Rustland Κεφάλαιο 38

                          "Disposable Heroes"

 "Κύριε Κασίμη,καταδικάζετε τη βία από οπου κι αν προέρχεται;""Όχι.Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η γελοιότητα.Όσο και να παπαγαλίζουν κάποιοι αυτή τη πρόταση,η βία δεν πρόκειται να εξαφανιστεί.Το να αρνείσαι την ύπαρξη της βίας,είναι σαν να αρνείσαι την ύπαρξη της πραγματικότητας.
                       Η βία είναι κομμάτι της πραγματικότητας,του κόσμου.Πολλές φορές είναι το μόνο μέσο άμυνας των καταπιεσμένων,ο μόνος τρόπος να ακουστεί η φωνή τους και ο μόνος δρόμος για την δικαιοσύνη.Όλοι αυτοί που αναπαράγουν αυτό το ρεφρέν,προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη βία που προστατεύει τα συμφέροντα τους.
                        Και όταν ένα κράτος που επιβάλλει την πολιτική του με τη βία,ανησυχεί μήπως χάσει το προνόμιο της άσκησης βίας και όχι για την ορθότητα των πολιτικών του,τότε αυτό το κράτος είναι καταδικασμένο από τη βία,καταδικασμένο να αποτύχει".
                         "Μάλιστα.όπότε η επόμενη ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη.Αφού δεν καταδικάζετε τη βία,αυτό σημαίνει πως συμφωνείτε με τις πράξεις του τρομοκράτη με τη μάσκα;Δικαιολογείτε τις ενέργειες του,πιστεύετε πως αποδίδουν δικαιοσύνη;" "Δεν τον δικαιολογώ σε καμία περίπτωση.Αναρωτηθείτε όμως το εξής:'Οταν μια κοινωνία επικροτεί,αποδέχεται και συναινεί σιωπηλά σε τέτοιες πράξεις,είναι μια κοινωνία τρομοκρατημένη από τη κυβέρνηση,απελπισμένη.
                           Δυστυχώς,υπάρχει και ο λάθος τρόπος για να κάνεις κάτι σωστό.Η διαφθορά έχει επικρατήσει παντού,η έννοια της δικαιοσύνης έχει καταργηθεί.Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις.Όλη αυτή η συσσωρευμένη αγανάκτηση έχει μετατραπεί σε μίσος.Και το μίσος αυτό ψάχνει διέξοδο.Οι πράξεις αυτού του ανθρώπου προσφέρουν διέξοδο και εκτόνωση από αυτήν την απογοήτευση"
                             "Μέχρι στιγμής τον δικαιολογείτε πάντως""Επιστρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι.Δεν διορθώνεις ένα έγκλημα με ένα άλλο.Όμως αυτή η μορφή κοινοβουλευτισμού έχει φτάσει στα όρια της,έχει ξεπεραστεί από την εποχή.Χρειάζεται κάτι καινούργιο,ένας επαναπροσδιορισμός της δημοκρατίας,μια καινούργια μορφή πολιτεύματος όπου ο πολίτης θα ασκεί πραγματική εξουσία,θα έχει πραγματικές επιλογές και πραγματική πολυφωνία απόψέων και ιδεών.
                               Θα είναι πολίτης με την ουσιαστική έννοια του όρου και όχι ένας παθητικός καταναλώτης πολιτικών προιόντων που αλλάζει προμηθευτή ψευδαισθήσεων κάθε τέσσερα χρόνια.Ό,τι δεν εξελίσεται πεθαίνει και το σύστημα μας είναι νεκρό.Δεν έχουμε πολύ χρόνο,σύντομα η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη.Όσο δεν υπάρχει  αναγέννηση,τόσο ο κόσμος θα δικαιολογεί και θα συμπαθεί τρομοκράτες.
                                Άνθρωποι σαν τον Πανάρετο,διεφθαρμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι,έπρεπε να έχουν τιμωρηθεί εδώ και χρόνια.Όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν,αλλά το ίδιο το σύστημα τους προβάλει ως τους άριστους και τους εκλεκτούς.Όσο η αδικία θα είναι κανόνας,τότε ο τρομοκράτης με τη μάσκα και τα εγκλήματα του θα φαίνονται σαν απόδοση δικαιοσύνης.
                                 Θα είναι καθαγιασμένα από το σκοπό.Για να θυμηθούμε τον Θουκυδίδη,αυτή η χώρα ζει μόνιμα έναν εμφύλιο,όλες οι έννοιες και οι λέξεις έχουν αντιστραφεί,όλα έχουν παραμορφωθεί.Αν δεν αποκατασταθεί η τάξη και οι λέξεις δεν αποκτήσουν ξανά το πραγματικό τους νόημα,τότε το μέλλον είναι ήδη παρελθόν και το παρελθόν το μόνο μέλλον"
                                  "Κύριε Κασίμη,μια τελευταία ερώτηση πριν κλείσουμε.Θα είστε υποψήφιος στις επόμενες εκλογές;""Όχι,δεν θα είμαι υποψήφιος.Δεν έχει κανένα νόημα η εκλογή με το υπάρχον πολιτικό σύστημα,εκτός από την προσωπική προβολή""Ναι,αλλά κάποιοι λένε πως  η παρουσία σας είναι απλά ένα καλοστημένο show και την κάταλληλη στιγμή  θα εξαργυρώσετε τη δημοτικότητα σας σε ψήφους"
                                    "Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει.Όσοι με γνωρίζουν όμως,ξέρουν την αλήθεια.Έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω και πιο ουσιαστικούς τρόπους για να προσφέρω και να υπηρετήσω το κοινωνικό συμφέρον.Οι προσφυγές στο Ευρωπαικό Δικαστήριο και σε άλλα διεθνή όργανα καταναλώνουν σχεδόν όλο τον χρόνο μου και θα βοηθήσουν πραγματικά.Αν δεν υπάρξει ριζική αναμόρφωση του πολιτεύματος,δεν έχω λόγο για άμεση ενασχόληση με την πολιτική".
                                      Ο Μαντάς έκλεισε την τηλεόραση.Έμοιαζε ευχαριστημένος.Ο Βούρος ήταν σκεπτικός."Πως σου φάνηκε;".Ο Μαντάς έβγαλε τα γυαλιά  και έτριψε τα βλέφαρα του."Καλός ήταν.Ποιος του γράφει τα κείμενα;""Έχουμε φτιάξει μια ειδική ομάδα που τον προετοιμάζει.Συγγραφείς,δημοσιογράφοι και καθηγητές πανεπιστημίου.Την τελική έγκριση την έχει ο Κατσαντώνης"
                                       "Καλά τα πήγε.Μόνο πες τους να προσέξουν αυτό το κομμάτι με τον ξεπερασμένο κοινοβουλευτισμό.Να το δουλέψουν καλύτερα,γιατί ακούγεται ακραίο" "Θα το μεταφέρω.Λες να τα καταφέρει;""Χειρότερα από όλους τους προηγούμενους αποκλείεται να πάει.Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο.Αλλά ίσως αυτό ν'αποδειχθεί πλεονέκτημα"

                                         "Τι εννοείς;""Θα φύγει πριν προλάβει να φθαρεί,σαν rock star,για πάντα νέος.Εν τω μεταξύ,τι γίνεται με τον διάδοχο του;Έχουμε καμιά εξέλιξη;""Τίποτα μέχρι στιγμής.Γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ;""Πρέπει να είμαστε έτοιμοι,πάντα δύο βήματα μπροστά.Ο Κασίμης θα είναι ο Πρόδρομος.Μόλις το κεφάλι του σερβιριστεί στην Σαλώμη,θα έχει ανοίξει ο δρόμος για τον επόμενο.Κάποιον εξίσου νέο και άφθαρτο,αλλά ταυτόχρονα καλύτερο.Κάποιον που θα τους κάνει να τον ξεχάσουν γρήγορα.Όχι να ξεχάσουν την δολοφονία του,αλλά τον ίδιο".
                                            Είναι πολύ δύσκολο.Αν ο επόμενος υποψιαστεί το παραμικρό,πως η δολοφονία ήταν μέρος του σχεδίου,όλα καταρρέουν""Να φροντίσεις να μην διαρρεύσει τίποτα.Το σχέδιο πηγαίνει καλά μέχρι στιγμής".Ο Βούρος γέμισε δύο ποτήρια με ουίσκι και έπεστρεψε στο καναπέ."Γιατί άλλαξες γνώμη τελευταία στιγμή;Νόμιζα πως το σχέδιο δεν χρειαζόταν αλλάγες""Κάνεις λάθος.Τον Κασίμη πρέπει να τον διαδεχθεί κάποιος σαν αυτόν και όχι μια dream team παλαίων πολιτικών.Όλοι αυτοί είναι τελειωμένοι,άχρηστοι.Οι νέοι πρωταγωνιστές θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά.Στη χειρότερη,μας κερδίζουν χρόνο και κρατάνε τον κόσμο σε σύγχιση".
                                            Ο Μαντάς καθάρισε τα γυαλιά του και τα φόρεσε."Όταν ο Κασίμης φτάσει στο ζενίθ της δημοφιλίας του,θα προκηρυχθούν εκλογές.Θα κατέβει υποψήφιος με το νέο του κόμμα,αιφνιδιάζοντας τους πάντες.Μετά την εκτέλεση του,θα επικρατήσει χάος.Μόλις καθαρίσει το τοπίο,θα εμφανιστεί ο διάδοχος του.Πιο ριζοσπάστης,θα δηλώνει παντού ότι θα συνεχίσει το έργο του προκατόχου του και θα προσπαθήσει να τα αλλάξει όλα.
                                             Ίσως να καθυστερήσουμε τις εκλογές μέχρι να εδραιωθεί στο μυαλό του κόσμου.Όταν βγει,αυτοδύναμος ή με συνεργασία-μάλλον το δεύτερο- θα κάνει όσα χρειάζονται.Αφού φέρει σε πέρας την αποστολή του,δεν θα μας είναι χρήσιμος πλέον.Ίσως να τον σκοτώναμε κι αυτόν,πριν η εικόνα του ξεθωριάσει τελείως.
                                              Έπεσε ηρωικά,θύμα ενός συστήματος που δεν μπόρεσε να το αλλάξει".Ο Βούρος τον παρακολουθούσε προβληματισμένος."Δύο πολιτικές δολοφονίες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;Είσαι σίγουρος πως θα αντέξουμε;""Όπως είπε και ο Λεωνίδας,οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις.έχουμε μέλλον μέχρι τότε,θα δούμε πως θα γίνει,μην ανησυχείς".
                                               Έτριψε το μέτωπο του,κουραζόταν πολύ εύκολα τον τελευταίο καιρό.Ο Βούρος άναψε τσιγάρο."Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο πατέρας σου,αν ήταν ζωντανός,τι θα έλεγε γι'αυτή την κατάσταση".Ο Μαντάς χαμογέλασε θλιμμένα."Τίποτα δεν θα έλεγε.Θα παρακολουθούσε χαμένος τις οθόνες.Δεν θα μπορούσε να καταλάβει αυτό το παιχνίδι με τα μέσα.Τα κανάλια,τις εφημερίδες,το internet.Ειδικά για το τελευταίο,θα χρειαζόταν μια ζωή ακόμα για να το μάθει.
                                                Ο πατέρας μου μεγαλούργησε σε μια εποχή που τα μέσα είχαν ελάχιστη σημασία.Το παρασκήνιο ήταν η μόνη αρένα της εξουσίας.Ήταν ασυναγώνιστος σε αυτό το παιχνίδι,λάτρευε τη πολιτική.Χρειαζόταν λίγα λεπτά και πέντε κουβέντες για να καταλάβει ποιον είχε απέναντι του.Αυτό ήταν το μεγάλο του ταλέντο,έβρισκε τον κατάλληλο άνθρωπο για την κατάλληλη δουλειά.Ζύγιζε τα λόγια και τις αντιδράσεις του,τον ξεψάχνιζε και μάντευε τις επιθυμίες και τα αδύναμα σημεία του.
                                                 Έπρεπε να τον έβλεπες στην ακμή του.Νόμιζες πως είχε τηλεπάθεια.Ήξερε πάντα τι ήθελε να ακούσει ο άλλος".Άδειασε το ποτήρι και έγειρε πίσω."Θυμάμαι κάτι που μου έλεγε συνέχεια.Για να κάνεις λεφτά,πρέπει να ξεκινήσεις από τις πολύ παράνομες δουλειές για να φτάσεις στις νόμιμες.Όταν θα κάνεις και τις δύο,τότε θα είσαι πλούσιος.
                                                 Ήξερε πως το πιο σημαντικό ήταν το timing,σε όλα,ειδικά στις επιχειρήσεις.Ήταν πάντα στο ιδανικό σημείο.Συνεργάστηκε με τους Βρετανούς,τους Αμερικανούς,με κάθε κυβέρνηση,με τη χούντα.Θα ζούσε ακόμα αν δεν είχε πεθάνει η μάνα μου.Ο θάνατος της τον διέλυσε.Έφυγε ξαφνικά,πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έγινε.
                                                  Μείναμε τρεις άντρες,μόνοι σε ένα σπίτι,με την απώλεια να μας σκοτώνει σιγά σιγά.Μόνο όταν ξεσπάγαμε ο ένας πάνω στον άλλο νιώθαμε ζωντανοί.Ο πατέρας μου δεν συνήλθε πότε,η λογική του πέθανε μαζί της.Κλείστηκε στον εαυτό του,έψαξε παρηγοριά στην θρησκεία.Έψαχνε παντού τα δαχτυλικά αποτυπώματα του θεού,μήπως έβρισκε μέσα τους τη γυναίκα του.
                                                  Κάποιο μήνυμα από αυτήν,πως τον περιμένε,πως υπήρχε κάποιος λόγος που έφυγε νωρίς,ότι όλα ήταν μέρος ενός θεόπνευστου σχεδίου""Το θυμάμαι.Μαράζωσε γρήγορα.Ήταν απίστευτη η μεταμόρφωση""Ο αδερφός μου δεν άντεξε,έφυγε για σπουδές στην Αμερική και δεν ξανάγυρισε.Όλο το βάρος έπεσε σε μένα.Ανέλαβα πολύ νωρίς τις επιχειρήσεις και όλες τις ευθύνες.Δεν το  έχω μετανιώσει".Η μεγάλη παύση φανέρωνε αμφιβολία,για μερικά δευτερόλεπτα χάθηκε στις σκέψεις του."Ο Παύλος είχε έρθει πέρσι για διακοπές.Τον παρατηρούσα να παίζει με τα εγγόνια του.Είναι συνταξιούχος πλέον.
                                                 Είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος,έχει γεράσει χειρότερα από μένα.Αλλά..""Σου φάνηκε πιο ευτυχισμένος;""Όχι ακριβώς.Μου φάνηκε δυστυχισμένος με έναν πιο ευχάριστο τρόπο,πιο ανώδυνο.Πως η κάθε μέρα δεν είχε ένα τίμημα γι'αυτόν,δε του έπαιρνε κάτι.Για μια στιγμή τον ζήλεψα.Ευχήθηκα να ήμουν στη θέση σου.Ίσως αυτός να έκανε τη σωστή επιλογή και'γω την λάθος""Δεν γινόταν διαφορετικά και το ξέρεις"
                                                  "Έχεις δίκιο.Αν δεν αναλάμβανα,ο πατέρας μου θα είχε ξοδέψει όλη μας τη περιούσια φτιάχνοντας εκκλησίες.Τον έστειλα στην Ελβετία.Έζησε ήρεμα τα τελευταία του χρόνια""Συγνώμη Θοδωρή,δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω,αναφέροντας τον πατέρα σου""Μην ζητάς συγνώμη,τον σκεφτόμουν πολύ τις τελευταίες μέρες.Αρκετά με το παρελθόν.
                                                    Πρέπει να επικεντρωθούμε στο σχέδιο""Ωραία,τι θέλεις να πω στους άλλους;""Να τους πεις να μην ανησυχούν και να μην κάνουν νευρικές κινήσεις.Μερικές φορές πρέπει να αφήνεις τις μαριονέτες να νομίζουν πως αυτές κινούν τα νήματα".Αφού έφυγε ο Βούρος,άνοιξε την τηλεόραση.Παρατηρούσε προσεκτικά το πρόσωπο του Κασίμη.Αναρωτήθηκε τι γνώμη θα σχημάτιζε ο πατέρας του αν τον έβλεπε.Αν θα συμφωνούσε με την επιλογή του.Αν θα έβλεπε τις σκιές πίσω από τα μάτια του,τα όνειρα και τους φόβους του.  

Rustland Κεφάλαιο 37

              "Born On The Wrong Side Of Time"

 Είσαι το όνειρο που κόβεται στη μέση,Αυτό που δεν θα ξαναδείς ποτέ.Η απογοήτευση που νιώθεις μόλις ξυπνήσεις,κρατάει μια ζωή,η πικρή γεύση του απραγματοποίητου δεν φεύγει με τίποτα.Είσαι το ξυπνητήρι που χτυπάει,αυτό που παραλίγο να το σπάσεις πάλι.
                      Κάνεις τη δουλειά σου σιωπηλός και όταν ξεσπάς,όταν ουρλιάζεις και λες αυτό που πραγματικά θέλεις ,όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις τον εαυτό σου και τους άλλους,κάποιος σε πετάει κάτω,σου κλέινει το στόμα.
                       Είσαι το πρωινό μποτιλιάρισμα.Χιλιάδες όνειρα,λέξεις,αναμνήσεις,ιδέες μέσα στο μυαλό σου.Κι όμως ποτέ και κανένα δεν θα φτάσει στο προορισμό του.Θα μείνεις εκεί,να τα βλέπεις να γερνάνε πριν από σένα,να σε στοιχειώνουν με τη σιωπή τους.
                         Είσαι η γκριμάτσα μέσα στο βαγόνι του μετρό.Παιδιά που φοβούνται να γελάσουν,σκλάβοι που νιώθουν γυμνοί χωρίς τις αλυσίδες τους,άστεγοι χωρίς τις φυλακές τους.Είσαι το απελπισμένο βλέμμα στο ρολόι.Κι άλλη μια ώρα κι άλλη μια υπερωρία κι άλλη μια μέρα.Δουλέυεις για να ζήσεις,για να μην κάθεσαι σπίτι και τρελαθείς.Μη κάνεις καμιά μαλακία και αυτοκτονήσεις,ή χειρότερα ξεσηκωθείς,ζητήσεις κάτι παραπάνω,καλύτερες συνθήκες σφαγής και βασανισμού,καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής.
                           Δουλεύεις ώστε να εξαντλήθεις,να πέσεις ξερός το βράδυ και να μην σκέφτεσαι τίποτα.Η δουλειά είναι θεραπεία,σε θεραπεύει από κάθε άγχος,τα ψυχολογικά και υπαρξιακά προβλήματα,τις περιττές σκέψεις και σε πληρώνει κιόλας,μην είσαι αχάριστος.
                            Είσαι το κουρασμένο βήμα στις σκάλες.Δεν έχεις κουράγιο ούτε να γδυθείς,πόσω μάλλον να φας.Το φαγητό δεν έχει γεύση,ούτε το τσιγάρο.Λίγο πριν νυχτώσει,νομίζεις πως τα χρώματα ξεθωριάζουν,οι γεύσεις,οι μυρωδιές,όλα χάνονται.Πέφτεις και κοιμάσαι στο απόλυτο κενό.
                             Είσαι το βαριεστημένο ζόμπι  μπροστά από την οθόνη.Χρειάζεσαι το κάψιμο για να αντέξεις.Η τηλεόραση και το internet είναι τα ηρεμηστικά και τα ναρκωτικά σου,τα υποκατάστα για τα υποκατάστατα που δεν έχεις.Κατανάλωσε τραγούδια,videos,ταινίες,σειρές,memes,κατανάλωσε ειδήσεις,blogs,παιχνίδια,φωτογραφίες.
                              Είναι τσάμπα ή έτσι νομίζεις.Η μιζέρια σου κοστίζει τις ζωές κάποιων άλλων,κάπου αλλού.Αλλά αφού δεν τους βλέπεις,δεν υπάρχουν.Απολαμβάνεις δωρέαν τα ψίχουλα,αρκεί να μείνεις μακρυά από το τραπέζι.Μην κοιτάς,μην απλώνεις το χέρι.
                               Σ'αυτό το φαγοπότι μπορείς να είσαι το προσωπικό ή μέρος του φαγητού,ποτέ συνδαιτημόνας.Κατανάλωσε λίγο internet ακόμα,η τσόντα είναι το επιδόρπιο,μια βιαστική μαλακία θα σου καλμάρει τα νεύρα,θα σε βοηθήσει να κοιμηθείς.
                                Είσαι ο λυγμός που προσπαθείς να καταπιείς στο σκοτάδι,ο κομματιασμένος ψίθυρος.Μη διαβάζεις τα παλιά μηνύματα,μην κοιτάζεις πάλι τις ίδιες φωτογραφίες.Όχι κι απόψε τα ίδια τραγούδια.Εκείνα που άκουγες στο λύκειο και ονειρευόσουν το μέλλον,εκείνα που προσπαθούσες να αντιγράψεις για να βρεις τον εαυτό σου και τη δική σου φωνή.
                                 Αυτά που ακούγατε μαζί,όταν την πρωτογνώρισες,σε εκείνη τη συναυλία,στα ταξίδια,τα βράδια στον ηλεκτρικό,όταν πήγαινες σπίτι της και κάθε βήμα πριν τη πόρτα της ήταν γιορτή.Είσαι ο δειλός που σκέφτεται συνέχεια το θάνατο,που φοβάται κάθε λεπτό που περνάει,κάθε μέρα που έρχεται.Σκέφτεσαι το θάνατο,μάλλον γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να περιμένεις από αυτή τη ζωή.
                                 Και που ξέρεις,μπορεί το τέλος να έχει ανατροπή.Μετά τους τίτλους μια ακόμα σκηνή,να προλογίζει το sequel.Φοβάσαι να κοιμηθείς,να μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου.Σε κυνηγάνε σαν ζητιάνοι,δεν μπορείς να τρέξεις,ούτε να κρυφτείς.
                                  Πρέπει να τις σκοτώσεις πριν σε εκδικηθούν,πριν σε φάνε ζωντανό.Φοβάσαι να κλέισεις τα μάτια,μήπως ονειρευτείς κάτι όμορφο.Γιατί θα ξυπνήσεις πάλι στα μισά,γιατί οι εφιάλτες ξαγρυπνούν και δεν θέλουν ανταγωνισμό.
                                   Είναι ζηλόφθονοι θεοί και δεν ανέχονται άλλα είδωλα.Είσαι φοβισμένος και το μόνο που θέλεις είναι ν'ανταλλάξεις τους φόβους σου με κάτι καινούργιο.Γιατί έχεις κουραστεί να φοβάσαι τα ίδια πράγματα.Στριφογυρνάς στο κρεβάτι σαν αρνί στη σούβλα.Πνίγεσαι και ξυπνάς τρομοκρατημένος.
                                   Δεν μπορείς να κοιμηθείς,πάλι με δύο ώρες ύπνου θα πας στη δουλειά.Σε βλέπει ο Σίσυφος και γελάει,αισθάνεται καλύτερα.Είσαι ο Σπύρος,βρήκες δουλειά μετά από τέσσερα χρόνια.Σήμερα έκλεισες έναν μήνα εκεί.Και αναρωτιέσαι.Από πότε το όνομα σου έγινε συνώνυμο με το μαλάκας..

 

Rustland Κεφάλαιο 36

                                 Ιντερλούδιο
                           "This Is My Design"

" Όταν αντιμετωπίζεις έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο,ποτέ δεν επιτίθεσαι κατά μέτωπο.Τον ξεδοντιάζεις σιγά σιγά,του αφαιρείς ένα ένα τα όπλα του,χωρίς να το καταλάβει.Τα προνόμια,τα κεφάλαια,τη ψυχολογική βία,τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες.
                        Τον υπνωτίζεις βάζοντας έναν καθρέφτη μπροστά του,ώσπου σαγηνεύεται από το ίδιο του το είδωλο.Και όταν έρθει η ώρα,σπας τον καθρέφτη.Και τότε καταλαβαίνει πως είναι αδύναμος,ότι τον έχεις αφοπλίσει.Κάθεσαι πίσω και απολαμβάνεις τη στιγμή,γιατί δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα.
                         Μετέτρεψες τον εχθρό σε μια σειρά από ντόμινο.Η στιγμή που το αντιλαμβάνεται είναι η αρχή της νίκης,πως ένα ένα απλό φύσημα θα τον γκρεμίσει.Βολέψου και απόλαυσε το θέαμα,καθώς κάποιοι άλλοι γκρεμίζουν το τέρας.Είναι μεγάλη πρόκληση τέτοιοι αντίπαλοι και μεγάλη ευχαρίστηση επίσης.
                          Τα κεφάλια του θηρίου είναι πολλά,μπορείς να πειραματιστείς πάνω τους.Να κάνεις κομμάτια την αριστοκρατία στη κορυφή της πυραμίδας.Τα νυστέρια γίνονται σύνεργα ζωγραφικής.Σχεδιάζεις,σβήνεις,χρωματίζεις,προσθέτεις και αφαιρείς.Η σάρκα είναι υποτιμημένο υλικό,τόσο εύπλαστο,τόσες δυνατότητες ανεκμετάλλευτες,ανεξερεύνητες.
                           Το αίμα κρύβει τόσα χρώματα,τόσες αποχρώσεις,αν μάθεις να το χρησιμοποιείς σωστά.Ο Κυνηγός ταξιδεύει μες τη νύχτα,χαράζει τις λεωφόρους σαν αστραπή,οι σταγόνες τις βροχές παίρνουν φωτιά στο πέρασμα του.Τα φώτα κάνουν το σκοτάδι του πιο δυνατό,ακονίζουν τα δόντια και τα νύχια του,η βία τον κάνει όλο και πιο αθώο.
                            Μικροσκοπικές κάμερες παντού στα ρούχα του,μου επιτρέπουν να βλέπω τα πάντα σε πρώτο πρόσωπο.Τις κινήσεις του,την ακρίβεια του.Μακάρι να είχε προχωρήσει κι άλλο η τεχνολογία,ώστε να μπορούσα να ήμουν επιβάτης στο σώμα του.
                             Να ένιωθα κάθε κίνηση,κάθε σκέψη.Να μπορούσα να καταλάβω όλα του τα μυστικά,την ένταση,να μπορούσα ν'αποκρυπτογραφήσω την δημιουργική του ευφυία.Καμία μάχη δεν κρατάει πολύ,κανένας δεν αντέχει πάνω από δύο χτυπήματα.Ξέρει που,πως και πότε να χτυπήσει,με τη πρώτη ματιά.Η καρδιά του θανάτου χτυπούσε δυνατά,όλο και πιιο γρήγορα,καθώς έσπαγε το στίλβωμα της ευτυχίας,την επίστρωση πολιτισμού και αρμονίας.
                             Λάξευε το μέλλον πάνω στην πανοπλία της ελίτ.Γκρέμιζε τα αόρατα τείχη από παραμορφωτικούς καθρέφτες.Έβαζε φωτιά στα πέπλα των αντανακλάσεων,έσκιζε την αυλαία αυτού του ηλίθιου θεάτρου και τώρα όλοι μπορούν να δουν πίσω από τη σκηνή.
                              Οι μάσκες θα λιώσουν μαζί με τα πρόσωπα,θα κολυμπήσουν μέσα στις στάχτες,θα καταστραφούν από τα ίδια τους τα φετίχ.Τα είδωλα,οι εικόνες και οι θεοί τους,θα ζωντανέψουν και θα τους πνίξουν μέσα στα σκατά τους,οι υπόνομοι θα γίνουν η κολυμπήθρα της κόλασης.
                               Οι μαριονέτες θα θάψουν αυτούς που κινούν τα νήματα μέσα στον εμετό τους,πριν ο βυθός καταπιεί αυτό το τρελάδικο.Ο νόμος της ζωής δεν είναι το μίσος του θανάτου,είναι ο θάνατος του μίσους.Αλλά για να πεθάνει το μίσος,θα πρέπει να πεθάνει και ο τελευταίος άνθρωπος.
                                Το φως δεν ξεπλένει το αίμα,κανένα όνειρο δε το κάνει.Χρειαζόμαστε το αίμα για να ξεπλύνει το φως,να σβήσει τη φωτιά,να εξαφανίσει την ψευδαίσθηση μεγαλείου.Την ψευδαίσθηση της ζωής".

This Week's Playlists 10-6-16

                          Heavy Metal Mania II

01 New York - Let It Roll
02 Savage  - Hard on Your Heels
03 Icon - Under My Gun
04 Diamond Head - Dead Reckoning
05 Savetage - Fountain Of Youth
06 Quartz - Circles
07 Motörhead - Shut It Down
08 Kiss - Nowhere To Run
09 Def Leppard - Sorrow Is A Woman
10 Riot - Gunfighter
11 Thunderhead - Hard Kind Of Woman
12 W.A.S.P. - King Of Sodom And Gomorrah
13 Sye - Run Wild
14 Ravage - Bloodshot
15 Veto - Riders on the Loose
16 Rust - Blind Fighter
17 Leviticus -The Suffering Servant
18 Mydra - She's No Lover
19 Triumph - In The Night

                                                Take It Away 1 

                          Summer Night Special

01 Morcheeba - Blue Chair
02 Rare - Sweeter
03 Vanessa Daou - How Do You Feel
04 Everything But The Girl - No Difference
05 Ulver - Everybody's Been Burned (The Byrds Cover)
06 Sade - Still In Love With You
07 Norah Jones - Chasing Pirates
08 The Pierces - Close My Eyes
09 Paul Weller  - Wishing On A Star
10 Lana Del Rey - West Coast
11 The Raveonettes -  Heart Of Stone
12 DIIV - Sometime
13 Shadow Ensemble - I've Forgotten You
14 Katie Melua - Dirty Dice
15 3 Balls Of Fire - You Showed Me (The Turtles Surf Cover)
16 Billy Idol  - Sweet Sixteen
19 Chris Isaak - Blue Spanish Sky
20 Tuyo - Rodrigo Amarante
21 Cassandra Wilson - Fragile
22 Sherrie Lea - No Οrdinary love
23 Andreya Triana - Draw The Stars

                                   Take It Away 2

Rustland Κεφάλαιο 35

                                  Ιντερλούδιο
                                 "The Hunter"

 Νικαράγουα,ΕλΣαλβαδόρ,Ιράκ,Σομαλία,Τσαντ,Κονγκό,Σιέρα Λεόνε,Αφγανιστάν.Είχε φτάσει η στιγμή να αποσυρθώ.Ήξερα πως αυτό είναι αδύνατον,αλλά το σώμα δεν μπορούσε πλέον να ακολουθήσει το μυαλό.
Τα ένστικτα μου ήταν πιο κοφτερά από ποτέ,αλλά το κορμί γινόταν αργό,κλάσματα του δευτερολέπτου,αρκετά όμως για να είναι μοιραία.
                            Δεν αποσύρεσαι από αυτή τη δουλειά,δεν βγαίνεις στη σύνταξη.Η διαύγεια που έχεις αποκτήσει,δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.Έχεις όραση με ακτίνες Χ,βλέπεις τα πάντα,μέσα από τους ανθρώπους,πίσω απο τα πράγματα,τα λόγια και τη σιωπή τους.Η πόλη είναι ένας πόλεμος που παριστάνει την ειρήνη.
                             Κάθεται ώρες μπροστά απο τον καθρέφτη και υποδύεται διάφορους ρόλους,κάνει πως δεν βλέπει την ασχήμια της.Όλο το μακιγιάζ του κόσμου δεν είναι αρκετό να καλύψει το παραμορφωμένο της πρόσωπο.Τα ακριβά της ρούχα,ο πολιτισμός,οι νόμοι,οι τέχνες δεν μπορούν να τη κάνουν όμορφη,να σκεπάσουν τη δυσωδία της.
                              Δεν άντεχα την υποκρισία.Εκατομμύρια μικροί δίποδοι καρκίνοι που προσπαθούσαν να εξοντώσουν ο ένας τον άλλο.Κάθε μέρα στην ίδια κόλαση,που έμαθαν να την αποκαλούν φυσιολογική ζωή.Κάνες να γυαλίζουν πίσω από τα μάτια,μαχαίρια ν'ακονίζονται πίσω από τα γέλια.
                               Και οι άμυνες τους να έχουν γίνει οι χειρότερες παγίδες και φυλακές.Αναίσθητοι απέναντι σε ο,τιδήποτε δεν είναι δικό τους.Νομίζουν πως είναι ασφαλείς,πως τίποτα δεν μπορεί να τους πληγώσει.Κανείς δεν νοιάζεται για τίποτα και για κανένα.Και έτσι η ατομική αδιαφορία γίνεται η συλλογική αυτοκτονία.Κοινωνίες που μόνο η βία μπορεί να τις κάνει να εκτιμήσουν τη ζωή.Πνιγόμουν,βούλιαζα στην απελπισία.
                               Νόμιζα ότι βρισκόμουν παγιδευμένος μέσα σε ένα κουκλόσπιτο,μικροσκοπικός,ανυπεράσπιστος.Τεράστια μάτια με παρακολουθούν,γιγάντια χέρια με πλησιάζουν.Προσπάθησα να κρυφτώ,να ξεγελάσω τον εαυτό μου.Μα η αλήθεια άναβε φωτιές σε κάθε δρόμο του μυαλού μου,δεν μπορούσα να ξεφύγω.
                                Κάποιος μου πρότεινε να παντρευτώ.Είχα ελάχιστες σχέσεις,τίποτα μακροχρόνιο.Οι γυναίκες είναι ένας εχθρός που δεν μπορείς να τον νικήσεις.Σε αφήνουν να νομίζεις πως τις νίκησες,πως κυριαρχείς πάνω τους.Και τότε ανακαλύπτεις ότι τα μεγαλύτερα όπλα τους,είναι το πέος και το μυαλό σου.Δεν υπάρχει νίκη,μόνο φυγή.Έτσι κι αλλιώς,ήμουν αρκετά μεγάλος για να μάθω να συμβιβάζομαι και να ανέχομαι.
                                 Θα ήταν κρίμα και άδικος μπελάς,να σκοτώσω κάποια επειδή θα γκρίνιαζε για τα κιλά της.Το άγχος και η χοληστερίνη θα το έκαναν καλύτερα από μένα.Έπρεπε να επιστρέψω στο παιχνίδι.Όχι για να ξαναβρώ την έξαψη -αυτή είχε χαθεί για πάντα- αλλά για να διατηρήσω την ψυχολογική μου ισορροπία.
                                   Αφού δεν μπορούσα να παίξω πια,θα γινόμουν προπονητής.Η πρώτη μου απόπειρα ήταν καταστροφική.Ο μικρός σύλλογος που ίδρυσα αποδείχθηκε μαγνήτης ηλιθίων.Οι περισσότεροι έψαχναν υποκατάστατα και δεκανίκια για την ανεπάρκεια και τα κόμπλεξ τους.Ήθελαν να σκοτώσουν στους στόχους,όλα αυτά που δεν μπορούσαν να αλλάξουν στη ζωή τους.
                                    Ανθρωπάκια με μανία καταδίωξης,που ήθελαν να κρυφτούν πίσω από ένα όπλο.Έγινα πιο αυστηρός στις επιλογές μελών.Το επίπεδο ανέβηκε,αλλά όχι αρκετά για κρατήσει το ενδιαφέρον μου.Εκτός από προπονητής έπρεπε να γίνω και ανιχνευτής ταλέντων.Ανακάλυψα ανθρώπους με εξαιρετικές ικανότητες.
                                     Στα όπλα,την μάχη σώμα με σώμα,στην τακτική και την στρατηγική.Κάποιοι ήταν καλύτεροι από μένα.Βρήκα τους τέλειους στρατιώτες.Αλλά ήταν απλά στρατιώτες.Κανένας δεν είχε την φαντασία και την ευαισθησία για να μετατρέψει την βία σε τέχνη.Απελπίστηκα,σχεδόν τα παράτησα.
                                     Όταν ένα βράδυ η ένταση επέστρεψε.Θα επικεντρωνόμουν σε ένα άτομο,θα δημιουργούσα τον διάδοχο μου.Θα τον έκανα καλύτερο από ό,τι ήμουν,από ό,τι θα μπορούσα να γίνω ποτέ.Αυτός θα ήταν το αριστούργημα μου.Ξύπνησα κάθιδρος,καιγόμουν,έβλεπα τη φωτιά στον καθρέφτη.Σηκώθηκα,έτρεξα γυμνός στη θάλασσα.Κολύμπησα μέχρι που εξαντλήθηκα.
                                      Λαχάνιασα,γύρισα και κοίταξα την ακτή.Είχα απομακρυνθεί πολύ,ίσως να μην τα κατάφερνα να επιστρέψω.Γέλαγα για αρκετά λεπτά.Ένιωσα ζωντανός μετά από καιρό.Οι αισθήσεις μου ήταν κόμποι που είχαν λυθεί.Ξεκίνησα την επόμενη μέρα.Επέστρεφα σπίτι μόνο για να κοιμηθώ.

Δεν υπήρχαν περιορισμοί,έψαχνα παντού,για μια κίνηση,ένα βλέμμα,έναν σπινθήρα μια ιδιαίτερης φωτιάς.Πέρασε ένας χρόνος χωρίς να το καταλάβω.Δεν είχα βρει τίποτα.Είχα βαρεθεί να κάθομαι.Θα έφευγα για Αφρική,χρειαζόμουν λίγη δράση.Μια μέρα πριν το ταξίδι επέστρεφα σπίτι.Πέρναγα έξω από ένα ορφανοτροφείο.Το βλέμμα μου έπεσε σε τρία παιδιά.Δύο μεγαλύτερα,16-17,πείραζαν έναν μικρότερο.Τον έσπρωχναν,τον χτυπούσαν και τον έβριζαν συνεχώς.
                                        Εκείνος δεν απαντούσε,δεν μίλαγε,όμως αντιστεκόταν με όλες του τις δυνάμεις.Τα χτυπήματα του ήταν αδύναμα,αλλά δεν σταματούσε ποτέ.Ακόμα κι όταν τον είχαν ακινητοποιήσει.Τον κρατούσε ο ένας και τον χτυπούσε ο άλλος.Πέρασαν μέρες,αλλά η σκηνή δεν έφευγε απ'το μυαλό μου.
                                        Πήγα στο ορφανοτροφείο,βρήκα την διευθύντρια.Ο μικρός είχε μια σπάνια πάθηση,δεν ένιωθε πόνο.Τα άλλα παιδιά το ήξεραν,ήταν μόνιμος στόχος πειραγμάτων και εκφοβισμού.Όμως τους περισσότερους καυγάδες τους ξεκινούσε ο ίδιος.Όσο μου μιλούσε η διευθύντρια,η σκηνή έλαμπε πίσω απ'τα μάτια μου και αυτή τη φορά,είδα καθαρά όλες τις λεπτομέρειες.
                                         Δεν ήταν η αντίσταση ή η απάθεια που εξόργιζε τους θύτες του.Ήταν το απόκοσμο χαμόγελο του,ένα χαμόγελο τόσο γαλήνιο που άγγιζε τα όρια της αλαζονείας.Όσο περισσότερο τον χτυπούσαν,το χαμόγελο του μεγάλωνε και αυτό τους τρομοκρατούσε.Είχα ανατριχιάσει.Η αδυναμία αυτού του πλάσματος ήταν το μεγαλύτερο όπλο του.
                                         Δεν ξέρω αν η τύχη είναι το ψευδώνυμο του πεπρωμένου,αλλά είχα βρει τον διάδοχο μου.Η διαδικασία υιοθέτησης ήταν πιο εύκολη από όσο φανταζόμουν.Ήθελαν να τον ξεφορτωθούν.Η σχέση μας δεν ήταν πατέρα γιού,ούτε φιλική.Ήταν δασκάλου μαθητή.Κερδίζαμε τον σεβασμό ο ένας του άλλου,μέρα με τη μέρα.Στην αρχή δεν μιλούσε καθόλου,νόμιζα πως ήταν μουγγός.
                                         Περίμενε την κατάλληλη στιγμή,με αιφνιδίασε.Τον ρώτησα για τη πάθηση του,για τους καυγάδες,για το αν ήθελε να αισθανθεί,έστω για μια φορά πόνο."Αισθάνομαι την πίεση στο σώμα μου,τίποτα άλλο.Ένα βράδυ έσβηναν τσιγάρα πάνω μου ενώ κοιμόμουν.Το κατάλαβα απ'τη μυρωδιά.Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως είναι,αλλά βλέποντας τους άλλους να υποφέρουν,σκέφτομαι πως είμαι τυχερός.Μια ζωή χωρίς σωματικό πόνο είναι ευλογία".
                                          Μάθαινε πολύ γρήγορα,ωρίμαζε ακόμη γρηγορότερα.'Ηταν λες και με περίμενε όλη του τη ζωή.Απολάμβανε κάθε κομμάτι της εκπαίδευσης.Η έκσταση επέστρεφε σιγά σιγά,κάθε φορά που τον έβλεπα να ξεπερνάει τον εαυτό του,να ξεπερνάει τις προσδοκίες μου,κάθε φορά που τον έβλεπα να γίνεται καλύτερος από μένα.
                                           Η έλλειψη ευαισθησίας στο πόνο είχε κάνει τα αντανακλαστικά του υπεράνθρωπα.Ενηλικιώθηκε,είχε έρθει η ώρα για το πρώτο αίμα.Με αιφνιδίασε ξανά.Είχε ήδη σκοτώσει.Γυρνούσε στο σπίτι,όταν αναγνώρισε στο απέναντι πεζοδρόμιο,δύο από τα παιδιά του ορφανοτροφείου,εκείνα που τον βασάνιζαν την πρώτη φορά που τον είδα.
                                           Το είχαν σκάσει από το ορφανοτροφείο,είχαν γίνει πρεζάκια και μικροκακοποιοί.Αφού σιγουρεύτηκε πως τον είδαν,τους παρέσυρε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.Εκεί στο σκοτάδι,σκότωσε για πρώτη φορά.Τον ρώτησα πως ένιωσε."Ήταν εύκολο,πολύ εύκολο,σαν να σπας κούκλες βιτρίνας.Δεν ένιωσα τίποτα.Ήταν προπόνηση με ζωντανούς σάκους".
                                            Μπήκε στο στρατό,γύρισε απ'την πρώτη του αποστολή.Ήταν η μόνη φορά που ένιωσα πατρικά συναισθήματα.Ανησηχούσα,μήπως πάθει τίποτα και δεν προλάβω να ολοκληρώσω το έργο μου,μήπως δεν του άρεσε η εμπειρία.Έκλεισε τη πόρτα,άφησε το σάκο να πέσει στο πάτωμα.Τον ρώτησα πως ήταν.Χαμογέλασε,είχε το ίδιο χαμόγελο με εκείνη τη μέρα.
                                              "Το μόνο που άλλαξε ήταν η γεωγραφική τοποθεσία και η θερμοκρασία,τίποτα άλλο.Βαρέθηκα από τη δεύτερη μέρα".Το επόμενο βράδυ με αιφνιδίασε για άλλη μια φορά."Το να σκοτώνεις ήταν τόσο εύκολο που καταντούσε ανιαρό.Ήταν σαν να γαμάς με προφυλακτικό,δεν καταλάβαινες τίποτα.οι ντόποιοι δεν έκαναν ούτε για σκοποβολή.
                                                Αποφάσισα να αυτοσχεδιάσω.Ο λοχαγός μας ήταν ένας αλκοολικός φαφλατάς.Μίλαγε ασταμάτητα.Για το τρομερό του παρελθόν,τον τριψήφιο αριθμό ανθρώπων που είχε σκοτώσει.Ήταν αξιολύπητος,ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να σκοτώσει κάποιον ήταν με την ανάσα του.Ήμασταν μακρυά από τη βάση,στη μέση της ζούγκλας.
                                               Ο λοχαγός βιαζόταν να γυρίσουμε,φώναζε συνεχώς.Ήμουν ο πρώτος που επέστρεψα.Μουρμούριζε ασταμάτητα.Τον προκάλεσα,τον έβρισα.Οι φλέβες στο μέτωπο του κόνταψαν να σπάσουν.Στο πρώτο βήμα τον πυροβόλησα.Σκότωσα και τους υπόλοιπους.Ειδοποίησα τη βάση,τους είχα ότι δεχθήκαμε επίθεση.Τραυμάτισα τον εαυτό μου και περίμενα.
                                               Προσπαθούσα να κρύψω το γέλιο μου ενώ με κουβαλούσαν με το φορείο.Το παιχνίδι είναι πιο απολαυστικό όταν ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας.Όταν στοχεύεις πιο ψηλά στη ιεραρχία.Όταν σκοτώνεις αυτούς που κανείς δεν τολμά να σημαδέψει ή να το σκεφτεί καν".
                                               Το μυαλό μου πλημμύρισε απο ρίγη.Η εκπαίδευση είχε τελειλωσει,τώρα με δίδασκε ο μαθητής μου.Μου έδειξε τον δρόμο που δεν μπορούσα να βρω μόνος μου.Ένιωσα ερωτευμένος ξανά,ανυπομονούσα να σκοτώσω.Είχαν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά.Το θύμα βρέθηκε εύκολα.Ένας συνταξιούχος στρατηγός με έπρηζε να αναλάβω το γιο του,να τον προετοιμάσω για τον στρατό.
                                               Ο γιος του ήταν μια κουράδα φουσκωμένη από τα αναβολικά..Τον ανέχθηκα για 2 μήνες.Ο πατέρας του ήταν πολύ ευχαριστημένος,μας κάλεσε στο σπίτι του.Έτρεμα από την έξαψη.Δεν άκουγα τις φωνές τους,μόνο τις ανάσες και τους παλμούς τους.
Ήμουν ξανά στην Λατινική Αμερική,οι ήχοι είχαν σβήσει,ο χρόνος επιβράδυνε.
                                               Όταν ο Κυνηγός έκανε το σινιάλο,έπαθα ρεύση.Πέταξα τον γιο του κάτω.Πρώτα του έσπασε τα δάχτυλα,έμοιαζαν με ποδοπατημένα κλαδιά.Πρόλαβα τον στρατηγό πριν μπει στο σπίτι.Του τσάκισα το σαγώνι με το ένα χέρι,το τσαλάκωσα σαν χαρτί.Μόλις του έσπασα το λαιμό,είχα τον πιο έντονο οργασμό της ζωής μου.
                                                 Το σώμα μου είχε γίνει super nova.Αυτοί οι δύο φόνοι,η πρώτη μας συνεργασία,ήταν η τελετουργική ολοκλήρωση.Το παιχνίδι ήταν δικό μου και πάλι.Ψάχναμε για νέους στόχους,κοιτάζαμε όλο και πιο ψηλά.Φοβήθηκα πως κάποια στιγμή οι στόχοι θα ήταν απρόσιτοι.Τι θα έμπαινε στη κορυφή της λίστας;Πρόεδροι,πρωθυπουργοί,αρχηγοί εγκληματικών οργανώσεων,τραπεζίτες,δισεκατομμυριούχοι;Ο θεός ο ίδιος;
                                                   Ο Κυνηγός μου υπέδειξε για πολλοστή φορά την λανθασμένη μου προσέγγιση."Γιατί να περιοριστούμε σε ανθρώπους;Γιατί να μην καταστρέψουμε μια πόλη όλόκληρη ή μια χώρα;Για φαντάσου την αίσθηση,να σκοτώνεις μια πόλη σαν να είναι άνθρωπος;"
                                                   Απόρησα με τον εαυτό μου,γιατί δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό.Οι δυνατότητες ήταν απεριόριστες.Χρειαζόμασταν το πρώτο πειραματόζωο.'Εναν εύκολο στόχο για αρχή,ζαλισμένο απ'τα χτυπήματα,αποπροσανατολισμένο.Να του αποσπάσουμε τη προσοχή,να τον κάνουμε να νιώσει σαν λαγός μπροστά στα φώτα του αυτοκινήτου.Να τον τραβήξουμε απ'την άσφαλτο στο παραένα.Να νομίζει πως σώθηκε.
                                                   Και όταν αισθανθεί ασφάλεια,όταν αφεθεί,να του δώσουμε να καταλάβει,πως το αυτοκίνητο που θα τον πάταγε ήταν το δόλωμα και όχι η παγίδα.."

The May Playlists (Updated)

                              The Heavy Side

01 Honeymoon Disease - Breakup
02  Planet of Zeus - Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself
03  Scorpion Child -  My Woman In Black
04  Iggy Pop - I Dig Your Mind
05  Smoke - Demons
06  Psychedelic Witchcraft - Witches Arise
07  Gin Lady - Oh Sweet Misery 
08  La Chinga - Mother Of All Snakeheads
09 Night Beats - Burn To Breath
10  Purson - The Sky Parade (Acoustic)
11  Mephistofeles -  Cursed To Death
12  Superchiadeira - Coyote
13  Shadow Witch - The Shadow Witch
14  Bone Man - The Wicker Man
15  High Fighter - Darkest Days
16  Spiritual Beggars - Sunrise To Sundown
17  The Temperance Movement - Do the Revelation
18  Santana - Fillmore East

                                         Take it away 1




                               The Other Side

01 The Solution - My Mojo Ain't Working No More
02 The Heavy - Miss California
03 Bonnie Raitt - I Need You Tonight
04 Lucinda Williams - Doors Of Heaven
05 Lera Lynn - Cut + Burn
06 The Last Shadow Puppets - Dracula Teeth
07 Roky Erickson - If You Have Ghosts
08 Peter Wolf - Wastin' Time 
 09 Sahara Hotnights - Be Forewarn 
10  The Three Blind Mice - Wine song 
11 Sivert Hoyem - My Thieving Heart (feat. Marie Munroe)
12 Shearwater - Quiet Americans
13 Heron Oblivion - Sudden Lament
14 Sturgill Simpson - In Bloom
15 John Doe - Sunlight
16 Susan Christie - Rainy Day
17 Marissa Nadler - All the Colors of the Dark
18 Cassandra Wilson - Sign of the Judgement


                                Take it away 2