Υπάρχουν βιβλία που δεν τα διαβάζω. Ανοίγουν μόνα τους τις νύχτες, από τις σελίδες κυλάνε φώτα και χρώματα, οι λέξεις ζωντανεύουν, γίνονται υγροί ψίθυροι, κραυγές και τραγούδια, τρυπώνουν στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου, κρύβονται κάτω από τα σκεπάσματα.
Υπάρχουν ταινίες που δεν μπορώ να ξαναδώ. Γιατί είναι αναμνήσεις από ένα μέλλον που έμεινε σε παύση. Όνειρα, ταξίδια, στιγμές, αδάμαστες πιθανότητας ευτυχίας, παγωμένες για πάντα στα "αν", τα "ίσως", τα "γιατί".
Φωτογραφίες που βουλιάζουν σε συρτάρια, στην σκοτεινή πλευρά σκληρών δίσκων. Θραύματα μιας άλλης ζωής, κλεμένης. Κάποιου άλλου, που αν τις ξαναδώ, φοβάμαι πως θα εμφανιστεί και μου τις πάρει, θα μου ζητήσει το λόγο, γιατί όλες αυτές οι μέρες, τα χρόνια δεν άνθισαν κι άλλο.
Υπάρχουν τραγούδια που δεν έχω ξανακούσει. Γιατί ξεκλειδώνουν συναισθήματα και σκέψεις, που κατασπαράζουν το παρόν, δεν αφήνουν ψίχουλο χρόνου για τίποτα. Κάποιες νύχτες, οι αναμνήσεις μοιάζουν τα μόνα αλεξίπτωτα που μπορούν να σταματήσουν την αέναη πτώση στην πλήξη.
Υπάρχουν αόρατα σύνορα, στο σπίτι, στην πόλη, στο σώμα και το μυαλό. Γραμμές από διαφανή φωτιά, που κάνουν στάχτη κάθε βήμα. Συρματοπλέγματα από δισταγμούς, ναρκοπέδια από όχι, στρατόπεδα συγκέντωσης για πνιγμένες εξομοληγήσεις . Η μέρα τελειώνει, τα τέρατα σιωπούν. Πετάω το κινητό μακρυά. Μερικές γουλιές παρηγορίας σε κάποιους στίχους.
Κάπου κάποιος ταξιδεύει ξέφρενος προς εσένα,
Με απίστευτη ταχύτητα, ταξιδεύει μέρα και νύχτα,
Μέσα από χιονοθύελλες και ζέστες της ερήμου, διασχίζοντας χείμαρρους, διαβαίνοντας στενά.*
*John Ashbery
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου