Στην άκρη της άκρης του κόσμου VII

 

Πόσες μέρες κοιμάμαι; Και τι παράξενα όνειρα ήταν αυτά; Μια κόκκινη πόλη, με σκυλιά που έπαιζαν πόκερ; Και ποια ήταν αυτή που ζωγράφιζε συνέχεια; Πρέπει να ήπιαμε όλες τις μπόμπες της Πελοποννήσου. Έρπω μέχρι το μπάνιο. Το πρόσωπο μου μοιάζει με πεδίο πυρηνικών δοκιμών. Ο Νικόλας πουθενά, μάλλον αποχώρησε για Αθήνα με τις groupies του. O δαίμονας πίνει καφέ στην ταράτσα. Με το που με βλέπει, σηκώνεται και με αγκαλιάζει. Ακολουθεί ένα παραλήρημα συγκίνησης και ευχαριστιών, σαν κακός λόγος στα Όσκαρ.

“Δεν ξέρω πως τα κατάφερες, όμως σ’ευχαριστώ! Ίσως να μην ήταν τυχαία η συνάντηση μας, ίσως τίποτα να μη συμβαίνει χωρίς κάποιο λόγο”

“Ας αφήσουμε τους κοελισμούς για λίγο στην άκρη. Καλά ήταν, όμως δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Μην ξεχνάς πως αυτό ήταν απλά μια δοκιμασία. Από εδώ και πέρα τι γίνεται”

“Με πήρε τηλέφωνο πριν λίγο ο μάγος, μας περιμένει στην καφετέρια”

“Καλά, αφού είναι παντοδύναμη εξωδιαστατική οντότητα, γιατί σε πήρε τηλέφωνο; Γιατί δεν επικοινώνησε με τηλεπάθεια ή να τηλεμεταφερθεί εδώ;”

“Μου είπε πως ήταν σίγουρος πως θα σκεφτείς κάτι τέτοιο, και η απάντηση του ήταν ότι δεν του αρέσουν τα κινηματογραφικά κλισέ, που θα τον υποβίβαζαν σε καρικατούρα”

“Οι δραματουργικές ενστάσεις μας μάραναν σε αυτή την ιστορία. Τεσπα, μην ξεχάσεις τα κύπελλα”.

Μισή ώρα μετά, πίνουμε καφέ δίπλα στη θάλασσα. Ο μάγος χαϊδεύει τα κύπελλα σαν να είναι τα νεογέννητα παιδιά του.

“Διαψεύσατε τις προβλέψεις και τα καταφέρατε. Είσαστε έτοιμοι για τη δύσκολη αποστολή σας”

“Ευχαριστούμε master Yoda, αλλά δεν έχει ανταμοιβή;”

“Τι ανταμοιβή;”

“Για το μικρό άθλο που μας έβαλες. Δεν ήταν στο πρόγραμμα να πετάξουμε σχεδόν ένα χρόνο από τη ζωή μας, για να ικανοποιήσουμε τα εφηβικά σου απωθημένα”.

Ο δαίμονας με κλωτσάει κάτω από το τραπέζι, σαν ζηλιάρα σύζυγος. Ο μάγος χαμογελάει και πίνει μια γουλιά από τον εσπρέσο του.

“Όλο αυτό το ταξίδι και η χαρά της νίκης ήταν η ανταμοιβή. Δεν περάσετε κι άσχημα”

“Ναι δε λέω, αλλά δεν είχα ποτέ όνειρο, να πετάξω τόσους μήνες για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Κορίνθου”

“Λες και είχες τίποτα καλύτερο να κάνεις. Κάθε μέρα βλέπεις τρεις ταινίες και γράφεις σενάρια που δε θα γυριστούν ποτε. Εξάλλου, δεν πέρασες άσχημα με τη λουλουδού”.

Ο μάγος μου κλείνει το μάτι.

“Σας παρακαλώ, δε σας επιτρέπω. Δε θα γίνει η προσωπική μου ζωή αντικείμενο χλεύης”

“Η ποια;”

“Έστω, οι ξεπέτες μου. Τι γίνεται τώρα; Θα ξεκινήσουμε τη σωτηρία της ψυχής του δαίμονα;”

“Σύντομα. Πρώτα θα πάτε για ψυχανάλυση”.

Κοιταζόμασταν με το δαίμονα αποσβολωμένοι.

“Μην ανησυχείς, δε θα πάρει χρόνο. Μια συνεδρία και είστε έτοιμοι”

“Ναι, αλλά γιατί;”

“Το ξέρω πως ακούγεται περίεργο, αλλά υπάρχει γραφειοκρατεία ακόμη και στο υπερφυσικό”

“Καλά, αφού είσαι παντοδύναμη εξωδιαστατική οντότητα, μπορείς απλά να διαβάσεις το μυαλό μας”

“Ναι ναι, έχεις δίκιο, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει αυστηρά τα πράγματα, υπάρχει πρωτόκολλο GDPR, κτλ. Σας υπόσχομαι πως δε θα αργήσουμε. Αύριο το πρωί έχετε ραντεβού με τον ψυχαναλυτή”.

Μας έδωσε μια κάρτα, πλήρωσε και έφυγε. Μάλλον παίρνει μίζα, δεν εξηγείται αλλιώς. Γυρίσαμε απορημένοι στο σπίτι. Ο δαίμονας δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Είχαν περάσει πολλές νύχτες, που τον άκουγα να κλαίει. Προσπαθούσα να φαίνομαι ψύχραιμος. Έφτιαξα δύο ποτά και πιάσαμε την κουβέντα. Άλλαζα συνεχώς θέμα, όμως η συζήτηση επέστρεφε πάντα στην αυριανή μέρα. Επιστράτευσα όσο χιούμορ μου έχει απομείνει, για να μετριάσω της αγωνία του δαίμονα και τη δική μου πλήξη.

“Γιατί μας παιδεύει έτσι; Τι θέλει;”

“Προφανώς μας κάνει πλάκα. Μην το παίρνεις στα σοβαρά. Αφού πήρε τα κύπελλα, θα μας βοηθήσει”

“Δεν ξέρω, με τρομάζει η ψυχανάλυση”

“Ήσουν τόσα χρόνια ένα τέρας από λάβα, έχεις κολατσίσει τόσους ανθρώπους, και σε τρομάζει η ψυχανάλυση; Πόση ειρωνεία ν’αντέξω πχια…”

“Ήταν απλά μια δουλειά, θέλω να με πιστέψεις, δεν ήταν ποτέ προσωπικό”

“Ναι, και οι ναζί τα ίδια έλεγαν..”

“Τέλος πάντων, σε πειράζει να πας πρώτος;”

“Χαλάω εγώ χατίρια;”.

Μείναμε σιωπηλοί για ώρες. Η νύχτα ήταν γλυκιά. Το δροσερό αεράκι ταξίδευε το μυαλό σε χαρούμενες αναμνήσεις, ενώ σκόρπιζε υποσχέσεις στα ρίγη που προκαλούσε. Κοίταξα τον δαίμονα, παλινδρομούσε ανάμεσα στη λιποθυμία και το λυγμό.

“Μην πίνεις άλλο, πάμε για ύπνο. Αφού επιζήσαμε στα γήπεδα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα”

“Η γιαγιά μου έλεγε, Θεέ μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ, και τη σοφία για να γνωρίζω την διαφορά μεταξύ τους”

“Τυχερός είσαι, εμένα μου έλεγε, δε σου είπα να μην φέρνεις τις πουτάνες στο σπίτι;”.

Φυσικά και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Αν η αυπνοία ήταν γυναίκα, θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη. Έβαλα μουσική στο κινητό και τεντώθηκα. Κατάφερα να κοιμηθώ δύο ώρες. Φτάσαμε στο γραφείο του ψυχαναλυτή. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Ο τύπος ενδυματολογικά ήταν κάτι ανάμεσα σε barista και life coach. Χάζευε στο κινητό του και χαζογελούσε. Χτήπησα την πόρτα, κι ας ήταν ανοιχτή.

“Να περάσει το επόμενο παρατράγουδο. Έλα αρχηγέ μου, για λέγε”

“Είστε σίγουρα ψυχαναλυτής;”

“Σας παρακαλώ, τρία πτυχία από την Γερμανία, μιλάμε για τον Γκουαρντιόλα της ψυχανάλυσης!”

“Δηλαδή είστε υπερεκτιμημένος, κοστίζετε  περισσότερο από όσο αξίζετε και δεν ανταποκρίνεστε στις προσδοκίες;”

“Μάλιστα, κόμπλεξ ανωτερώτητας. Καθίστε”.

Δεν ξεκινάμε καλά. Ανάβω τσιγάρο και προσπαθώ να ηρεμήσω. Το μέρος μυρίζει σαν οδοντιατρείο, λογικό, αφού κι εδώ εξαγωγές και απονευρώσεις γίνονται.

“Σας ακούω”

“Τι πρέπει να πω;”

“Είστε σκηνοθέτης, οπότε κάντε μια σύντομη αλλά περιεκτική περίληψη της ζωής σας”

“Αρχικά, πρέπει να πω, ότι δεν πιστεύω ιδιαίτερα στην ψυχολογία και στην ψυχανάλυση. Δεν τις απορρίπτω εντελώς, σίγουρα βοηθάνε σε σοβαρές περιπτώσεις. Όμως έχουν γίνει μάστιγα, και δεν πιστεύω πως θεραπεύουν τίποτα, εκτός από τα έσοδα των θεραπευτών. Ο καθένας πηγαίνει για ψύλλου πήδημα και κάνει θεραπεία, γιατί πολύ απλά δεν έχει φίλους, κάποιον να μιλήσει. Το πρόβλημα είναι δομικό, ο καπιταλισμός έχει συντρίψει τον άνθρωπο και αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα και δραστικά, όλα θα γίνουν χειρότερα.

Αυτού του είδους οι θεραπείες, έχουν καταντήσει αστρολογία με επίκάλυψη επιστήμης, δε θεραπεύουν τίποτα, απλά σε προσαρμόζουν στις προδιαγραφές που θέλει το σύστημα, ώστε να είσαι λειτουργικό εξάρτημα. Βγάζει η Κούλα παρανυχίδα και κάνει είκοσι χρόνια ψυχανάλυση για να το ξεπεράσει. Δε μου αρέσουν οι γενικότητες, αλλά ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων σας, έχει μετατρέψει τον κλάδο σε ψευδοεπιστήμη. Όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στη δήθεν πολιτισμένη δύση, δεν υπάρχουν στον υπόλοιπο κόσμο. Κάντε ψυχανάλυση σε μια φυλή στον Αμαζόνιο, δε θα έχει τίποτα από όσα πάσχει κάποιος στην Αθήνα ή το Βερολίνο. Μη μιλήσω τώρα για την διαπλοκή με τις φαρμακοβιομηχανίες, τόσα ντοκιμαντέρ υπάρχουν!”

“Μάλιστα, πολύ ενδιαφέρον. Πρέπει να είστε η ψυχή της παρέας, σίγουρα γίνεστε το επίκεντρο σε κάθε πάρτι”

“Δε μου αρέσουν τα πάρτι”

 “Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Οι αντιρρήσεις σας σημειώθηκαν, πείτε μου τώρα για σας”

“Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν οκτώ. Μεγάλωσα με τη μάνα μου”

“Αδέρφια;”

“Όχι. Η μάνα μου δούλευε πολλές ώρες και έμενα μόνος στο σπίτι από την Τρίτη δημοτικού. Δε με πείραζε, ίσα ίσα έμαθα ν’απολαμβάνω τη μοναξιά και την ησυχία. Επειδή είμαι μοναχοπαίδι, μάλλον είναι ο λόγος που είμαι λίγο κτητικός. Και όπως μου είπε ο Μάκης, γι’αυτό ψάχνω τη μάνα μου σε όλες τις γυναίκες, όπως οι περισσότεροι άντρες”.

Ο ψυχαναλυτής  γράφει ασταμάτητα στο tablet του. Δεν ξέρω αν κρατάει σημειώσεις ή αν καυλαντίζει με κάποια στα social.

“Είστε παντρεμένος;”

”Όχι”

“Έχετε παιδιά;”

«Απ’όσο ξέρω όχι»

“Σχέση;”

“Είμαι μόνος μου τα τελευταία δύο χρόνια”

“Ο λόγος;”

“Είναι περιπλόκο”

“Μάλιστα. Πως ήταν η τελευταία σας σχέση;”

“Κινηματογραφική. Η πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου”

“Και γιατί τελειώσε;”

“Γιατί όπως έχει πει ο Εμπειρίκος, οι μεγάλοι έρωτες έχουν παρελθόν, καμιά φορά παρόν, αλλά πότε μέλλον”

“Μάλιστα. Θέλετε να γίνεται λίγο πιο συγκεκριμένος;”

“Κοιτάξτε, δε θέλω να επεκταθώ επί του θέματος. Απλά θα το συνοψίσω λέγοντας, ότι δε γίνεται να παίζεις συνέχεια τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα. Ωραία είναι, αλλά χρειάζεται και λίγη ηρεμία”

“Μάλιστα. Που βλέπετε τον εαυτό σας σε πέντε χρόνια;”

“Στο σπίτι, να βλέπω τρεις ταινίες την ημέρα και να γράφω σενάρια που δε θα γυριστούν ποτέ”

“Σε είκοσι χρόνια;”

“Άστεγος, παρέα με το Μάκη, να ψάχνουμε για ανθεκτικά χαρτόκουτα, και να κοιμόμαστε σε βάρδιες, για να μη μας κλέψουν και βιάσουν άλλοι άστεγοι”

“Δεν είστε και πολύ αισίοδοξος”

“Δεν έχω και πολλούς λόγους για να είμαι”

“Μπορείτε να μου δώσετε ένα τσιγάρο;”.

Ήμουν σίγουρος  πως τύποι σαν αυτόν, θα έκαναν ηλεκτρονικό, κάποιο μοντέλο της Apple, με γεύση Mojito ή κάτι παρεμφερές χιπστερικό. Με κάθε εισπνοή, ο ψυχαναλυτής άρχισε ν’αλλάζει μορφή. Ο μάγος έσβησε το τσιγάρο, το γλοιώδες χαμόγελο του μ’εκνεύρισε περίσσοτερο από κάθε άλλη φορά.

“Δε το λες και το plot twist του αιώνα. Γιατί όμως;”

“Ήθελα να δω αν θα παραδεχόσουν την αλήθεια”

“Την αλήθεια για ποιο πράγμα;”

“Για τον εαυτό σου”

“Αφού την ξέρεις, γιατί μας παιδεύεις και καθυστερείς την πλοκή;”

“Ήταν μια δοκιμασία. Θέλει δύναμη, να παραδεχθείς ποιος είσαι, έστω ποιος νομίζεις πως είσαι”

“Να αφήσουμε τα υπαρξιακά στην άκρη; Μην το κάνουμε Μπέργκμαν. Θα σώσσουμε τελικά την ψυχή του βλαμμένου ή όχι;”

“Σύντομα. Οι δοκιμασίες τελειώσαν. Έχετε δύο μέρες ανάπαυσης και ξεκινάτε. Κάτι τελευταίο. Αφού είσαι τόσο απαισιόδοξος, απογοητευμένος και κυνικός, γιατί απόφασισες να τον βοηθήσεις;”

“Γιατί είχα άλλη επιλογή; Θα με έτρωγε”

“Μαλακίες. Από την στιγμή που σου ανοίχτηκε, είναι πιο ακίνδυνος κι από την ελληνική δικαιοσύνη απέναντι σε πολιτικό. Πες την αλήθεια, κατά βάθος δεν είσαι και τόσο κακός, υπάρχει κάπου μέσα σου η ελπίδα”.

Ανθυπομόρφασα και έψαξα παρηγορία στο επόμενο τσιγάρο.

“Μπορεί να υπάρχει ένα μικρό κομμάτι μέσα μου, που ακόμα ονειρεύεται και ελπίζει. Κατάλοιπο από τις πολλές ρομαντικές κομεντί που έχω δει. Είναι σαν κάτι μειοψηφίες στο Twitter, που επειδή κάνουν πιο πολύ φασαρία, ακούγονται περισσότερο. Δε σημαίνει κάτι αυτό. Οι άνθρωποι δεν έχουν φτιαχτεί για μακροχρόνιες σχέσεις. Δεν αντέχεις κάποιον για πολύ καιρό. Εδώ δεν αντέχω τον εαυτό μου, αν μπορούσα θα με χώριζα. Αφού δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος, ας βοήθησω κάποιον άλλο να γίνει. Ο δαίμονας μου θυμίζει τη φάση που πέρασε ο Σπύρος. Τρομάξαμε να τον συνεφέρουμε με το Μάκη”

“Είχε αφήσει και αυτός γυναίκα και παιδί;”

“Όχι, είχε ερωτευτεί την Μαίρη, που έσερνε με το αιδοίο της όλο το Αιγάλεω. Αφού γλυτώσαμε τον Σπύρο απ’ αυτήν, τίποτα δεν είναι αδύνατο”.

O μάγος κάγχασε και κοίταξε την ώρα.

“Η συνεδρία τελειώσε. Πήγαινε σπίτι. Σε δύο μέρες θα σας ειδοποιήσω”

“Όχι άλλες δοκιμάσιες, εντάξει κύριε Μιγιάγκι;”

“Μην ανησυχείς. Ξεκουράσου, γιατί τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Πάντως, μην είσαι αρνητικός. Το μέλλον είναι πιο παράξενο από όσο πιστεύεις. Δεν ξέρεις που μπορείς να βρεθείς και τι να ζήσεις. Το αύριο είναι σαν συνταγή μαγειρικής, μερικές ένα λάθος συστατικό, μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να κάνει το φαγητό καλύτερο”

“Ή να πάθεις δηλητηρίαση»

“Ακόμα και αυτό, μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή με αναπάντεχο τρόπο. Μπορεί να βρεθείς στο Μεξικό, να πάθεις δυσπεψία και να γνωρίσεις στο νοσοκομείο τον έρωτα της ζωής σου”

“Ούτε στις μεξικάνικες σαπουνόπερες δε γίνονται αυτά”

“Άσε τη ζωή να σε εκπλήξει”

“Φεύγω, γιατί αρχίζεις και ακούγεσαι σαν influencer”.

Ο δαίμονας ανακουφίστηκε με τα νέα. Καταλήφθηκε από μια τουριστική υστερία και πήρε τους δρόμους, λες και το Λουτράκι είναι το Παρίσι. Η βροχή με γαληνεύει, όχι αρκετά για να κοιμηθώ. Η νοσταλγία κοχλάζει στις νευρικές απολήξεις. Κουράστηκα, να μπαίνουν νέες απογοητεύσεις από την πίσω πόρτα των ονείρων. Βαρέθηκα, να περιμένω συνεχώς κάτι. Όταν δεν περνάς καλά, το παρόν διαστέλλεται τόσο πολύ, που καταβροχθίζει παρόν και παρελθόν. Βουλιάζεις αργά στο βάλτο μιας παύσης.

Είναι αργά για κουλτουραίικους μονολόγους κακής ταινίας. Ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι τυχερός και να πεθάνω τις επόμενες μέρες. Τουλάχιστον να προλάβω να βοηθήσω το δαίμονα. Τι αλτρουισμός με έπιασε; Δε γαμιέται… Ίσως η ζωή μπορεί ακόμη να με εκπλήξει.