Αβυσσογραφία

And as things fell apart,

nobody paid much attention.

Talking Heads - (Nothing But) Flowers

Ξυπνάς.Και για πρώτη φορά,αισθάνεσαι τόσο μόνος.Σαν να ξύπνησες στη ζωή,στον εφιάλτη κάποιου άλλου.Λείπουν κομμάτια από τις αισθήσεις σου,από τις αναμνήσεις,το μυαλό και το σώμα.Όλοι οι καθρέφτες είναι οθόνες,που προβάλλουν συνέχεια,τις πιο αμήχανες στιγμές του πιο ηλίθιου ανθρώπου στη γη.

Το τοστ δεν έχει γεύση,ούτε ο καφές και τα τσιγάρα.Τίποτα δεν έχει γεύση,όταν δε το μοιράζεσαι,ειδικά το πρωί.Ανακαλύπτεις ότι και η ησυχία κάνει θόρυβο.Η σιωπή είναι ένας άλλος τύπος ηχορύπανσης.Σκεπάζει τα πάντα,δε μπορείς ν'ακούσεις τις σκέψεις σου,τη φωνή μέσα σου,να σου λέει τι πραγματικά νιώθει,τι πραγματικά θέλει.Oύτε οι καθημερινές σου συνήθειες δε σου ανήκουν πλέον,είναι ξένες,αφύσικες.Σαν να προσπαθείς να μάθεις ένα ρόλο,που είναι τόσο αντίθετος από σένα,που δε μπορείς να τον αφομοιώσεις.Ο εαυτός σου έχει γίνει ο πιο δύσκολος ρόλος,πως να υποδυθείς το χειρότερο εχθρό σου;

Οι σκέψεις,το δέρμα σου,ο κόσμος,ένα ρούχο που δε σου κάνει πια.Πότε σε πνίγει,πότε χάνεσαι μέσα του,δεν είναι ποτέ στα μέτρα σου.Βγαίνεις έξω.Νομίζεις πως σε κοιτάζουν όλοι.Και δε ξέρεις τι σε τρομάζει πιο πολύ.Το ότι ξαφνικά θα ξεσπάσουν στα γέλια και θα σε δείχνουν;Ή το ότι θα μιλάνε χαμηλόφωνα ο ένας στον άλλο και θα σε κοιτάνε με οίκτο;Νομίζεις πως είσαι ο πιο άσχημος άνθρωπος του κόσμου.

Δε σηκώνεις το βλέμμα στο μετρό.Γιατί μπορεί να τη δεις.Να χαμογελάει,να είναι με κάποιον άλλο.Ή ακόμα χειρότερα,να σε κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα.Που ορίζει τι θα σε ορίσει.Θέλεις να γίνεις διάφανος,άυλος.Να σταματήσεις να είσαι ένα φάντασμα που το στοιχειώνει ο κόσμος.

Να σταματήσεις να νιώθεις ο πιο μαλάκας στο πλανήτη,ο πιο ηλίθιος στην ιστορία της ανθρωπότητας.Να κυνηγάς αυτό που ήσουν,αυτό που δεν έγινες ποτέ,να σταματήσεις να τρέχεις μακρυά από εκείνο που θα γίνεις,που μισείς.Κρύψου,βαθιά,μέσα στο σπίτι,στις κουβέρτες,τσιμέντωσε τα θολωμένα σου βλέφαρα,βούτα στα πιο μαύρα νερά του εγώ σου.

Η στρουθοκάμηλος που κρύβει το κεφάλι στην άμμο δεν είναι πεταλούδα στο κουκούλι.Όσο μακρυά κι αν τρέξεις,είσαι ακόμα εδώ,όσο δυνατά κι αν φωνάξεις,τόσο περισσότεροι δεν σε ακούνε.Όσο περισσότερο προσπαθείς,να φαίνεσαι χαρούμενος,φυσιολογικός,ευπροσάρμοστος,τόσο πιο απόκοσμος,τρομακτικός και παρανοϊκός μοιάζεις.

Αυτό δεν είναι χαμόγελο,ρωγμή είναι,κανείς δε χαμογελάει,η πραγματικότητα ραγίζει.Σπάει το τσόφλι,και επειδή ξέρεις,πως δεν είσαι ευτυχισμένος εδώ και καιρό,αυτό που θα βγει είναι τέρας,ένα τέρας που σου μοιάζει.

Σταμάτα να κοιτάζεις στις οθόνες,δε χωράς να ξεφύγεις από κει,είναι απλά τα παράθυρα του κελιού.Σταμάτα να κάνεις πως γελάς,πως ακούς,πως δουλεύεις,πως νοιάζεσαι,πως μπορείς,πως δε σε νοιάζει,πως όλα είναι εντάξει,πως όλα θα φτιάξουν,σταμάτα τον εαυτό σου όταν προσπαθεί να σε σταματήσει,όταν πας να κάνεις το πιο παράτολμο,το πιο καταδικασμένο να αποτύχει,όταν πας να δοκιμάσεις το αδύνατο.Ξανά.

Σταμάτα.Να υποδύεσαι κάποιον που μπορεί να υποδυθεί,να υποκρίνεσαι κάποιον που μπορεί να υποκριθεί,να ανέχεσαι κάποιον που ανέχεται,να προσποιείσαι πως δεν προσποιείσαι.Και επιτέλους,σταμάτα να μιλάς στον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο.Αυτά τα κάνουν τα τρελοί,οι απελπισμένοι.Και'συ δεν είσαι..

Άνοιξε το τετράδιο.Το μελάνι κυλάει σαν αίμα.Χαιδεύεις το χαρτί σαν να είναι το δέρμα της.Αλλά δεν είναι.Ούτε απόψε.

"Κάποιες φορές,όταν σε κοιτάζω,νομίζω πως το βλέμμα έχει βάρος.Κι αν ο πόθος το αυξάνει,πρέπει να γυρίζεις στο σπίτι κατάκοπη,φορτωμένη όλο το βάρος του κόσμου.Θα δυσκολεύεσαι να το βγάλεις από πάνω σου,σαν ιδρωμένο ρούχο.Και όλη τη νύχτα,θα προσπαθείς να αναπνεύσεις ελεύθερα.

Δεν είναι αργά,ποτέ δεν είναι.Μπορείς να αναπληρώσεις το χρόνο,

όταν το θέλεις πραγματικά.Δε ξέρω που είσαι,τι κάνεις.Αλλά..Ναι,

με νοιάζει.Το ότι μου λείπει να με αφοπλίζει η αμηχανία σου,

να με κάνει -κάθε φορά- να νιώθω σαν άπειρος έφηβος.Αφόρητα,

ανθυγιεινά,ανεξέλεγκτα,ανίατα ερωτευμένος.

Σίγουρα υπάρχει μια άλλη ζωή μέσα σε αυτήν,όλο αυτό είναι

απλά το περιτύλιγμα,η φλούδα,ο πρόλογος,η αίθουσα αναμονής.

Για να ανοίξει αυτό το αίνιγμα,χρειάζεται κάτι συγκεκριμένο.

Αίνιγμα αντί αινίγματος.Ξόρκι στο ξόρκι.Αλήθεια αντί αλήθειας.

Πάντα υπάρχουν συναισθήματα,που ό,τι κι να πεις,είναι σαν μια

ωρολογιακή βόμβα,που την εξουδετερώνεις στο παρά ένα.

Ό,τι και όσα και αν πεις,δε τα εκφράζεις ποτέ,δε μεταφράζεται ούτε το 10% της έντασης.Δεν θέλω.Να είμαι κάποιος άλλος.Να είναι η κάθε μέρα,μια ταινία που κάποιος πατάει παύση στην πιο όμορφη σκηνή.Να είναι όλα ένα παζλ που λείπει πάντα το κομμάτι που δίνει νόημα,που ολοκληρώνει την εικόνα.Το κομμάτι το δικό σου.Που κάνει το χρόνο να κυλάει σαν τραγούδι και να μην είναι πια ποινή,τιμωρία.

Δεν θέλω άλλο.Να είναι οι ανάσες πληγές.Θέλω να συνεχίσεις να με κάνεις να νιώθω αμήχανα με την ακαταμάχητη αμηχανία σου,να νιώθω πιο νέος,όμορφος,τολμηρός από ό,τι είμαι.Να νιώθω πιο ζωντανός από όσο μπορώ ν'αντέξω,να είναι το μυαλό μου συνεχώς στις άκρες των ποδιών του,προσπαθώντας να σε φτάσει,να προσπαθώ συνέχεια να σκεφτώ κάτι έξυπνο για να σε εντυπωσιάσω,να ξεθάβω σαν θησαυρούς από την άμμο της μνήμης,στίχους από ποιήματα που ξέρω πως θα σου αρέσουν,όπως ότι το χαμόγελο σου είναι ένας ήλιος κρυμμένος στα προάστια.Και να μην με νοιάζει τίποτα,αν θα φανώ χαζός,ανόητος,πως προσπαθώ πολύ,πως προσπαθώ λίγο,να μη με νοιάζει ότι δε με νοιάζει.

Να μη με νοιάζει αν είμαι απλά τροφή για την αχόρταγη φωτιά σου,αν θα γλιστρήσω σε όλους τους κύκλους της κόλασης σου,να σου παραδοθώ στο σκοτάδι,γιατί εκεί δεν χρειάζονται μάσκες,πανοπλίες και  ασπίδες,δεν χρειάζονται άλλοθι και δικαιολογίες.

Δε με νοιάζει,που,πως,πόσο.Μόνο το ότι μαζί σου θα ζήσω το μήνα μέλιτος της ζωής μου,όλα μου τα ποιήματα,τα αριστουργήματα,δεν έχουν γραφτεί ακόμα,ο καλύτερος μου εαυτός δεν έχει γεννηθεί.Σε περίμενα.Να λιώσω στο τέλειο φως και στη σκιά σου.Τα δάχτυλα σου να πλημμυρίσουν κάθε μου κύτταρο.Σε περίμενα.Να με κατοικήσεις.Να δώσεις το όνομα σου στους χάρτες μου και το χάρτη σου στο όνομα μου.Σε περίμενα,να με μάθεις πως να μάθω τα πάντα από την αρχή.Να ράψεις τις ρωγμές μου με την αφή σου.Να ξεπλύνεις τη σκουριά με τη χροιά της φωνής σου.Σε περίμενα".

Ο χρόνος γυρίζει σαν μπομπίνα φιλμ.Κάποιες φορές μοιάζει με μύλο από περίστροφο σε ρώσικη ρουλέτα.Δεν ξέρεις αν η νύχτα θα φωτίσει το καρέ  ή αν θα είναι η σφαίρα.