The first punch almost hit me. It's been long since a good fight. I need a good adrenaline orgasm. First card, a direct on the neck. Second card, I throw the inflicted on the other two. Third card, a kick in the balls. Fourth, I break his nose. Five, I get hit by a baseball bat. Last call. A headbutt on that ugly fuck. Three down. Fold, the baseball bat wins.
Woke up in a limo. The guy in front of me was smoking a cigar. His white suit was almost glowing in the dark. Long hair, a lot of bling.
'How's your head?'
'Had better days.' He smirked.
'Have a drink.'
He offered me champange.
'Where am I?'
'You are safe. For now.'
'Who are you?'
'A friend.'
'I don't know you.'
'You just don't remember. But it's ok.'
'What do you want?'
'To help.'
'In return for what?'
His smile was reassuring and frightening simultaneously.
'All in good time. I can help you save the girl.'
'How bad is it?'
'Worst than you think.'
My stomach felt like a clenched fist.
'Tell me.'
'Not so fast. You have to do something for me first.'
'What?'
'Win a poker game.'
'And if I refuse?'
'You can walk away anytime you want. But I suggest that you don't. I'm the only one who can help you. And believe me, Rinaldi is the least of your problems.'
How can I trust this clown? But he's right. I'll give it a try.
'Ok. Do you want all the money?'
'Who said anything about money?'
'Than what do you want?'
'Just win.'
'Ok. When and where?'
'Now. Good luck.'
He opened the door and gave me a bundle of money. I was in Beverly Hills. The mansion was filled with guards.
'Welcome Mr. Tassotti, we were expecting you.'
Five players. Never seen them before, not a good sign.
This was the toughest game I've ever played. I gave eveything I had just to keep up with these guys. We were playing for two days straight. It comes down to me and the bearded bulldog. He's killing me. I'm left with almost nothing.
'All in.'
I need a miracle. A gambler never counts on luck. But there are exceptions.
I turn the card. Throw it on the table. I've won.
I'm getting dizzy, need some air. I faint before I reach the garden.
Woke up in the limo again. The whiteclad counts my winnings.
'Well done Mr. Tassotti.' He hands me the money.
'Will you tell me now? Where's Emma? Is she ok?'
'She's fine.'
'How bad is it?'
'You'll find out soon'
'Look, I've done what you asked. I need some answers, now!'
He smiled and offered me champange.
'Go home, take some rest. I'll call you soon. There two rules. One, you don't talk to anyone about our little agreement.'
'And rule number two?'
'The rules don't apply to me. Sweet dreams Mr. Tassotti.'
Made my self a drink and counted the money. I won 200.000 dollars.
What's happening? The rabbit hole is getting deeper and deeper. Where are you Emma? Why aren't you here? Insanity could use a dimmer switch.
Back to L.A. Went straight to Rinaldi's house. He knew why I was here. But for some reason, he avoided the subject.
'Jimmy, let's cut to the chase.'
'Vic, drop her. You had a lot of women. You can have anyone. You've seen the kid, that broad will be the highlight of his existence.'
'I'm in love with her.'
'You are in love every second week.'
'I'm serious.'
'So am I. Listen, what you want? Money? Credit? I'll send you the three rookies from the Candy Cat. On the house, for a week. Stuff that teenage dreams are made of. They'll suck you like vacuums on steroids.'
'I don't care Jimmy.'
'Two weeks on the house.'
'Don't care.'
Jimmy lit a cigarette. Threw a couple of bundles on the table.
'You know me better. When it comes to women, money doesn't mean anything to me.'
'I know you, better than you know yourself. Vic, I like you, you are a good player, you have style, you know when to quit. And this is one of those times. Quit while you are winning.'
'Haven't won yet.'
'Then quit before you start losing. Losing big. Stay away, 'cause things will get nasty.'
'What's the angle? She owes you money?'
'Drop it, none of your business!'
'How much?'
'Why, are you going to buy her debt?'
'How much?'
Jimmy laughed and put out the cigarette. Hard and slow.
'There's nothing you can do about her. My offer still stands.'
'Mine too. You know where to find me.'
'If you don't change your mind, change your address.'
'Noted.'
What in the name of God he has on you? How much do you owe? What the fuck do you owe? I searched everywhere. You've changed your number. I need another perpective, to this fucked up narrative. Went to Ray. Told him everything. He was confused. Not a good sign.
'Blackmail. He has something on her. You have to find out what.'
'How?'
'Don't know yet. Until we can figure it out, stay low.'
'But I can't, I'm worried sick!'
'You have to play it smarter. Let me make a couple of phone calls. There's an ex cop, he owes me a couple of favours.'
'Ok, and then?'
'She must tell you the truth.'
Those three days were the longest of my life. Finally, the phone rung.
'She's in a motel near the desert. The Safari Motor Inn. Proceed with caution.'
Rented a car and drove like a maniac. When she saw me, I almost fainted.
That fisrt kiss melted everything, every shadow of doubt.
We made love live possesed animals, like gods of the sun.
'How did you find me?'
'Does it matter?'
'No.'
She lied on my chest. The scent of her hair made feel so safe.
'What does Rinaldi have on you?' She looked at me scared.
'I can't tell you. Because you'll be in danger, and I don't want that.'
'If you don't tell me, I can't help you.'
'You can't.'
I grabbed her and pulled her closer to me.
'Listen to me, I'm terminally in love with you, and I don't care about anything. Those last days without you were like a coma, I don't care if I don't play poker again. You made me feel...'
'What?'
'Hope again.'
'And that's a bad thing?'
'It depends. If we can't be together, than yes. Hope is not healthy for my age. Tell me the truth Emma.'
'I can't.'
I got up. I was starting to get angry.
'Is there someone else?'
'No you silly man! I've never wanted anything or anyone more than you! I was yours since the first night, since your first smile. You stupid middle-aged man!'
She brushed her hands on my face.
'You fuckin' boomer, can't you see? When you are around, you make everything seem so easy. I've never felt so free in my life. Only with you.'
'Than tell me.'
'You can't help me.'
She started crying.
'Emma, if you won't tell me, I'll leave. And I won't come back.'
'If you love me, that's the right thing to do.'
'You call this love?'
'Yes! I don't want anything bad to happen to you.'
'Something bad is already happening.'
'It's the lesser evil.'
Got dressed and almost out of the room when she stopped me.
'Please, don't go! Stay for a couple days!'
'And then what? We part our separate ways?'
'No..We'll figure something out. Please, come back to bed.'
'I don't want long goodbyes. Either you tell me the truth or I'm gone.'
'Please Vic, don't! I'm doing this to protect you. If anything happens to you...'
'Emma, I know these people better than you, tell me what the fuck is happening and I'll help you, help us both.'
She fell on her knees weeping.
'Go. You don't understand. Just go!'
Those seconds were unbearable. I didn't know what to do. Time tranformed in gravity, a gravity that pulled everything down and crushed it, every thought, every breath. I drove untill I run out of gas. Smoked the last cigarette. The first rays of the sun were chocking me. Why? I should have listened to Tom.
I've been crying for 50 miles. How tangled can this knot get? I would do anything for you. Just tell me the truth and I will kiss the blood off your hands.
Pure 80s perfection. Giorgio Moroder, Giorgio Armani, night drive in L.A.. Only Michael Mann does it better. But then Michael Mann does everything better. Ok, the gay club is a bit cringy, Police Academy cringy.
'I have to do something, important. I'll be out of town for a couple of days. Please, don't ask, I'll tell you everything when I get back. I'll miss you.'
One of us was bluffing. Maybe both. I have a bad feeling about this. Try not to overthink it. Next stop Chicago.
I have great memories here. My first wins, my first fights, a lot of booze, a lot of laughs. The city looks different. I'm not anxious, not a good sign. Couldn't sleep. I need the action.
My opponent looks like a hipster rat. Even if he picked his clothes randomly, the result will be less excruciating.
'So, you are the infamous Mr. Tassoti'
'In the flesh.'
'I've never lost a game'
'There's a first time for everything.'
'Shall we?'
He was slow. Trying to lure me in a false sense of security. He was trying to wear me down, by making me think he was worst than me. I know this game, I don't like it. People who play poker like chess bore me to death.
He started to get impatient.
'All in!'
'Let's see what you got.'
'Flush.'
'That's a winning hand.'
The moment his fingers touched the chips, I threw my cards on the table.
'In another game perhaps. Full house.'
His look was priceless. I could take a picture and laugh at it every time I felt depressed.
'You cheated! You fuckin' loser, you cheated!'
'I'm getting all misty here'
The heavies escorted him out.
'If i was you I'll be really afraid right now, you are not getting away with this!'
'If you were me, you'd be handsome and sharp dressed.'
Next game in 30 minutes. I need a smoke.
Bad feelings always come true. My next opponent was her. I was shocked.
'What's the matter stud, are you scared that a little girl can beat you?'
I tried to remain calm. She was good. I tried to buy some time. Why is she here? Why she's playing against me? She looked different, with an arrogant smile, being a tease for every male in the room. She looked cheap. She knew that would piss me off, get me off balance.
I had to do something. This wasn't her. There's something going on, something really bad.
'All in!'
She didn't expect that. Her armour cracked. She froze. That was the right time.
'Can we take a break?'
The croupier seemed baffled.
'It's not against the rules.'
'I suppose not. Ok, let's take a 10 minute break.
I waited for her to go to the balcony. Run up to her and grabbed her.
'What are you doing here? What is all this?'
She started crying. I hugged her.
'I'm sorry, I should'nt have come. I'm in love with you, but we can be together!'
'Why? Because of that fuckin' nephew of Rinaldi?'
'No, not exactly'
'Than tell me!'
'I can't! Please, if you have feelings for me, don't look me up. I have to go, the game is yours.'
She kissed me and run away. I was so devastated that I almost forgot to collect my winnings. I walked 20 miles that night. Called her a thousand times. What is happening? Why she was so scared? How bad is this?
Tom was raving.
'Two birds with one stone. Well done Mr. Majestyk, you've outdone yourself this time. What's the split, the usual?'
'You can have it all.'
'What?'
'You heard me.'
'You won a fuck load of money and all I hear is a a victorian funeral ridge? You were really lucky man, she was trouble.'
'Do you need a visual aid Tom? I don't care about the money.'
'You are a terminal case, you know that?'
'Whatever, see you when I get back.'
Went back to the hotel. Drunk myself to sleep. It can't end. Not like this, not so fast. I'll get to the bottom of that, after i get to the bottom of this bottle. I'll find you. I'll save you. There are worse things than murder. You can kill someone an inch at a time. Starting with his heart.
'Rise and shine princess, I got good news. The big game in Chicago is in 15 days.'
'Goodmorning Tom'
'You sound exhasusted. You didn't...'
'I did..' The pause was the prelude of whining.
'Goddamnit Vic, I told you to keep your hands off her!'
'You didn't include other body parts'
'Jimmy is going to bury you.'
'My corpse.'
'I don't care if he makes a pinata with your head and an ashtray with your balls! I'm not losing my income because of a broad.'
'Relax Tom.'
'Don't try to bullshit me! This is bad. Get rid of her.'
'Not gonna happen.'
'Vic, this is serious.'
'I know.'
'I don't have time for this. Have fun for the next two weeks and dump her'
'Noted'
'Go fuck yourself Vic! I'm not going to die beacause you can't keep your pants on!'
'Noted too.'
'Whatever...Just be in Chicago.'
'See you there'.
Tom will cool off. We have a date in an hour. I love the night. She gives everything and never asks for something. We are nocturnal animals, pretending to be daylight creatures. But only in the dark, you are your real self. Once the dawn bleeds the sky, insicts get sharper, senses come alive and desires takes control.
The last days have been something between paradise and a dream. She makes me feel like a teenager again. Everything is new, everything is true. We made love in every place you can imagine. Long walks down the beach, conversations till the morning. She's such a child, longing to devour the beauty of the world. I'm trying to be calm, focused. But I can't. She sweeps me off my feet. She's a tornado of passion, lust, tenderness and wits.
I'm always pessimistic, but i need this to last, even if it's the last time. I'm shuffling the cards. Queen of clubs. Is this my winning card? I don't care. I don't want to win. Just the game to last a little bit longer. It's funny how one person can make everything different, even the sense of time. Happiness is the pause button of time. The whole city seems hers, her scent in it's vains, her lipstick behind every color, her sighs the electricity keeping alive everything.
I'm feeling hope. Not a good sign. Hope is cruel. I don't need another shipwrecked dream. But I 'm tired of the things I need. It's been a long time, since I wanted something. Even the verb scares me. A great poker player once told me that you never count your winnings because that’s when you start to lose. Let's enjoy the ride of this little winning streak. I know it'll end. Everything does.
The guy next to me was mumbling nonsense. He bought me a drink and started small talk.
'Is there's something you want to say to the world, mister slick?'
'It's too early for the circus, but the right time for the bar."
"Amen to that brother."
I was nervous. The high rollers were killing themselves in the back. I was waiting for my turn. My hands were sweaty and shaking, not a good sign. The brunette across the bar was staring at me all night. That red dress was dying to come off. And that smile... Like a halo, made everything around her enchanting, even her toad boyfriend. I tried not to pay attention, but she wouldn't let me.
Tom saved me from the distraction. He bummed a cigarette and ordered a beer.
'Are you ready?'"
'I think.'
'Not a good sign.'
'Tell me about it.'
'I was talking about the brunette.'
'You've noticed?'
'Me and the rest of the bar. Stay away, that stuffed animal she's with is Jimmy's nephew.'
'Jimmy as Jimmy Rinaldi?'
'That's the one.'
'Not a good sign.'
'Told you so'
'Well, it is what it is.'
'Don't give me that "i am the fuckin' zen master and watch me float on air" bullshit. Your last girlfriend cost us 20 grand.'
'And worthed every penny.'
'Tell that to Jimmy.'
'I'd rather not.'
'Oh Lord... At least win.'
'I'll try.'
'Don't fuckin' try, this isn't an algebra test, this is our survival for the next 6 months!'
'You are making me nervous.'
'Someone has to, we are talking about a lot of money.'
'I'd rather be nervous with her.'
'For fuck's sake man, win! And then kill yourself in any way you want. But win!'
'Don't push me!'
'I'll push you off the edge of the cliff if you don't win!'
I went to the bathroom. The mirror wasn't optimistic. Washed my face and prayed. Game on. Last man standing. It was too easy. So easy that i feel cheated. Tom was ecstatic. I gave him all the money. The toad left and the brunette was all mine.
'Is that your cousin?' She laughed and took my lighter.
'Seems like a good guy. To be your cousin.'
'And if he isn't?'
'A good guy?'
'My cousin.'
'I am sure he has more important things to do, than be here with you. Study for an algebra test or something.'
'And what about you?'
'I'm not good at algebra.'
'What are you good at?'
'Chemistry.'
She smirked and bummed a cigarette. The way she was drinking was a performance. She took the ice cube, brushed slowly between her breasts and put it on her lips.
'Define chemistry.'
'If I could it wouldn't be chemistry.'
'Doesn't red usually mean stop?'
'Not from where i am standing.'
She was really good at this game. Knew when to fold and when to score. We ended up at her place. Last drink. Great view. The smell of her hair made me feel tranquil, almost blessed. Her kisses were hungry. Couldn't get enough of her, of her taste. This wasn't sex, but neither love.
Woke up early, had a smoke on the balcony. I didn't want to leave. I could fall for her. I can't. I mustn't. Can't take another doomed romance. I am old, tired. But God, I miss the suspence, the danger, the hope.. That fuckin' hope... That promise of eternity with a date of expiry... Went home, made me a drink and tried not to think of her. I couldn't. Not a good sign. It is what it is. That's the fabric of the world. The hustlers don't work and the workers don't hustle. And I'm always gambling. On eveything.
Sorrow is knowledge: they who know the most must mourn the deepest o’er the fatal truth, the Tree of Knowledge is not that of Life.
Lord Byron
Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι ελάχιστα. Ως συνήθως, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κοίταζα το ταβάνι ξαπλωμένος, μέχρι που μια αίσθηση παγετού πλημμύρισε τη μαυρίλα. Βρίσκομαι μπροστά από μια είσοδο κινηματογράφου. Οι αφίσες είναι κενές. "Μην μπεις χωρίς εμένα". Γύρισα να δω ποιος ήταν. "Που ακριβώς είμαι;"" Είσαι στην είσοδο της κόλασης""Άσε με να μαντέψω, κι εσύ είσαι ο Βιργίλιος;". Ο Βιργίλιος της δικής μου εκδοχής είναι ίδιος με τον Sean Connery στους Untouchables.
Γέλασε και άναψε το πούρο του." Αν και δε μου αρέσουν οι λογοτεχνικές παρομοιώσεις, ας πούμε κάτι τέτοιο. Αν και αυτή δεν είναι η πραγματική μου μορφή"" Και ποια είναι;""Δε θα την αντέξεις""Γιατί; Είσαι φτιαγμένος από καθαρή ενέργεια, ένα ον που υπάρχει σε περισσότερες διαστάσεις από όσες μπορεί να αντιληφθεί η περιορισμένη ανθρώπινη νοημοσύνη και αν δω την αληθινή σου μορφή, θα καώ όπως η Σεμέλη όταν είδε το Δία σε όλη του τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια;""Όχι, απλά είμαι πολύ όμορφος και καλοντυμένος, δε θα βοηθήσει στο ταξίδι μας αν νιώθεις μειονεκτικά".
Τέλεια, έχω και ψευδαισθήσεις με χιούμορ. "Γιατί είμαι εδώ;""Θα δεις""Πως βρέθηκα εδώ;""Θα το μάθεις αργότερα""Ούτε κι εσένα σου αρέσουν τα spoilers, ε;""Πάμε;""Έχω άλλη επιλογή;""Μάλλον όχι""Πριν μπούμε, ελπίζω αυτό το ταξίδι να μην ίδιο με του πρεζάκια Ιταλού Φώσκολου που το έγραψε για να τρομάξει τους σύγχρονους του, επειδή πέρναγαν καλύτερα από αυτόν, ούτε σαν του άλλου του μαστούρη που κλείστηκε στην Πάτμο, πήρε όλο το LSD της εποχής, κι αντί να πάει σε κανένα rave party, έγραφε προφητείες ταινίας τρόμου Β διαλογής;""Είσαι η ψυχή του πάρτι, καλά το υποψιάστηκα;""Δεν είμαι αντικοινωνικός, απλά εκλεκτικά επικοινωνιακός""Όλοι οι μονόχνωτοι τα ίδια λέτε. Πάμε;".
Πρώτος κύκλος
Βρίσκομαι σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης, σε μια στάση λεωφορείου. Η στάση γεμίζει κόσμο. Μετά από μια ώρα, δεν έχει περάσει τίποτα. Ο Βιργίλιος εμφανίζεται, κρατώντας δύο καφέδες, μου προσφέρει τον έναν. "Που είμαστε;""Στον πρώτο κύκλο""Και ποιοι τιμωρούνται εδώ, αυτοί που δεν έχουν αυτοκίνητο;""Όχι. Όσοι ανεβάζουν πάνω από δέκα stories στο instagram ημερησίως, όσοι κάνουν like στα δικά τους posts και αυτοί που ακούνε μουσική από το κινητό χωρίς ακουστικά σε δημόσιους χώρους""Δε θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον στον έβδομο κύκλο όλοι αυτοί;""Πιθανόν, ίσως στην επόμενη ανακαίνιση να μεταφερθούν".
"Και τι ακριβώς είναι τρομακτικό; Γιατί αν νομίζεις πως θα με τρομάξει το να περιμένω το λεωφορείο, είσαι γελασμενος. Έχω περάσει τη μισή ζωή στα Μ.Μ.Μ., και μάλιστα σε εποχές που δεν υπήρχε μετρό""Σε λίγο η στάση θα γεμίσει με έφηβους που θα ακούνε τα χειρότερα trap τραγούδια στο κινητό τους, γριές που μπορούν να γκρινιάξουν για τα πάντα σε αλφαβητική και χρονολογική σειρά, ζευγάρια που τσακώνονται, τοξικομανείς που μουρμουρίζουν και οικογένειες με τουλάχιστον τρία μωρά""Πολύ δεν κάτσαμε, δεν πάμε στο δεύτερο κύκλο;".
Ο Βιργίλιος χαμογέλασε. Μερικά τετράγωνα πιο κάτω, δεν άντεξα και τον ρώτησα."Και ποια είναι η τιμωρία όλων αυτών;""Να περιμένουν για πάντα ένα λεωφορείο που δε θα έρθει ποτέ". Ήταν light ο πρώτος κύκλος, δε λέω.
Δεύτερος κύκλος
Bρίσκομαι σε ένα θέατρο. Είμαι ο μοναδικός θεατής. Ακούω συνεχώς ψιθύρους και γέλια. Ανά δέκα λεπτά, κάποιος ξεπροβάλλει πίσω από την αυλαία , με κοιτάζει και εξαφανίζεται. Τα γέλια δυναμώνουν. Η αυλαία σηκώνεται, οι ηθοποιοί με δείχνουν και γελάνε. Ξαφνικά το θέατρο είναι γεμάτο. Όλοι με κοιτάζουν, μιλάνε συνωμοτικά μεταξύ τους, ξεκαρδίζονται. Με πιάνει ασφυξία. Για μια στιγμή νομίζω πως πέφτουν τα μαλλιά και τα δόντια μου. Τα γέλια γίνονται απόκοσμα. Νομίζω πως είμαι γυμνός, το σώμα μου παραμορφωμένο, γεμάτο πληγές.
Τρέχω έξω από το θέατρο. Σχεδόν λιποθυμώ. Αγκαλιάζω το πεζοδρόμιο. Κάθομαι κάτω, βάζω το τσιγάρο στο στόμα, δεν βρίσκω πουθενά τον αναπτήρα. Ο Βιργίλιος ανάβει τον αναπτήρα λίγα χιλιοστά από την άκρη του τσιγάρου. Η πρώτη εισπνοή κατεβάζει ταχύτητα στην τρέλα του κόσμου, η δεύτερη προσγειώνει το μυαλό μου." Εδώ η τιμωρία είναι να είσαι καπνιστής και να μη βρίσκεις ποτέ φωτιά;"" Θα μπορούσε, θα το εισηγηθώ στο επόμενο μετοχικό συμβούλιο""Ποιο είναι λοιπόν το concept αυτού του κύκλου;"" Εδώ τιμωρούνται όσοι ζουν τις ζωές τους, σύμφωνα με τις επιθυμίες των άλλων. Όσοι ακολουθούν τα πάντα εκτός από τον εαυτό και τα πραγματικά θέλω τους""Δε νομίζω πως αυτό το θέατρο χωράει το μισό τουλάχιστουν δυτικό κόσμο""Φοβήθηκες;""Ήταν σαν αυτά τα περίεργα, αμήχανα όνειρα, με καλύτερη παραγωγή και sound design""Οι πολλές ταινίες σε έχουν καταστρέψει, το ξέρεις;""Εδώ και χρόνια, πάμε παρακάτω;".
Tρίτος κύκλος
Βουλιάζω. Σε μια αχανή μπλε έρημο. Η άμμος αλλάζει μορφή κάθε φορά που γεμίζω τα χέρια μου. Σπασμένα κοχύλια, ρινίσματα γυαλιού, πέταλα λουλουδιών, χαρτοπόλεμος. "Δε μου φαίνεται τόσο άσχημο το μέρος""Μα δεν είναι""Ποια είναι η τιμωρία;". Ο Βιργίλιος μου δείχνει στο βάθος. Θάλασσα. "Πήγαινε να ρίξεις μια ματιά, πήγαινε τρέχοντας". Τρέχω, όσο πλησιάζω, τα νερά είναι όλο και πιο όμορφα. Βουτάω. Πέφτω στην άμμο. Τρέχω ξανά. Δεν αγγίζω ποτέ το νερό. Σε κάθε πτώση, είναι λίγα μέτρα μακρυά μου.
"Τι είναι αυτή η έρημος;""Στάχτες από όλα τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν"" Και γιατί είναι μπλε;""Δεν είναι""Δηλαδή;""Εσύ την βλέπεις έτσι, κάποιος άλλο μπορεί να την έβλεπε κόκκινη""Έχει να κάνει με τις πολιτικές πεποιθήσεις ή με το τι ομάδα είσαι;""Έχει να κάνει με τα απωθημένα. Τα απωθημένα είναι οι προκαταβολές της κόλασης στην επίγεια ζωή. Εδώ τιμωρούνται όσοι δεν πιστεύουν στα όνειρα τους και τα κουβαλάνε νεκρά μέσα τους. Τα δικά σου έχουν κάποια σχέση με το μπλε""Ναι, αλλά τι γίνεται όταν τα όνειρα σου δεν πιστεύουν σε σένα;""Αυτά τα εξυπνακίστικα δε θα σε βοηθήσουν""Δε θα έπρεπε η κόλαση να ασχολείται με πιο σοβαρές υποθέσεις; Τις εφτά θανάσιμες αμαρτίες ας πούμε;""Και θα καταργήσουμε δύο κύκλους; Τι θα κάνουν όσοι δουλεύουν εκεί; Άλλοστε για τα πιο σοβαρά υπάρχει η ποινική κόλαση. Εμείς, τηρουμένων των αναλογιών, είμαστε του αστικού δικαίου""Και πως είναι;""Ε ξέρεις, πιο παραδοσιακή αισθητική, φωτιές, καζάνια, τρίαινες. Η οικειότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός πετυχημένου brand name".
"Κατάλαβα, εσείς εδώ είστε η πιο κουλτουριάρικη, art house εκδοχή που αναλαμβάνει τα πιο αόριστα""Κάπως έτσι. Έχουμε μικρότερο budget, αλλά καλλιτεχνική ελευθερία""Προσλήψεις κάνετε;""Στείλε ένα βιογραφικό και θα δούμε".
Τέταρτος κύκλος
Είμαι σε ένα εργοστάσιο. Η οσμή του λιωμένου αλουμινίου με πνίγει. Θόρυβος, θερμότητα και μια ανεξήγητη απειλή να έρπεται πίσω από κάθε μηχανή. Ο Βιργίλιος με ξεναγεί. "Εδώ τιμωρούνται όσοι συμβιβάζονται. Δουλεύουν 12ωρα και όταν έρθει ή ώρα να σχολάσουν, δεν βρίσκουν ποτέ την έξοδο, με αποτέλεσμα να επιστρέφουν στο πόστο τους. Γερνάνε δεκάδες χρόνια μέσα σε εβδομάδες. Γίνονται στάχτες, καταλήγουν στα χυτήρια και μόλις βγουν από αυτό το καλούπι, επιστρέφουν στον αέναο κύκλο της πλήξης τους. Πως σου φαίνεται;""Μου θυμίζει την προηγούμενη δουλειά μου""Πόσο έκατσες;""Τρεις μέρες""Πολύ ήταν""Έτσι μου φάνηκε και μένα. Μπορούμε να βγούμε τώρα από'δω μέσα;".
Καταλήξαμε σε ένα μικρό κήπο." Ήταν με διαφορά ο πιο καταθλιπτικός κύκλος. Όμως οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, δε γίνεται διαφορετικά""Σύμφωνοι. Όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους συμβιβασμούς που στρώνουν το δρόμο της ευτυχίας και σε αυτούς που διαιωνίζουν τη μετριότητα. Όπως η διαφορά ανάμεσα στο μάρμαρο και το αλάβαστρο, ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή""Ωραίο αυτό, δικό σου;"" Από ένα δικό μου βιβλίο της Γιουρσενάρ. Έτοιμος για τον επόμενο κύκλο;""Να κάνουμε ένα διάλειμμα για φαγητό, το εργοστάσιο με εξάντλησε""Που να δούλευες κιόλας".
Intermission
Πέμπτος κύκλος
Βρίσκομαι στην κορυφή ενός ουρανοξύστη. Η θέα είναι μαγευτική. Η πόλη μια θάλασσα από χρώματα και φώτα, ενώ τα αστέρια και τα σύννεφα σχεδόν μπορείς να τα κατεβάσεις από τον ουρανό. Στην άκρη της ταράτσας, μια γυναίκα πίνει το ποτό της και ρίχνει κλεφτές ματιές προς σε μένα. Μελαχρινή, φοράει ένα κόκκινο φόρεμα. Το χαμόγελο της μου κόβει την ανάσα. Ο Βιργίλιος μου κάνει νόημα να πάω προς σε εκείνη.
Μιλάμε ασταμάτητα. Νιώθω πως την γνωρίζω χρόνια και ταυτόχρονα πως θέλω να μάθω τα πάντα για αυτήν. Έχουμε πολλά κοινά, ενώ σε όσα διαφωνούμε, με συναρπάζουν περισσότερο. Δε θυμάμαι πόσες ώρες πέρασαν, πόσα ποτά ήπιαμε. Κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί. Όταν με φίλαγε, ένιωθα πως είχα φτάσει εκεί που πάντα ήθελα να είμαι, και ταυτόχρονα πως ξεκινούσα το πιο ωραίο ταξίδι. Πως όλα ήταν σωστα για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα το μέλλον καθαρά μέσα στα μάτια της. Ένιωσα όσα δεν είχα νιώσει ποτέ, όσα δεν είχα σκεφτεί ποτέ, πως ήμουν κάποιος άλλος, καλύτερος, ομορφότερος.
Ξύπνησα και έλειπε. Στο μαξιλάρι της ένα σημείωμα. "Ήταν η ωραιότερη νύχτα της ζωής μου. Δυστυχώς σε γνώρισα μια μέρα πριν το γάμο μου. Λυπάμαι..". Τσαλάκωσα το χαρτί και πήγα στην κουζίνα. Ο Βιργίλιος με περίμενε. "Πιες τον καφέ σου, είναι ζεστός". Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής και αμηχανίας. Χασκογελούσε σε κάθε γουλιά." Έχω δει όλες τις καλές ρομαντικές κομεντί και αυτό δεν είναι αστείο. Ήταν ο πιο σαδιστικός κύκλος μέχρι στιγμής""Μέχρι στιγμής..""Ποιοι τιμωρούνται εδώ, οι αθεράπευτα ρομαντικοί;""Αθεράπευτος είσαι, ρομαντικός όχι και τόσο""Σε παρακαλώ πολύ, έχω δει όλες τις κομεντί της Meg Ryan και της Sandra Bullock, θα μου μιλάς καλύτερα!".
Ο Βιργίλιος άναψε ένα τσιγάρο και έγειρε πίσω στην καρέκλα του. "Εδώ τιμωρούνται όσοι είναι αναποφάσιστοι. Πολλές φορές, το να μην αποφασίζεις είναι μια κακή απόφαση. Η τιμωρία τους είναι να είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι στο πιο ακατάλληλο μέρος την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ξανά και ξανά. Να γεύονται την ευτυχία, αλλά να μην την χορταίνουν ποτέ""Νόμιζα πως υπήρχε τιμωρία για αυτό, λέγεται γάμος""Πως νιώθεις, όταν μια τόσο όμορφη νύχτα καταλήγει έτσι;"" Σαν να κέρδισα το Τζόκερ και την επόμενη μέρα ο πληθωρισμός έφτασε σε επίπεδα Κατοχής"" Τελείωσε τον καφέ σου και πάμε παρακάτω"
Έκτος κύκλος
Η αίθουσα είναι απέραντη. Αριστερά και δεξιά μου σειρές από κούκλες βιτρίνας. Σπασμένες, ραγισμένες. Προχωράω, οι κούκλες ζωντανέυουν, με πιάνουν, σέρνονται και με τραβάνε από τα πόδια. Οι ψίθυροι τους μου καίνε το μυαλό."Έπρεπε να είχα πάει, να το είχα κάνει. Έπρεπε να μηνουν εκεί, να είμαι καλύτερη, να περιμένω, να μην περιμένω, να φύγω, να μείνω!". Τρέχω, οι κούκλες με ακολουθούν, μου κλείνουν το δρόμο. Με αγκαλιάζουν, πέφτουν όλες πάνω μου. Προσπαθώ να τις πετάξω μακρυά, κλείνω τ'αυτιά μου. Οι φωνές τους, μια χορωδία εκατομμυρίων κραυγών μου γδέρνει το μεδούλι. Πνίγομαι στο ίδιο μου το αίμα, τρέχει από τη μύτη και τα μάτια μου. Νομίζω πως πεθαίνω. Κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι.
Οι φωνές σταματάνε. Ανοίγω τα μάτια. Οι κούκλες είναι στις θέσεις τους, ένα χέρι με σηκώνει πάνω. Κοιτάζω γύρω μου, πιάνω το πρόσωπο και τα ρούχα μου. Το αίμα εξαφανίστηκε. Ο Βιργίλιος ανάβει το πούρο του." Εδώ υποφέρουν όσοι έχουν ενοχές. Για όσα έκαναν και όσα δεν έκαναν""Όλες αυτές οι κούκλες είναι οι ενοχές μου;""Δεν πάει ακριβώς έτσι. Απλά είναι πιο εντυπωσιακό το αποτέλεσμα""Ναι, δεν μπορώ να πω, όσο κατεβαίνουμε τους κύκλους, σκηνογραφικά και παραγωγικά υπάρχει βελτίωση""Έτοιμος για τη συνέχεια;""Όχι. Κόντεψα να πεθάνω. Το οποίο σημαίνει πως δε αντέξω άλλο""Υπερβολές. Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό στο μπαρ και συνεχίζουμε""Έχει και μπαρ αυτό το μέρος;""Ναι, αλλά είναι μόνο για το προσωπικό".
Έβδομος κύκλος
Είμαι στο κέντρο της πόλης. Συναντάω κάποιον γνωστό, περνάει από δίπλα μου. Τον χαιρετάω, συνεχίζει σαν να μη είδε. Πάω σπίτι. Οι δικοί μου δε με ακούνε, δε με βλέπουν. Περνάνε από μέσα μου. Είμαι φάντασμα. Κανείς δε με βλέπει. Τρέχω στους δρόμους απελπισμένος. Ο Βιργίλιος εμφανίζεται με μια άσπρη Ferrari. "Μπες μέσα""Πως το ήξερες πως πάντα ήθελα ένα τέτοιο αυτοκίνητο;""Και μένα μου άρεσε το Miami Vice, αλλά μην το κάνουμε θέμα""Τι μου συμβαίνει;""Κοίτα έξω". Δεκάδες άνθρωποι ουρλιάζουν δίπλα σε κάποιους που δεν τους βλέπουν. " Εδώ τιμωρούνται οι ψεύτες και οι δειλοί. Οι πρώτοι είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, κανένας από τους δικούς τους δεν τους αναγνωρίζει. Οι δειλοί είναι φαντάσματα, που βλέπουν τις ζωές των άλλων να συνεχίζονται χωρίς εκείνους""Κατάλαβα..""Εσύ έχεις υπάρξει και τα δύο. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω, όμως η δεύτερη τιμωρία σου ταιριάζει καλύτερα""Δηλαδή... Θα με αφήσεις εδώ;""Όχι, έχουμε έναν κύκλο ακόμα""Οι δειλοί δεν είναι το ίδιο με τους αναποφάσιστους; Δε θα έπρεπε να είναι σε έναν κύκλο όλοι αυτοί;""Θα προτιμούσες να σε αφήσω στον προηγούμενο κύκλο;""Όχι μια χαρά είναι εδώ""Και οι καλύτερες σειρές, όταν φτάνουν στον έβδομο κύκλο, κάπου επαναλαμβάνονται""Να αφήναμε τα σαχλά λογοπαίγνια..""Είσαι έτοιμος για το μεγάλο φινάλε;""Όχι".
Όγδοος κύκλος
ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ
Ένατος κύκλος
Βρίσκομαι στο σπίτι των ονείρων μου. Σαν αυτά στις ταινίες, δίπλα στη θάλασσα, κάπου στην Καλιφόρνια. Στο εσωτερικό, όλα όσα θα ήθελα. Όλα τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, οι δίσκοι, οι ταινίες. Κάδρα με αγαπημένους πίνακες και φωτογραφίες. Αλμπουμ γεμάτα απίστευτες αναμνήσεις. Με πιάνει ταραχή. Βρίσκω φωτογραφίες από εκθέσεις φωτογραφίας, παρουσίασεις βιβλίων, από γυρίσματα ταινιών. Η ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω είναι γύρω μου. Η γυναίκα στο κάδρο αόριστα οικεία και ταυτόχρονα άγνωστη.
Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η γυναίκα της φωτογραφίας μπαίνει στο σπίτι. Αφήνει κάτι στο τραπέζι. Κάθεται στον καναπέ, την ακούω να κλαίει. Φεύγει και κλείνει την πόρτα με δύναμη. Μπαίνω στο σαλόνι. Όλα έχουν αλλάξει γύρω μου. Στις φωτογραφίες υπάρχει κάποιος άλλος. Ξαφνικά όλα μαραίνονται σε στάχτες, το σπίτι καταρρέει. Ένα τεράστιο χέρι βγαίνει από το πάτωμα και με αρπάζει. Ο Βιργίλιος καπνίζει το πούρο του ατάραχος. Ουρλιάζω βοήθεια. Το περίγραμμα της μορφής του καίγεται σαν φιτίλι. Μένει μια μαύρη σιλουέτα με κόκκινα μάτια. Το χέρι με τραβάει αργά προς τα κάτω.
Απόλυτο σκοτάδι. Ένα φως αναβοσβήνει. Δεκάδες φώτα αναβοσβήνουν ρυθμικά. Σχηματίζουν μια μελωδία. Περπατάω μαγεμένος γύρω τους. "Εδω, όπως και στην κόλαση του Δάντη, τιμωρούνται οι πρόδοτες. Όσοι πρόδωσαν τους άλλους και τον εαυτό τους. Να ζουν πάντα φοβισμένοι. Ποιον πρόδωσες; Σκέψου καλά, γιατί μόνο η σωστή απάντηση μπορεί να σε σώσει". Τα φώτα σταματάνε να βγάζουν ήχους. Νιώθω τον τρόμο να κυλάει στον αέρα. Το μόνο που ακούω είναι τους παλμούς και την ανάσα μου. Τα φώτα λάμπουν πιο δυνατά. Ανήκουν σε τεράστια ψάρια του βυθού, είναι τα δολώματα που κρέμονται από τα κεφάλια τους. Είμαι περικυκλωμένος από αυτούς του εφιάλτες. Ορμάνε όλα μαζί.
Ξυπνάω. Ήταν όνειρο;"Φυσικά και όχι. Τι ηλίθιο κλισέ..". Ο Βιργίλιος καπνίζει ενώ ξεφυλλίζει τα βιβλία στην βιβλιοθήκη μου. " Τι συνέβη;"" Τα πάντα και τίποτα. Ήταν απλά μια ξενάγηση. Όμως την επόμενη φορά, δε θα είναι τόσο τουριστική η επίσκεψη σου""Οπότε όλο αυτό ήταν μια προειδοποίηση;""Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι""Μπορείς να σταματήσεις να μιλάς σαν δάσκαλος σε μοναστήρι Shaolin;""Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι".
Σηκώνομαι από το κρεβάτι, βάζω ένα ενισχυμένο ποτό και ανάβω τσιγάρο. " Σε παρακαλώ, πες μου κάτι, οτιδήποτε, τι νόημα είχε όλο αυτό το ταξίδι;""Όπως και στη ζωή, το νόημα πρέπει να το βρεις εσύ ο ίδιος. Δεν είμαι εδώ για να σου δώσω απαντήσεις, αλλά να σε οδηγήσω στις σωστές ερωτήσεις""Οι οποίες είναι;""Εσύ ξέρεις""Θα σταματήσεις με τις αοριστείες και τα αινίγματα; Πες μου κάτι που μπορεί να με βοηθήσει!"" Μόνος σου θα το βρεις. Την κατάλληλη στιγμή""Ποιον πρόδωσα;""Ίσως κανέναν.. Μπορεί να σε πρόδωσε κάποιος""Και γιατί δεν το περνάει όλο αυτό εκείνος;""Ίσως περνάει χειρότερα. Ίσως να ήταν εκεί στο ταξίδι μας και να μην τον πρόσεξες. Μπορεί και να περνάει καλύτερα. Και μάλιστα στην κόλαση".
Το μυαλό μου είχε ραγίσει από τα ερωτήματα. "Πως ένιωσες στον τελευταίο κύκλο;""Ήταν πιο φριχτό κι από το τέλος του Lalaland""Με έχεις κουράσει με τις κινηματογραφικές αναφορές""Χαίρομαι που σου προκαλώ κάτι δυσάρεστο, έστω και ελάσσον". Βάζω δεύτερο ποτό. Ο Βιργιλίος γεμίζει το ποτήρι του και το πίνει απνευστί.
"The mind can’t sleep, can only lie awake and
gorge, listening to the snow gather as
for some final assault.
It wishes Checkov were here to minister
something—three drops of valerian, a glass
of rose water—anything, it wouldn’t matter.
The mind would like to get out of here
onto the snow. It would like to run
with a pack of shaggy animals, all teeth,
under the moon, across the snow, leaving
no prints or spoor, nothing behind.
The mind is sick tonight."
"Δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο Raymond Carver, αλλά το είπες ωραία. Και που καταλήγουμε;""Πως πρέπει να σταματήσεις να ρωτάς και να κάνεις κάτι. Η απάντηση, όπως πάντα βρίσκεται στο τελευταίο μέρος που θα σκεφτείς να ψάξεις. Κι όταν την βρεις, θα νιώσεις ακόμη πιο χαζός, μόλις αντιληφθείς πόσο προφανής είναι. Και φτιάξε εκείνη την κορνίζα, είναι έτοιμη να πέσει"" Ποια λες;". Γύρισα και ο Βιργίλιος είχε εξαφανιστεί. "Ωραίο κόλπο, εσύ το έμαθες στον Batman;". Μπαίνω στο υπνοδωμάτιο, πριν ξαπλώσω, ακούω έναν θόρυβο. Ανοίγω το ντουλάπι της βιβλιοθήκης και ένα DVD πέφτει στο πατωμα. Το σηκώνω, ξεσκονίζω το εξώφυλλο. Χαμογελάω. Αυτό εννούσε; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.
Με αφορμή το επερχόμενο Batman, κάνουμε μια συνοπτική αναδρομή στις προηγούμενες ταινίες του Σκοτεινού Ιππότη, συγκρίνουμε ερμηνείες και εποχές, διαλέγουμε, αναπoλούμε, γελάμε, και αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το κινηματογραφικό μέλλον του ήρωα.
Τι κάνει τον Batman να ξεχωρίζει, να είναι ακόμη σύγχρονος, εθιστικά ενδιαφέρων, 80 χρόνια μετά την πρώτη παρουσία στο χαρτί, σε αντίθεση με τον σχεδόν συνομήλικο του Superman, που παρά τις προσπάθειες «εκσυγχρονισμού» του, είναι παρωχημένος και αστείος όπως το εσώρουχο πάνω από τη στολή του;
Ο Batman ξεχωρίζει γιατί μπορείς να ταυτιστείς μαζί του, μέσα από τις αντιθέσεις του. Είναι θνητός μεταξύ αθανάτων και ημίθεων, η μόνη του δύναμη είναι το μυαλό του ( και τα λεφτά βοηθάνε), είναι πάμπλουτος, όμως η απώλεια των γονιών του τον κάνει συμπαθή. Παλεύει να ισορροπήσει το σκοτάδι μέσα του και να δαμάσει τους φόβους και τους δαίμονες του. Παντοδύναμος και εύθραυστος ταυτόχρονα.
Ο Bruce Wayne και το alter ego του είναι η μετεμψύχωση διάφορων χαρακτήρων που προηγήθηκαν, από τον Scarlet Pimpernel (και τις δεκάδες παραλλαγές του) που είναι ο πρώτος μασκοφόρος ήρωας στη λογοτεχνία, τον Κόμη Μοντεχρήστο, το Ζορό και τον Shadow, ο Batman είναι ένα παλίμψηστο από επιρροές, η επιτομή όσων προηγήθηκαν και η εκδοχή της βιομηχανικής μητρόπολης του 20ου αιώνα.
…Ή όπως το συνόψισε εξαιρετικά ένα άρθρο στη Guardian «o Βatman είναι μια φιγούρα ρευστή, από τον ατελείωτο επαναπροσδιορισμό της μαζικής κουλτούρας. Είναι εικόνισμα και εμπόρευμα ταυτόχρονα, το τέλειο πολιτισμικό προϊόν του εικοστού πρώτου αιώνα».
The Dark Knight Begins
Aν πρέπει να βρούμε την αρχή των superhero blockbusters, αυτή βρίσκεται στο Superman του 1978. Ταινίες και σειρές βασισμένες σε χαρακτήρες κόμικ υπήρχαν και πριν το 1978, όμως η ταινία του Richard Donner είναι ορόσημο, γιατί επιτέλους τα εφέ και το τεχνικό κομμάτι αποδεικνύονται αντάξια της ιστορίας, για την εποχή ήταν πραγματικά συγκλονιστικά. Πέρα όμως από αυτά, το Superman είχε μια πειστική ιστορία, χαρακτήρες και εξαιρετικό καστ, με τον Reeve να μοιάζει σαν να βγήκε από τις σελίδες του κόμικ και τον Gene Hackman να κλέβει την παράταση ως Lex Luthor.
Το sequel είναι εξίσου καλό, ας μη μιλήσουμε για τα δύο που ακολούθησαν, αν και η τρίτη ταινία θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί είναι από τις πιο αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις.
Mετά την επιτυχία των δύο πρώτων φιλμ του Superman, η Warner αποφάσισε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη και τον δεύτερο εμβληματικό χαρακτήρα της DC. Το project Batman ήταν στον αέρα για σχεδόν 10 χρόνια, πέρασε από 40 κύματα, το σενάριο ξαναγράφτηκε 9 φορές από 9 διαφορετικούς σεναριογράφους, δεκάδες ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών έπεσαν στο τραπέζι. Μια από τις πολλές εκδοχές, ήθελε σκηνοθέτη τον Reitman, Batman τον Bill Murray και Robin τον Eddie Murphy. Πραγματικά θα ήθελα να το δω αυτό.
Tim Burton Era
Το 1988 η Warner αναθέτει το φιλμ στον τότε ανερχόμενο Tim Burton. Batman ο Michael Keaton και Joker o Jack Nicholson. O οποίος Nicholson δέχεται μείωση στις απολαβές του, αλλά ζητάει ποσοστά επί των εισπράξεων, με τις φήμες να λένε πως πήρε γύρω στα 60 εκατομμύρια δολάρια. Ποιος είπε πως το έγκλημα δεν πληρώνει;
Όλοι περιμένουν πως ο Burton θα γυρίσει μια εκσυγχρονισμένη version της cult σειράς της δεκαετίας του 60. Ο μικρός Tim είχε άλλα σχέδια. Απαγορεύει στην ομάδα του art direction να δει το Blade Runner για έμπνευση, καθόλου νεον, ελάχιστο φως. Αφήνει ελεύθερες τις εμμονές του με τον Γερμανικό Εξπρεσσιονισμό να πλάσουν την ταινία. Έντονα κοντράστ, σκιές, κλειστοφοβική αίσθηση, το Gotham είναι ο εφιάλτης κάθε μεγαλούπολης, μια Nέα Υόρκη σε κλινική κατάθλιψη.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Keaton παραμένει ο καλύτερος Batman. Αρκτικός, απόλυτα συγκρατημένος, όμως καταλαβαίνεις πως είναι μια ωρολογιακή βόμβα που σταματάει πάντα στο παρά ένα. Προσπαθεί να κρατήσει όλο το σκοτάδι μέσα του. Σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, όταν ο Joker εισβάλλει στο διαμέρισμα της Vicki Vale, Ο Keaton ως Bruce Wayne ξεσπάει, τρελαίνεται, για να τραβήξει την προσοχή του Joker. Υποκρίνεται ή είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Wayne αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο; Αυτές οι μικρές πινελιές στα δύο πρώτα φιλμ, όταν θολώνουν τα όρια μεταξύ Batman και Wayne, γιατί αφήνει τα πραγματικά του συναισθήματα να φανούν, κάνουν τον Keaton τον καλύτερο.
Όμως, κακά τα ψέματα, το φιλμ του 1989 είναι ο Joker. Ο Νicholson είχε πει σε μια συνέντευξη πως η γοητεία του χαρακτήρα είναι το πόσο απρόβλεπτος μπορεί να γίνει. Όσο κι αν ήταν ρίσκο να πει το ναι σε έναν τέτοιο ρόλο – ήταν αχαρτογράφητα νερά ακόμα το είδος-, ο κάτοχος τριών Όσκαρ φάνηκε πως το διασκέδασε απόλυτα. Ο Joker στην πρώτη ταινία του Burton είναι ο μισός βγαλμένος από το comic και ο άλλος μισός είναι ο Jack. Ο Joker του Burton είναι ο gangster, φιγούρα κλασικού film noir, cartoon και ταυτόχρονα ένας star larger than life. Ξεκαρδιστικός, γελοίος και τρομακτικός την ίδια στιγμή.
Το soundtrack του Prince ακούγεται παράταιρο και ξεπερασμένο πλέον. Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία, ήταν δεύτερη σε εισπράξεις, πίσω μόνο από τον Indiana Jones. Αυτό οδήγησε φυσικά στην επόμενη.
Τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί το Batman Returns (1992). Καλύτερο, ακόμη πιο σκοτεινό και με τρεις κακούς. Ο Βurton και οι εμμονές του ξεσαλώνουν, ο Penguin μοιάζει να βγήκε από το Εργαστήριο του Δρ Καλιγκάρι, ο χαρακτήρας του Walken πήρε το όνομα του από έναν Γερμανό ηθοποιό (μαντέψτε ποιας εποχής) ενώ γίνεται αναφορά σε «μια φωτιά όπως στο Reichstag». Τρομερά σκηνικά, κουστούμια και makeup, πραγματικοί πιγκουίνοι, μηχανικοί πιγκουίνοι και κομπάρσοι, σε ένα φιλμ ντελίριο αισθητικής.
Ο Keaton σταθερά καλός, ο De Vito καλύτερος, αλλά την δεύτερη ταινία κλέβει η Michelle Pfeiffer, με μια ερμηνεία ( και μια στολή) που πέρασαν στο πάνθεον των μοιραίων γυναικών του συλλογικού υποσυνείδητου.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, τα δύο Batman του Tim Burton παραμένουν οι αγαπημένες μου. Όχι για τις είδα σε μικρή ηλικία, αλλά γιατί είναι οι πιο ισορροπημένες σε σχέση με όσες ακολούθησαν. Κάποια κομμάτια τους γέρασαν άσχημα, τα σκηνικά πλέον μοιάζουν πολύ ψεύτικα όπως και πολλά props, οι χορογραφίες μάχης είναι αστείες. Είχαν ιδιαίτερη αισθητική, κράτησαν κάτι από την καρδιά του comic, είχαν δράση, χιούμορ ( κάτι που έλειψε από τις ταινίες του Nolan, που πνίγονται μέσα στη σοβαροφάνεια τους), και πάνω από όλα πραγματικούς χαρακτήρες. Πίσω από τους τόνους make up και τα φανταχτερά κοστούμια, υπήρχαν πραγματικοί άνθρωποι, πληγωμένοι, κακοποιημένοι, αδικημένοι. Άνθρωποι που κρύφτηκαν πίσω από μάσκες και περσόνες, για να κρύψουν τον πόνο και το φόβο τους, που ντύθηκαν τέρατα για να κρατήσουν ό,τι ανθρώπινο του έμεινε ζωντανό. Άλλωστε η πραγματική μορφή των τεράτων είναι πάντα ανθρώπινη.
The Toy Commercial Era
Ποιος ευθύνεται που δεν είδαμε ποτέ τρίτη ταινία από τον Burton; Tα McDonalds. Το Batman Returns δεν έκανε τις εισπράξεις του πρώτου φιλμ, ήταν πολύ βίαιη και σκοτεινή, με αποτέλεσμα η γνωστή αλυσίδα ταχυφαγείων να σταματήσει να δίνει φιγούρες Batman με τα παιδικά γεύματα.
Έτσι, η Warner αποφάσισε (με καθαρά καλλιτεχνικά κριτήρια) πως το επόμενο sequel πρέπει να είναι πιο light, χαρούμενο και για όλη την οικογένεια. Burton και Keaton απομακρύνονται, ο Joel Schumacher αναλαμβάνει.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο Schumacher ήταν πολύ καλός σκηνοθέτης. Στην δεκαετία του 90 έφτασε στο ζενίθ του, γυρίζοντας εξαιρετικές εμπορικές ταινίες, διαφορετικές μεταξύ τους. Εξαιρώντας τα δύο Batman, μέχρι το 8mmη φιλμογραφία του είναι σχεδόν άψογη. Τσεκάρετε οπωσδήποτε Flatliners, Falling Down και Lost Boys.
Όσο καλός κι ήταν, δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το project. Δεν είχε κανένα όραμα, σε αντίθεση με τον προκάτοχο του. Το Batman Forever (1995) είναι ένα χαμένο στοίχημα, ένα τεράστιο « θα μπορούσε να..». Ο Schumacher άναψε όλα τα νεον, ήθελε το δικό του Gotham να μην έχει σχέση με την αποπνικτική εκδοχή του Burton. Έντονα χρώματα και φώτα. Πέρα από αυτά τίποτα άλλο. Ο Κilmer ήταν ένας πολύ cool Batman, θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Ο Jim Carrey ήταν ο μόνος που το διασκέδασε, κι ας είχε τον Jones να του λέει συνέχεια πόσο τον αντιπαθεί.
Αν το Batman Forever (1995) ήταν αφόρητα μέτριο, το Batman & Robin (1997) είναι απερίγραπτο. Δε βοήθησε το ότι ο Schumacher ήθελε να αποδώσει φόρο τιμής στη σειρά των 60s. Ούτε το ότι φώναζε στους ηθοποιούς, πριν από κάθε λήψη «μη ξεχνάτε, γυρίζουμε ένα καρτουν».. Τι να πρωτοαναφέρεις.. Τις στολές με τις ρώγες; Το ότι η ταινία είναι ουσιαστικά ένα διαφημιστικό παιχνιδιών 125 λεπτών; Πως δεν υπάρχει πλοκή και οι χαρακτήρες είναι πιο χάρτινοι κι από χαρτί υγείας;
Τι σώζεται; Η Uma Therman ως Poison Ivy, κάποια από τα λογοπαίγνια του Arnold, και η παρακάτω ατάκα.
Robin: [checking out the Batmobile] I want a car. Chicks dig the car.
Batman: This is why Superman works alone.
Ο αστικός μύθος λέει πως ο Clooney ακόμη αποζημιώνει όποιον του πει πως είδε την ταινία. Η καλύτερη κουβέντα για το φιλμ ήρθε από την άλλη πλευρά. Ο Kevin Feige, πρόεδρος των Marvel Studios δήλωσε πως «το Batman & Robin είναι η πιο σημαντική ταινία βασισμένη σε comic που έγινε ποτέ, γιατί η καταστροφική της αποτυχία ανάγκασε τα κινηματογραφικά στούντιο να ξανασκεφτούν το πως θα μεταφέρουν comic σε ένα διαφορετικό μέσο». Θα πέρναγαν 8 χρόνια μέχρι να ξαναδούμε τον Batman στη μεγάλη οθόνη.
Christopher Nolan Era
Μετά από αρκετά κακές ιδέες και ακόμη χειρότερα σενάρια, η Warner αποφασίζει να κάνει ότι και το 1988, να δώσει τα κλειδιά σε έναν νέο σκηνοθέτη και να εμπιστευτεί το όραμα του. Το 2003 ο Christopher Nolan μαζί με το σεναριογράφο David S. Goyer ξεκινάνε να δουλεύουν στο Batman Begins. Ο τότε φέρελπις Άγγλος σκηνοθέτης θέλει ο δικός του “κόσμος» να είναι στο άλλο άκρο από αυτόν του Burton. Ο Nolan ήθελε ρεαλισμό, ήθελε το δικό του Gotham να είναι γνώριμο, οικείο, μια πόλη που μοιάζει με αυτή που ζεις. Για αυτό γύρισε σε Λονδίνο, Σικάγο και Νέα Υόρκη. Ξανά σε αντίθεση με τον Burton, οργάνωσε προβολή του Blade Runner για να δείξει στους συνεργάτες του τι ακριβώς είχε στο μυαλό του.
Το σκοτάδι στη δική του εκδοχή είναι διαφορετικής υφής, είναι φτιαγμένο με το φως της μέρας, όχι μέσα σε studio, αλλά σε πραγματικές πόλεις, θα μπορούσε να ήταν η δική σου. Επιτρέψτε μου εδώ να εκφράσω κάποιες ενστάσεις.
O Nolan είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες των τελευταίων 25 ετών. Η τριλογία του είναι μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, ένας απόλυτα δικός του κόσμος. Θα πρέπει να είσαι άσχετος και εμπαθής για να μη θαυμάσεις τη φαντασία, το ταλέντο και πολλά επί μέρους στοιχεία. Όμως ο ρεαλισμός κάπου γίνεται αστείος, και αυτό είναι το μόνο αστείο, γιατί – όπως και η υπόλοιπη φιλμογραφία του – οι τρεις ταινίες πάσχουν από σοβαροφάνεια, παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους που είναι γελοίο. Στην προσπάθεια του να γίνει Kubricκ στη θέση του Kubricκ δημιουργεί ψυχρές ταινίες, κλινικές, αποστειρωμένες από συναισθήματα. Όπως είπε ο William Blake, η πολλή θλίψη γελάει.
Ποια είσαι εσύ; Που είναι η Michelle Pfeifer ;
Ο Batman υπό το φως της πραγματικότητας, λιώνει σαν βαμπίρ στο μεσημεριανό ήλιο. Δισεκατομμυριούχος που ντύνεται νυχτερίδα, μάχεται το έγκλημα, δηλαδή μέρος του ανταγωνισμού, για τον βγάλει από τη μέση. Ανήλικοι κατασκευάζουν τα προϊόντα του σε εργοστάσια στην Ασία, δουλεύοντας 18 ώρες. Ίσως και κάποια από τα gadget του.. O Σκοτεινός Ιππότης είναι στην καλύτερη περίπτωση παρακρατικός. Θα μπορούσε να σώσει το Gotham (και το κάθε Gotham) με το απλά να πλήρωνε περισσότερους φόρους ή ακόμη καλύτερα αν δώριζε την περιουσία του.
Ο χαρακτήρας μέσα από το πρίσμα της αναστολής της δυσπιστίας, μετατρέπεται σε έναν από τους πιο δημοφιλής ήρωες comic. O ρεαλισμός σκοτώνει. Κι όσο κι αν ο Άγγλος σκηνοθέτης δηλώνει πως η τριλογία του δεν έχει πολιτική χροιά, απλά πετάει την μπάλα στην εξέδρα, καθώς ο συντηρητισμός ξεχειλίζει. Δεξιά προπαγάνδα, μιλιταρισμός, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, νόμος και τάξη, έμμεση αλλά όχι και τόσο διακριτική επιδοκιμασία της κυβέρνησης Bush, δυσφήμιση του Occupy Wall Street. Ο Batman είναι ξεκάθαρα παρακρατικός.
Ή για να το πούμε διαφορετικά, ο Batman είναι η αστυνομία πόλεων και ο Superman η χωροφυλακή.
Πέρα από τις πολιτικές προεκτάσεις, η πρώτη ταινία νομίζω πως είναι η καλύτερη. Ισορροπημένη ανάμεσα στην πλοκή και την δράση, εξαιρετικό καστ και φωτογραφία. Ενώ ο Bale είναι ο καλύτερος ηθοποιός από όσους ενσάρκωσαν τον ήρωα, είναι με διαφορά ο χειρότερος Batman. Μου φαίνεται αδιανόητο, πως ένας ηθοποιός τέτοιου διαμετρήματος, δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να χαμηλώσει τη φωνή του, όταν φοράει τη στολή. Ο Keaton το έκανε έξυπνα, ο Conroy στη σειρά κινουμένων σχεδίων το κάνει καλύτερα από όλους, ο Bale ακούγεται σαν το Βασίλη Καρρά μετά τρία πακέτα τσιγάρα.
Πέρα από τη φαρυγγίτιδα, ο Ουαλός ηθοποιός είναι πολύ καλός. Το δεύτερο φιλμ, The Dark Knight (2008) ανήκει και αυτό στον Joker.
Ο Heath Ledger στο κύκνειο άσμα του, παραδίδει την καλύτερη του ερμηνεία (μαζί με το 10 Things I Hate About You, αλλά μην το πείτε πουθενά). Ο δικός του Joker δε γελάει, είναι ένας μηδενιστής, κάποιος που κατάλαβε πως τίποτα δεν έχει αξία, όλα είναι μάταια και θέλει να το καταλάβουμε όλοι. Η μεταμόρφωση είναι συγκλονιστική, πέρα από τα προσθετικά και το ενδυματολογικό, ο Αυστραλός ηθοποιός πέρασε έναν μήνα μόνος του, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, φτιάχνοντας το παζλ του χαρακτήρα, ενώ κρατούσε ημερολόγιο με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του Joker. Ο Joker της τριλογίας του Nolan είναι ο πιο ξεχωριστός χαρακτήρας, δεν έχει καμία σχέση με το comic, δε γελάει ποτέ και όμως, στο αγέλαστο και σοβαροφανές σύμπαν του Άγγλου σκηνοθέτη, αυτή η αντίφαση είναι και η μόνη που λειτουργεί, που φαίνεται απόλυτα φυσιολογική.
Δυστυχώς, η προετοιμασία για το ρόλο μάλλον ήταν ο πρόλογος τους τέλους για τον Ledger, ενός ρόλου που όλοι στα γυρίσματα και εκτός, αναγνώρισαν ως μια πραγματικά ξεχωριστή ερμηνεία. Προτιμώ τον Nicholson ή τον Hammil της σειράς κινουμένων σχεδίων ( ίσως ο κορυφαίος Joker όλων), όμως δε γίνεται να μην χειροκροτήσεις την εκδοχή του Ledger.
Που όπως ανέφερα, είναι το highlight του sequel. Που ουσιαστικά ο Nolan κάνει ξεπατικωσούρα το Heat (1995) του Michael Mann, χωρίς να φτάνει ποτέ – εκτός Ledger- στα δυσθεόρατα ύψη του. To τρίτο φιλμ είναι και το πιο αδύναμο. Ο Άγγλος σκηνοθέτης αρχικά δεν ήθελε να το αναλάβει. Με αδύναμους χαρακτήρες ,με εξαίρεση τον Bane, μια άχρωμη, άοσμη, άγευστη Ann Hathaway ως Catwoman, μια εντελώς περιττή Marion Cotillard, πλοκή πιο αραιή κι από σούπα στη βροχή, που δεν κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψει την προπαγάνδα της, και σκηνές και χορογραφίες μάχης, αδικαιολόγητα μέτριες για τέτοιου βεληνεκούς ταινία.
Όσο και να γκρινιάζω, όσο και αν κάποια πράγματα είναι υποκειμενικά, δε γίνεται να μην παραδεχθώ το αυτονόητο: Αν οι ταινίες του Burton έβαλαν τον όρο superhero blockbuster στο κινηματογραφικό λεξικό και στην καθημερινότητα μας , η τριλογία του Nolan απέδειξε ότι μπορούν να γυριστούν υπερπαραγωγές με καλλιτεχνική αξία και έστρωσε τον δρόμο για την απόλυτη επικράτηση του είδους τα επόμενα 15 χρόνια - από το αντίπαλο δέος είναι η αλήθεια, τα Marvel Studios - κινηματογραφικά, αισθητικά και κυρίως εισπρακτικά. Το εμπορικό σινεμά δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.
Ben And Zack
Μετά την τριλογία του Nolan, δε γυρίστηκε άλλη ταινία αποκλειστικά εστιασμένη στο Σκοτεινό Ιππότη. Η Warner ανάθεσε τρία από τα επόμενα – και πιο βαριά χαρτιά της- στο Zack Snyder. O Snyder είναι τόσο καλός όσο η πρώτη ύλη που έχει να δουλέψει. Όταν είναι καλή (300, Watchmen) γυρίζει μέχρι και αριστουργήματα, η μεταφορά του κλασικού graphic novel του Alan Moore είναι η καλύτερη ταινία βασισμένη σε comic. Όταν έχει τα μέτρια και χλιαρά σενάρια του αδερφού Nolan, τι να κάνει, πόσες τρομερές σκηνές μάχης να χωρέσει σε δύο ώρες αδιάφορης πλοκής;
Πες μου την αλήθεια, η στολή με παχαίνει;
Τα Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) και Justice League (2017) ήταν κακές ταινίες. Παρά τα χρήματα, το καστ και το ταλέντο που επιστρατεύτηκε σε κάθε τομέα, ήταν αποτυχίες. Αδιάφοροι χαρακτήρες, ανύπαρκτη πλοκή, κακοί διάλογοι, και η σοβαροφάνεια – κληρονομιά του Nolan να στραγγαλίζει τα πάντα. Και ο Ben Affleck ως Batman; Το σωστό επίθετο είναι αμήχανος. Ο Affleck είναι καλύτερος σκηνοθέτης από ηθοποιός, αλλά όταν έχει καλό σενάριο, είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Τα σενάρια και στις δύο ταινίες ήταν στην καλύτερη αχταρμάς. Λίγο από το κλασικό comic του Frank Miller, The Dark Knight Returns, λίγο Wonder Woman, λίγο να βάλουμε κι άλλους χαρακτήρες για να ετοιμάσουμε το έδαφος για τα επόμενα sequels, η μπάλα χάθηκε.
Τη δεκαετία που τέλειωσε, η Marvel νίκησε τη Warner κατά κράτος σχεδόν παντού και με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το Joker. H επιλογή και η επιμονή να διατηρηθεί το πιο σκοτεινό και «σοβαρό» ύφος σε αντίθεση με το πιο light της Marvel, ήταν κακή ιδέα. Αλλά αυτό είναι θέμα για κάποιο άλλο κείμενο..
Γιατί δε χαμογελάτε; Μόλις μάθαμε πόσα εισιτήρια έκοψαν οι Avengers.
Robert Pattinson
Είναι καλή επιλογή ο Pattinson ως Batman; Από άποψη marketing και ντόρου δε γίνεται καλύτερη. Δεν άφησε αδιάφορο σχεδόν κανέναν. Ένα μεγάλο κομμάτι έβγαλε όλη του χολή, γιατί στο μυαλό τους ο Αμερικανός ηθοποιός θα είναι για πάντα ο φωτεινούλης βαμπίρ του Twilight. Κάποιοι άλλοι το βρήκαν καλή ιδέα, κάποιοι θα περιμένουν να δουν για να κρίνουν. Που βρίσκεται η αλήθεια; Παντού και πουθενά σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ο Pattinson είναι ένας μέτριος ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια οι κριτικοί τον αποθεώνουν, επειδή έπαιξε σε δύο τρεις indie ταινίες. Είναι από αυτά τα ανεξήγητα που κάνουν οι κριτικοί κατά καιρούς, το να αποθεώνουν μετριότητες – στην καλύτερη των περιπτώσεων-, έτσι απλά για να μας την σπάσουν. Με «ιδιοφυείς» μάλιστα εκφράσεις, όπως ο καλύτερος της γενιάς του. Όπου βλέπετε αυτή την πρόταση, μακριά. Το ακόμη πιο ανεξήγητο είναι πως οι ίδιοι κριτικοί, γράφουν τα ίδια και χειρότερα για την πρώην του Pattinson, την ανεκδιήγητη Kristen Stewart..
To trailer του επερχόμενου Batman δε μου είπε πολλά, μοιάζει να θέλει να συνεχίσει στο ύφος του Nolan. Η φιλμογραφία του Matt Reeves δε σου γεμίζει το μάτι, αλλά του Todd Philipps ήταν πολύ χειρότερη, κι όμως έγραψε και σκηνοθέτησε το περσινό Joker, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2019. Οψόμεθα..
And The Winner Is…
Ποιος είναι ο καλύτερος Batman τελικά; Αυτός που επιστρέφεις ξανά και ξανά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο καλύτερος παραμένει της σειράς κινουμένων σχεδίων στις αρχές των 90s.
Ίσως κάποια στοιχεία να μην μεταφράζονται από το χαρτί σε live action. Οπότε το animation να είναι το ιδανικό μέσο που γεφυρώνει τους δύο κόσμους. Τι θα ήθελα να δω;
Μια διαφορετική προσέγγιση. Το «δόγμα» του Nolan νομίζω πως εξαντλήθηκε, κούρασε. Θα ήθελα να δω μια πιο κομιξάδικη προσέγγιση, πιο Sin City. Kυρίως, θα ήθελα να μεταφερθούν στην μεγάλη οθόνη κάποιες από τις πιο κλασικές ιστορίες, όπως αυτή του Miller που ανέφερα ή το Killing Joke του Moore. Υπάρχουν δεκάδες εξαιρετικές ιστορίες στα 80 χρόνια του comic, που αξίζουν να γίνουν ταινίες, από αδιάφορα σενάρια που προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα και στο τέλος δε λένε τίποτα.
Ο Βatman όπως και το άλλο του μισό, ο Joker είναι πλέον διαχρονικές φιγούρες, δύο από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του εικοστού αιώνα, ήρωες σαιξπηρικής υφής, που όλοι θέλουν να τους υποδυθούν, να τους σκηνοθετήσουν, να αφήσουν το σημάδι τους, να πουν τις ιστορίες τους καλύτερα από οποιονδήποτε. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμα.
Kείμενο από την στήλη μου Director's Cut στο Mikrofwno.gr.
