Χαζεύω τη θέα από το πλοίο. Το λιμάνι, τα καράβια, ακόμη και η θάλασσα μοιάζει με κιτρινισμένο σκηνικό που κάποιος ξέχασε να μαζέψει. Οι ίδιες διαδρομές, τα ίδια λόγια, η ίδια πλήξη. Βγάζουμε βόλτα τη μιζέρια μας σαν κατοικίδιο. Τα social θα ξεχειλίσουν με εικόνες ευφορίας και δυσπεψίας.
Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στο σπίτι. Πιθανόν να πάσχω από ιδρυματισμό, όμως η σιωπή είναι ακριβή πολυτέλεια. Όπως είπε και ο θείος Τσαρλς, δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους, απλά νιώθω καλύτερα όταν δεν είναι γύρω μου. Στα 41 μου, η πιο μακροχρόνια σχέση μου με θηλυκό, είναι με τη γάτα μου. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, και όμως έχουμε εξαιρετική επικοινωνία. Αυτό κάτι λέει. Μάλλον ότι η γάτα μου έχει κακό γούστο...
Δε θέλω να έρθει το καλοκαίρι, η μιζέρια και η πλήξη δεν αντέχονται με τη ζέστη. Ονειρεύομαι πως βρίσκω δουλειά ως φαροφύλακας σε νησί άγονης γραμμής. Και βρίσκω επιτέλους τον χρόνο να γράψω το magnus opus μου, το μυθιστόρημα των μυθιστορημάτων. Ας δω την τρίτη ταινία για σήμερα, να ξεχάσω την απουσία προοπτικής από τον ορίζοντα της ζωής.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι, αν έπρεπε να έχω κάνει οικογένεια, ώστε να με συνθλίβει καθημερινά το άγχος και να μην έχω χρόνο για υπαρξιακές παλινδρομήσεις. Να έχω κάτι να πω με τους παντρεμένους φίλους μου. Αλλά μετά θυμάμαι πόσο ανώριμος και φυγόπονος είμαι και συνέρχομαι. Είναι δύσκολο να βρεις μια γυναίκα να σε αγαπάει γι'αυτό που είσαι, μια να σε θαυμάζει, να έχει συμβατή βλακεία και τρέλα με σένα. Κι αν τις βρεις, τι γίνεται όταν η μία αντιληφθεί την ύπαρξη της άλλης;
Σχεδόν ακατόρθωτο να βρεις όλα όσα ψάχνεις σε έναν άνθρωπο. Και ο έρωτας κύριε; Αυτός για τον οποίο γράφετε συνεχώς στις ασυναρτησίες σας σε αυτό το blog; Όπως είπε ο Εμπειρίκος, οι μεγάλοι έρωτες έχουν παρελθόν, καμιά φορά παρόν, αλλά ποτέ μέλλον. Ακόμη κι αν είναι έτσι, καλύτερα να το έχεις ζήσει. Δυστυχώς οι μοιραίοι άνθρωποι στη ζωή μας δεν εγγυώνται την ευτυχία, ούτε το για πάντα.
Μήπως πρέπει να το ρίξω στην θρησκεία, όπως όλες οι γεροντοκόρες; Είμαι πολύ κυνικός και δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά σχεδόν τίποτα. Ανάμεσα στα πολλά που με απωθούν στην θρησκεία είναι ο ναρκισσισμός και ο παλιμπαιδισμός των "πιστών". Πως μια παντοδύναμη ύπαρξη ασχολείται μόνο με μας, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουμε παιδάκια που θέλουμε να μας φροντίσει ο πανσυμπάντιος πατερούλης.
Ναι, μεγάλο κομμάτι του μυαλού μου έχει μείνει στα 25, αλλά δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά το concert. Αντιλαμβάνομαι τις καταπραϋντικές ιδιότητες του, μπροστά στο υπαρξιακό έρεβος που ακολουθεί, παρόλα αυτά είναι μπαγιάτικο το έργο, δε με πείθει.
Δεν υπάρχει υπερφυσικός κηδεμόνων, ούτε continue στην επόμενη ζωή. Ο,τι προλάβετε εδώ. Η φροϋδική ερμηνεία για την ανθρωπότητα είναι απλή. Η αναβολή του τέλους του κόσμου προκαλεί μεγαλύτερη απογοήτευση από την απουσία αυτοπραγμάτωσης, ευτυχίας, παγκόσμιας ειρήνης, αρμονίας και λοιπά ουτοπικά.
Αφού κανένας δεν περνάει καλά σε αυτό το πάρτι, ας σβήσει κάποιος τα φώτα επιτέλους. Βαριέμαι την ομφαλοσκόπηση τέτοιες ώρες. Χρειάζομαι άλλο ένα ποτήρι Chivas (δυστυχώς δεν υπάρχει τοποθέτηση προϊόντος)...
Γιατί συνεχίζω και γράφω; Είναι η πιο φτηνή και αξιοπρεπής μορφή ψυχοθεραπείας. Ένας τρόπος να καταλάβω τον εαυτό μου και τον κόσμο. Δεν έχω καταλάβει τίποτα μέχρι τώρα, και ούτε πρόκειται, αλλά είναι διασκεδαστική η διαδρομή, από το πουθενά στο τίποτα και αντίστροφα.
Οπότε τι μένει; Δεν έχω ιδέα. Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι μεσήλικας. Ίσως να έχει μείνει κάποιο plot twist στο συρτάρι του πεπρωμένου. Μέχρι να ξεδιπλωθεί στην οθόνη της καθημερινότητας, θα συνεχίσω να γράφω για όσα δε θα ζήσω, όσα έπρεπε να ζήσω και άλλα πολλά μάταια στο Egaleoverse. Καλή χώνεψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου