Ισολογισμός

 

Δε με νοιάζει που είσαι απόψε. Που δουλεύεις, που βγαίνεις, με ποιες διαχειρίσιμες μετριότητες ξεγελάς τη μοναξιά σου και με ποιες αδιάφορες παρέες νοθεύεις την πλήξη σου. Δε με νοιάζει τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, που πήγες ταξίδι, τι ποστάρεις στην πασαρέλα των social, με τι τσιτάτα γαρνίρεις το ναρκισσισμό σου και με τι φωτογραφίες τυλίγεις τη σιωπή σου. 

Δε με νοιάζει τι μουσική ακούς, τι ταινιές και τι σειρές βλέπεις, τι βιβλία ξεφυλλιζείς, σε τι εκθέσεις, παραστάσεις και συναυλίες σκοτώνεις τις νύχτες σου. Δε με νοιάζει με ποιους ανταλλάσεις μηνύματα, ούτε πόσα καψούρια στοιβάζεις στο ψηφιακό μαντρί για ν'αρμέγεις επιβεβαίωση. Δε με νοιάζει πόσα like παίρνεις, πόσα σχόλια και αιτήματα φιλίας. Δε με νοιάζει ποιοι φόβοι σε ματώνουν τις μικρές ώρες, και θέλεις να ουρλιάξεις, αλλά φοβάσαι. Όχι γιατί θα σε ακούσει κάποιος, αλλά γιατί δε θα σε ακούσει αυτός που θέλεις. Δε με νοιάζει με ποιες αυταπάτες ντύνεις τις πληγές σου, ποια ψευδαίσθηση σκορπάς σαν άρωμα πάνω στην αλήθεια, αυτή που κρύβεις σαν ουλή. Κι ας μην την βλέπει κανένας, την βλέπεις εσύ παντού, στα άδεια βλέμματα που σε λιμπίζονται, στους "φίλους" που τους αλλάζεις κάθε χρόνο, σαν κομπάρσους.

Δε με νοιάζει τι σχεδιά κάνεις, τι ονειρευέσαι, που ξοδεύεις το κορμί σου σαν πλαστό χρήμα. Δε με νοιάζει αν κλαις όταν είσαι μόνη σου, που νομίζεις πως δε σε καταλαβαίνει κανένας, πως μιλάς μια γλώσσα που δεν μεταφράζεται. Δε με νοιάζει αν πονάς, αν θυμάσαι, αν δεν μπορείς να ξεχάσεις, αν αναπολείς, αν διστάζεις, αν αναθεωρείς. Δε με νοιάζει που μένει πάντα στο παρά ένα εκείνο το τηλεφώνημα, αυτό που τρέμεις και θέλεις τόσο πολύ, που το άγχος δένει κόμπους τον πόνο στα κύτταρα σου. Δε με νοιάζει που είσαι δειλή, ψεύτρα, που νομίζεις πως είσαι σκληρή, κυνική, πως έγινες ενηλίκη. Δε με νοιάζεις που προσεύχεσαι και σε ποιον θεό. Αν υπάρχουν λόγια που δεν μπορείς να πεις και τσαλακώνται πάντα στα χείλη σου. Δε με νοιάζει, αν οι ενοχές σκαρφαλώνουν πάνω σου σαν έντομα, αν πλημμυρίζουν τα όνειρα σου, αν ενορχηστρώνουν τους εφιάλτες σου.

Δε με νοιάζει που ασφυκτιάς στο σπίτι σου, που όσο μακρυά κι αν πας, νιώθεις πάντα τις αλυσίδες να σε πιάνουν από το λαιμό, την στιγμή που πας ν'ανασάνεις την ελευθερία. Δε με νοιάζει που τσακώνεσαι με την οικογένεια σου, που δεν αντέχεις ούτε τον εαυτό σου, που πνίγεσαι μέσα στο μυαλό σου. Δε με νοιάζει αν σε νοιάζει, αν περνάει από το μυαλό σου. Δε με νοιάζει αν θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο, σε κάποιο μαγαζί, στο μετρό. Δε με νοιάζει αν αισθάνεσαι πως όλα είναι εξαργυρώσιμα, αναλώσιμα και περισσότερο εσύ η ίδια. Αν όσο καταναλώνεις ότι καταναλώνεσαι. Δε με νοιάζει αν δεν μπορείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στους εαυτούς που αλλάζεις σαν κουστούμι. 

Δε με νοιάζει που ακόμα γράφω για σένα, κι ας μην το θέλω. Δε με νοιάζει αν θα διαβάσεις αυτό το κείμενο. Δε με νοιάζει αν κοιτάς παλιές φωτογραφίες, αν ακούς συγκεκριμένα τραγούδια, αν βλέπεις εκείνες τις σκηνές από εκείνες τις ταινίες. Αν έχεις κρατήσει γράμματα και δώρα. Δε με νοιάζει τι έμεινε μισό, ούτε τ'απωθημένα. Δε με νοιάζει ο  χρόνος που γίνεται γκιλοτίνα κάθε Σάββατο βράδυ και κινέζικο βασανιστήριο τις υπόλοιπες μέρες. Δε με νοιάζει που δε χωράνε στις λέξεις όσα πυρπολούν το μεδούλι της ψυχής. Που τίποτα δεν είναι αρκετό και η μετριότητα είναι ισόβια κάθειρξη. 

Δε με νοιάζει, που ένα κομμάτι μου περιμένει ακόμα. Που δεν μπορεί να μάθει. Να συμβιβαστεί, να υποταχθεί στις αποστάσεις. Δε με νοιάζει τι είναι σωστό και λάθος. Και αν δεν κατάλαβες, σου φαίνονται πολλές και δυσνόητες οι παραπάνω γραμμές ή απλά βαριέσαι να τις διαβάσεις, με νοιάζει το ότι δε με νοιάζει. Θα το καταλάβεις καλύτερα, αν το ανεβάσω story στο Instagram, με φανταχτερή γραμματοσειρά που αναβοσβήνει; Δε με νοιάζει.