Ταξίδι στο κέντρο της κόλασης

 

Sorrow is knowledge: they who know the most must mourn the deepest o’er the fatal truth, the Tree of Knowledge is not that of Life.

Lord Byron 

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι ελάχιστα. Ως συνήθως, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κοίταζα το ταβάνι ξαπλωμένος, μέχρι που μια αίσθηση παγετού πλημμύρισε τη μαυρίλα. Βρίσκομαι μπροστά από μια είσοδο κινηματογράφου. Οι αφίσες είναι κενές. "Μην μπεις χωρίς εμένα". Γύρισα να δω ποιος ήταν. "Που ακριβώς είμαι;"" Είσαι στην είσοδο της κόλασης""Άσε με να μαντέψω, κι εσύ είσαι ο Βιργίλιος;". Ο Βιργίλιος της δικής μου εκδοχής είναι ίδιος με τον Sean Connery στους Untouchables.

Γέλασε και άναψε το πούρο του." Αν και δε μου αρέσουν οι λογοτεχνικές παρομοιώσεις, ας πούμε κάτι τέτοιο. Αν και αυτή δεν είναι η πραγματική μου μορφή"" Και ποια είναι;""Δε θα την αντέξεις""Γιατί; Είσαι φτιαγμένος από καθαρή ενέργεια, ένα ον που υπάρχει σε περισσότερες διαστάσεις από όσες μπορεί να αντιληφθεί η περιορισμένη ανθρώπινη νοημοσύνη και αν δω την αληθινή σου μορφή, θα καώ όπως η Σεμέλη όταν είδε το Δία σε όλη του τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια;""Όχι, απλά είμαι πολύ όμορφος και καλοντυμένος, δε θα βοηθήσει στο ταξίδι μας αν νιώθεις μειονεκτικά".

Τέλεια, έχω και ψευδαισθήσεις με χιούμορ. "Γιατί είμαι εδώ;""Θα δεις""Πως βρέθηκα εδώ;""Θα το μάθεις αργότερα""Ούτε κι εσένα σου αρέσουν τα spoilers, ε;""Πάμε;""Έχω άλλη επιλογή;""Μάλλον όχι""Πριν μπούμε, ελπίζω αυτό το ταξίδι να μην ίδιο με του πρεζάκια Ιταλού Φώσκολου που το έγραψε για να τρομάξει τους σύγχρονους του, επειδή πέρναγαν καλύτερα από αυτόν, ούτε σαν του άλλου του μαστούρη που κλείστηκε στην Πάτμο, πήρε όλο το LSD της εποχής, κι αντί να πάει σε κανένα rave party, έγραφε προφητείες ταινίας τρόμου Β διαλογής;""Είσαι η ψυχή του πάρτι, καλά το υποψιάστηκα;""Δεν είμαι αντικοινωνικός, απλά εκλεκτικά επικοινωνιακός""Όλοι οι μονόχνωτοι τα ίδια λέτε. Πάμε;".

Πρώτος κύκλος

Βρίσκομαι σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης, σε μια στάση λεωφορείου. Η στάση γεμίζει κόσμο. Μετά από μια ώρα, δεν έχει περάσει τίποτα. Ο Βιργίλιος εμφανίζεται, κρατώντας δύο καφέδες, μου προσφέρει τον έναν. "Που είμαστε;""Στον πρώτο κύκλο""Και ποιοι τιμωρούνται εδώ, αυτοί που δεν έχουν αυτοκίνητο;""Όχι. Όσοι ανεβάζουν πάνω από δέκα stories στο instagram ημερησίως, όσοι κάνουν like στα δικά τους posts και αυτοί που  ακούνε μουσική από το κινητό χωρίς ακουστικά σε δημόσιους χώρους""Δε θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον στον έβδομο κύκλο όλοι αυτοί;""Πιθανόν, ίσως στην επόμενη ανακαίνιση να μεταφερθούν".

"Και τι ακριβώς είναι τρομακτικό; Γιατί αν νομίζεις πως θα με τρομάξει το να περιμένω το λεωφορείο, είσαι γελασμενος. Έχω περάσει τη μισή ζωή στα Μ.Μ.Μ., και μάλιστα σε εποχές που δεν υπήρχε μετρό""Σε λίγο η στάση θα γεμίσει με έφηβους που θα ακούνε τα χειρότερα trap τραγούδια στο κινητό τους, γριές που μπορούν να γκρινιάξουν για τα πάντα σε αλφαβητική και χρονολογική σειρά, ζευγάρια που τσακώνονται, τοξικομανείς που μουρμουρίζουν και οικογένειες με τουλάχιστον τρία μωρά""Πολύ δεν κάτσαμε, δεν πάμε στο δεύτερο κύκλο;".

Ο Βιργίλιος χαμογέλασε. Μερικά τετράγωνα πιο κάτω, δεν άντεξα και τον ρώτησα."Και ποια είναι η τιμωρία όλων αυτών;""Να περιμένουν για πάντα ένα λεωφορείο που δε θα έρθει ποτέ". Ήταν light ο πρώτος κύκλος, δε λέω.

Δεύτερος κύκλος

Bρίσκομαι σε ένα θέατρο. Είμαι ο μοναδικός θεατής. Ακούω συνεχώς ψιθύρους και γέλια. Ανά δέκα λεπτά, κάποιος ξεπροβάλλει πίσω από την αυλαία , με κοιτάζει και εξαφανίζεται. Τα γέλια δυναμώνουν. Η αυλαία σηκώνεται, οι ηθοποιοί με δείχνουν και γελάνε. Ξαφνικά το θέατρο είναι γεμάτο. Όλοι με κοιτάζουν, μιλάνε συνωμοτικά μεταξύ τους, ξεκαρδίζονται. Με πιάνει ασφυξία. Για μια στιγμή νομίζω πως πέφτουν τα μαλλιά και τα δόντια μου. Τα γέλια γίνονται απόκοσμα. Νομίζω πως είμαι γυμνός, το σώμα μου παραμορφωμένο, γεμάτο πληγές.

Τρέχω έξω από το θέατρο. Σχεδόν λιποθυμώ. Αγκαλιάζω το πεζοδρόμιο. Κάθομαι κάτω, βάζω το τσιγάρο στο στόμα, δεν βρίσκω πουθενά τον αναπτήρα. Ο Βιργίλιος ανάβει τον αναπτήρα λίγα χιλιοστά από την άκρη του τσιγάρου. Η πρώτη εισπνοή κατεβάζει ταχύτητα στην τρέλα του κόσμου, η δεύτερη προσγειώνει το μυαλό μου." Εδώ η τιμωρία είναι να είσαι καπνιστής και να μη βρίσκεις ποτέ φωτιά;"" Θα μπορούσε, θα το εισηγηθώ στο επόμενο μετοχικό συμβούλιο""Ποιο είναι λοιπόν το concept αυτού του κύκλου;"" Εδώ τιμωρούνται όσοι ζουν τις ζωές τους, σύμφωνα με τις επιθυμίες των άλλων. Όσοι ακολουθούν τα πάντα εκτός από τον εαυτό και τα πραγματικά θέλω τους""Δε νομίζω πως αυτό το θέατρο χωράει το μισό τουλάχιστουν δυτικό κόσμο""Φοβήθηκες;""Ήταν σαν αυτά τα περίεργα, αμήχανα όνειρα, με καλύτερη παραγωγή και sound design""Οι πολλές ταινίες σε έχουν καταστρέψει, το ξέρεις;""Εδώ και χρόνια, πάμε παρακάτω;".

Tρίτος κύκλος

Βουλιάζω. Σε μια αχανή μπλε έρημο. Η άμμος αλλάζει μορφή κάθε φορά που γεμίζω τα χέρια μου. Σπασμένα κοχύλια, ρινίσματα γυαλιού, πέταλα λουλουδιών, χαρτοπόλεμος. "Δε μου φαίνεται τόσο άσχημο το μέρος""Μα δεν είναι""Ποια είναι η τιμωρία;". Ο Βιργίλιος μου δείχνει στο βάθος. Θάλασσα. "Πήγαινε να ρίξεις μια ματιά, πήγαινε τρέχοντας". Τρέχω, όσο πλησιάζω, τα νερά είναι όλο και πιο όμορφα. Βουτάω. Πέφτω στην άμμο. Τρέχω ξανά. Δεν αγγίζω ποτέ το νερό. Σε κάθε πτώση, είναι λίγα μέτρα μακρυά μου.

"Τι είναι αυτή η έρημος;""Στάχτες από όλα τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν"" Και γιατί είναι μπλε;""Δεν είναι""Δηλαδή;""Εσύ την βλέπεις έτσι, κάποιος άλλο μπορεί να την έβλεπε κόκκινη""Έχει να κάνει με τις πολιτικές πεποιθήσεις ή με το τι ομάδα είσαι;""Έχει να κάνει με τα απωθημένα. Τα απωθημένα είναι οι προκαταβολές της κόλασης στην επίγεια ζωή. Εδώ τιμωρούνται όσοι δεν πιστεύουν στα όνειρα τους και τα κουβαλάνε νεκρά  μέσα τους. Τα δικά σου έχουν κάποια σχέση με το μπλε""Ναι, αλλά τι γίνεται όταν τα όνειρα σου δεν πιστεύουν σε σένα;""Αυτά τα εξυπνακίστικα δε θα σε βοηθήσουν""Δε θα έπρεπε η κόλαση να ασχολείται με πιο σοβαρές υποθέσεις; Τις εφτά θανάσιμες αμαρτίες ας πούμε;""Και θα καταργήσουμε δύο κύκλους; Τι θα κάνουν όσοι δουλεύουν εκεί; Άλλοστε για τα πιο σοβαρά υπάρχει η ποινική κόλαση. Εμείς, τηρουμένων των αναλογιών, είμαστε του αστικού δικαίου""Και πως είναι;""Ε ξέρεις, πιο παραδοσιακή αισθητική, φωτιές, καζάνια, τρίαινες. Η οικειότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός πετυχημένου brand name".

"Κατάλαβα, εσείς εδώ είστε η πιο κουλτουριάρικη, art house εκδοχή που αναλαμβάνει τα πιο αόριστα""Κάπως έτσι. Έχουμε μικρότερο budget, αλλά καλλιτεχνική ελευθερία""Προσλήψεις κάνετε;""Στείλε ένα βιογραφικό και θα δούμε".

Τέταρτος κύκλος

Είμαι σε ένα εργοστάσιο. Η οσμή του λιωμένου αλουμινίου με πνίγει. Θόρυβος, θερμότητα και μια ανεξήγητη απειλή να έρπεται πίσω από κάθε μηχανή. Ο Βιργίλιος με ξεναγεί. "Εδώ τιμωρούνται όσοι συμβιβάζονται. Δουλεύουν 12ωρα και όταν έρθει ή ώρα να σχολάσουν, δεν βρίσκουν ποτέ την έξοδο, με αποτέλεσμα να επιστρέφουν στο πόστο τους. Γερνάνε δεκάδες χρόνια μέσα σε εβδομάδες. Γίνονται στάχτες, καταλήγουν στα χυτήρια και μόλις βγουν από αυτό το καλούπι, επιστρέφουν στον αέναο κύκλο της πλήξης τους. Πως σου φαίνεται;""Μου θυμίζει την προηγούμενη δουλειά μου""Πόσο έκατσες;""Τρεις μέρες""Πολύ ήταν""Έτσι μου φάνηκε και μένα. Μπορούμε να βγούμε τώρα από'δω μέσα;".

Καταλήξαμε σε ένα μικρό κήπο." Ήταν με διαφορά ο πιο καταθλιπτικός κύκλος. Όμως οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, δε γίνεται διαφορετικά""Σύμφωνοι. Όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους συμβιβασμούς που στρώνουν το δρόμο της ευτυχίας και σε αυτούς που διαιωνίζουν τη μετριότητα. Όπως η διαφορά ανάμεσα στο μάρμαρο και το αλάβαστρο, ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή""Ωραίο αυτό, δικό σου;"" Από ένα δικό μου βιβλίο της Γιουρσενάρ. Έτοιμος για τον επόμενο κύκλο;""Να κάνουμε ένα διάλειμμα για φαγητό, το εργοστάσιο με εξάντλησε""Που να δούλευες κιόλας".

                                               Intermission

Πέμπτος κύκλος

Βρίσκομαι στην κορυφή ενός ουρανοξύστη. Η θέα είναι μαγευτική. Η πόλη μια θάλασσα από χρώματα και φώτα, ενώ τα αστέρια και τα σύννεφα σχεδόν μπορείς να τα κατεβάσεις από τον ουρανό. Στην άκρη της ταράτσας, μια γυναίκα πίνει το ποτό της και ρίχνει κλεφτές ματιές προς σε μένα. Μελαχρινή, φοράει ένα κόκκινο φόρεμα. Το χαμόγελο της μου κόβει την ανάσα. Ο Βιργίλιος μου κάνει νόημα να πάω προς σε εκείνη.

Μιλάμε ασταμάτητα. Νιώθω πως την γνωρίζω χρόνια και ταυτόχρονα πως θέλω να μάθω τα πάντα για αυτήν. Έχουμε πολλά κοινά, ενώ σε όσα διαφωνούμε, με συναρπάζουν περισσότερο. Δε θυμάμαι πόσες ώρες πέρασαν, πόσα ποτά ήπιαμε. Κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί. Όταν με φίλαγε, ένιωθα πως είχα φτάσει εκεί που πάντα ήθελα να είμαι, και ταυτόχρονα πως ξεκινούσα το πιο ωραίο ταξίδι. Πως όλα ήταν σωστα για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα το μέλλον καθαρά μέσα στα μάτια της. Ένιωσα όσα δεν είχα νιώσει ποτέ, όσα δεν είχα σκεφτεί ποτέ, πως ήμουν κάποιος άλλος, καλύτερος, ομορφότερος.

Ξύπνησα και έλειπε. Στο μαξιλάρι της ένα σημείωμα. "Ήταν η ωραιότερη νύχτα της ζωής μου. Δυστυχώς σε γνώρισα μια μέρα πριν το γάμο μου. Λυπάμαι..". Τσαλάκωσα το χαρτί και πήγα στην κουζίνα. Ο Βιργίλιος με περίμενε. "Πιες τον καφέ σου, είναι ζεστός". Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής και αμηχανίας. Χασκογελούσε σε κάθε γουλιά." Έχω δει όλες τις καλές ρομαντικές κομεντί και αυτό δεν είναι αστείο. Ήταν ο πιο σαδιστικός κύκλος μέχρι στιγμής""Μέχρι στιγμής..""Ποιοι τιμωρούνται εδώ, οι αθεράπευτα ρομαντικοί;""Αθεράπευτος είσαι, ρομαντικός όχι και τόσο""Σε παρακαλώ πολύ, έχω δει όλες τις κομεντί της Meg Ryan και της Sandra Bullock, θα μου μιλάς καλύτερα!".

Ο Βιργίλιος άναψε ένα τσιγάρο και έγειρε πίσω στην καρέκλα του. "Εδώ τιμωρούνται όσοι είναι αναποφάσιστοι. Πολλές φορές, το να μην αποφασίζεις είναι μια κακή απόφαση. Η τιμωρία τους είναι να είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι στο πιο ακατάλληλο μέρος την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ξανά και ξανά. Να γεύονται την ευτυχία, αλλά να μην την χορταίνουν ποτέ""Νόμιζα πως υπήρχε τιμωρία για αυτό, λέγεται γάμος""Πως νιώθεις, όταν μια τόσο όμορφη νύχτα καταλήγει έτσι;"" Σαν να κέρδισα το Τζόκερ και την επόμενη μέρα ο πληθωρισμός έφτασε σε επίπεδα Κατοχής"" Τελείωσε τον καφέ σου και πάμε παρακάτω"

Έκτος κύκλος

Η αίθουσα είναι απέραντη. Αριστερά και δεξιά μου σειρές από κούκλες βιτρίνας. Σπασμένες, ραγισμένες. Προχωράω, οι κούκλες ζωντανέυουν, με πιάνουν, σέρνονται και με τραβάνε από τα πόδια. Οι ψίθυροι τους μου καίνε το μυαλό."Έπρεπε να είχα πάει, να το είχα κάνει. Έπρεπε να μηνουν εκεί, να είμαι καλύτερη, να περιμένω, να μην περιμένω, να φύγω, να μείνω!". Τρέχω, οι κούκλες με ακολουθούν, μου κλείνουν το δρόμο. Με αγκαλιάζουν, πέφτουν όλες πάνω μου. Προσπαθώ να τις πετάξω μακρυά, κλείνω τ'αυτιά μου. Οι φωνές τους, μια χορωδία εκατομμυρίων κραυγών μου γδέρνει το μεδούλι. Πνίγομαι στο ίδιο μου το αίμα, τρέχει από τη μύτη και τα μάτια μου. Νομίζω πως πεθαίνω. Κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι.

Οι φωνές σταματάνε. Ανοίγω τα μάτια. Οι κούκλες είναι στις θέσεις τους, ένα χέρι με σηκώνει πάνω. Κοιτάζω γύρω μου, πιάνω το πρόσωπο και τα ρούχα μου. Το αίμα εξαφανίστηκε. Ο Βιργίλιος ανάβει το πούρο του." Εδώ υποφέρουν όσοι έχουν ενοχές. Για όσα έκαναν και όσα δεν έκαναν""Όλες αυτές οι κούκλες είναι οι ενοχές μου;""Δεν πάει ακριβώς έτσι. Απλά είναι πιο εντυπωσιακό το αποτέλεσμα""Ναι, δεν μπορώ να πω, όσο κατεβαίνουμε τους κύκλους, σκηνογραφικά και παραγωγικά υπάρχει βελτίωση""Έτοιμος για τη συνέχεια;""Όχι. Κόντεψα να πεθάνω. Το οποίο σημαίνει πως δε αντέξω άλλο""Υπερβολές. Πάμε να σε κεράσω ένα ποτό στο μπαρ και συνεχίζουμε""Έχει και μπαρ αυτό το μέρος;""Ναι, αλλά είναι μόνο για το προσωπικό".

Έβδομος κύκλος

Είμαι στο κέντρο της πόλης. Συναντάω κάποιον γνωστό, περνάει από δίπλα μου. Τον χαιρετάω, συνεχίζει σαν να μη είδε. Πάω σπίτι. Οι δικοί μου δε με ακούνε, δε με βλέπουν. Περνάνε από μέσα μου. Είμαι φάντασμα. Κανείς δε με βλέπει. Τρέχω στους δρόμους απελπισμένος. Ο Βιργίλιος εμφανίζεται με μια άσπρη Ferrari. "Μπες μέσα""Πως το ήξερες πως πάντα ήθελα ένα τέτοιο αυτοκίνητο;""Και μένα μου άρεσε το Miami Vice, αλλά μην το κάνουμε θέμα""Τι μου συμβαίνει;""Κοίτα έξω". Δεκάδες άνθρωποι ουρλιάζουν δίπλα σε κάποιους που δεν τους βλέπουν. " Εδώ τιμωρούνται οι ψεύτες και οι δειλοί. Οι πρώτοι είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, κανένας από τους δικούς τους δεν τους αναγνωρίζει. Οι δειλοί είναι φαντάσματα, που βλέπουν τις ζωές των άλλων να συνεχίζονται χωρίς εκείνους""Κατάλαβα..""Εσύ έχεις υπάρξει και τα δύο. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω, όμως η δεύτερη τιμωρία σου ταιριάζει καλύτερα""Δηλαδή... Θα με αφήσεις εδώ;""Όχι, έχουμε έναν κύκλο ακόμα""Οι δειλοί δεν είναι το ίδιο με τους αναποφάσιστους; Δε θα έπρεπε να είναι σε έναν κύκλο όλοι αυτοί;""Θα προτιμούσες να σε αφήσω στον προηγούμενο κύκλο;""Όχι μια χαρά είναι εδώ""Και οι καλύτερες σειρές, όταν φτάνουν στον έβδομο κύκλο, κάπου επαναλαμβάνονται""Να αφήναμε τα σαχλά λογοπαίγνια..""Είσαι έτοιμος για το μεγάλο φινάλε;""Όχι".

Όγδοος κύκλος

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ

Ένατος κύκλος

Βρίσκομαι στο σπίτι των ονείρων μου. Σαν αυτά στις ταινίες, δίπλα στη θάλασσα, κάπου στην Καλιφόρνια. Στο εσωτερικό, όλα όσα θα ήθελα. Όλα τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, οι δίσκοι, οι ταινίες. Κάδρα με αγαπημένους πίνακες και φωτογραφίες. Αλμπουμ γεμάτα απίστευτες αναμνήσεις. Με πιάνει ταραχή. Βρίσκω φωτογραφίες από εκθέσεις φωτογραφίας, παρουσίασεις βιβλίων, από γυρίσματα ταινιών. Η ζωή που πάντα ήθελα να ζήσω είναι γύρω μου. Η γυναίκα στο κάδρο αόριστα οικεία και ταυτόχρονα άγνωστη.

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Η γυναίκα της φωτογραφίας μπαίνει στο σπίτι. Αφήνει κάτι στο τραπέζι. Κάθεται στον καναπέ, την ακούω να κλαίει. Φεύγει και κλείνει την πόρτα με δύναμη. Μπαίνω στο σαλόνι. Όλα έχουν αλλάξει γύρω μου. Στις φωτογραφίες υπάρχει κάποιος άλλος. Ξαφνικά όλα μαραίνονται σε στάχτες, το σπίτι καταρρέει. Ένα τεράστιο χέρι βγαίνει από το πάτωμα και με αρπάζει. Ο Βιργίλιος καπνίζει το πούρο του ατάραχος. Ουρλιάζω βοήθεια. Το περίγραμμα της μορφής του καίγεται σαν φιτίλι. Μένει μια μαύρη σιλουέτα με κόκκινα μάτια. Το χέρι με τραβάει αργά προς τα κάτω.

Απόλυτο σκοτάδι. Ένα φως αναβοσβήνει. Δεκάδες φώτα αναβοσβήνουν ρυθμικά. Σχηματίζουν μια μελωδία. Περπατάω μαγεμένος γύρω τους. "Εδω, όπως και στην κόλαση του Δάντη, τιμωρούνται οι πρόδοτες. Όσοι πρόδωσαν τους άλλους και τον εαυτό τους. Να ζουν πάντα φοβισμένοι. Ποιον πρόδωσες; Σκέψου καλά, γιατί μόνο η σωστή απάντηση μπορεί να σε σώσει". Τα φώτα σταματάνε να βγάζουν ήχους. Νιώθω τον τρόμο να κυλάει στον αέρα. Το μόνο που ακούω είναι τους παλμούς και την ανάσα μου. Τα φώτα λάμπουν πιο δυνατά. Ανήκουν σε τεράστια ψάρια του βυθού, είναι τα δολώματα που κρέμονται από τα κεφάλια τους. Είμαι περικυκλωμένος από αυτούς του εφιάλτες. Ορμάνε όλα μαζί.

Ξυπνάω. Ήταν όνειρο;"Φυσικά και όχι. Τι ηλίθιο κλισέ..". Ο Βιργίλιος καπνίζει ενώ ξεφυλλίζει τα βιβλία στην βιβλιοθήκη μου. " Τι συνέβη;"" Τα πάντα και τίποτα. Ήταν απλά μια ξενάγηση. Όμως την επόμενη φορά, δε θα είναι τόσο τουριστική η επίσκεψη σου""Οπότε όλο αυτό ήταν μια προειδοποίηση;""Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι""Μπορείς να σταματήσεις να μιλάς σαν δάσκαλος σε μοναστήρι Shaolin;""Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι".

Σηκώνομαι από το κρεβάτι, βάζω ένα ενισχυμένο ποτό και ανάβω τσιγάρο. " Σε παρακαλώ, πες μου κάτι, οτιδήποτε, τι νόημα είχε όλο αυτό το ταξίδι;""Όπως και στη ζωή, το νόημα πρέπει να το βρεις εσύ ο ίδιος. Δεν είμαι εδώ για να σου δώσω απαντήσεις, αλλά να σε οδηγήσω στις σωστές ερωτήσεις""Οι οποίες είναι;""Εσύ ξέρεις""Θα σταματήσεις με τις αοριστείες και τα αινίγματα; Πες μου κάτι που μπορεί να με βοηθήσει!"" Μόνος σου θα το βρεις. Την κατάλληλη στιγμή""Ποιον πρόδωσα;""Ίσως κανέναν.. Μπορεί να σε πρόδωσε κάποιος""Και γιατί δεν το περνάει όλο αυτό εκείνος;""Ίσως περνάει χειρότερα. Ίσως να ήταν εκεί στο ταξίδι μας και να μην τον πρόσεξες. Μπορεί και να περνάει καλύτερα. Και μάλιστα στην κόλαση".

Το μυαλό μου είχε ραγίσει από τα ερωτήματα. "Πως ένιωσες στον τελευταίο κύκλο;""Ήταν πιο φριχτό κι από το τέλος του Lalaland""Με έχεις κουράσει με τις κινηματογραφικές αναφορές""Χαίρομαι που σου προκαλώ κάτι δυσάρεστο, έστω και ελάσσον". Βάζω δεύτερο ποτό. Ο Βιργιλίος γεμίζει το ποτήρι του και το πίνει απνευστί. 

"The mind can’t sleep, can only lie awake and

gorge, listening to the snow gather as

for some final assault.

It wishes Checkov were here to minister

something—three drops of valerian, a glass

of rose water—anything, it wouldn’t matter.

The mind would like to get out of here

onto the snow. It would like to run

with a pack of shaggy animals, all teeth,

under the moon, across the snow, leaving

no prints or spoor, nothing behind.

The mind is sick tonight."

"Δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο Raymond Carver, αλλά το είπες ωραία. Και που καταλήγουμε;""Πως πρέπει να σταματήσεις να ρωτάς και να κάνεις κάτι. Η απάντηση, όπως πάντα βρίσκεται στο τελευταίο μέρος που θα σκεφτείς να ψάξεις. Κι όταν την βρεις, θα νιώσεις ακόμη πιο χαζός, μόλις αντιληφθείς πόσο προφανής είναι. Και φτιάξε εκείνη την κορνίζα, είναι έτοιμη να πέσει"" Ποια λες;". Γύρισα και ο Βιργίλιος είχε εξαφανιστεί. "Ωραίο κόλπο, εσύ το έμαθες στον Batman;". Μπαίνω στο υπνοδωμάτιο, πριν ξαπλώσω, ακούω έναν θόρυβο. Ανοίγω το ντουλάπι της βιβλιοθήκης και ένα DVD πέφτει στο πατωμα. Το σηκώνω, ξεσκονίζω το εξώφυλλο. Χαμογελάω. Αυτό εννούσε; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.

                                             End Credits Song