Στην άκρη της άκρης του κόσμου ΙI

 

Η αντανάκλαση τους φεγγαριού έλιωνε στην παλίρροια. Ο άνεμος έπαιρνε τις σκέψεις μας μακρυά, μαζί με τις στάχτες του τσιγάρου. Ο δαίμονας ήταν όλο απορίες. Έπρεπε να κάνουμε ένα υπερεντατικό στο τι έχει συμβεί τα τελευταία 15 χρόνια. Αυτό που του φάνηκε πιο απίστευτο ήταν το αήττητο νταμπλ του ΠΑΟΚ. 

"Πως είναι το Rings Of Power;"

"Σαν βίντεο κλιπ της Enya, που διαρκούν 1 ώρα και κόστισαν 500 εκατομμύρια"

"Τι είναι τα social media;"

Ωχ Παναγία μου, πως θα κάνω τον Μάρσαλ ΜακΛούαν σε 10 λέπτα;

"Μια πασαρέλα ματαιοδοξίας, ναρκισσισμού, ψυχικών ασθενειών, προπαγάνδας και ηλιθιότητας. Αν ο Όργουελ ζούσε, θα πέταγε στα σκουπίδια το 1984 και θα έγραφε Άρλεκιν, διαπιστώνοντας πως οι άνθρωποι δίνουν όλα τους τα στοιχεία και την ιδιωτική ζωή στο πιάτο του μεγάλου κεφαλαίου και στις κυβέρνησεις τους.  Νομίζεις πως ζεις μια ιδιωτική ψευδαίσθηση μέσα σε δημόσιο χώρο. Σύμφωνα με τον Γερμανό ψυχολόγο Klaus Conrad, αυτό δημιουργεί μια προψυχωτική κατάσταση που συγκρίνεται  με την αγοραφοβία"

"Είναι καλές οι ταινίες της Marvel;"

"Οι μόνες διαφορές που έχουν με τις σαπουνόπερες, είναι πως η Disney κυκλοφορεί 4-5 ταινίες το χρόνο, μαζί με τις σειρές τη,  και το budget. Η ποιότητα είναι ίδια, αν και είμαι σίγουρος πως κάπου στον κόσμο υπάρχουν καθημερινές σειρές που έχουν περισσότερη πλάκα από τα McDonald's της Marvel. Ξέρεις πόσο έχω γελάσει με κάτι τηλενουβέλες από την Αργεντινή που έβλεπα στο Μακεδονία TV;".

Οι ερώτησεις κόπασαν. Προσπάθησα να κοιμηθώ, όμως δεν τα κατάφερα. Ήταν σειρά μου να στρέψω τις κάννες των ερωτηματικών προς τον συνταξιδιώτη μου.

"Όσο σκέφτομαι το σχέδιο, βλέπω πως έχει περισσότερες τρύπες και απο την τελευταία τριλογία Star Wars. Γιατί δεν παίζεις ανάποδα πάλι τον δίσκο Dark Funeral;"

"Δε θα πιάσει. Είναι πιο περίπλοκη διαδικασία το να πάρεις πίσω την ψυχή σου. Πιθανότατα κανείς δεν το έχει καταφέρει"

"Έτσι σε θέλω αισιόδοξο. Και που τα ξέρεις όλα αυτά;"

"Μου τα έχει ο μπασίστας από την μπάντα μου, τους Trisatanic Diavolator. Το βαφτιστήρι του μπατζανάκη του ψιλικατζή του είχε κάνει μάγια για να παντρευτεί. Ήταν ερωτευμένη με κάποιον και εκείνος δεν την ήθελε. Έμαθε πως στο Αγρίνιο υπήρχε ένας από τους πιο ισχυρούς μάγους της Ευρώπης"

"Πόσο ισχυρός;"

"Είχε παίξει δύο φορές στους ημιτελικούς. Η Ζαχαρούλα λοιπόν, πήγε και τον βρήκε. Της ζήτησε μια περιουσία, αλλά τελικά έγινε αυτό που ήθελε"

"Μάλιστα... Βασιζόμαστε στην εξειδίκευση μιας  κατινοειδούςς προσωπικότητας.  Δε θέλω να ξέρω που θα καταλήξουμε. Τεσπα, ξέρεις τ'όνομα του;"

"Όχι"

"Πως είναι εμφανισιακά;"

"Όχι"

"Και πως θα τον βρούμε ρε ανέπαφε;"

"Θα το καταλάβω. Θα νιώσω τις δονήσεις του ερέβους"

"Θα νιώσεις τις δονήσεις του κουντεπιέ μου, αν δε μου δώσεις καλύτερη απάντηση"

"Θα το καταλάβω, μη σε ανησυχεί αυτό. Είναι δύσκολο να στο εξηγήσω, όμως βλέπω την πραγματικότητα διαφορετικά από σένα. Σαν το Neo που έβλεπε των κώδικα σε όλα στο Matrix"

"Κανόνισε να μην έχουμε και το τέλος του Neo ή ακόμα χειρότερα το Matrix Resurrections"

"Μην ανησυχείς, το δύσκολο δε θα είναι να τον βρούμε"

"Αλλά;"

"Να τον πείσοπυμε να μας βοηθήσει"

"Έχεις υπερφυσικές δυνάμεις, η πραγματική σου μορφή είναι ένα τέρας από λάβα, λες να μην φτάνουν;"

"Δε θα πιάσουν σε αυτόν, είναι πανίσχυρος"

"Επειδή το είπε η Ζαχαρούλα;"

"Άμα την έβλεπες, θα καταλάβαινες τι θαύμα έκανε. Κοιμήσου, έχουμε πολύ ακόμα".

Ο δαίμονας ξεράθηκε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Τα ερωτήματα πυροβολούσαν από παντού. Η καρδιά μου μπορεί να είναι John Wick, όμως το μυαλό μου είναι ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος, και οι δύο ταινίες στη συσκευασία του ενός μαλάκα. Πως στον Κθούλου έμπλεξα πάλι έτσι; Πως γίνεται και υπάρχει πλοίο που πηγαίνει απευθείας στο Αγρίνιο από το πουθενά; Επίσης, το Αγρίνιο δεν έχει λιμάνι.

"Θα σταματήσεις να σκέφτεσαι τόσο πολύ; Δεν μπορώ να κοιμηθώ!"

"Έχεις και τηλεπαθητικές δυνάμεις;"

"Μεταξύ άλλων. Γιατί τόσες αμφιβολίες; Εσύ δε λες συνέχεια πως ο ρεαλισμός είναι υπερεκτιμήμενος στην τέχνη; Πως σύμφωνα με τον Καμύ, ο θεός θα μπορούσε να είναι ρεαλιστής καλλιτέχνης και αυτός δεν υπάρχει;"

"Ναι, τη λέω συχνά αυτή την παπαριά"

"Ε, ξεκόλλα και κοιμήσου!".

Μισή ώρα μετά, και ενώ ήμουν στο παρά ένα του ύπνου, άκουσα το δαίμονα να κλαίει. Προσπάθησα να τον παρηγορήσω.

"Άραγε θα με θυμούνται; θα με έχουν συγχωρήσει;"

"Θα το μάθουμε"

"Και αν δεν μπορέσουμε να τους βρούμε; Κι αν τους έχει συμβεί κάτι;"

"Δε θα σταματήσουμε να ψάχνουμε, μέχρι να μην υπάρχει κάτι που να μπορούμε να κάνουμε".

"Δεν ξέρω φοβάμαι πολύ. Το να την αντικρίσω μετά από τόσα χρόνια, με τρομάζει περισσότερο από την αιωνιότητα στην κόλαση"

"«Αν αληθεύει πως αγαπάς», είπε η Αγάπη, «τότε μην περιμένεις πλέον. Δώρισε της  τα πετράδια αυτά που θα την ατιμάσουν και ομοίως θ’ ατιμάσουν εσένα στο ν’ αγαπάς μιαν ατιμασμένη. Αν αληθεύει πως αγαπάς», είπε η Αγάπη, «τότε μην περιμένεις πλέον»

Πήρα τα πετράδια και ήρθα σ’ εκείνη, όμως τα ποδοπάτησε, κλαίγοντας με λυγμούς: «Δίδαξε με να περιμένω. Σ’ αγαπώ »

«Τότε περίμενε, αν αληθεύει», είπε η Αγάπη"

"Τι είναι αυτό;"

"Κάτι που είχα γράψει σε κάποια. Στίχοι του Robert William Chambers".

Ο δαίμονας με αγκάλιασε. Για τερατόμορφη λάβα είναι πολύ αγκαλίτσας.

"Σ'ευχαριστώ. Συγγνώμη για το κλάμα"

"Μην το σκέφτεσαι"

"Τελικά πιστεύω πως δεν συναντηθήκαμε τυχαία. Πως είναι γραφτό. Αν και δε σου φαίνεται, πρέπει να είσαι ρομαντικός κατά βάθος"

"Και κατά πλάτος"

"Έχεις κάποια να σε περιμένει;"

"Όχι"

"Τι συνέβη;".

Ήταν σειρά μου να μελαγχολήσω. Άναψα το νιοστό τσιγάρο και ατένισα τον ορίζοντα.

"Ίσως έχεις δίκιο, να μην είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει. Σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια χώρισα μαζί της"

"Γι'αυτό δεν μπορείς να κοιμηθείς;"

"Κυρίως ναι"

"Δεν την ξανάδες από τότε;".

Πέταξα το τσιγάρο στη θάλασσα και σηκώθηκα.

"Δεν έχει σημασία. Πάω να πάρω τίποτα να φάμε".

Ο δαίμονας σηκώθηκε και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.

"Ίσως να υπάρχει ακόμα ελπίδα".

Ανθυπομειδίασα και κατέβηκα τις σκάλες.

17 ώρες μετά, φτάσαμε στην συμπρωτεύουσα της Mordor. Βρήκαμε ένα ξενοδοχείο της κακιάς ώρας και κοιμηθήκαμε σαν άνθρωποι. Ξυπνήσαμε πεινασμένοι. Χρειαζόμασταν πολλές βιταμίνες για πάρει στροφές το μυαλό. Η υγιεινή διατροφή είναι απαραίτητη για ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. 28 καλαμάκια, μια σκάφη πατάτες τηγανητές και 3,5 λίτρα Coca Cola μετά, ήμασταν έτοιμοι. Πρώτα για πλύση στομάχου, κι ύστερα για να ξεκινήσουμε την έρευνα για τον μάγο.

Καταλήξαμε σ'ενα ξεκωλάδικο τελευταίας υποστάθμης. Ο δαίμονας ήταν φανερό ότι δεν άντεχε το αλκοόλ. Κοίταζε συνέχεια την ξανθιά στην άλλη άκρη της μπάρας. Την οποία φλέρταρε όχι και πολύ διακριτικά η τοπική πανίδα. Μούτρα σαν να ειχανε καρκίνο μελλοθάνατοι. Η αγένεια ξύπνησε τον λευκό ιππότη στον φίλο μου και έπρεπε να τον κοιμήσω γρήγορα. Έλα όμως που τα ένστικτα δεν αμβλύνονται. Ξυνόμουν κι'εγώ για καυγά. Και δεν είναι εδώ ο Μάκης, ο Ζιντάν του χουλιγκανισμού, να συντονίσει τις κινήσεις μας.

"Αστην κοπέλα, αφού δεν γουστάρει"

"Και σ'ενα τι σε νοιάζει;"

"Δε γαμάς ούτε με το Infinity Gaunlet ρε μαν, πιες το καψούλι σου και τράβα σπίτι, να δεις καμιά τσόντα με κτηνοβασία, να θυμηθείς τη μάνα σου".

Πριν προλάβω να πετάξω το μπουκάλι, ο δαίμονας έφυγε σφαίρα και με εναέριο τάκλιν, έριξε κάτω δύο λιγουροναυάγια . Παρά τη μέθη και την αδεξιότητα του, κατάφερε και τους ξάπλωσε όλους. Φύγαμε θριαμβευτές, με το δαίμονα να χαμογελάει σαν ηλίθιος, που η ξανθιά του έδωσε το τηλέφωνο της. Δύο στενά πριν το ξενοδοχείο, πάγωσε.

"Αυτός είναι!"

"Ποιος;"

"Ο μάγος!".

Το βλέμμα του κόλλησε σε μια αφίσα. Ήταν αναγγελία αγώνα τοπικού πρωταθλήματος. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένα ημιτσέλιγκας που έμοιαζε με προπονητή.

"Είσαι σίγουρος;"

"Απόλυτα. Σου είπα, βλέπω πράγματα που εσύ δεν μπορείς"

"Ήπιες παραπάνω, γι'αυτό"

"Θα πάμε αύριο στον αγώνα και θα του μιλήσουμε"

"Δε θα το γλυτώσουμε το ξύλο τελικά...".

Το ματς ξεκίνησε στις 15:00. Καπνογόνα, βωμολοχίες σε ακατάπτητες διαλέκτους. Το παιχνίδι είχε ξεχωριστή σημασία για τους ντόπιους. Ο μέχρι πρότινος προπονητής της γηπεδούχου είχε αναλάβει τον αντίπαλο. Ο προπονητής Ιούδας ήταν ο μάγος. Στιλιστικά μοιάζει να τον έχουν κλειδώσει στη δεκαετία του 1970 και να πέταξαν το κλειδί στη θάλασσα. Ο διαιτητής σφυρίζει. Οι κερκίδες γεμάτες από τρόφιμους φυλακών και ιδρυμάτων. Το γερασμένο γήπεδο δεν αντέχει την συμπυκνωμένη γραφικότητα. Ο αποπνικτικός μικρόκοσμος βρίζει όλο και πιο δυνατά τον προδότη. Οι ράγες της πραγματικότητας λιώνουν. 

Η συναισθηματική στράτευση τους είναι σχεδόν συγκινητική. Το γκολ πανηγυρίζεται σαν την Ανάσταση. Το παιχνίδι τελειώνει 1-0. Οι οπαδοί περιγράφουν με ουρλιαχτά, ανατριχιαστικές λεπτομερείες για την ερωτική ζωή της μητέρας του προδότη. Οι συνεργάτες του τον κρατάνε με το ζόρι πριν χυμήξει στις εξέδρες. 

"Αφήστε με, θα κάμω κακό!".

Πηγαίνουμε στη συνέντευξη τύπου. Ο ταβερνομπακάλης/προπονητής/μάγος (;) προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του, εν μέσω θύελλας αποδοκιμασιών.

"Καθηστέρησα γιατί άκουγα τους οπαδούς του Κεραυνού Ποταμούλας σε όλο τον αγώνα να αποκαλούν την μακαρίτισσα τη μητέρα μου πουτάνα, οπότε όταν τέλειωσε το ματς πήρα τηλέφωνο τις δύο αξιότιμες αδερφές μου για να τις ρωτήσω αν η μητέρα μας είχε καταγωγή από το Αγρίνιο".

Η παρρησία του δεν πέρασε ατιμώρητη, φυγαδεύτηκε σαν εγκληματίας πολέμου. Ήταν αδύνατον να τον πλησιάσουμε. Περπατάγαμε για δύο ώρες όταν καταλήξαμε σ'ενα καταθλιπτικό μαγεριό. Ενώ προσπαθούσα να αποφασίσω ποιο από τα εδέσματα του καταστήματος, θα προκαλούσε την μικρότερη ζημιά στο στομάχι μου και στο οικοσύστημα, ο δαίμονας με σκούντηξε.

"Μαλάκα, είμαστε τυχεροί, εδώ είναι!".

Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον Ντελ Μπόσκε της Ηπείρου να πίνει κρασί μελαγχολικός. Καθόμαστε στο τραπέζι του. Ο δαίμονας του εξηγεί εν τάχει. Ο κόουτς  γελούσε σαν το γέλιο του να έχει σιγαστήρα. 

"Δεν έχω ιδέα γιατί πράγμα μιλάς".

Ο δαίμονας εκνευρίζεται. Βάζει το δάχτυλο του στην καράφα με το κρασί και το μετατρέπει σε νερό. Ο κόουτς κατσούφιασε. Αδειάζει το ποτήρι του και το χτυπάει πάνω στο τραπέζι.

"Αναπλήρωσε το κρασί που χάλασες, κέρασε άλλο ένα κιλό και θα μιλήσουμε".

Τέσσερα κιλά αργότερα, τα πράγματα σοβάρεψαν.

"Αυτό που θέλετε, δεν έχει ξανασυμβεί. Στη θεωρία μπορεί να γίνει. Υπάρχει σε πανάρχαια βιβλία. Όμως κανείς δεν το προσπάθησε, γιατί το τίμημα είναι χειρότερο"

"Χειρότερο από το να ψήνεται η ψυχή σου στην κόλαση για πάντα;"

"Ναι. Μαζί με την ψυχή σου, θα σουβλίζονται και οι ψυχές όσων αγαπάς"

"Μα που είναι ο σομελιέ; Κάπελα, ουίσκι!".

Ο δαίμονας χλώμιασε.

"Τι εννοείς;"

Το ελαφρά προγναθικό χαμόγελο του κόουτς ήταν δυσοίωνο.

"Η κουνελότρυπα είναι πιο βαθιά από όσο νομίζεις. Είστε έτοιμοι;".

Κοιταχτήκαμε με απορία. Ο κόουτς άδειασε το ποτήρι του και το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα. Ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα σε τεράστιες μπουρμπουλήθρες. Πέσαμε πάνω σ'ενα ουράνιο τόξο και κάναμε τσουλήθρα, μέχρι που βρεθήκαμε σε μια έρημο.

"Τι στο LSD έγινε;"

"Καλώς ήρθατε στην άλλη πλευρά".

Το be continued...