Βροχή από νέον και κραγιόν

 

Τα σώματα γερνάνε διαφορετικά. Οι ρυτίδες μπορεί να μην φαίνονται, όμως οι ρίζες τους είναι βαθιές μέσα σου. Τα καλοκαίρια που περνάνε χωρίς νέες αναμνήσεις σε γερνάνε περισσότερο από οποιοδήποτε χειμώνα. Μου αρέσουν οι βροχερές μέρες όπως η σημερινή. Είναι αφορμή να ψάξεις τη ζεστασιά μέσα σου. Να την απολαύσεις σαν γάτα. Όλη μέρα στο κρεβάτι, ένω η ανάσα της βροχής αγκαλιάζει το δωμάτιο. 

Δε με τρομάζει ο χειμώνας. Με τα χρόνια, οι σκέψεις αμβλύνονται, δεν κόβουν όπως παλιά. Οι ερωτήσεις δεν αλλάζουν, μοιάζουν με ρεφρέν πλέον, απλά επαναλαμβάνονται ώστε να μην χάνεται η οικοιότητα. Υπάρχει μονάδα μέτρησης της ευτυχίας; Της νοσταλγίας; Όργανα μέτρησης; Όταν σπάνε τα θερμόμετρα αυτά, τι συμβαίνει; Τα κομμάτια είναι τα λάθη, τ'απωθημένα;

Η ενδοσκόπηση μετά τα 40 είναι κάπου βαρετή. Ο κόσμος εντός δεν αλλάζει, έχει διαμορφωθεί. Σίγουρα χρειάζεται μια ανακαίνιση, μια καλύτερη διακόσμηση, αλλά το βασικό σχέδιο δόμησης θα παραμείνει το ίδιο. Κάτι τέτοιες μέρες, επιστρέφω σε ταινίες που αγαπώ. Ταινίες όπως το Streets Of Fire. Όμορφες αποτυχίες. Που έχουν περισσότερο στυλ παρά ουσία. Όμως τις αγαπάς -ειδικά μελαγχολικές μέρες- λίγο πιο πολύ από τις υπόλοιπες. Ίσως γιατί σου θυμίζουν τις δικές σου αποτυχίες. Που είναι πιο όμορφες από τις επιτυχίες, κρύβουν περισσότερη ευτυχία από όσο νόμιζες.

Ο χρόνος είναι σαδιστής. Σε βασανίζει με όλες τις εκδοχές όσων δε συνέβησαν, κάνοντας το ποτέ να ζυγίζει τόνους σε σχέση με την πραγματικότητα. Τις νύχτες, η ζυγαριά στην ψυχή λυγίζει από το βάρος των ματαιωμένων προσδοκιών,  και κάθε πρωί πρέπει ν'ανακαλύπτεις νέους τρόπους για να την επισκευάζεις. Η νοσταλγία είναι το botox της μνήμης. Κρύβει για λίγο την φθορά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο χρόνος δε βαλσαμώνεται. Ακόμη και οι φωτογραφίες λένε ψέματα. Μοιάζουν με αφίσες ταινιών που δε γυρίστηκαν ποτέ. 

Τουλάχιστον οι ταινίες λένε πάντα την αλήθεια. Είναι όνειρα που μπορείς να δεις ξανά και ξανά. Και κάθε φορά θα νιώσεις κάτι διαφορετικό, θ'ανακαλύψεις κάτι κανούργιο. Μέχρι να μπορέσουμε να εμφιαλώσουμε τις αναμνήσεις μας, οι ταινίες είναι η μόνη γλώσσα των ονείρων. Τι ωραία φωτογραφία που έχει το Streets Of Fire... Η ατμόσφαιρα χαϊδεύει όλα τα G-spots της καρδιάς. Ίσως το ν'απολαμβάνεις τις όμορφες αποτυχίες σου να είναι η πραγματική επιτυχία. Έτσι κι αλλιώς, δε θα κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι. Μπορείς να χάνεις πιο αργά. Και με στυλ.