Tη νύχτα, καθώς το εκκρεμές της αγάπης αιωρείται
μεταξύ της αιωνιότητας και του μηδενός,
προσκρούει η λέξη σου στα φεγγάρια της καρδιάς
και το καταιγιστικό μαύρο του βλέμματός σου
παραδίδει τον ουρανό στη γη.
Μακρόθεν, μέσα από ονειρομαυρισμένο
άλσος ψυχομαχεί η ανάσα,
και οτιδήποτε χαμένο τριγυρνά, μεγαλοπρεπές σαν τις σκιές του μέλλοντος
Καθετί που πέφτει και ανασηκώνεται,
αφορά τα ενδόμυχά μας:
τυφλό, όπως το βλέμμα που ανταλλάσσουμε,
το χρόνο φιλά στο στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου