Ένα στοιχειωμένο μουσικό κουτί

 

Κουβεντιάζαμε λες και είχαμε χωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα, λες και γνωριζόμασταν από πολλά χρόνια. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος, στον ποταμό Μόσχοβα, κι έτσι έγινε. Ο μαγιάτικος ήλιος μας φώτιζε. Και γρήγορα, πολύ γρήγορα, αυτή η γυναίκα έγινε η πραγματική μυστική μου γυναίκα.

                   *      *     *                                                       

Δεν έχω πια όνομα, απάντησε σκυθρωπός, περιφρονητικά ο παράξενος επισκέπτης, το απαρνήθηκα, όπως απαρνήθηκα τα πάντα στη ζωή. Ας το ξεχάσουμε.

Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ - Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα 

Κάποιες νύχτες, ακούγεται μουσική από το κλειστό συρτάρι. Ένα συρτάρι που δεν ανοίγει ποτέ. Χρωματιστά φώτα τρεμοπαίζουν πίσω από το ξύλο. Ένας μικρός κόσμος ανάμεσα στους κόσμους. Το μουσικό κουτί έχει σχήμα όστρακου. Μέσα στο μαύρο του, κολυμπάνε ιριδισμοί και αντανακλάσεις, ονείρων και αναμνήσεων. Λεία, στιλπνή επιφάνεια, σχεδόν μαργαριταρένια. Ανοίγει αργά. Δεν παίζει ποτέ την ίδια μουσική, η μπαλαρίνα μέσα του είναι πάντα διαφορετική.

Μια θλιμμένη ομορφιά, αθωότητα που δεν έχει θέση στην πραγματικότητα. Οι νότες ανασαίνουν για πρώτη φορά στις κινήσεις της. Οι ψίθυροι της κυλάνε μέσα μου. Προσπαθώ να μαντέψω τι χρώμα είναι οι λέξεις της, τι άρωμα έχουν. Τα δάχτυλα μου μουδιάζουν, από την ομορφιά που ξεχειλίζει. Όσο προσπαθείς να δαμάσεις το σκοτάδι, σε δαμάζει εκείνο. Μα δεν τη νοιάζει. Ο χορός της αγνοεί την ανίατη μετριότητα της καθημερινότητας.

Φοράει μαύρα, μεταμορφώνει το σκοτάδι σε κύματα. Ακροβατεί πάνω στον αφρό. Στο πέρασμα της, τα κύματα ραγίζουν. Συνεχίζει να χορεύει πάνω στη λάβα, πηδάει από κρατήρα σε κρατήρα. Τα ρούχα της γίνονται λευκά, χάνεται μέσα στα σύννεφα. Αγκαλιάζει τις αστραπές, τις μεταμορφώνει, βρέχει ροδοπέταλα στο δωμάτιο.

Τα ρούχα της αλλάζουν ξανά, ντύνεται με φλόγες. Τα ακροδάχτυλα της βάζουν φωτιά σε ό,τι αγγίζει, οι τοίχοι λιώνουν σαν χαρτί. Χορεύει γύρω μου, πάνω στο σώμα της, ανεμίζουν εικόνες, από μια ζωή που δεν έχω ζήσει ακόμη. Στα μάτια της, αναμνήσεις από ένα μέλλον που  συνεχώς κυνηγάω. Η μπαλαρίνα κουλουριάζεται στο πάτωμα. Τα αντικείμενα γύρω της ανθίζουν. Το δωμάτιο γεμίζει πεταλούδες. Τα φτερά τους είναι κομμάτια καθρέφτη. Η μπαλαρίνα σηκώνεται, οι πεταλούδες την ακολουθούν. Αλλάζουν συνεχώς χρώματα ενώ χορεύουν μαζί της.

Οι πεταλούδες την σκεπαζουν. Το φως με τυφλώνει, τα φτερά τους σπανε. Οι σκιές τυλίζουν το σώμα της. Οι τοίχοι γίνονται οθόνες, θραύσματα αναμνήσεων, όσα έγιναν, όσα δεν έπρεπε να γίνουν, όσα έπρεπε να είχαν συμβεί. Η μπαλαρίνα κάθεται πάνω μου, η μυρωδιά των μαλλιών της αφήνει την υπόσχεση του πεπρωμένου στα κύτταρα μου. Το χάδι της  αναστέλλει τον χρόνο. Στα βήματα της, σημάδια αιωνιότητας που με καλούν να την ακολουθήσω.  Χάνεται. Βρέχει κουρέλια από σελίδες, δεν προλαβαίνω να διαβάσω τι γράφουν. Μετρέπονται σε νερό, πριν αγγίξουν το πάτωμα.

Το δωμάτιο πλημμυρίζει. Χάνω τις αισθήσεις μου. Ανοίγω τα μάτια, δεν βλέπω τίποτα. Μια ρωγμή φωτός από πάνω μου. Βρίσκομαι μέσα στο μουσικό κουτί. Κοιτάζω την μπαλαρίνα, είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μουρμουρίζει ένα τραγούδι που το ξέρω. Μια τεράστια γάτα εμφανίζεται, πετάει κάτω το μουσικό κουτί. Το κουτί κλείνει. Πέφτω στο σκοτάδι, για ώρες, μέρες, ίσως χρόνια. 

Βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο. Το μουσικό κουτί με καλεί ν'ανοίξω το συρτάρι. Φοβάμαι. Πως ν'αποκρυπτογραφήσω τη μοναξιά και τη σιωπή; Τι θ'ανακαλύψω; Έχει κρυφά μέρη αυτή η ζωή; Άσε που δεν ξέρω να χορεύω...