"Αν θέλεις να την ξαναδείς, να είσαι στη βιβλιοθήκη, στις 21:00".
Η φωνή ήταν γνώριμη. Ο Βιβλιοθηκάριος σήκωσε το βλέμμα του αδιάφορα.
"Τι συμβαίνει; Ποιος την απήγαγε;"
"Η απαγωγή είναι βαριά λέξεη. Ας πούμε πως φιλοξενείται κάπου αλλού, προσωρινά μέχρι να διευθετηθούν κάποιες εκκρεμότητες"
"Δεν υπάρχει καμία εκκρεμότητα, παραιτήθηκα εδώ και καιρό"
"Το ξέρεις πως σε αυτή τη δουλειά δεν υπάρχει παραίτηση, μόνο απόλυση"
"Που είναι;"
"Αν θέλεις να τη δεις, πρέπει πρώτα να κάνεις κάτι. Σε αυτό το φάκελο θα βρεις όλες τις πληροφορίες".
Έκανε ένα νεύμα, μπροστά του βρισκόταν ένας μεγάλος καφέ φάκελος.
"Κι αν αρνηθώ;"
"Ξέρεις τις συνέπειες".
Βουτάω το θαλάσσιο ελέφαντα από τα μαλλιά, και με το κεφάλι του δημιουργώ μια νέα μονάδα μέτρησης του μήκους. Τρεις βιβλιοθήκες μετά, έγινε πιο συνεργάσιμος.
"Την έχει στο Ξενοδοχείο, στο ρετιρέ. Αλλα δεν πρόκειται να τα καταφέρεις, είναι όλοι εκεί! Ξέρουν πόσο ξεροκέφαλος είσαι και σε περιμένουν!"
"Τι προτιμάς για βραδινό διάβασμα; Ουγκώ ή Δάντη; Αναρωτιέμαι.."
"Τι..Τι πράγμα;"
"Πόσοι τόμοι από τα άπαντα του Μαρξ θα χρειαστούν για να πέσει το άσβερκο κρανίο σου για ύπνο".
Στη ρεσεψιόν, με περίμενε το ξυραφένιο χαμόγελο του Αννίβα.
"Ο Κλαύδιος σας περιμένει;"
"Πως μπορείς να δουλεύεις για κάποιον που χρησιμοποιεί ως παρατσούκλι όνομα Ρωμαίου αυτοκράτορα;"
"Εφόσον πληρώνει καλά, μπορεί να αυτοαποκαλείται όπως θέλει. Μπορεί να με φωνάζει και Ροζίτα"
"Αν μας αφήσει να φύγουμε, κανείς δε θα πάθει τίποτα και θα φύγω από τη χώρα"
"Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται"
"Εντάξει Ροζίτα, ισότητα και στο ξύλο".
'Εξι γονατιές μετά, η ρεσεψιόν ήταν προσωρινά μη διαθέσιμη.
Πρώτος όροφος. Με περιμένουν οι δίδυμοι. Πρωην πυγμάχοι από το Ουζεμπεκιστάν, τετραγωνοι γίγαντες, γεμάτοι ουλές, τατουάζ και άθλια προφορά.
Κάτι λένε μεταξύ τους και γελάνε.
"Δε θα πας πιο πάνω"
"Γιατί"
"Χάλασε το ασανσέρ"
"Θα πάω με τις σκάλες".
Χασκογελάνε σαν ύαινες που έχουν κάνει μπάφο. Μου κλείνουν το δρόμο.
"Θα πλακωθούμε ή θα συνεχίσετε να ποζάρετε σαν βίζιτες στο instagram;".
Η βία είναι η πραγματική ισοτιμία του κόσμου, η νομισματική μονάδα που αποτιμούνται όλα. Η γεύση του αίματος, σκουριά που έχει πιάσει φωτιά. Οστά που σπάνε, πρόσωπα που δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια, ο πόνος είναι αφροδισιακό, το ναρκωτικό του θεού, γιατί έτσι νιώθεις, όταν πατάς τη μούρη κάποιου σαν αποτσίγαρο.
Δεύτερος όροφος. Ο δίμετρος ρασταφάρι χαμογελάει. Μοιάζει με παίκτη του NBA. Μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτα μεταξύ αγγλικών, ελληνικών και μιας άγνωστης διαλέκτου.
Τα σπαθιά είναι πιο μεγάλα από αυτών. Έχει άλλους 4 παρέα. Σύντομα το μέρος μοιάζει με ντισκοτέκ στην κόλαση. Κονφετί από κουρέλια, σάρκα, μαλλιά, σπασμένα δόντια και δάχτυλα στροβιλίζεται γύρω μας.
Ρετιρέ. Το μαντρόσκυλο του Κλαύδιου δε χάνει χρόνο με τυπικότητες. Μισή ώρα μετά είμαστε ισοπαλία. Τα πλευρά μου πονάνε, ζαλίζομαι. Όμως δεν έφτασα μέχρι εδώ για να σταματήσω. Επιστρατεύω όλη μου την εξυπνάδα και τη δύναμη, ορμάω καταπάνω του και πριν προλάβει να με πιάσει, του κάνω τάκλιν επιπέδου Serie B στα 80s. Το γόνατο του δε θα ενωθεί ποτέ ξανά.
Ο Κλαύδιος κάθεται μπροστά από το πανάκριβο σκάκι του.
"Άργησες. Σε περίμενα πιο νωρίς"
"Είμαι λίγο ντεφορμέ"
"Πίστευα πως θα φανείς πιο λογικός"
"Που είναι;"
"Μέσα"
"Αν της έχεις πειράξει έστω μια τρίχα.."
"Ηρέμησε, μια χαρά είναι. Μιας και φτάσαμε σε αδιέξοδο, τι λες να λύσουμε τις διαφορές μας με μια παρτίδα σκάκι. Αν κερδίσεις, παίρνεις την αγαπημένη σου και φεύγεις. Αν χάσεις, θα αναλάβεις μερικές δουλειές ακόμα. Με το αζημείωτο βέβαια".
Κάθομαι απένατι του. Κάνει την πρώτη κίνηση. Πιάνω μερικά πιόνια και του τα πετάω. Αιφνιδιάζεται, το όπλο που κρατάει κάτω από το τραπέζι αστοχεί. Το μήλο του Αδάμ μετακόμισε στους όρχεις, η μύτη πάρκαρε πρωκτού και αστραγάλου γωνία.
"Δεν ξέρω και πολλά από σκάκι, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι ο Κασπαροφ, για να καταλάβεις πως η καταστάση στην οποία βρισκόμαστε είναι ματ. Αν δε μου τη δώσεις να φύγω, και δεν υποσχεθείς πως δε θα μας ξαναενοχλήσεις, θα σου χώσω τόσο βαθιά τα πιόνια που θα περάσεις τις τελευταίες σου μέρες στη γη, χέζοντας τον εγκέφαλο σου!".
Το ξενοδοχείο δεν υπάρχει πια. Την επόμενη μέρα πονούσα παντού. Όμως το να ξυπνάω δίπλα της, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα. Είναι η μόνη γυναίκα που με καταλαβαίνει κι ας μη μιλάμε την ίδια γλώσσα. Είμαστε 10 χρόνια μαζί, ξέρω τι θέλει πριν καν το ζητήσει. Είναι ανεξάρτητη, τρυφερή και θέλει να έχει το χώρο και τον χρόνο της. Χωρίς νάζια και εγωισμούς. Ξαπλώνω στον καναπέ, η γκρίζα γάτα ξαπλώνει δίπλα μου. Νυστάζει. Το γουργουρητό της με νανουρίζει. Να ήταν όλες οι γυναίκες έτσι...
P.S. Someone tried to understand you, and it was magic. But you are so addicted to your ego, that you can't stand the possibility of being happy. Run away and keep posting stupid quotes, from boring movies. Because this is really you. A pretentious, boring art house film, that the poster is better than the movie.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου