Τα δάχτυλα της χαϊδεύουν τις ράχες των βιβλίων,το φόρεμα της αγγίζει τα έπιπλα καθώς περνάει,και είμαι σίγουρος πως αφήνει χρώμα.Ένα χρώμα ζωντανό,που μεταμορφώνει οτιδήποτε αγγίζει.Οι περισσότεροι νομίζουν πως η ευτυχία είναι σαν έκρηξη,κάτι που ισοπεδώνει τα πάντα.Η ευτυχία είναι σαν αυτά τα λουλούδια,που ανθίζουν ανάμεσα στις ρωγμές της ασφάλτου.Εκεί που δε το περιμένεις,που όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον.
Αν η ευτυχία είχε θερμόμετρο,τότε όταν χαμογελάει θα έσπαγε.Είμαι αθεράπευτα εθισμένος στο γέλιο της,μια ηχώ ανάμεσα στο κορίτσι και τη ντίβα.
Βουλιάζω στον καναπέ,αφήνομαι στην εικόνα της.Κάθεται πάνω μου και με γδύνει,επιτακτικά,θέλει να ξέρω,πως της ανήκω.Απόλυτα,ολοκληρωτικά,αμετάκλητα.Μόνο όταν τα νύχια της ταξιδεύουν βαθιά στο δέρμα μου,αισθάνομαι πραγματικά ζωντανός,ξυπνάω μέσα στο πιο έντονο όνειρο.
Όλες αυτές οι μικρές συνήθειες που αποκτάς με τον άλλο,δεν σου ανήκουν όταν δεν είναι εδώ.Σκέφτομαι τις συζητήσεις μετά τον έρωτα,στιγμές τόσο χαλαρές και ξεκούραστες,που νομίζεις πως ο χρόνος κάνει τσιγάρο μαζί σου.Ξέρω όλους τους φόβους της,τα όνειρα,τα μυστικά και τις μικρές αμαρτίες της.
Ένα πράγμα φοβάται,κι ας μη το παραδέχεται ποτέ.Να μην μοιάσει στους άλλους,τους πολλούς.Είναι τόσο αξιολάτρευτα και σαγηνευτικά περίεργη που είναι αδύνατον.Όταν προσπαθεί να γίνει πιο κοινωνική,να ταιριάξει,άτσαλα και αμήχανα,γίνεται ακόμα πιο γλυκιά.Μόνο όταν είναι ο εαυτός λάμπει πραγματικά.
Ανάμεσα στις ρωγμές της πραγματικότητας.Ρωγμή που στάζει φως,ρωγμή στη μετριότητα της ρουτίνας,ανθίζει ανάμεσα στην άσφαλτο της πλήξης,της σιωπής.
Ό,τι κι αν λέει,δε μπορώ να της ξεφύγω.Όταν κοιτάζω κάποια άλλη,το μόνο που βλέπω είναι την απουσία της.Ένα περίγραμμα που δένει κόμπο τη κάθε μέρα.Την ψάχνω ανάμεσα στα πλήθη,στο μετρό,στους δρόμους,ψάχνω το νήμα της φωνής της,να με βγάλει από το λαβύρινθο του άγχους.
Απολαμβάνω να τη βλέπω να ντύνεται,να βάζει κραγιόν,να φτιάχνει τα μαλλιά της.Κάνει το κάθε ρούχο να μοιάζει σαν παράσημο θηλυκότητας,καθώς εφαρμόζει στο σώμα της.Οποιοδήποτε ρούχο,ακόμα κι αν είναι δικό μου.
Ξεφυλλίζω τα βιβλία.Μια από τις σκανδαλιές της,είναι να μου αφήνει σημειώματα ανάμεσα στις σελίδες.Κάποιες φορές,διαλέγει τα βιβλία στην τύχη.Κάποιες όχι.
Ανοίγω τον πρώτο τόμο από τα άπαντα του Διοσκουρίδη.Σελίδα 10.Ένα μικρό σημείωμα με στίχους του Leonard Cohen.Χαμογελάω.Ο Διοσκουρίδης ήταν ο μεγαλύτερος φαρμακολόγος της αρχαιότητας,τυχαία η επιλογή;Αδειάζω το ποτήρι και ξαπλώνω στον καναπέ.Βάζω τη μπλούζα που φόραγε μαξιλάρι.Όταν είμαι μαζί της,το σώμα μου γίνεται εργοστάσιο πυροτεχνημάτων.Κάθε χάδι,φιλί,ψίθυρος,αφήνει δεκάδες πυροτεχνήματα,να διασχίζουν κάθε αίσθηση,να φωτίζουν ανεξερεύνητες περιοχές ηδονής και τρυφερότητας,να με ζεσταίνουν όπως ποτέ άλλοτε.
Που πηγαίνει όταν φεύγει;Φαντάζομαι,πως μόλις στρίψει το στενό,σπάει σε λέξεις και επιστρέφει στα ποιήματα από τα οποία απέδρασε.Επιστρέφει στα κόμικ,στα βιβλία,στις ταινίες που είναι το φυσικό της περιβάλλον.Ανάμεσα σε σελίδες,καρέ και φωτογραφίες.Βουτάει στα νερά του βινυλίου,και επιστρέφει στα τραγούδια που ανήκει.
Μου αρέσει να σκέφτομαι,πως το σκάει από όλους αυτούς τους παραδείσους,μόνο για μένα.Ο Κάφκα είχε γράψει στο ημερολόγιο του,πως το πεπρωμένο του ανθρώπου υπάρχει,είναι κρυμμένο.Μέχρι να το φωνάξει με τη σωστή λέξη,το σωστό όνομα.Σαν ξόρκι.Γιατί η μαγεία δεν δημιουργεί,καλεί αυτό που ήδη υπάρχει.Και αυτή είναι η σωστή λέξη,το σωστό ξόρκι.Τ'όνομα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου