"Napalm Martini"
"Δύο παγάκια ή τρία;""Δύο".Άφησε τα ποτήρια στο τραπέζι και κάθισε.Ο Μαντάς ήταν ανήσυχος.Με τα χρόνια είχε μάθει να δαμάζει το άγχος του,να το χρησιμοποιεί.Σχεδόν το έλεγχε,ήταν ο μετρονόμος του.Τον τελευταίο καιρό δε τα κατάφερνε.Ο οργανισμός του έφθινε,τ'αντανακλαστικά του όλο και πιο αργά,τα ένστικτα του στραπατσαρισμένα.Ο Βούρος του πρόσφερε τσιγάρο.Θυμήθηκε το τσεκ απ που έπρεπε να κάνει.
Άδειασε το ένα τρίτο του ποτηριού,ζαλίστηκε."Είσαι καλά;""Ναι,μια χαρά""Είσαι σίγουρος;Είσαι χλωμός""Εντάξει είμαι.Δώσε μου τον αναπτήρα".Τίναξε την στάχτη νευρικά."Είναι όλα έτοιμα για την Τετάρτη;""Ναι,το κανόνισα.Θα έρθουν στις 19:30,στα νέα γραφεία.Δεν συμφωνώ την επιλογή σου και θέλω να το ξέρεις""Δεν χρειάζεται να συμφωνείς""Θοδωρή,είσαι σίγουρος γι'αυτό που πας να κάνεις;Δεν αισθάνομαι άνετα να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους""Γιατί;Δεν είναι η πρώτη φορά,τι σ'έπιασε;"
"Δεν μπορώ να τους εμπιστευτώ,είναι εγκληματίες.Δεν ξέρεις τι μπορούν να μας κάνουν".Ο Μαντάς γέλασε."Όχι,αλλά ξέρουν τι μπορούμε να τους κάνουμε εμείς""Θοδωρή,είναι ψυχασθενέις,παρανοικοί.Τους έχεις δει στην τηλεόραση;""Χρήστο,άκουσε με.Όταν βλέπεις όλους αυτούς τους ακροδεξιούς να επιδίδονται σε λεονταρισμούς μπροστά στις κάμερες,μην τους παίρνεις και πολύ στα σοβαρά.
Ψάχνουν τον επόμενο εργοδότη και διαφημίζουν το προιόν τους.Μη σε τρομάζουν οι θεατρινισμοί και οι υπερβολές.Είναι υπάκουοι,αποτελεσματικοί και κυρίως φτηνοί.Είναι απαραίτητοι για το Θείο Δράμα που θα ανεβάσουμε,αυτοί θα σταυρώσουν τον προφήτη.Όλοι εγκληματίες είμαστε Χρήστο,την διαφορά την κάνει η ποσότητα και η ποιότητα.Οι παράνομοι προσπαθούν να παραβιάσουν τους νόμους και τους κανόνες.Οι νόμιμοι δεν χρειάζεται.Τους φτιάχνουν στα μέτρα τους.Μη σε απασχολούν ασήμαντες λεπτομέρειες"
Ο Βούρος τον άκουγε σκεπτικός,οι αμφιβολίες του δεν είχαν καμφθεί."Άλλο είναι το πρόβλημα""Ποιο;""Δεν έχουμε πρωταγωνιστή""Δεν είπες ότι έχεις καταλήξει στους βασικούς υποψήφιους;""Ναι,αλλά δεν είμαι σίγουρος.Άστο,θα το συζητήσουμε όταν θα'ναι ο Αριστείδης εδώ".Ο Μαντάς πλησίασε το τζάμι.Οι ψίθυροι της βροχής αποσυντόνιζαν τις σκέψεις του.Επέστρεψε στο τραπέζι,η έκφραση του ανάμεσα στην παραίτηση και την αποστροφή.
Κάθισε,έκρυψε το πρόσωπο του στα χέρια του,ξεφύσηξε αργά."Αν πάνε όλα καλά,θα φύγω ένα μεγάλο ταξίδι,χρειάζομαι ένα καλό διάλειμμα""Μήπως ήρθε η ώρα ν'αποσυρθείς;Δεν χρειάζεται να κουράζεσαι τόσο πολύ πλέον.Μπορούν να αναλάβουν οι γιοί σου""Δεν σταματάς ποτέ από αυτό το παιχνίδι,σε σταματάει εκείνο.Οι γιοί μου δεν είναι έτοιμοι για το συμβούλιο και δεν ξέρω αν θα είναι ποτέ.
Ο μεγάλος τα καταφέρνει με τις επιχειρήσεις,αλλά δεν κάνει για πολιτική.Ο μικρός δεν κάνει για τίποτα.Τα πάντα για αυτόν είναι διασκέδαση,το μόνο του δίλημμα είναι διακοπές ή πάρτυ.Δεν γίνεται να αποσυρθώ,ούτε και θέλω.Το παιχνίδι με κρατάει ζωντανό,σε εγρήγορση".
Ο γιος του έκλεισε τη πόρτα με δύναμη και κάθισε μπροστά τους.Τους χαιρέτισε με μια χαμογελαστή γκριμάτσα και κρύφτηκε πίσω απ'το tablet του.Ο Μαντάς τον αγνόησε και συνέχισε την συζήτηση."Πρώτα θα τους αφήσουμε να εκτονωθούν,να κάνουν την επανάσταση τους,σαν παιδιά που παίζουν τους στρατιώτες.Να ξεδώσουν,χωρίς να πάθει κανείς τίποτα.Και όταν θα έχουν αδειάσει συναισθηματικά,τότε θα τους αιφνιδιάσουμε.Ας ξεκινήσουμε με αυτό,να βάλουμε τις βάσεις και προχωράμε".
Η παρουσία του Άλκη του προκαλούσε δυσφορία.Ο Βούρος οσμίστηκε την επερχόμενη καταιγίδα και έφυγε βιαστικά μετά από δέκα λεπτά.Ο Μαντάς έμεινε να κοιτάζει τον γιο του.Κάθε απόπειρα συζήτησης ήταν μάταιη.Ο Άλκης τον άφησε να ξεσπάσει.Μόλις ξεθύμανε,πέρασε στην αντεπίθεση."Ξέρεις τι μου θυμίζεις;Γυναίκα που προσπαθεί να φαίνεται τίμια,αλλά ούτε μπορεί,ούτε θέλει και όλοι το ξέρουν πως είναι πουτάνα.Αυτή η επίφαση αρετής και τελειότητας,αυτή η υποκρισία δεν αντέχεται"
"Η υποκρισία είναι ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας,χωρίς αυτήν καταρρέουν όλα""Έχεις σκεφτεί ποτέ,πως ίσως,λέω ίσως,έτσι πρέπει να γίνει;Έστω και για μια φορά;Πως ίσως αυτή να είναι η φύση των πραγμάτων,να καταρρέουν;""Πολύ φιλοσοφημένα λόγια από κάποιον που δεν έχει να χάσει τίποτα,που δεν έχει φτιάξει τίποτα και ποτέ""Ενώ εσύ τι έφτιαξες;τι έχεις κάνεις""Αρκετά για να μην χρειαστεί να κάνεις τίποτα""Σταμάτα να κοροιδεύεις τον εαυτό σου,δεν έχεις δημιουργήσει και κάτι το φοβερό,κληρονόμος ήσουν και 'συ".
Ο Μαντάς είχε φτάσει στο σημείο τήξης,ήθελε να πετάξει το τασάκι στο κεφάλι του γιου του."Άλκη,αν θέλεις κάτι,υπάρχει καλύτερος τρόπος για να το ζητήσεις""Δεν θέλω κάτι,απλά προσπαθώ να καταλάβω.Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ,γιατί δεν φεύγεις,να απολαύσεις τα χρόνια που σου μένουν.Δε βαρέθηκες,δεν κουράστηκες;
Κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει,κανείς δεν μπορεί να μας απειλήσει,γιατί δεν χαλαρώνεις λίγο;Τόσο πολύ μισείς τους πάντες,που θέλεις να ασχολούνται συνέχεια μαζί σου;""Το μίσος είναι η πολυτέλεια αυτών που δεν έχουν τίποτα.Δίνει γεύση στη μιζέρια τους,τους βοηθάει να την καταπιούν.Δεν μισώ κανέναν.Απλά στη θέση που βρισκόμαστε,είμαστε ασφαλείς μόνο όταν είμαστε συνεχώς σε πόλεμο.
Όταν είμαστε σε επιφυλακή.Τις περιόδους ειρήνης και την ανακωχή να φοβάσαι.Όταν υπάρχει ηρεμία,τότε να είσαι σίγουρος πως κάτι συμβαίνει,κάτι ετοιμάζεται.Και όταν δεν το ετοιμάζεις εσύ ή δεν ξέρεις τίποτα,αυτό σημαίνει πως είσαι το θύμα.Όταν σταματήσεις να παιδιαρίζεις,θα συζητήσουμε σοβαρά.Μέχρι τότε,δεν μπορούμε να μιλάμε σαν ίσος προς ίσο""Γιατί;""Γιατί δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά έναν έφηβο 30 χρονών!""Καλύτερα έφηβος 30 χρονών,παρά σαν εσένα.Που γεννήθηκες 67χρονος,έχεις ξεχάσει το πως είναι να ζεις και δυστυχώς για όλους μας,έχεις ξεχάσει να πεθάνεις."
Ο Μαντάς δεν θύμωσε,ούτε απογοητεύτηκε.Είχε συνηθίσει τα χτυπήματα κάτω απ'την ζώνη.Μια παράξενη σιωπή τον κρατούσε συγκεντρωμένο στον στόχο του.Ο,τιδήποτε άλλο δεν τον άγγιζε,δεν υπήρχε.
Άδειασε το ένα τρίτο του ποτηριού,ζαλίστηκε."Είσαι καλά;""Ναι,μια χαρά""Είσαι σίγουρος;Είσαι χλωμός""Εντάξει είμαι.Δώσε μου τον αναπτήρα".Τίναξε την στάχτη νευρικά."Είναι όλα έτοιμα για την Τετάρτη;""Ναι,το κανόνισα.Θα έρθουν στις 19:30,στα νέα γραφεία.Δεν συμφωνώ την επιλογή σου και θέλω να το ξέρεις""Δεν χρειάζεται να συμφωνείς""Θοδωρή,είσαι σίγουρος γι'αυτό που πας να κάνεις;Δεν αισθάνομαι άνετα να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους""Γιατί;Δεν είναι η πρώτη φορά,τι σ'έπιασε;"
"Δεν μπορώ να τους εμπιστευτώ,είναι εγκληματίες.Δεν ξέρεις τι μπορούν να μας κάνουν".Ο Μαντάς γέλασε."Όχι,αλλά ξέρουν τι μπορούμε να τους κάνουμε εμείς""Θοδωρή,είναι ψυχασθενέις,παρανοικοί.Τους έχεις δει στην τηλεόραση;""Χρήστο,άκουσε με.Όταν βλέπεις όλους αυτούς τους ακροδεξιούς να επιδίδονται σε λεονταρισμούς μπροστά στις κάμερες,μην τους παίρνεις και πολύ στα σοβαρά.
Ψάχνουν τον επόμενο εργοδότη και διαφημίζουν το προιόν τους.Μη σε τρομάζουν οι θεατρινισμοί και οι υπερβολές.Είναι υπάκουοι,αποτελεσματικοί και κυρίως φτηνοί.Είναι απαραίτητοι για το Θείο Δράμα που θα ανεβάσουμε,αυτοί θα σταυρώσουν τον προφήτη.Όλοι εγκληματίες είμαστε Χρήστο,την διαφορά την κάνει η ποσότητα και η ποιότητα.Οι παράνομοι προσπαθούν να παραβιάσουν τους νόμους και τους κανόνες.Οι νόμιμοι δεν χρειάζεται.Τους φτιάχνουν στα μέτρα τους.Μη σε απασχολούν ασήμαντες λεπτομέρειες"
Ο Βούρος τον άκουγε σκεπτικός,οι αμφιβολίες του δεν είχαν καμφθεί."Άλλο είναι το πρόβλημα""Ποιο;""Δεν έχουμε πρωταγωνιστή""Δεν είπες ότι έχεις καταλήξει στους βασικούς υποψήφιους;""Ναι,αλλά δεν είμαι σίγουρος.Άστο,θα το συζητήσουμε όταν θα'ναι ο Αριστείδης εδώ".Ο Μαντάς πλησίασε το τζάμι.Οι ψίθυροι της βροχής αποσυντόνιζαν τις σκέψεις του.Επέστρεψε στο τραπέζι,η έκφραση του ανάμεσα στην παραίτηση και την αποστροφή.
Κάθισε,έκρυψε το πρόσωπο του στα χέρια του,ξεφύσηξε αργά."Αν πάνε όλα καλά,θα φύγω ένα μεγάλο ταξίδι,χρειάζομαι ένα καλό διάλειμμα""Μήπως ήρθε η ώρα ν'αποσυρθείς;Δεν χρειάζεται να κουράζεσαι τόσο πολύ πλέον.Μπορούν να αναλάβουν οι γιοί σου""Δεν σταματάς ποτέ από αυτό το παιχνίδι,σε σταματάει εκείνο.Οι γιοί μου δεν είναι έτοιμοι για το συμβούλιο και δεν ξέρω αν θα είναι ποτέ.
Ο μεγάλος τα καταφέρνει με τις επιχειρήσεις,αλλά δεν κάνει για πολιτική.Ο μικρός δεν κάνει για τίποτα.Τα πάντα για αυτόν είναι διασκέδαση,το μόνο του δίλημμα είναι διακοπές ή πάρτυ.Δεν γίνεται να αποσυρθώ,ούτε και θέλω.Το παιχνίδι με κρατάει ζωντανό,σε εγρήγορση".
Η παρουσία του Άλκη του προκαλούσε δυσφορία.Ο Βούρος οσμίστηκε την επερχόμενη καταιγίδα και έφυγε βιαστικά μετά από δέκα λεπτά.Ο Μαντάς έμεινε να κοιτάζει τον γιο του.Κάθε απόπειρα συζήτησης ήταν μάταιη.Ο Άλκης τον άφησε να ξεσπάσει.Μόλις ξεθύμανε,πέρασε στην αντεπίθεση."Ξέρεις τι μου θυμίζεις;Γυναίκα που προσπαθεί να φαίνεται τίμια,αλλά ούτε μπορεί,ούτε θέλει και όλοι το ξέρουν πως είναι πουτάνα.Αυτή η επίφαση αρετής και τελειότητας,αυτή η υποκρισία δεν αντέχεται"
"Η υποκρισία είναι ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας,χωρίς αυτήν καταρρέουν όλα""Έχεις σκεφτεί ποτέ,πως ίσως,λέω ίσως,έτσι πρέπει να γίνει;Έστω και για μια φορά;Πως ίσως αυτή να είναι η φύση των πραγμάτων,να καταρρέουν;""Πολύ φιλοσοφημένα λόγια από κάποιον που δεν έχει να χάσει τίποτα,που δεν έχει φτιάξει τίποτα και ποτέ""Ενώ εσύ τι έφτιαξες;τι έχεις κάνεις""Αρκετά για να μην χρειαστεί να κάνεις τίποτα""Σταμάτα να κοροιδεύεις τον εαυτό σου,δεν έχεις δημιουργήσει και κάτι το φοβερό,κληρονόμος ήσουν και 'συ".
Ο Μαντάς είχε φτάσει στο σημείο τήξης,ήθελε να πετάξει το τασάκι στο κεφάλι του γιου του."Άλκη,αν θέλεις κάτι,υπάρχει καλύτερος τρόπος για να το ζητήσεις""Δεν θέλω κάτι,απλά προσπαθώ να καταλάβω.Γιατί ασχολείσαι τόσο πολύ,γιατί δεν φεύγεις,να απολαύσεις τα χρόνια που σου μένουν.Δε βαρέθηκες,δεν κουράστηκες;
Κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει,κανείς δεν μπορεί να μας απειλήσει,γιατί δεν χαλαρώνεις λίγο;Τόσο πολύ μισείς τους πάντες,που θέλεις να ασχολούνται συνέχεια μαζί σου;""Το μίσος είναι η πολυτέλεια αυτών που δεν έχουν τίποτα.Δίνει γεύση στη μιζέρια τους,τους βοηθάει να την καταπιούν.Δεν μισώ κανέναν.Απλά στη θέση που βρισκόμαστε,είμαστε ασφαλείς μόνο όταν είμαστε συνεχώς σε πόλεμο.
Όταν είμαστε σε επιφυλακή.Τις περιόδους ειρήνης και την ανακωχή να φοβάσαι.Όταν υπάρχει ηρεμία,τότε να είσαι σίγουρος πως κάτι συμβαίνει,κάτι ετοιμάζεται.Και όταν δεν το ετοιμάζεις εσύ ή δεν ξέρεις τίποτα,αυτό σημαίνει πως είσαι το θύμα.Όταν σταματήσεις να παιδιαρίζεις,θα συζητήσουμε σοβαρά.Μέχρι τότε,δεν μπορούμε να μιλάμε σαν ίσος προς ίσο""Γιατί;""Γιατί δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά έναν έφηβο 30 χρονών!""Καλύτερα έφηβος 30 χρονών,παρά σαν εσένα.Που γεννήθηκες 67χρονος,έχεις ξεχάσει το πως είναι να ζεις και δυστυχώς για όλους μας,έχεις ξεχάσει να πεθάνεις."
Ο Μαντάς δεν θύμωσε,ούτε απογοητεύτηκε.Είχε συνηθίσει τα χτυπήματα κάτω απ'την ζώνη.Μια παράξενη σιωπή τον κρατούσε συγκεντρωμένο στον στόχο του.Ο,τιδήποτε άλλο δεν τον άγγιζε,δεν υπήρχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου