είσαι εσύ, υπάρχει κάτι δικό σου μέσα τους; Όλοι είμαστε ηθοποιοί, το δύσκολο είναι να βρεις πραγματικούς ηθοποιούς, αλλά αυτό ανήκει σε κάποιο μελλοντικό κείμενο.
Συνηθισμένοι άνθρωποι, που όσο πιο ασυνήθιστοι προσπαθούν να φανούν, τόσο πιο συνηθισμένοι και βαρετοί γίνονται. Άλλο ένα Σ\Κ μεταξύ πλήξης και αηδίας πλησιάζει. Θα κάνω πρώτα μια βόλτα στο ζωολογικό κήπο των social media. Μερικές φορές, βλέποντας posts και stories, είναι σαν να παρακολουθείς ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ύστερα, θα νανουρίσω τις αυταπάτες και τις εμμονές μου με όσες ταινίες μπορώ. Πάντα κάπου ανάμεσα, στον Τάνταλο και τον Σίσυφο.
ΥΓ. Sometimes I felt like I would go insane not having the answers to such simple questions. Of course, it was always hardest during the night, when the darkness stole away any signs of hope.
Gail Tsukiyama, The Samurai's Garden
ΥΓ.2 One cannot begin a new dream without abandoning the last [one].
Neil Gaiman, The Sandman Vol. 7: Brief Lives
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου