"White Rabbit"
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί.Το σκοτάδι είχε πάψει να είναι καταφύγιο.Άφηνε την τηλεόραση ανοιχτή,μήπως και τον νανουρίσει.Να ξεγελάσει τον εαυτό του,πως έχει παρέα.Ούτε αυτό έπιανε απόψε.Τα έσβησε όλα,έμεινε καθιστός στο κρεβάτι,να κοιτάζει τις γρίλιες.Πέταξε τα σκεπάσματα,σαν να προσπαθούσε να βγει από παγίδα.
Δεν έβρισκε αντιπερισπασμό για το άγχος του,οι ψίθυροι δεν σταματούσαν.Η μέρα του ήταν άθλια,τα ρούχα,το δέρμα,η ζωή και ο κόσμος είχαν στενέψει δύο νούμερα,ξανά.Η πόλη ήταν σε πόλεμο με τον εαυτό της,οι δαίμονες πάλευαν μέσα της.Νευρικές κινήσεις,αμηχανία.Σκέψεις που δεν έβρισκαν φωνή και ανάσα,λέξεις μολυσμένες,ό,τι άγγιζαν πέθαινε.
Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο,να αποφύγει τα φαντάσματα του.Τα δωμάτια έκλειναν σαν χέρια γύρω του,έφευγε λίγο πριν τον λιώσουν.Η νύχτα δεν ήταν αρκετή,τα φώτα της ήταν αντανακλάσεις ξυραφιών.Ο μίτος της δεν οδηγούσε πουθενά,ήταν ιστός αράχνης,όσο τον ακολουθούσε,τόσο πιο σφιχτά τον τύλιγε.
Το μυαλό του είχε γεμίσει σκορπιούς και μέδουσες,ένα ουράνιο τόξο από δηλητήρια άλωνε το σώμα του,έκαιγε την λογική του.Ο Λάγιος ήξερε πως υπήρχε μόνο μια διέξοδος.Εκτιμάς την ζωή,μόνο όταν η πραγματικότητα σε χτυπάει με όλη της την δύναμη.Όσο είσαι στριμωγμένος στη γωνία,προσπαθώντας να κερδίσεις χρόνο,μέχρι να τελειώσει ο γύρος,νομίζεις πως δεν αξίζει τον κόπο.
Τη στιγμή που πέφτεις καταλαβαίνεις.Η πτώση είναι αργή,σε slow motion.Ανοίγεις τα μάτια και μόνο τότε βλέπεις πραγματικά.Μόνο τότε,όλα είναι όμορφα γύρω σου,μόνο τότε προσέχεις κάθε λεπτομέρεια.Και η πιο ασήμαντη φαίνεται μαγική.
Αλλά είναι αργά,δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις να σηκωθείς,ν'αντέξεις,να συνεχίσεις τον αγώνα.Ο Λάγιος δεν χρειάζεται αυτή την υπενθύμιση,την έχει ξεπεράσει.Θέλει απλά να πλησιάσει στο νοκ άουτ.Είναι ο μόνος τρόπος να νιώσει κάτι,η μόνη στιγμή που η ύπαρξη του παίρνει φωτιά.Ν'ακροβατεί πάνω στα όρια και να βγάζει γλώσσα στη ζωή και τον θάνατο.
Η βία ήταν το μόνο χάδι που τον άγγιζε.Ντύθηκε και άναψε τσιγάρο.Η αυγή έλιωνε σιγά σιγά τη νύχτα,το σκούρο μπλε αχνοφαινόταν πίσω από το τζάμι.Μπήκε στο αυτοκίνητο,καθυστέρησε να βάλει μπροστά.Ήταν ώρα να αναμετρηθεί με τις σκέψεις του.Η υπόθεση Σακελλαρίδη είχε βαλτώσει.Ή θα την άφηνε ή θα πήγαινε στα άκρα.Αποφάσισε το δεύτερο.Θα προχωρούσε μόνος του,ο Πηγαδίτης ήταν βάρος,μετάνιωσε που του μίλησε.
Μέχρι το απόγευμα είχε σχεδιάσει την στρατηγίκη του.Θα παρακολουθούσε τα οχήματα φαντάσματα και την κατάληλη στιγμή θα στρίμωχνε έναν από τους οδηγούς.Η προοπτική βίας τον είχε ενθουσιάσει,ανυπομονούσε να σχολάσει.Στο δρόμο προς το Χαιδάρι ανακεφαλαίωσε το σχέδιο.Θα νοίκιαζε ένα αυτοκίνητο για να το χρησιμοποιεί εναλλάξ με το δικό του.
Δεν ήξερε με ποιους είχε να κάνει και έπρεπε να είναι προσεκτικός.Άνοιξε το ντουλαπάκι,οι σιδερογροθιές ήταν εκεί.Τις επόμενες δύο μέρες δεν συνέβη τίποτα.Τη τρίτη εμφανίστηκε το μαύρο φορτηγάκι.Η διαδρομή του ήταν περίεργη.Ο οδηγός το άφησε στον Ταύρο,κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού και συνέχισε με ένα μπλε Peugeot.
Ψηλός,κοντά στο 1,90,γυμνασμένος.Αόριστα γνώριμη η φυσιογνωμία του,θα μπορούσε να ήταν αστυνομικός.Η διαδρομή τελείωνε στο υπουργείο εργασίας.Ο άγνωστος καθόταν αρκετές ώρες εκεί.Έφευγε με το μετρό.Ο Λάγιος σκέφτηκε να τον ακολουθούσει,αλλά του φάνηκε μεγάλο ρίσκο.'Εψαξε τον αριθμό κυκλοφορίας του Peugeot,ήταν υπηρεσιακό,άνηκε στο υπουργείο.
Το μαύρο φορτηγάκι δεν ξαναεμφανίστηκε.Μετά από μια εβδομάδα,είδε το Mini Cooper να περνάει δίπλα του,δε το είχε ξαναδεί.Δεν μπόρεσε να διακρίνει τον οδηγό,είχε φιμέ τζάμια.Η διαδρομή του ήταν διαφορετική.Μετά από 20 λεπτά στις κεντρικές λεωφόρους,μπήκε στις εγκαταστάσεις μεταφορικής εταιρείας.Ο Λάγιος δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει εκεί.
Παρκάρησε λίγο πιο κάτω και περίμενε.Έψαξε στο internet για την εταιρεία,δεν βρήκε κάτι σημαντικό.Πέρασαν 40 λεπτά μέχρι να ξαναεμφανιστεί ο στόχος του.Η παρακολούθηση θα συνεχιζόταν για μισή ώρα.Η κούραση και η πλήξη είχαν ατονήσει την περιέργεια του.Σκεφτόταν να τον τρακάρει,γιατί δεν άντεχε άλλο την αναμονή.
Η διαδρομή θα τελειώσει στο Μοσχάτο,επιτέλους παρκάρησε.Δεν βγήκε απ'το αυτοκίνητο.Ο Λάγιος ήταν σε εγρήγορση,η ένταση ακόνιζε τις αισθήσεις του.Έψαξε για το όπλο του και έσφιξε την σιδερογροθιά στη τσέπη του.Η πόρτα άνοιξε,ο οδηγός μιλούσε στο τηλέφωνο.Δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του,είχε ακουμπήσει στην οροφή του αυτοκινήτου και συνέχιζε να μιλάει.
Έκανε τρία βήματα και γύρισε πίσω,είχε ξεχάσει τη τσάντα του.Άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού.Ο Λάγιος χαμογέλασε.Το δεύτερο φάντασμα ήταν ο Καρτάλης.Γι'αυτό δεν ήθελε να τον βοηθήσει.Ιδανική εξέλιξη.Βγήκε βιαστικά απ'το αυτοκίνητο για να τον προλάβει.Ο Καρτάλης τρόμαξε.Βλέποντας τον φόβο στα μάτια του,ο Λάγιος ήξερε πως θα μπορούσε να τον κάνει ό,τι θέλει.
"Αλέξη..Τι δουλειά έχεις εδώ;""Θα μπορούσα να σου πω ότι βρέθηκα τυχαία στη γειτονιά και πέρασα να πω ένα γειά.Αλλά και οι δύο ξέρουμε πως αυτό είναι ψέμα.Σ'ακολουθώ από το Χαιδάρι,είμαι κουρασμένος και όλο ερωτήσεις.Τα πράγματα είναι απλά,θα μου πεις ό,τι ξέρεις..""Δεν έχεις ιδέα που πας να μπλέξεις""Εσύ όμως έχεις.Έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές,οπότε ξέρεις τι μπορώ να κάνω.Άκουσε με προσεκτικά.
Εδώ πιο κάτω έχει μια καφετέρια.Δεν θα φύγεις μέχρι να μου λυθεί και η παραμικρή απορία.Αν αρνηθείς,η βία θα είναι το τελευταίο σου πρόβλημα,το πρώτο θα είναι η γυναίκα σου.Το τι θα της πως για την εξωσυζυγική σχέση σου με τη κοπέλα μου.Δεν χρειάζεται να την πείσω,μόνο να την κάνω να αμφιβάλλει,η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα,χωρίς να σκοτώνει τίποτα.
Άσε τα πράγματα σου στο αμάξι και πάμε.Πρόσεξε,αν μου πεις ψέματα,ξέρεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς.Δεν θα σε στείλω απλά με αναρρωτική,θα σε βγάλω σε πρόωρη σύνταξη,αναπηρική".Έβγαλε τη σιδερογροθιά απ'την στέπη του,το βλέμμα του Καρτάλη έπεσε πάνω της."Θα σταματήσω να σε χτυπάω,μόνο όταν σπάει αυτό και όχι τα κόκαλα σου.Προχώρα".
Δεν έβρισκε αντιπερισπασμό για το άγχος του,οι ψίθυροι δεν σταματούσαν.Η μέρα του ήταν άθλια,τα ρούχα,το δέρμα,η ζωή και ο κόσμος είχαν στενέψει δύο νούμερα,ξανά.Η πόλη ήταν σε πόλεμο με τον εαυτό της,οι δαίμονες πάλευαν μέσα της.Νευρικές κινήσεις,αμηχανία.Σκέψεις που δεν έβρισκαν φωνή και ανάσα,λέξεις μολυσμένες,ό,τι άγγιζαν πέθαινε.
Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο,να αποφύγει τα φαντάσματα του.Τα δωμάτια έκλειναν σαν χέρια γύρω του,έφευγε λίγο πριν τον λιώσουν.Η νύχτα δεν ήταν αρκετή,τα φώτα της ήταν αντανακλάσεις ξυραφιών.Ο μίτος της δεν οδηγούσε πουθενά,ήταν ιστός αράχνης,όσο τον ακολουθούσε,τόσο πιο σφιχτά τον τύλιγε.
Το μυαλό του είχε γεμίσει σκορπιούς και μέδουσες,ένα ουράνιο τόξο από δηλητήρια άλωνε το σώμα του,έκαιγε την λογική του.Ο Λάγιος ήξερε πως υπήρχε μόνο μια διέξοδος.Εκτιμάς την ζωή,μόνο όταν η πραγματικότητα σε χτυπάει με όλη της την δύναμη.Όσο είσαι στριμωγμένος στη γωνία,προσπαθώντας να κερδίσεις χρόνο,μέχρι να τελειώσει ο γύρος,νομίζεις πως δεν αξίζει τον κόπο.
Τη στιγμή που πέφτεις καταλαβαίνεις.Η πτώση είναι αργή,σε slow motion.Ανοίγεις τα μάτια και μόνο τότε βλέπεις πραγματικά.Μόνο τότε,όλα είναι όμορφα γύρω σου,μόνο τότε προσέχεις κάθε λεπτομέρεια.Και η πιο ασήμαντη φαίνεται μαγική.
Αλλά είναι αργά,δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις να σηκωθείς,ν'αντέξεις,να συνεχίσεις τον αγώνα.Ο Λάγιος δεν χρειάζεται αυτή την υπενθύμιση,την έχει ξεπεράσει.Θέλει απλά να πλησιάσει στο νοκ άουτ.Είναι ο μόνος τρόπος να νιώσει κάτι,η μόνη στιγμή που η ύπαρξη του παίρνει φωτιά.Ν'ακροβατεί πάνω στα όρια και να βγάζει γλώσσα στη ζωή και τον θάνατο.
Η βία ήταν το μόνο χάδι που τον άγγιζε.Ντύθηκε και άναψε τσιγάρο.Η αυγή έλιωνε σιγά σιγά τη νύχτα,το σκούρο μπλε αχνοφαινόταν πίσω από το τζάμι.Μπήκε στο αυτοκίνητο,καθυστέρησε να βάλει μπροστά.Ήταν ώρα να αναμετρηθεί με τις σκέψεις του.Η υπόθεση Σακελλαρίδη είχε βαλτώσει.Ή θα την άφηνε ή θα πήγαινε στα άκρα.Αποφάσισε το δεύτερο.Θα προχωρούσε μόνος του,ο Πηγαδίτης ήταν βάρος,μετάνιωσε που του μίλησε.
Μέχρι το απόγευμα είχε σχεδιάσει την στρατηγίκη του.Θα παρακολουθούσε τα οχήματα φαντάσματα και την κατάληλη στιγμή θα στρίμωχνε έναν από τους οδηγούς.Η προοπτική βίας τον είχε ενθουσιάσει,ανυπομονούσε να σχολάσει.Στο δρόμο προς το Χαιδάρι ανακεφαλαίωσε το σχέδιο.Θα νοίκιαζε ένα αυτοκίνητο για να το χρησιμοποιεί εναλλάξ με το δικό του.
Δεν ήξερε με ποιους είχε να κάνει και έπρεπε να είναι προσεκτικός.Άνοιξε το ντουλαπάκι,οι σιδερογροθιές ήταν εκεί.Τις επόμενες δύο μέρες δεν συνέβη τίποτα.Τη τρίτη εμφανίστηκε το μαύρο φορτηγάκι.Η διαδρομή του ήταν περίεργη.Ο οδηγός το άφησε στον Ταύρο,κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού και συνέχισε με ένα μπλε Peugeot.
Ψηλός,κοντά στο 1,90,γυμνασμένος.Αόριστα γνώριμη η φυσιογνωμία του,θα μπορούσε να ήταν αστυνομικός.Η διαδρομή τελείωνε στο υπουργείο εργασίας.Ο άγνωστος καθόταν αρκετές ώρες εκεί.Έφευγε με το μετρό.Ο Λάγιος σκέφτηκε να τον ακολουθούσει,αλλά του φάνηκε μεγάλο ρίσκο.'Εψαξε τον αριθμό κυκλοφορίας του Peugeot,ήταν υπηρεσιακό,άνηκε στο υπουργείο.
Το μαύρο φορτηγάκι δεν ξαναεμφανίστηκε.Μετά από μια εβδομάδα,είδε το Mini Cooper να περνάει δίπλα του,δε το είχε ξαναδεί.Δεν μπόρεσε να διακρίνει τον οδηγό,είχε φιμέ τζάμια.Η διαδρομή του ήταν διαφορετική.Μετά από 20 λεπτά στις κεντρικές λεωφόρους,μπήκε στις εγκαταστάσεις μεταφορικής εταιρείας.Ο Λάγιος δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει εκεί.
Παρκάρησε λίγο πιο κάτω και περίμενε.Έψαξε στο internet για την εταιρεία,δεν βρήκε κάτι σημαντικό.Πέρασαν 40 λεπτά μέχρι να ξαναεμφανιστεί ο στόχος του.Η παρακολούθηση θα συνεχιζόταν για μισή ώρα.Η κούραση και η πλήξη είχαν ατονήσει την περιέργεια του.Σκεφτόταν να τον τρακάρει,γιατί δεν άντεχε άλλο την αναμονή.
Η διαδρομή θα τελειώσει στο Μοσχάτο,επιτέλους παρκάρησε.Δεν βγήκε απ'το αυτοκίνητο.Ο Λάγιος ήταν σε εγρήγορση,η ένταση ακόνιζε τις αισθήσεις του.Έψαξε για το όπλο του και έσφιξε την σιδερογροθιά στη τσέπη του.Η πόρτα άνοιξε,ο οδηγός μιλούσε στο τηλέφωνο.Δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του,είχε ακουμπήσει στην οροφή του αυτοκινήτου και συνέχιζε να μιλάει.
Έκανε τρία βήματα και γύρισε πίσω,είχε ξεχάσει τη τσάντα του.Άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού.Ο Λάγιος χαμογέλασε.Το δεύτερο φάντασμα ήταν ο Καρτάλης.Γι'αυτό δεν ήθελε να τον βοηθήσει.Ιδανική εξέλιξη.Βγήκε βιαστικά απ'το αυτοκίνητο για να τον προλάβει.Ο Καρτάλης τρόμαξε.Βλέποντας τον φόβο στα μάτια του,ο Λάγιος ήξερε πως θα μπορούσε να τον κάνει ό,τι θέλει.
"Αλέξη..Τι δουλειά έχεις εδώ;""Θα μπορούσα να σου πω ότι βρέθηκα τυχαία στη γειτονιά και πέρασα να πω ένα γειά.Αλλά και οι δύο ξέρουμε πως αυτό είναι ψέμα.Σ'ακολουθώ από το Χαιδάρι,είμαι κουρασμένος και όλο ερωτήσεις.Τα πράγματα είναι απλά,θα μου πεις ό,τι ξέρεις..""Δεν έχεις ιδέα που πας να μπλέξεις""Εσύ όμως έχεις.Έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές,οπότε ξέρεις τι μπορώ να κάνω.Άκουσε με προσεκτικά.
Εδώ πιο κάτω έχει μια καφετέρια.Δεν θα φύγεις μέχρι να μου λυθεί και η παραμικρή απορία.Αν αρνηθείς,η βία θα είναι το τελευταίο σου πρόβλημα,το πρώτο θα είναι η γυναίκα σου.Το τι θα της πως για την εξωσυζυγική σχέση σου με τη κοπέλα μου.Δεν χρειάζεται να την πείσω,μόνο να την κάνω να αμφιβάλλει,η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα,χωρίς να σκοτώνει τίποτα.
Άσε τα πράγματα σου στο αμάξι και πάμε.Πρόσεξε,αν μου πεις ψέματα,ξέρεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς.Δεν θα σε στείλω απλά με αναρρωτική,θα σε βγάλω σε πρόωρη σύνταξη,αναπηρική".Έβγαλε τη σιδερογροθιά απ'την στέπη του,το βλέμμα του Καρτάλη έπεσε πάνω της."Θα σταματήσω να σε χτυπάω,μόνο όταν σπάει αυτό και όχι τα κόκαλα σου.Προχώρα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου