.jpg)
I
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Νιώθω σαν το Bernie που αναστήθηκε μετά το επικό του Σαββατοκύριακο. Είμαι σε ένα εστιατόριο. Κοιτάζω τα ρούχα μου, φοράω κουστούμι, αλλά στις αντανακλάσεις, μοιάζω με το Bruce Willis μετά το Die Hard και το Blind Date μαζί. Είμαι σε όνειρο, αλλά μοιάζει πολύ αληθινό. Είμαι στα 80s.Το ξέρω, τα θυμάμαι πως ήταν. Κάποια σκουληκότρυπα, κάποια κλασική περίπτωση βλάβης στο χωροχρόνο, με έφερε πίσω στο 1986. Αδιάσειστες ενδυματολογικές αποδείξεις γύρω μου. Οι βάτες έχουν βάτες ενώ ακόμα και οι καραφλοί μοιάζουν με τη Farrah Fawcett.
Ο φίλος μου μιλάει για μετοχές, λες και το έχει σκάσει από το Wall Street, ενώ είναι αγνώριστος - ρε Μάκη, μοιάζεις ακόμη πιο μαλάκας με κουστούμι- με το χρυσό ρολόι.
Πίσω του κάθεται ο φυσικός που είχα στη πρώτη λυκείου. Για να είναι εδώ,θα είναι με τους κακούς. Ακούω μουσική δράσης. Σηκώνομαι πάνω δυναμώνει, κάθομαι χαμηλώνει. Ναι εγώ είμαι ο ήρωας, δικιά μου είναι η ταινία. Ανεβαίνω στο τραπέζι, πηδάω στο απέναντι και κλωτσάω το γαμιόλη -που με άφησε, αλλά πέρασα με το μέσο όρο- τόσο δυνατά που φεύγει από τη τζαμαρία, όπως η μπάλα στο ιστορικό φάουλ στου Ρομπέρτο Κάρλος. Ο κόσμος χειροκροτεί, ενώ η κριτική επιτροπή στο βάθος μου δίνει μόνο δεκάρια.
Έχω να νιώσω τέτοια ποδοσφαιρική ικανοποίηση, από τότε που έβαλα 9 γκολ όταν κερδίσαμε το Β2. Ο φίλος μου με πιάνει από τους ώμους. Flashback, σήμερα παντρεύεται εκείνη που είμαι ερωτευμένος, με κάποιο χλεχλέ που της προξένεψε η μάνα της. Πρέπει να σταματήσω το γάμο. Αγχώνομαι, μου κόβονται τα πόδια, δε ξέρω τι να κάνω. Να μπουκάρουμε με το αμάξι και'γω να κατέβω ατσαλάκωτος και να παίξω το Follow Your Heart (90s αναφορά, αλλά τι να κάνουμε, ποιητική αδεία) στο πιάνο; Οι ορθόδοξες εκκλησίες δεν έχουν πιάνο, άσε που δεν προλαβαίνω να μάθω.
Κάθομαι ζαλισμένος. Ο Μάκης με χαστουκίζει.
"Δε γίνεται να τα παρατήσεις τώρα. Μερικές φορές, πρέπει να λες δε γαμιέται και να κάνεις τη κίνηση σου. Το δε γαμιέται φέρνει ελευθερία, και η ελευθερία την ευκαιρία, την ευκαιρία που φτιάχνει το μέλλον. Κατάλαβες;".
Ο Μάκης δεν είναι απλά ρήτορας, είναι ποιητής.
"Και τι θα κάνουμε ρε Μάκη οι δυo μας; Αν είναι πολλοί στο γάμο; Αν ο γαμπρός ξέρει πολεμικές τέχνες ή έχει όλο του το σόι στα Ο.Υ.Κ.;"
"Θα τους περικυκλώσουμε!".
Το Fiat μεταμορφώθηκε σε λευκή Ferrari, το Αιγάλεω σε Miami, περάσαμε όλα τα φανάρια με κόκκινο, θάβοντας με σπινθήρες και καπνό, όποιον και ό,τι βρισκόταν πίσω μας.
"Κι αν είναι όλοι βρικόλακες; Κι αν είναι Alien; Εκείνες οι θείες να το έχουν σκάσει από το The Thing ή το They Live; Κι αν ο γαμπρός είναι ο Predator; Και καλά όλα αυτά, αν είναι από καμιά ταινία που δεν έχω δει;"
"Δεν είναι αυτό το πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να σε απασχολεί".
Γύρισα έντρομος προς το Μάκη, δεν ήξερα πως είχε τηλεπαθητικές δυνάμεις.
"Και ποιο είναι;"
"Σε θέλει ακόμα; Είναι ερωτευμένη μαζί σου; Σ'αγαπάει ρε μαλάκα ή τσάμπα θα φάμε ξύλο;"
"Με θέλει, αλλά είναι πολύ εγωίστρια για να το παραδεχθεί, και να παραδεχθεί πως ζηλεύει. Οπότε προτιμάει να το βάζει στα πόδια και το παίζει κακιά, για να κρύψει τα πραγματικά της συναισθήματα".
Ο Μάκης φρενάρισε τόσο απότομα, που κοντέψαμε να βρεθούμε πίσω στο μέλλον.
"Αυτά είναι παιδιαρίσματα.Τα πράγματα είναι απλά. Όταν τη βλέπεις, τι θέλεις να κάνεις;"
"Να τραγουδήσω και να χορέψω σαν τον Kevin Bacon στο Footlose,αλλά φοβάμαι πως θα σπάσω όλα μου τα κόκαλα ενώ κάποιος θα καλέσει την εταιρεία προστασίας ζώων,γιατί θα νομίζει πως κάποια αρκούδα έπεσε στο φωταγωγό και αργοπεθαίνει"
"Όταν κάνετε έρωτα;"
"Σαν τη σκηνή του φιλιού στο Body Double του De Palma"
"Όταν είσαι μόνος σου και σκέφτεσαι ότι δεν θα τη ξαναδείς;"
"Δεν έχει γυριστεί αυτή η ταινία"
"Έλα κόψε τις μαλακίες και λέγε"
"Σαν τον Rambo στη πρώτη ταινία, νιώθω πως όλος ο κόσμος είναι εχθρός μου"
"Ωραία, είσαι έτοιμος;"
"Για ποιο πράγμα"
"Γι'αυτό!".
Το Fiat απογειώθηκε όπως ο Kitt και γκρέμισε την είσοδο της εκκλησίας -ευτυχώς που ο γάμος δεν ήταν σε κτήμα-. Ο Μάκης έβγαλε δύο Καλάσνικοφ, ζωστήκαμε σφαίρες, κι αφού μοιάζαμε αρκετά σαν τους Destruction στο εξώφυλλο του Sentence Of Death, διώξαμε τους μισούς καλεσμένους με μπαλωθιές. Κάτι πήγε να πει ο γαμπρός -σοβαρά τώρα,υπήρχε ποτέ περίπτωση να πει κάτι;
Είναι από αυτούς τους κομπάρσους που πεθαίνουν χωρίς να πουν ατάκα, που στις χρυσές τους εποχές, ο Sly και ο Arlond καθάριζαν από 50 σε κάθε ταινία-, αλλά το ασύλληπτο δεξί κροσέ μου τον έστειλε τρίποντο στη κολυμπήθρα.
Την πιάνω από το χέρι, πάει να φύγει.
"Ήρθες να καταστρέψεις τη πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου;"
"Όχι, ήρθα να σταματήσω το χειρότερο λάθος της ζωής σου"
"Και'συ που το ξέρεις πως είναι λάθος;"
"Δικιά μου είναι η ταινία, ό,τι θέλω κάνω!"
"Δεν είναι δικαιολογία αυτή!"
"Το είδα στα μάτια σου, όταν βγήκα από το αυτοκίνητο. Είχαν την ίδια λάμψη, όπως κάθε φορά που σου έκανα έκπληξη".
Το χέρι της χαλάρωσε, τα δάχτυλα της σφίγγουν τα δικά μου.
Είναι έτοιμη να κλάψει, θυμώνει, με σπρώχνει μακρυά.
"Φύγε! Δε θέλω να είμαι μαζί σου!"
"Γιατί λες ψέματα;"
"Έχω να σε δω τόσο καιρό, σήμερα παντρεύομαι κάποιον άλλο, το καταλαβαίνεις;"
"Τον οποίο ακόμα δεν έχεις δει αν ζει ή πέθανε"
"Άλλο αυτό!"
"Θα κόψεις τις μαλακίες;"
"Φύγε!".
Την πιάνω από τους ώμους.
"Άκουσε με, πριν κάνεις κάτι που θα το μετανιώσουμε και οι δύο. Έχουμε κάνει και οι δύο πολλά λάθη, εγώ έχω κάνει τα χειρότερα και σου ζητώ συγγνώμη. Νόμιζα πως ήμουν κάποιος άλλος, πως δεν μπορούσα. Κι όμως μαζί σου, έμαθα ξανά από την αρχή, είδα πως μπορώ ακόμα ν'αλλάξω, να μάθω ν'αλλάζω. Να αλλάξω το πως σκέφτομαι, το πως ονειρεύομαι, το πως ν'αντέξω και το να μάθω να ξεχωρίζω,τι πραγματικά μετράει. Κι αν μπορώ να αλλάξω εγώ στα 39, τότε μπορείς και εσύ στα 26. Όχι το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον. Να αλλάξεις γνώμη και να δεις πως υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία, ακόμη και για τις δεύτερες ευκαιρίες. Ένα μόνο δεν μπορεί να αλλάξει"
"Ποιο;"
"Το πως νιώθω για σένα και το ότι τίποτα δεν θα έχει σημασία, αν δεν είναι μαζί σου"
"Αυτά είναι δύο"
"Έχω και κάτι ακόμα"
"Τι;"
"I do!".
Την αρπάζω και τη φιλάω, ενώ όλοι με χειροκροτούν, και όχι επειδή τους σημαδεύει ο Μάκης. Το Fiat δεν αντέχει το γύρο του θριάμβου, ο Μάκης μας αφήνει στον ηλεκτρικό. Τελευταίος συρμός, το βαγόνι είναι άδειο. Αόρατα ηχεία πλημμυρίζουν το χώρο με Tangerine Dream. Δεν υπάρχει πιο ερωτική σκηνή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μόνο που εμείς θα τη κάνουμε καλύτερη. Κρίμα που δεν θα τη δει κανένας..
.jpg)
II
Το μυαλό μου βουλιάζει αργά στην χθεσινή νύχτα. Κάναμε έρωτα στη θάλασσα, ενώ τα ηχεία του αυτοκινήτου έπαιζαν τέρμα Pat Benatar. Η πιο ωραία νύχτα της ζωής μου. Αλλά όπως κάθε sequel που δεν σέβεται τον εαυτό του, ξεκινάμε ξενέρωτα. Η βελούδινη ανάμνηση ξεθωριάζει, το hangover βρήκε τη πόρτα ανοιχτή, μπήκε και ποιος ξέρει πότε θα φύγει. Ανοίγω τα μάτια, ενοχλητικές φωνές. Που σκατά είμαι;
Βρίσκομαι σε αίθουσα δικαστηρίου. Όλοι με κοιτάνε, σαν να μπήκα Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία τρώγοντας πιτόγυρο. Είμαι ο κατηγορούμενος. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι ο Μάκης κάνει το δικηγόρο μου. Και είναι ο πιο καλοντυμένος εδώ μέσα. Ποιος, ο Μάκης, που μέχρι την τρίτη γυμνασίου, του ψώνιζε ρούχα η μάνα του.. Κοιτάζω γύρω και μετά τα δικά μου ρούχα. Όλοι είμαστε κομπάρσοι σε ταινία του Τσάκωνα και ο Μάκης ντυμένος Miami Vice. Τέτοια διαφορά. Πάω να σηκωθώ, ο Μάκης με προλαβαίνει στο παρά ένα.
"Κάτσε κάτω ρε ηλίθιε, που πας;"
"Ρε Μάκη, τι κάνω εδώ;"
"Σοβαρά τώρα, δε θυμάσαι τίποτα;"
"Να μη σώσω να δω τον τρίτο κύκλο Stranger Things"
"Πλάκα μου κάνεις;"
"Σιγά ρε μαλάκα, τι έκανα πια;"
"Έσπασες τις βιτρίνες κάθε μαγαζιού, έκαψες δύο περίπτερα, έδειρες τέσσερα άτομα, δύο αστυνομικούς, έκλεψες το περιπολικό και το έριξες στη θάλασσα"
"Έπαθα Hulk; Θα είχα πιει πολύ"
"Μισή μπύρα κουτάκι"
"Αφού το ξέρεις πως με πειράζουν!"
"Αυτό έχεις να πεις;"
"Θα είχα σοβαρό λόγο για να τα κάνω όλα αυτά"
"Τσακώθηκες με έναν στην πλατεία, προσπαθούσες να τον πείσεις πως το Master Of Puppets είναι ο καλύτερος δίσκος των Metallica"
"Και δεν είναι;"
"Όχι"
"ΤΙ; Το ξέρα πως είσαι ψιλoαδερφή, όπως όλοι οι Maidenαδες!"
"Ξέρεις γιατί δεν είναι; Γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα ρε ημίβλακα!".
Ξαφνικά, όλα τα κομμάτια του παζλ πέφτουν βροχή πάνω στο κεφάλι μου. Πως την ξερίζωσα την πινακίδα με το ένα χέρι....
"Και τι κάνουμε τώρα ρε Μάκη;"
"Εσύ τίποτα, θα τα αφήσεις όλα πάνω μου"
"Τι λες ρε κατάκοιτε, πότε έγινες δικηγόρος;"
"Έχεις καμιά καλύτερη ιδέα;"
"Και τι θα κάνεις;"
"Μην ανησυχείς, έχω δει όλους τους κύκλους House"
"Αυτός ήταν γιατρός ρε καμμένη γη!"
"Σκάσε, έχω δει και Suits. Μικρός έβλεπα και Matlock"
"Winston κατοστάρι σκληρό καπνίζω, μην το ξεχάσεις"
"Σταμάτα την κλάψα"
"Άραγε είχαμε ηλεκτρική καρέκλα στην Ελλάδα του 80;"
"Η τελευταία εκτέλεση έγινε το 1972, σκάσε"
"Κατάλαβα, θα με γαμήσουν μέχρι θανάτου στη φυλακή"
"Όλα καλά θα πάνε"
"Πως ρε Μάκη, θα τους τυφλώσεις με το κουστούμι σου; Το οποίο γαμάει, που το βρήκες ρε λαδοπόντικα;"
"Δε σε χάλασε. Δεν είναι για σένα αυτά. Έχω εκτυπώσει το πτυχίο του θείου μου του δικηγόρου από τα Τρίκαλα. Λοιπόν, ξεκινάμε. Προσπάθησε να ακολουθείς τα βήματα μου. Και πάνω από όλα, μη πεις τίποτα για heavy metal. Είμαστε ακόμα σε μια εποχή, που όχλοι με τσουγκράνες και πυρσούς καίνε οτιδήποτε δεν έχει μπουζούκι"
"Άντε να δούμε".
Ο Μάκης απομακρύνεται. Ανεβαίνει για κατάθεση ένας αστυνομικός. Αόριστα οικείος.
Δε καταλαβαίνω λέξη. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν το μεθύσι. Κοιτάζω τον πρόεδρο του δικαστηρίου. Πως διάολο βγάζει άκρη..
"Πιάνομιν 15 κι στη κλούβαν τους πιγέναμι. Τους δέρνομι! Ξύλο πολύ τους ρίχνομι για να μαρτιρίσουνε εάν υπάρχων αναρχικοί κι κουκούεδες μέσα σ’ ικίνα τα μαγζα. Κανής δεν μαρτίραγι! Θα τους γδέναμι, θα τους δέναμι καλά τα χέρια τους κι θα τους ντοφικέγαμι έναν-έναν στον αγέραν, για να μαρτηρίσουν! Αφόσον όσα ξέραμι τους κάναμι κανές δεν μαρτυρούσε, τους πέρναμι στην φιλακίν, τους στήλαμι κρατητήριο"
"Κατηγορούμενε, τι κάνεις εκεί; Που το βρήκες το τηλεκοντρόλ; Και γιατί σημαδεύεις το όργανο με αυτό;"
"Προσπαθώ να βάλω υπότιτλους κύριες πρόεδρε"
"Τι είναι αυτά που λες κατηγορούμενε;"
"Μα δε καταλαβαίνω Χριστό κύριε πρόεδρε, εσείς μιλάτε κατσικίσια;"
"Κάτσε κάτω κατηγορούμενε, σε επαναφέρω στην τάξη!"
"Σε ποια τάξη; Σε οποιαδήποτε εκτός από την πρώτη γυμνασίου"
"Γιατί;"
"Ακμή, πολλά κιλά, ο Ολυμπιακός δεν έπαιρνε πρωτάθλημα, χάλια κύριε πρόεδρε".
Αν το βλέμμα του Μάκη ήταν γροθιά, τώρα θα ήμουν σε κώμα. Κάθομαι κάτω.Το όργανο συνεχίζει την κατάθεση.
"Και τι άλλο έκανε ο κατηγορούμενος το βράδυ της 27ης;"
"Οτη τον κοστάριζι έπιρνεν. Οτη εβρίσκε τα τρόγε! Λεφτά κιρίος μαζέβε.Κι άλλνα,που ντρέπομεν κύριε προύεδρε"
"Όπως;"
" Βζιά!"
"Τι πράγμα;"
"Τες επιάνεν τες δεσπινήδες απτ'βζιά! Εγινε τέλος μέσα σι κίνην την πλατείαν μιγάλιν παραλυσίαν!"
"Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε,το όργανο ψεύδεται ασυστόλως!"
"Γιατί;"
"Γιατί εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα, και κυρίως γιατί εκτιμώ τις καλλίπυγους δεσποινίδες και όχι τις καλλίμαστους".
Λίγο πριν ο πρόεδρος μου πετάξει το σφυρί στο κεφάλι, επεμβαίνει ο Μάκης, σαν τερματοφύλακας που βγάζει το πέναλτι πάνω στη γραμμή με το πόδι, λίγο πριν τη λήξη του αγώνα.
"Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, επιτρέψτε μου. Επικαλούμαι την πίστη σας στη δικαιοσύνη, την υπομονή σας και την αγάπη σας προς το νόμο. Ο πελάτης μου έσφαλε και το ξέρει. Είμαι σίγουρος πως θα μετανιώνει για όλη του τη ζωή για αυτό που έκανε.
Και πως δεν επιθυμεί τίποτα περισσότερο από το να επανορθώσει. Κύριε πρόεδρε, ο πελάτης μου μεγάλωσε στην επαρχία, οι γονείς του, τίμιοι βιοπαλαιστές, εργάζονταν σε δύο δουλειές για να τον μεγαλώσουν, αυτόν και τον μεγάλο του αδερφό. Η δόλια μάνα δεν είχε χρόνο για όλα και δυστυχώς, ο ένας της γιος δεν ανδροφέρνει και θέλει να γίνει μακιγιέρ και χορευτής, ενώ ο άλλος ακούει σατανικό χέβυ μέταλς"
"Εγώ είμαι ο χορευτής κύριε πρόεδρε!".
Ο Μάκης δεν εκτίμησε τον αυτοσχεδιασμό μου, κάθομαι και δε μιλάω.
"Δυστυχώς κύριε πρόεδρε, συμβαίνει. Τίμιοι, σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι να δοκιμάζονται σκληρά. Κι όμως δε τα παράτησαν. Επέμειναν, έστειλαν το παιδί τους να σπουδάσει και ταυτόχρονα, να κάνει θεραπείες και να ξεπεράσει τας εφηβικάς εμμονάς και αυταπάτας. Γι'αυτό κύριε πρόεδρε, δεν σας ζητώ να κλείσετε τα μάτια και να μην εφαρμόσετε την καρδιά του νόμου. Σας ζητώ να κοιτάξετε στην καρδιά σας, να εφαρμόσετε το νόμο και να εξαντλήσετε την επιείκεια, την καλοσύνη και τη μεγαθυμία σας, σε ένα άρρωστο παιδί, ένα παιδί χρυσάφι, λίγο βλαμμένο, αλλά χωρίς ρανίδα κακίας στο σώμα του. Με κλονισμένη υγεία, ούτε τη θητεία του δε μπόρεσε να υπηρετήσει"
"Έκζεμα φλογιστικό των κάτω άκρων, κύριε πρόεδρε"
“Παρασύρθηκε λίγο από τη ζωή της πρωτεύουσας. Είναι έγκλημα να είσαι νέος, κυρίες και κύριοι; Σας ευχαριστώ".
Η Μερσεντές οργώνει τη παραλιακή ενώ η ανάσα της θάλασσας μας χαιδεύει τα μαλλιά.Ο Μάκης οδηγεί και χαμογελάει σαν ύαινα που έχει καταπιεί μπουκάλα με αέριο γέλιου.
"Λοιπόν;"
"Λοιπόν τι;"
"Δε θα μου πεις ευχαριστώ;"
"Για ποιο πράγμα;"
"Που σε αθώωσαν"
"Ρε μαλάκα, με αθώωσαν γιατί με έβγαλες ΑΜΕΑ!"
"Γιατί δεν είσαι;"
"Η πλατυποδία δεν είναι ασθένεια, εντάξει;"
"Άσε την κλάψα και κοίτα να συγκεντρωθείς"
"Σε τι;"
"Στο πως θα γυρίσουμε πίσω στο 2019".
Παρκάρουμε κάπου στο Καβούρι. Ο Μάκης καπνίζει νευρικά. Χαμηλώνει τη μουσική και βγάζει τα γυαλιά ηλίου.
"Δε καταλαβαίνω τι συμβαίνει, γιατί βρεθήκαμε στη δεκαετία του 80. Και καλά εσύ, έχεις φετίχ αυτή την εποχή. Εγώ και η μικρή γιατί είμαστε εδώ μαζί σου;"
"Που θες να ξέρω;"
"Αυτό όμως που δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα, είναι το εξής. Βρίσκεσαι 30+ χρόνια πίσω. Θα μπορούσες να κερδίζεις το ΠΡΟ ΠΟ μέχρι να γίνεις πιο πλούσιος κι από τον Γιάγκο Δράκο. Να εκμεταλλεύτεις τα πάντα,την τεχνολογία,την ιστορία, να γίνεις ο άρχοντας του σύμπαντος. Και'συ,το μόνο που κάνεις είναι να κυνηγάς την ίδια γυναίκα. Πως το κάνεις αυτό;"
Παίρνω το πακέτο από τη τσέπη του Μάκη, ανάβω τσιγάρο και φτιάχνω τα μαλλιά μου στον καθρέφτη.
"Because I'm a lover, not a fighter"
"Ρε άσε τις μαλακίες και λέγε!"
"Ζηλεύεις που το πνεύμα μου θα είναι για πάντα νέο"
"Η μαλακία σου δε θα γεράσει ποτέ!"
“Ζηλεύεις γιατί είσαι μαλάκας και δεν έχεις μαλλιά"
"Δε φταίω εγώ, είναι κληρονομικό!"
"Ποιο, η καράφλα ή η μαλακία;"
"Και τα δύο!".
Πετάμε μαζί το τσιγάρο. Ο Μάκης γυρίζει και με κοιτάζει.
"Περιμένω να μου πεις. Αν είναι να πεθάνω με τον καλύτερο μου φίλο, θέλω να ξέρω το γιατί. Γιατί ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά"
"Έχεις ταξιδέψει και με το Σπύρο στα 80s ή μαζί πάτε πιο πίσω"
"Λέγε ρε απόβλητο!".
Βγάζω τα γυαλιά. Παίρνω δεύτερο τσιγάρο.
"Δε ξέρω γιατί είμαστε εδώ, δεν έχω ιδέα. Δε ξέρω γενικά τι συμβαίνει στη ζωή μου. Περνάω μια κρίση στη μέση της κρίσης μέσης ηλικίας. Ρε Μάκη, με ξέρεις. Έχω ισχυρές απόψεις που δεν συμφωνώ πάντα μαζί τους. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν, το οποίο σημαίνει πως μάζεψαν αρκετά λεφτά για να κάνω ψυχανάλυση και ν'ανακαλύψω μόνος μου τι έκαναν λάθος. Μικρός ήθελα να γίνω κιθαρίστας. Αλλά είμαι πολύ τεμπέλης για μουσικός. Μετά ήθελα να γίνω συγγραφέας. Αλλά είμαι πολύ τεμπέλης και για αυτό. Δεν ήξερα ποιος είναι ο δρόμος μου, αν υπάρχει δικός μου δρόμος. Τελικά, όπως έχει γράψει και ο Σέρβος συγγραφέας Πάβιτς, ο άνθρωπος ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός του δρόμος. Είναι αυτός που φοβάται περισσότερο ν'ακολουθήσει"
"Όταν αρχίζεις τα αποφθέγματα, τότε είναι που ανησυχώ"
"Πάντα ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Ο σκηνοθέτης είναι ένας τεμπέλης που βάζει τους άλλους να δουλεύουν σκληρά για να δημιουργήσουν το όνειρο του. Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως καρπώνεται την υπεραξία του ταλέντου και της πνευματικής εργασίας των συνεργατών του. Πως είναι κάνει συσσώρευση πνευματικού κεφαλαίου. Αλλά δεν είναι της παρούσης"
"Έπαθε τροχαίο το μυαλό σου, Ραφαηλίδη και Μαρξ γωνία;"
"Και τότε γνώρισα εκείνη. Φοβόμουν να τη πλησιάσω. Έβλεπα τη χυλόπιτα να έρχεται από μακρυά σαν τρένο. Είναι όμορφη, ντροπαλή, γλυκιά, σέξυ και με μεγάλη μυωπία. Όταν είμαι μαζί της, νιώθω πως είμαι στο σπίτι μου, εκεί που έπρεπε να είμαι, εκεί που ανήκω, και ταυτόχρονα αισθάνομαι πως είμαι μακρυά, κάθε φορά σε διαφορετικό ταξίδι. Κάνει τα πάντα γύρω της πιο όμορφα, γλυκά, μεθυστικά. Όπου κι αν είναι κλέβει τη σκηνή, κάνει κάθε χώρο πιο όμορφο κι από όλα τα Όσκαρ Φωτογραφίας μαζί. Δυστυχώς κάποια κλισέ είναι αναπόφευκτα. Ήμουν ευτυχισμένος μαζί της. Δεν το κατάλαβα, γιατί δε το σκέφτηκα, είχα αφεθεί απόλυτα, σε αυτό το όνειρο.Την παραμελούσα, φέρθηκα εγωιστικά. Και έφυγε.Τότε κατάλαβα τι σήμαινε για μένα. Όταν ξύπναγα το πρωί δίπλα της, ήθελα να τραγουδήσω σαν πριγκίπισσα της Disney μετά από πολλαπλούς οργασμούς. Δεν με ένοιαζε αν είχα ταλέντο ή όχι. Αν γυρίζαμε το Αvatar ή στο σπίτι οι δύο μας με κινητό του 2009.
Αρκεί να ήταν εκεί, δίπλα μου, αυτό είχε σημασία, αυτό έδινε όλο το νόημα του κόσμου. Εκείνη είναι το καλύτερο σενάριο μου, το καλύτερο πλάνο, ο καλύτερος ρόλος, η ταινία της ζωής μου. Εκείνη είναι το αριστούργημα μου, όταν την κάνω να γελάει. Αυτό το χαμόγελο είναι όλα τα βραβεία και τα ρεκόρ μαζί. Χωρίς αυτήν..Τίποτα δεν έχει σημασία. Δε μπορώ να γράψω, να τραβήξω φωτογραφία, δε μπορώ καν να δω ταινία. Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε εδώ, αλλά χωρίς εκείνη, δε με νοιάζει τίποτα, ούτε το να γυρίσω πίσω"
"Γιατί δε τα βάζεις αυτά σε ένα σενάριο και γράφεις όλο μαλακίες; Κάτι φιλμ νουάρ τρίτης εθνικής; Αφού δε θα γίνεις ποτέ Χαμέτ ή Τσάντλερ"
"Ούτε στη κιθάρα δε μπορώ να γίνω Χάμετ"
"Σοβαρά τώρα, αφού τέτοιος είσαι"
"Ναι Μάκη, θέλω να γίνω χορευτής. Σου είπα ότι έχω δει τρεις φορές το Lalaland και έκλαψα σε όλες;"
"Το ξέρω και απορώ γιατί σε κάνω ακόμα παρέα"
Η μέρα σβήνει, η θάλασσα ραγίζει από το αίμα της δύσης. Στη μέση της φωτιάς, λίγο πριν το σκοτάδι, όλα μοιάζουν δυσοίωνα.
"Έχω καλά και κακά νέα.Τα κακά νέα είναι πως ο δαπίτης που έδειρες, την απήγαγε. Σε περιμένει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο"
"Τα καλά νέα ποια είναι;"
"Πως σε αγαπάει".
Ο Μάκης βάζει μπροστά.
"Είσαι έτοιμος; Θα τα καταφέρεις;"
"Γιατί, δε θα έρθεις μαζί μου;"
"Θα σε αφήσω εκεί και θα σε περιμένω"
"Δε θα με βοηθήσεις;"
"Όχι"
"Γιατί;"
"Because I'm a lover, not a fighter".
Η Μερσεντές χάθηκε στη νύχτα.
III
Πως φτάσαμε ως εδώ; Πως βρεθήκαμε 33 χρόνια πίσω; Νόμιζα πως είχε γίνει κάτι εντυπωσιακό, όπως στο Tron ή το Terminator. Τελικά ήταν κάτι πιο απλό. Τώρα τα θυμάμαι όλα. Ήταν 5 το πρωί. Είχαμε να μιλήσουμε μέρες. Σου έστειλα ένα τραγούδι και μετά από λίγο με πήρες. Μου έλεγες πως βγαίνεις συνέχεια, πως γνώρισες διάφορους. Κανονικά δεν έπρεπε να το σηκώσω, ούτε να σου στείλω. Όμως, όταν έχει να κάνει με σένα, ο εγωισμός μου είναι σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διακοσμητικός και χωρίς καμία εξουσία.
Τσακωμοί, τρυφερότητα, κλάματα, όλα σε ένα πρωί,σε ένα τηλεφώνημα. Πως να χωρέσεις σε μερικά λεπτά, το κενό και την λαχτάρα δύο εβδομάδων;
"Που ήσουν, που χάθηκες;"
"Εσύ που χάθηκες;"
"Με δουλεύεις; Γιατί με πήρες;"
"Ήθελα παρέα"
"Γιατί είσαι ξύπνια;"
"Βγήκα με κάποιον, πριν λίγο γύρισα"
"Και γιατί δε πήρες αυτόν; 300 φίλους έχεις στο fb, γιατί δεν πήρες κάποιον από αυτούς;"
"Δεν είναι κανένας ξύπνιος;"
"Γιατί δε λες την αλήθεια;".
Η σιωπή της δένει όλο και πιο σφιχτούς κόμπους στο στομάχι μου.
"Γιατί ήθελα να μιλήσω μαζί σου"
"Γιατί δε το λες από την αρχή; Ποιος ήταν αυτός που βγήκες;"
"Κάποιος"
"Σου την έπεσε;"
"Μου την έχει πέσει"
"Και;"
"Βγήκαμε να του το ξεκαθαρίσω"
"Μέχρι τις πέντε το πρωί;"
"Αράζαμε. Εγώ έπινα και κάπνιζα. Είναι πολύ φλώρος, δεν είναι σαν.."
"Σαν εμένα;"
"Γιατί κλαις;".
Η φωνή μου λιώνει σε λυγμούς, λυγμούς που δεν μπορώ να καταπιώ, όπως τις μαλακίες που ακούω.
"Δε θέλω να κλαις"
"Τότε να είσαι εδώ!"
"Δε γίνεται"
"Άκουσε με, εγώ αυτές τις μαλακίες του στυλ "σ'αγαπώ γι'αυτό δεν μπορώ να είμαι εκεί" δεν τις καταλαβαίνω.Το λογισμικό είναι παλιό και δεν σηκώνει αναβάθμιση και ενημερώσεις. Ούτε το να βγαίνεις με ανθυπομαλάκες που δεν σημαίνουν τίποτα στη ζωή σου. Ποιον κοροϊδεύεις, εμένα ή τον εαυτό σου;!".
Νιώθω τη φωνή μου να μου ματώνει το λαιμό μετά τα δάκρυα. Σαν να κατάπια καυτές βελόνες.
"Το μόνο που ήθελα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήταν να ανεβάσεις εκείνη τη φωτογραφία, που φιλιόμαστε στο Μοναστηράκι. Όχι από ματαιοδοξία,αλλά γιατί είσαι πιο όμορφη από ποτέ. Κι ας την κατέβαζες την επόμενη μέρα. Έστω,για 24 ώρες, να έβλεπαν όλοι, πόσο ταιριάζουμε και πόσο ευτυχισμένοι κάνουμε ο ένας τον άλλο!".
Όσο ανεβαίνει ο τόνος της φωνής μου, έξω δυναμώνει η βροχή. Είμαι τόσο θυμωμένος και ζαλισμένος, που δεν ακούω τι λέω, ο λευκός θόρυβος της καταιγίδας έχει πλημμυρίσει κάθε συχνότητα του μυαλού μου.
"Τι κάνεις με ανθρώπους που σου είναι αδιάφοροι; Σου τονώνουν τον εγωισμό, νιώθεις πολύ όμορφη, πολύ ποθητή, η πιο μουνάρα από όλες; Πόσους έχεις, πέντε έξι μαλάκες σε rotation; Σου κερνάνε τα ποτά μέχρι το πρωί και τους έχεις στην αναμονή; Αν κάποιος βαρεθεί, έχεις λίστα με επιλαχόντες; Ή αν χρειαστεί τους παίρνεις καμιά πίπα στο αυτοκίνητο, αλλά δε τους κάθεσαι, για να μη σε πούνε και πουτάνα; Αν δεν είσαι εδώ,μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο, δε θέλω να ξέρω που είσαι και τι κάνεις, θα λέω στον εαυτό μου πως πέθανες σε τροχαίο!"
Δεν ακούω τι μου λέει, αν βρίζει, αν φωνάζει, αν κλαίει. Προσπαθώ να βγάλω τα πάντα από μέσα μου, να ξεράσω σε προτάσεις όλες αυτές τις μέρες και νύχτες, όλα αυτά τα ερωτηματικά, όλη την προδομένη τρυφερότητα που είναι αβάσταχτο βάρος.
"Με πρόδωσες, έκανες το όνειρο μας με κάποια άλλη"
"Τίποτα δεν έκανα,μια ταινία ήταν. Το όνειρο μας δε το έχουμε γυρίσει ακόμα. Εσύ το βάζεις στα πόδια,εσύ φοβάσαι!"
Από'κει και μετά δεν θυμάμαι τι έλεγα. Ήμουν έτοιμος να πετάξω το κινητό από το παράθυρο.
"Γιατί δεν είσαι εδώ απόψε; Που σκατά είσαι;"
"Κάτω απ'το σπίτι σου".
Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα,και μέσα στη νύχτα με βροχή, έξι παρά δέκα βγήκα. Και δε θυμάμαι τι σου έλεγα, δε θυμάμαι τι έκανα, πόσο έκλαιγα, πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά μου, πόσο θύμωσα, πόσο χάρηκα, πόσο ήθελα να σε βρίσω, να σε πετάξω στο πεζοδρόμιο, να σου πω ότι μου έλειψες, πως σε μισώ, πως σε θέλω, πως είσαι ό,τι χειρότερο και ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, πως σ'αγαπώ. Κατέβηκα ξυπόλητος, ένιωθα την άσφαλτο σαν λάσπη. Φώναζα με όλη μου τη δύναμη,σε έπιασα από τον ώμο. Προσπαθούσες να με απωθήσεις, με χαστούκισες. Και μετά.. Δεν θυμάμαι να έχω βιώσει πιο ωραίο φιλί. Ήταν από αυτά τα φιλιά, που δε το πιστεύεις πως τα έζησες, πως ήταν σκηνή σε ταινία και η μνήμη το οικειοποιήθηκε.
Όλα τα κινηματογραφικά φιλιά το δικό μας έχουν αφίσα πάνω από το κρεβάτι τους, και αυτό θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Δεν σε άφηνα να φύγεις, έβαλα όλη μου τη δύναμη να σε κρατήσω μέσα στην βροχή. Ήθελα να λιώσουμε, να κλέψουν οι σταγόνες τη μορφή μας, να κυλήσουμε μέσα στις αντανακλάσεις, ανάμεσα στο σκοτάδι. Η ζεστασιά και η ασφάλεια που ένιωσα εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν πιο δυνατή από κάθε ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας.
Δε ξέρω τι έγινε μετά, δε θυμάμαι. Ξύπνησα 33 χρόνια πριν, σε μια καφετέρια. Και από τότε σε ψάχνω, ζούμε κάθε φορά και μια διαφορετική ταινία. Μέχρι το απόγευμα δράμα, το απόγευμα ταινία δράσης, τις νύχτες και τα Σ\Κ ρομαντικές κομεντί. Δε ξέρω αν υπάρχει θεός, αν είναι σκηνοθέτης, και αυτό είναι κάποιου είδους δοκιμασία, λίγο κόλαση, λίγο καθαρτήριο, λίγο παράδεισος και το κορίτσι μου. Κυρίως, δεν ξέρω αν είμαι εδώ για να σε σώσω ή για να με σώσεις εσύ. Όμως, για να είμαι εδώ κάτι σημαίνει αυτό. Πως η ταινία της ζωής μου δε μπορεί να γυριστεί , ούτε να τελειώσει χωρίς εσένα..
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου