Θα είναι η 90s νοσταλγία το επόμενο ναρκωτικό της pop κουλτούρας;

 

Νταξ, χορτάσαμε 80s. Είμαι εμμονικός με την εποχή, αλλά κάπου φτάνει. Το Stranger Things έπρεπε να τελειώσει στο δεύτερο κύκλο. Και πόσο Carpenter Brut και synthwave ν'ακούσεις πια; Είναι αναμενόμενο ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός (λέγε με Η.Π.Α.) να πουλάει νοσταλγία, να εξιδανικεύει παλαιότερες εποχές και να θέλει να μας κάνει να ξεχνάμε το αφόρητο παρόν και το ακόμη πιο ερεβώδες μέλλον.

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι συζητήσεις με συνομήλικους φίλους. Είναι λογικό η βιομηχανία διασκέδασης να πουλάει νοσταλγία. Καλοί είναι και οι μέχρι τα 25 να τους σερβίρει Avengers, όμως τα λεφτά είναι στους 40+. Στο - υποτίθεται- πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας. Οι φρέσκοι μεσήλικες έχουν χρήμα για κάψιμο. Τα 80s τα έζησα ως παιδί. Ίσως γι'αυτο να είναι μυθικά στο μυαλό και την καρδιά, εξιδανικευμένα μέχρι το μεδούλι. Όπως μου είπε πολύ σωστά ένας φίλος, τα 90s δεν τα νοσταλγείς γιατί τα  έζησες, τα θυμάσαι καλά.

Δεν ξέρω πως ζούσαμε χωρίς ίντερνετ, ειλικρινά τώρα δεν αντέχω ούτε 10 λεπτά. Στη δεκαετία του 90, το δικό μας ίντερνετ ήταν η τηλεόραση, τα περιοδικά και το ραδιόφωνο. Ήταν πιο δύσκολο να έχεις πρόσβαση σε πολλή μουσική, ειδικά underground. Έπρεπε να ξοδέψεις λεφτά ή αν ήσουν τυχερός και είχες φίλους που θα σου αντέγραφαν κασέτες. Οι νεότεροι σήμερα είναι πολύ τυχεροί, το ίντερνετ είναι τρομερό εργαλείο.

Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο δίκαιος, τα 90s ήταν καλά. Ωραία περάσαμε. Οικονομικά και πολιτικά ήταν πιο σταθερά -προλάβαμε εποχές ΠΑΣΟΚ κυρίες μου-, πολιτιστικά ήταν διαφορετικά. Πως τη βγάζαμε χωρίς ίντερνετ; Όλη μέρα ήμασταν έξω, όπως μου απάντησε πολύ εύστοχα ένας άλλος φίλος. Ο πυρήνας της όποιας νοσταλγίας είναι η ξεγνοιασιά. Το να είσαι νέος. Μου λείπει το να ανακαλύπτω πράγματα. Το Mtv της εποχής, που έπαιζε μουσική. Που είχε εκπληκτικά κινούμενα σχέδια. Το μεγάλυτερο άγχος μου ήταν το πόσα λεφτά θα κλέψω από τα ρέστα του σούπερ μάρκετ, ώστε να αγοράσω άλλο ένα cd. Ακόμα κλαίω το πεντοχίλιαρο που έδωσα για το Nexus Polaris...

Σήμερα στα 41, ο σκληρός έχει κρασάρει από την πολλή πληροφορία, είναι δύσκολο να σε εντυπωσιάσει κάτι. Καλή μουσική υπάρχει, απλά είναι τόσο κατακερματισμένη που θέλει πολύ ψάξιμο και φιλτράρισμα. Πράγμα που έχει καλά και τα κακά. Στα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε να εισάγω λίγο μπαρμπαδισμό στο κείμενο, και να γκρινιάξω λίγο. Δικό μου είναι το blog, ό,τι θέλω το κάνω, του βάζω φωτιά και το καίω.

Οι ταινίες ήταν καλύτερες στα 90s. Και δε μιλάω για τις 10-15 καλύτερες κάθε χρονιάς, αλλά για τις μικρότερες, που ήταν πολύ καλύτερες από τις περισσότερες σημερινές. Κυρίως η έλλειψη πολιτικής ορθότητας, που μέχρι να ισορροπήσει η κατάσταση, θα γίνει αστεία και επικίνδυνη. Όχι, οι σειρές δεν ήταν καλύτερες, αλλά η χρυσή εποχή της αμερικανικής τηλεόρασης νομίζω πως έφτασε στο τέλος της. Η διαφορά είναι η εξής, όλες οι μεσαίου κόστους ταινίες της εποχής, που είχαν εμπορικό εκτόπισμα και καλλιτεχνική αξία, τα τελευταία 12 χρόνια θα είχαν γίνει όλες σειρές.

Ο κινηματογράφος πλέον έχει στο ένα άκρο, τεράστια blockbusters - κυρίως βασισμένα σε comic- και στο άλλο art house ταινίες, που διακρίνονται σε φεστιβάλ και λατρεύουν οι κριτικοί, αλλά δεν αφορούν κανέναν άλλο, και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις έχουν εξαφανιστεί. Γιατί τα studio δε θέλουν να ρισκάρουν ούτε δολάριο. Γι'αυτό έχουμε πήξει στα sequel, remake, prequel, κτλ.. Θα κυκλοφορούσε σήμερα Fight Club; Usual Supects; Seven; Ρητορική η ερώτηση.

Νομίζω πως δε θα αργήσει η βιομηχανία pop κουλτούρας ν'αρχίσει να σερβίρει 90s νοσταλγία. Περιμένω πως και πως το συγκρότημα που θα μας πλασάρουν ως neo grunge. Δύσκολο, ο Cobain αυτής της γενιάς θα ανεβάζει όλη μέρα stories και θα λέει πως τα δάκρυα μπορούν όντως να σου χαλάσουν το μακιγιάζ. Είμαι στην ηλικία που με εκνευρίζουν τόσο οι νεότεροι, όσο και οι μεγαλύτεροι. Το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής mainstream μουσικής δεν ακούγεται. 

Καλή είναι η Dua Lipa, όμως στα 90s δε θα κουβάλαγε ούτε τα νερά της Madonna. Περιπτώσεις σαν τη Billie Eilish δεν τις πιάνω, με εκνευρίζει η μουσική της και το image που πουλάει. Προφανώς δεν απευθύνεται σε μένα, τουλάχιστον παλιά οι pop stars ήταν πιο λαμπερές και σου πούλαγαν καλύτερα το lifestyle τους. Τώρα δεν μπρώ να πάρω στα σοβαρά κάποια που πουλάει την κατάθλιψη της, την οποία πνίγει μετά στην βίλα της, σνιφάροντας κοκαΐνη  στη πισίνα. Θα μου πει κάποιος, πως και τα grunge συγκροτήματα το ίδιο δεν έκαναν; Ναι, αλλά είχαν καλύτερα τραγούδια.

Εν κατακλείδι, πλάκα θα έχει η 90s νοσταλγία, όταν και όποτε λανσαριστεί, αλλά δε θα πάρω. Πότε είπαμε θα προβληθούν τα 2 τελευταία επεισόδια του Stranger Things;