Δεν ήμουν ποτέ φαν των Disney & Pixar.Το Inside Out όμως είναι -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- η ταινία της χρονιάς.Πρωτότυπο και πανέμορφο,έχει τα πάντα στις ιδανικές αναλογίες.Συγκινητικό χωρίς να γίνεται μελό(οι ενήλικες θα μελαγχολήσουν,θα νοσταλγήσουν και θα συγκινηθούν,πολλές φορές στην ίδια σκηνή,η ταινία δεν αφήνει κανένα G-spot του συναισθήματος ανέγγιχτο) ,ξεκαρδιστικό,με φοβερή φαντασία και αισθητική,καλογραμμένους χαρακτήρες και διαλόγους.
Σε μια εποχή που ο κινηματογράφος βουλιάζει στη μετριότητα και χάνει την μάχη από τη τηλεόραση,οι ταινίες κινουμένων σχεδίων γίνονται όλο και καλύτερες.
Home
Kαι το Home επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό.Χωρίς να είναι η καλύτερη animated ταινία του 2015 -θυμίζει λίγο Lilo And Stich-,το χιούμορ και η υπέροχη ερμηνεία του Parsons,το ανεβάζουν πάνω από τον μέσο όρο.Ιnside Out δεν βγαίνουν κάθε μέρα,όμως οι ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως το Home,ακόμη και όταν δεν είναι πρωτότυπες,έχουν καλύτερους χαρακτήρες,διαλόγους και ερμηνείες από τις υπόλοιπες,της live action,που δεν έχουν ούτε life,ούτε action.
The Stanford Prison Experiment
Aν είδατε το Experiment -είτε το γερμανικό,είτε το remake- και σας άρεσε, εδώ μπορείτε να δείτε την πραγματική ιστορία αυτού του περιβόητου πειράματος.Η ταινία είναι πνιγηρή,σφίγγει συνεχώς τα δάχτυλα γύρω απ'το λαιμό.Βλέπεις πως δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις τέρας και να σου αρέσει κιόλας.Κι από την άλλη,πόσο εύκολο είναι να ισοπεδωθείς,συναισθηματικά και ψυχολογικά.Η μεγάλη αρετή του φιλμ είναι ότι δίνει τροφή για σκέψη,για άπειρες συζητήσεις και ερμηνείες για πλήθος θεμάτων.Κυρίως για τη χρήση της ψυχολογίας,ως μέσο ελέγχου.
American Ultra
Θα ήταν μια συμπαθητική ταινία δράσης,αν δεν έπαιζαν η πιο ατάλαντη (Stewart),ο πιο ενοχλητικός (μαζί με τον Cera) του Hollywood και είχε και δύο δράμια στυλ.Σε μια χρονιά που βγήκαν Kingsman και Mad Max,το American Ultra πέφτει κατευθείαν στη Γ εθνική.
Terminator Genisys
Mακάρι να υπήρχε η χρονομηχανή,να στέλναμε κάποιον πίσω στο χρόνο να σκοτώσει το μαλάκα που σκέφτηκε αυτό το sequel.Kαι οποιονδήποτε έλεγε τις λέξεις "sequel,prequel,remake,franchise",μέσα,γύρω κι έξω από κινηματογραφικό studio.Ευθανασία στον Schwarzenegger άμεσα.
Ant-Man
Πιο μαλακία ταινία γίνεται,πιο μαλακία χαρακτήρας όχι.Αναπολώ της εποχές που οι μεταφορές comic ήταν άπιαστο όνειρο.Που είναι οι ψεκασμοί όταν τους χρειάζεσαι..
Everest
Tι κοινά και ποια διαφορά έχουν η ταίνια με τα διαφημιστικά της γνωστής αλυσίδας;Είναι βαρετά,υπερκτιμημένα,αλλά τουλάχιστον οι διαφημίσεις δεν κρατάνε δύο ώρες.
The Man From U.N.C.L.E.
Σ'αγαπάμε,σ'εκτιμάμε,αλλά χάλασες το σερί σου- η μαλακία που σε έβαλε να γυρίσεις η πρώην σου,δεν πιάνεται-.Ωραία η αναπαράσταση της εποχής,αλλά αυτό το άψυχο remake δεν είναι ταινία Guy Ritchie.Αδιάφοροι διάλογοι,κακοί ηθοποιοί με ανύπαρκτη χημεία (η Vicander αδικείται,μόνο ο Hugh Grant διασώσεται),που δεν τα καλύπτει ούτε η δράση,ούτε το φανταστικό soundtrack.Το True Rock'n'Rolla θα το δούμε ποτέ ή πρέπει να περιμένουμε πότε θα πετάξει σαν μυξομάντηλο το Hollywood;
Suburban Gothic
Horror για γέλια,κωμωδία τρομακτικής βαρεμάρας.Ούτε για να διαβάσεις τη περίληψη στη wikipedia.
Love & Mercy
Eνδιαφέρουσα η ιστορία του Brian Wilson,καλές οι ερμηνείες,όμως σου δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί πολύ,σφίγγεται και ζορίζεται για να σε συγκινήσει,για να πάει στα Όσκαρ.Καλός ο Dano,καλύτερος ο Cusack.
Partisan
Πως να χαραμίσετε τον Cassel σε αγγλόφωνη παραγωγή νούμερο 38.
Knock Knock
Το torture porn του Roth είναι ξεπεραμένο,ανέπνευστο,βαρετό και δεν έχει πλάκα.Πάντα ήταν,αλλά πλέον είναι πιο περιττό από ποτέ.Ρε Keanu,πότε βγαίνει το John Wick 2;
The End of the Tour
Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο του David Foster Wallace (ένα κυκλοφορεί στα ελληνικά αν θυμάμαι καλά),οπότε δε μπορώ να μιλήσω τη γραφή του.Το φιλμ κάποιες φορές καταφέρνει να σε παρασύρει,νομίζεις πως βρίσκεσαι δίπλα στους πρωταγωνιστές και ζεις τις συζητήσεις τους σε πραγματικό χρόνο.Δυστυχώς,οι στιγμές αυτές είναι ελάχιστες.Όσο πειστικός είναι ο Segel,τόσο ενοχλητικός είναι -ξανά- ο Eisenberg.Όσο περνάει η ώρα,ξεφουσκώνει και κουράζει.Και για να το πω και αλλιώς,πολύ αυτολύπηση και υπερανάλυση,πολύ Νέα Υόρκη για τα δικά μου γούστα.
Child 44
Και μόνο που χρησιμοποιεί αυτή την άθλια πατέντα,αγγλικά με ρωσική προφορά,του αξίζει ο λάκκος με τα φλεγόμενα παλούκια.Έτσι κι αλλιώς ήταν απαίσιο.Ο Ηardy πρέπει ν'αλλάξει manager.
Closer to the Moon
Ωραία ιστορία (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα),αστείο και γοητευτικό,ο Strong άρχοντας ως συνήθως,έχει αρκετή προπαγάνδα,αλλά είναι πιο διασκεδαστικό από πολλά και πολυδιαφημισμένα.
Tomorrowland
Ούτε αρκετά παιδικό,αλλά ούτε και ενήλικο,ούτε πολύ εντυπωσιακό και χωρίς γοητευτική ιστορία,μπερδεμένο.Δεν ξεχωρίζει τίποτα και όλα είναι μέτρια.Clooney,πρόσεξε,γιατί οι τελευταίες σου ταινίες,είναι χειρότερες από τις διαφημίσεις σου.
Avengers: Age of Ultron
Όχι άλλο Νταλάρα,Avengers και Game Of Thrones.
Southpaw
Πιο καθυστερημένο απ΄τον Rocky,πιο βαρετό κι απ'το Raging Bull.O Gyllenhaal έχει γίνει ενοχλητικός.
Glass Chin
Πιο μαλακία κι απ'το Southpaw,πιο ενοχλητικό κι απ'τον Gyllenhaal.
Minions
Εντάξει,το ξέρω,τα έχετε σιχαθεί.Είχε πλάκα όμως.Ειδικά η σκηνή με τη κιθάρα.
Self/less
Δείτε καλύτερα το Seconds (1968).47 χρόνια,είναι τουλάχιστον 47 φορές καλύτερο,από αυτό το wanna be remake.
Boulevard
Δεν είναι η τελευταία ερμηνεία του Williams,είναι όμως η τελευταία μεγάλη του,αυτή που αξίζει σαν επίλογος.Mια ερμηνεία χαμηλόφωνη,που αυτά που ξεχωρίζουν είναι αυτά που δεν λέγονται,αυτά που δεν γίνονται.Οι αποχρώσεις της απογοήτευσης στο βλέμμα του,οι ανάσες,οι γκριμάτσες και η παραμικρή έκφραση,όλα όσα δεν γίνεται να κρύβονται κάτω απ'το δέρμα πια και βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια.
Ίσως γιατί σ'αυτόν τον τελευταίο ρόλο,υπάρχουν αντιφεγγίσματα μελαγχολίας της πραγματικής ζωής του Williams.Δεν είναι σπουδαία ταινία το Boulevard,ούτε χαρούμενη,όπως ίσως θα ταίριαζε στις τελευταίες του.Είναι όμως μια όμορφη τελεία σε ένα άδοξο τέλος.
Spy
Η κωμωδία της χρονιάς.Η McCarthy είναι κωμικός βαρέων βαρών (no pun intended),o Statham αυτοπαρωδείται θεικά και την παράσταση κλέβει ο Ιταλός μπίχτης.Κάπου το παρακάνει,προσπαθώντας να χωρέσει εκατό ατάκες σε μια ανάσα,αλλά μιλάμε για pure fun.
The Gift
Όταν ένα θρίλερ αρέσει σε κριτικούς,είναι συνήθως μάπα.Και το Gift είναι.To μόνο δώρο που μπορεί να σας προσφέρει,είναι έναν καλό ύπνο.
Insidious 3
Το δεύτερο sequel του Insidious σώζει την τιμή του είδους,σε μια χρονιά που διαβάσαμε ύμνους για χοντρομαλακίες (It Follows).Kαλύτερο από το προηγούμενο,είχε μερικές πολύ δυνατές σκηνές και με ανάγκασε να κοιμηθώ με το φως αναμμένο.Έτσι γίνονται τα καλά θρίλερ,είναι απλή η συνταγή,ατμόσφαιρα,ατμόσφαιρα και αρκετές τρομακτικές σκηνές για να σε κάνουν να φοβηθείς σαν 12χρονο.
Hot Pursuit
Όταν χαζοκωμωδίες σαν αυτή,είναι από τις πιο υποφερτές ταινίες των τελευταίων μηνών,καταλαβαίνει κανείς γιατί χάλια μιλάμε.Το ότι την θυμάμαι ακόμα,αποτελεί τον απόλυτο έπαινο.
Me and Earl and the Dying Girl
Ταινία που αποθεώθηκε στο Sundance.Δηλαδή υπερεκτιμημένη.Εξυπνακίστικη χιπστερομαλακίτσα,εμετικά μελό στο τέλος.Τόσο σκατά που έπρεπε να δω δύο Stallone για να συνέλθω.
I'll See You in My Dreams
Συμπαθητικό indie για την τρίτη ηλικία.Χαμηλών τόνων,με αρκετή ζεστασιά και καλοπλασμένους χαρακτήρες,αποφεύγει τα κλισέ και δεν ζητάει την εύκολη συγκίνηση.Γλυκόπικρο,αισιόδοξο,με μια υπέροχη πρωταγωνίστρια που μας μαθαίνει πως η ζωή δεν τελείωνει,παρά μόνο όταν σταματήσει η καρδιά.
Manglehorn
Θα μπορούσε να ήταν το I'll See You in My Dreams the male version.Δυστυχώς δεν είναι.Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αχώνευτος,ακατόνοητος και εκκεντρικός χωρίς ενδιαφέρον.Σε αντίθεση με τον De Niro,οι ταινίες του Pacino δεν είναι τόσο σκατένιες (θα ήταν δύσκολο άλλωστε,μόνο ο Cage παίζει σε χειρότερες).Eίναι όμως εξοργιστικά μέτριες,γιατί βλέπεις πως ο γέρο Al παλεύει να σώσει τα ναυάγια,το έχει ακόμα,αλλά δεν βρίσκεται ένα σενάριο και ένας σκηνοθέτης να το εκμεταλλευτούν.Τι θα γίνει ρε Scorseze;
Criminal Activities
Θα ήθελε να είναι μακρινός συγγενής του Usual Suspects,αλλά δεν είναι ούτε το βαφτιστήρι του γείτονα του περσινού Poker Night.
The Seven Five
Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ,για την αστυνομική διαφθορά στη Νέα Υόρκη των 80s.Ειδικά ο ένας από τους αστυνομικούς,είναι τόσο γραφική φυσιογνωμία,που όταν γίνει ταινία η ιστορία,δεν θα χρειαστεί ηθοποιός,μπορεί άνετα να παίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου