Blow Out (1981)

 

Amanda Bergman - Lovesong ( All the Old Knives OST )

 

Κική Δημουλά - Φωτογραφία 1948

 

Κρατώ λουλούδι μάλλον.

Παράξενο.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι

κρατώ πέτρα.

Με χάρη και έπαρση.

Υπόνοια καμιά

ότι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,

προγεύομαι άμυνες.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,

το κοίλο αυτής της διαθέσεως,

μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,

έτοιμο.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

πέρασε στόχος κάποτε.

Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο

στο προπατορικό αμάρτημα:

τον απαγορευμένο καρπό

της προσδοκίας γεύεται.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.

Φοράει στολή δισταγμού.

Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι

σύντροφός μου ή καταδότης.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,

για να ’χω σταθεί στην άκρη του

κρατώντας λουλούδι

και χαμογελώντας,

θα πει πως όπου να ’ναι έρχεσαι.

Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου

ζωή πέρασε κάποτε.

April Playlist

 

Sade - Love Deluxe

Johnny Jewel - Themes for Television

The Hellacopters - Eyes Of Oblivion

Calexico - El Mirador

Jack J - Opening the Door

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XVII

 

                                        Opening Credits Song

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ

Καταχώρηση από τον Μάκη Αθανασίου.

Ο καλύτερος μου φίλος είναι πολύ έξυπνος, έχει ταλέντο και χιούμορ. Κάνει μερικές φορές μαλακίες, αλλά είναι καλό παιδί κατά βάθος. Αρκετά με τον Σπύρο, ας μιλήσουμε για τον ηλίθιο που είναι στη Γουαδαλάχαρα. Αυτός είναι ακόμη πιο έξυπνος, έχει περισσότερη φαντασία από ταλέντο, είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, πολλές φορές την ίδια στιγμή. Δεν ξέρω τι είναι πιο ελαττωματικό, η καρδιά ή το μυαλό του. Φοβάμαι πως οι εμμονές του τον έχουν κάνει ανίκανο να νιώσει ευτυχία.

Γι'αυτό το έσκασε, και σκηνοθέτησε την απαγωγή του. Που είναι η χειρότερη ταινία του με διαφορά, ούτε στο πρώτο εξάμηνο της σχολής δε γυρίζε τέτοιες παπαριές. Όχι, νομίζει πως μπορεί να με δουλέψει. Η κακομοίρα η Άννα το έφαγε, και κοντεύει να πεθάνει από την στεναχώρια της -και γι'αυτό του αξίζει άλλο ένα βαγόνι ξύλο- , όμως δεν μπορεί να με κοροιδέψει. Οι διασυνδέσεις της Κλαρίσα με βοήθησαν να βρω τα ίχνη του. Νοίκιασε δωμάτιο σε ένα μοτέλ κοντά στην έρημο. Ρούχα πεταμένα παντού, ξεχειλισμένα τασάκια. Ξεφυλλίζω τα βιβλία που πήρε μαζί. Τσάντλερ, Μπρετ  Ίστον  Έλις και Εντικά. Που τα βρήκε τα άλμπουμ του Εντικά, τα ψάχνω χρόνια. Κατάσχονται.

Δεν ήταν δύσκολο να τον εντοπίσω. Μάλλον ήθελε να τον βρω. Βρίσκω έναν υπερήλικο Ινδιάνο, μου λέει πως του πούλησε πεγιότ. Τον ρώτησε διάφορα, για τις ιεροτελεστίες που είχαν οι σαμάνοι.

"Senor, δεν ήξερα τι να του πω. Θυμάμαι πολύ λίγα από την εποχή των παππούδων μου. Έμοιαζε απελπισμένος, επέμενε να μάθει, πίστευε πως μόνο έτσι θα έβρισκε απαντήσεις. Φαίνεται καλό παιδί, λίγο μαλάκας, αλλά καλός"

"Τι του πούλησες;"

"Δεν έχω πεγιότ, ούτε μεσκαλίνη, ούτε κάτι άλλα περίεργα που μου ζήταγε. Βρήκα κάτι υπολείμματα από μανιτάρια, που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου. Μπορεί να είναι και τσίλι, δε θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια"

"Τι προκαλούν, είναι σαν LSD;"

"Περίπου. Τα έπαιρναν παλιά οι χίπηδες και τριπάραν τις νύχτες στην έρημο"

"Υπάρχει περίπτωση να πάθει κάτι κακό;"

"Το πολύ πολύ καμιά καούρα".

Αποχαιρέτισα τον Ινδιάνο και διέσχισα την έρημο. Οι χίπηδες έμεναν σε κάτι σπηλιές, 12 χιλιόμετρα ανατολικά. Το μέρος σου προκαλεί δέος. Σκέφτομαι πόσα έχουμε περάσει με το μαλάκα. Δε χωράνε ούτε σε δύο σεζόν τηλεοπτικής σειράς. Δεν μπορώ να πω, αν δεν ήταν αυτός, δε θα γνώριζα ποτέ την Κλαρίσα. Έχει τρελαθεί, έχει μπερδέψει το υπερεγώ με το εκείνο. Στεναχωριέμαι που δεν μπορεί να ηρεμήσει. Η ζωή του είναι καλύτερη από ποτέ, είναι κοντά στο να πραγματοποιήσει κάποια από τα όνειρα του κι έχει δίπλα του μια υπέροχη γυναίκα. Γιατί αυτοσαμποτάρεται έτσι;

Σίγουρα γύρισε στο Μεξικό για να βρει τη νοσοκόμα. Να σιγουρευτεί για το τι νιώθει ή για μια τελευταία αρπαχτή. Τον έχουν καταστρέψει τα film noir. Όταν επιστρέψουμε στην Αθήνα, θα τον πάω σηκωτό σε ψυχολόγο. Γιατί τα τραβάω όλα αυτά; Έπρεπε να είμαι στην Καραϊβική  τώρα. Έφτασα στα βουνά. Δε χρειάστηκε να ψάξω πολύ,  ηχώ μουσικής στην τρίτη σπηλιά . Τι ακούει ο μυαλοσεισμόπληκος; Αν είναι δυνατόν. Έχει έρθει να τριπάρει στην άλλη άκρη της Γης, κι αντί να ακούει τουλάχιστον Pink Floyd, έστω Hawkwind, αυτός έχει βάλει Άντζελα Δημητρίου στο κινητό. Καλά, πως έχει σήμα εδώ μέσα;

Δεν εκπλήσσεται που με βλέπει. Δεν απολογείται καν. Τον πρόλαβα πριν καταναλώσει τα μανιτάρια ή ό,τι τέλος του έδωσε ο Ινδιάνος. Λίγο πριν τον πετάξω στους σταλακτίτες, μου εξηγεί τι έγινε.

FLASHBACK - 12 ώρες πριν

Ναι Μάκη, ό,τι κι αν πεις, έχεις δίκιο. Είμαι ανισόρροπος. Είμαι βλαμμένος. Όμως έπρεπε να ξέρω. Έψαξα όλη τη Γουαδαλάχαρα. Δεν την βρήκα πουθενά. Με βρήκε εκείνη. Ήμουν στα μισά του Chivas, όταν μπήκε στο δωμάτιο. Κάθισε δίπλα μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα, λες και είχαμε να βρεθούμε από χθες. 

"Άργησες, νόμιζα πως θα ερχόσουν πιο νωρίς"

"Με περίμενες δηλαδή;"

"Ήμουν σίγουρη πως δε άντεχες για πολύ την ήσυχη καθημερινότητα".

Μου παίρνει το τσιγάρο από το χέρι. Αφήνει τον καπνό να βγει αργά από τα χείλη της, χαμογελάει. 

"Γιατί ήρθες;"

"Δεν ξέρω"

"Τι σχήμα έχει το κενό της καρδιάς σου; Αυτό;".

Κατεβάζει αργά τα χέρια της πάνω στο στήθος της.

"Μήπως αυτό;".

Τα δάχτυλα της χαιδεύουν τα πόδια της. Χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι.

"Δεν μπορείς να αποφασίσεις;".

Το στόμα μου έχει στεγνώσει. Δεν ξέρω αν θέλω να τη φιλήσω, να την πετάξω έξω ή και τα δύο ταυτόχρονα.

"Qué es eso, papi?".

Σβήνει το τσιγάρο και κάθεται στα πόδια μου, φυσάει αργά το καπνό στο πρόσωπο μου.

Η μυρωδιά της με γαληνεύει και με εξάπτει.

"Κάποια σου ράγισε την καρδιά και μόνο όταν την σπας σε πιο μικρά κομμάτια, νιώθεις κάτι; Αυτό είναι; Σου θυμίζω κάποια, και θέλεις να τελειώσω αυτό που εκείνη αφήσε στη μέση;".

Με φιλάει, η γεύση του κραγιόν της με ζαλίζει.

"Μπορεί να είμαι ερωτευμένος".

Γελάει ειρωνικά.

"Είσαι ερωτευμένος με το να είσαι ερωτευμένος. Κυνηγάς συνέχεια την ένταση, την έξαψη του πρώτου καιρού. Δεν είσαι ερωτευμένος μαζί μου ή με κάποια άλλη. Είσαι ερωτευμένος με μια ιδέα, μια φαντασίωση".

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Ίσως είχε δίκιο. Με φίλησε τρυφερά και σηκώθηκε.

"Κι αν δεν είναι έτσι; Κι αν είμαι μόνο μαζί σου; Δεν μπορεί να μη νιώθεις τίποτα"

"Τι σε κάνεις να πιστεύεις πως νιώθω κάτι για σένα;"

"Γιατί επιστρέφεις συνέχεια;"

"Μπορεί απλά να μου αρέσει το σεξ μαζί σου"

"Δε νομίζω πως είναι αυτό"

"Αν αυτή η σκέψη σε βοηθάει..".

Σηκώνομαι. Αδειάζω το ποτήρι και την αρπάζω. Την κολλάω στον τοίχο. Της κατεβάζω το φόρεμα μέχρι τη μέση.

"Γιατί δεν τα κάνεις αυτά στην κτηνίατρο;"

"Σκάσε!"

"Μάλλον γιατί δεν μπορείς. Τόσο ξενέρωτη είναι;".

Με πετάει στο κρεβάτι, κάθεται πάνω μου.

"Αφού δε μου λες τ΄όνομα σου, πες μου τουλάχιστον την αλήθεια. Γιατί επιστρέφεις συνέχεια;"

"Εσύ επέστρεψες αυτή τη φορά"

"Απάντησε μου!".

Σκύβει και με φιλάει. Μου πιάνει τα χέρια.

"Ας το αφήσουμε όπως έχει. Ωραία δεν περνάμε;"

"Δε μου φτάνει. Απάντησε μου".

Σηκώνεται, ανάβει τσιγάρο. 

"Γίνεται πολύ προσωπικό και δε θέλω"

"Γιατί;"

"Εscucha amante, ας το αφήσουμε εδώ. Μπορεί τον πρώτο καιρό να είναι ωραία, αλλά μετά από λίγο, θα βαρεθούμε τόσο ο ένας τον άλλο, που θα βγαίνουμε μόνο με φιλικά ζευγάρια, για να αντέξουμε την πλήξη. Καλύτερα να μείνει ένα γλυκό απωθημένο"

"Τα απωθημένα μου χρειάζονται περισσότερη ζωή, δεν αντέχω να κουβάλαω το βάρος τους"

"Πες στην καρδιά σου να κάνει δίαιτα".

Την πιάνω από το χέρι και τη γυρίζω προς το μέρος μου. Χαϊδεύω το πρόσωπο της.

"Τι πρέπει να κάνω, να ξεριζώσω την καρδιά μου και να στην δώσω στα χέρια για να καταλάβεις;"

"Θα ήταν μια καλή αρχή"

"Αυτό είναι, ζηλεύεις;".

Μου κατεβάζει το χέρι.

"Αφου σου ανήκει εδώ και καιρό"

"Μπορεί, αλλά το σώμα και το μυαλό σου είναι κοινόχρηστα, και δε γουστάρω"

"Αν θέλεις αποκλειστικότητα, πρέπει να είσαι εδώ"

"Γιατί τι θα κάνεις; Θα χωρίσεις την όμορφη κτηνίατρο σου για μένα; Ε;".

Είναι σειρά της να με κολλήσει στον τοίχο. Με φιλάει στο λαιμό, τρίβει αργά το στήθος της πάνω μου, ενώ το δεξί της χέρι αγκαλιάζει την κόψη του ανδρισμού μου.

"Δεν πρόκειται να το κάνεις. Άστο μωρό μου, θα βρισκόμαστε μια στο τόσο, και θα μείνουμε και οι δύο με την λαχτάρα του "τι θα γινόταν". Αυτό δε θέλεις, να είσαι πάντα ερωτευμένος; Αυτό θα έχεις".

Με φιλάει και με σπρώχνει.

"Ώστε νιώθεις κι εσύ το ίδιο;"

"Ίσως".

Ανεβάζει το φόρεμα της και στέκεται στον καθρέφτη, Διορθώνει το μακιγιάζ της και μου χαμογελάει. Την πλησιάζω.

"Τι συμβαίνει;"

"Ήρθες μέχρι εδώ και δε θα κάνουμε τίποτα;"

"Όχι αυτή τη φορά. Τιμωρία"

"Γιατί;"

"Μ'αρέσει να σε βλέπω να βασανίζεσαι".

Με φιλάει στο μάγουλο και φεύγει. Ήρθα εδώ για απαντήσεις και θα φύγω ακόμη πιο μαλάκας. Δε φεύγω έτσι. Πρέπει να ξεκλειδώδω το υποσυνείδητο μου. Έφτασε η στιγμή ν'ανοίξουν οι πύλες της αντίληψης!

END FLASHBACK

Ο βασικός αφηγητής αυτή της ιστορίας είναι διαταραγμένος. Το ξέρω έδω και 16 χρόνια που κάνουμε παρέα, αλλά τελευταία η ηλιθιότητα του έχει φτάσει σε ερεβώδη βάθη.

"Μάλιστα.. Δε σου έκατσε η νοσοκόμα, και αποφάσισες να το παίξεις Καστανέντα από το Αιγάλεω. Μαλάκα, σύνελθε, η Άννα έχει τρελαθεί. Σήκω να πάμε πίσω"

"Δε πάω πουθενά! Δε γίνεται να βασανίζομαι άλλο έτσι"

"Το ξέρεις πως αυτό που σου πούλησε ο γέρος, παίζει να είναι ρίγανη"

"Μάκη, μιλάω σοβαρά, μην το παίρνεις για αστείο, μπορώ να κόψω τη νύχτα για σένα στα δύο"

"Άσε τις γλύκες και πάμε σπίτι".

Ο μονοκύτταρος φίλος μου αδειάζει όλο το σακουλάκι στο στόμα του και τρέχει. Πριν τον αρπάξω βουτάει στη λίμνη. Που βρέθηκε τόσο νερό μέσα στην σπηλιά; Πρέπει να τον βγάλω πριν πνιγεί ή τον φάει τίποτα που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα. Γιατί σε μένα...Μια φορά είπα να παντρευτώ και μόνο εξωγήινοι δεν έχουν εμφανιστεί. Που μεταξύ μας, καλύτερα θα ήταν, ίσως έπαιρναν το μαλάκα μαζί τους να του κάνουν πειράματα. Που στο διάολο πήγε, σιγά μην μπορεί να κρατήσει τόσο πολύ την αναπνοή του. Βγες έξω ρε υποανάπτυκτε!

To be continued...

                                        End Credits Song

Romeo Is Bleeding (1993)

He could hear her laughing all the way down the hall.

He wondered how smart she was. Smart enough to be on top, I guess.

Can I tell you what makes love so frightening?

It's that you don't own it. It owns you.

 

Long Long Man

 

A cinematic masterpiece. More plot and character development than all the Oscar nominated films and Netflix combined. Still waiting for season 2. And no, the manga isn't better.

Mise en abyme

 

Πού ακούστηκε ότι αρκεί η αθωότητα για να είσαι αθώος

Θανάσης Τριαρίδης

Είχε βρει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην ηδονή της προδοσίας  και στην ασφάλεια της συζυγικής ζωής. Έτσι νόμιζε. Οι τοίχοι είναι το ημερολόγιο αυτής της απόδρασης. Ποτισμένοι με ιδρώτα, λαχτάρα, βογγητά και ψιθύρους. Το ταβάνι γεμάτο από προτάσεις που άφησαν τα δεκάδες τσιγάρα, το πάτωμα ένα λεξικό συγκινήσεων. 

Το να δοκιμάσει τον εαυτό του, ήταν ο μόνος λόγος ύπαρξης. Να απειθαρχεί σε όλα. Να δραπετεύει από την ίδια του τη ζωή. Μια φιλόδοξη απόπειρα να χαρτογραφήσει το κενό που τον κατέκλυζε, τη ματαιότητα που δηλητηρίαζε κάθε νόημα και στερεότυπο.

Δεν ήξερε, αν έψαχνε το κομμάτι του παζλ που λείπει ή όλοκληρο το παζλ για να χωρέσει ο ίδιος. Το βάρος της πλήξης έχει συντρίψει πολλούς συνομήλικους του. Κάθε μέρα, βάδιζε πιο βαθιά στο χθες, στη μέθη της νοσταλγίας. Το ήξερε, ότι το μυαλό του είχε κάνει πλαστική σε όλες τις αναμνήσεις, ώστε να φαίνονται πιο όμορφες από ό,τι ήταν. Αλλά δεν είχε σημασία, αν υπήρξαν ποτέ ή όχι. 

Έγραφε για να μην τρελαθεί; Ή ήθελε να τρελαθεί για να μην γράφει; Όλα ήταν υποκατάστα της πραγματικότητας. Όμως, τόσα χρόνια, μόνο στις σελίδες του έβρισκε ψίχουλα από τη γυμνή ζωή που έψαχνε. Στα μεθυσμένα παραληρήματα, όταν το αλκοόλ μεταφραζόταν σε μελάνι. Κάποιες λέξεις εμφιάλωναν τον πυρετό που ένιωθε, που έψαχνε την αντανάκλαση του σε κάθε συγκίνηση, σε κάθε γυναίκα.

Μετά τα 40, ο χρόνος χρειάζεται επιδέσμους, γιατί αιμορραγεί αποθημένα, ενοχές, μυστικά που δε μοιράστηκαν. Τα ράφια με τα βιβλία και τους δίσκους έμοιαζαν με ράφια φαρμακείου. Σε λίγο θα ξημέρωνε. Έψαχνε στα απομεινάρια της νύχτας κάτι να τον νανουρίσει. Το άρωμα της ακτινοβολούσε ακόμα στα σεντόνια. Χάιδεψε τα απότσιγαρα της στο τασάκι, τα χνάρια του κραγιόν πάνω στο φίλτρο. 

Οι μέρες ανέτειλαν πριν το χάραμα και έδυαν πριν το σκοτάδι. Ζούσε μια αιώνια νύχτα, με μικρά διαλείμματα φωτός. Ποια, πως και πότε θα ξεκλείδωνε τη ροή του κόσμου; Δεν ήθελε πολλά. Ένα καλοκαίρι. Σ'ενα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Να ξυπνάει και να την ψάχνει. Εκείνη σηκώθηκε πριν από αυτόν. Είναι ήδη στο νερό. Να βγαίνει νυσταγμένος, να την βλέπει να γελάει. Να πνίγονται τα μάτια του μέσα στην ομορφιά της. 

Point Blank (1967)

 

Great Sequence

Measuring Silence With Your Footsteps

I was lost once I felt desire

Years wash by, and the fugitive still hopes.

Fire that’s stirring up the sky

There comes a light without a name to shine

Will you become my battlefield?

Strip naked the storms within?

 With all my blood I'm here

Longing to drown in your darkness

Standing on the moment's edge

All the secrets bloom

Intoxicated by your rhythm

Teach them how to breathe

I was lost once I felt desire

In the desert of your mirror

Years wash by, and the fugitive still hopes

That you'll turn the tide of this night

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XVI

 

                                         Opening Credits Song

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως πεθαίνω, νιώθω το παγωμένο κενό να πλημμυρίζει τα κύτταρα μου. Η Άννα και η Κλαρίσα κλαίνε από πάνω μου. Χριστέ μου, οι τελευταίες μου στιγμές πάνω στη Γη θα είναι ο Μάκης που μου δίνει γλωσσόφιλα. 

"Όχι ρε γαμημένο καθίκι, δε θα σε αφήσω να πεθάνεις, δε θα την γλυτώσεις τόσο εύκολα!".

Όσες μαλάξεις και να μου κάνεις Μάκη, δεν φτάνουν. Λίγο πριν πεθάνεις,δεν βλέπεις τις πιο όμορφες στιγμές σου σαν ταινία. Βλέπεις όσα δεν έκανες, είναι πιο όμορφα από όσα έζησες, και μέσα στο τελευταίο δάκρυ που χαράζει το πρόσωπο, είναι πνιγμένη όλη η απόγνωση, όλες οι κραυγές 40 ετών. Δεν πίστευα έτσι κι αλλιώς πως θα φτάσω μέχρι εδώ. Η Άννα είναι τόσο όμορφη.. Δεν της το είπα όσες φορές έπρεπε. Ίσως αν με γνώριζες στα 27 να ήταν όλα καλύτερα, να μην ήμουν τόσο καμμένη γη.

"Πάρε ανάσα ρε μαλάκα, αν ήμουν Winston τώρα θα με είχες καταπιεί!".

Δε θέλω άλλο, κουράστηκα. Βαρέθηκα. Να παλεύω με την μετριότητα, κάθε μέρα να σκοτώνω τον εαυτό μου, για να κερδίσω μερικά χιλιοστά πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα της ευτυχίας. Γάμα το. Δεν έχει νόημα. Το μαύρο καταπίνει τα πάντα, μια γλυκιά ζεστασιά με αγκαλιάζει. Tears in the rain. Time to die.

ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Αισθάνομαι πολύ αδύναμος. Ο Μάκης χαμογελάει. Μου λέει πως δέκα μέρες ήμουν σε κώμα. Αλλά την γλύτωσα.

"Και τώρα;"

"Όλα καλά. Δεν έχει συμβεί τίποτα περίεργο. Μόλις γίνεις τελείως καλά, θα φύγεις για Άγιο Μαυρίκιο με την Άννα, δώρο από την Κλαρίσα κι εμένα"

"Εσείς;"

"Θα πάμε επιτέλους μήνα του μέλιτος. Και δε θα σου πω που, για να μη μας μπλέξεις πάλι".

Διψάω. Και θέλω απεγνωσμένα ένα τσιγάρο. Βγαίνουμε με το Μάκη στο μπαλκόνι. 

"Η Άννα;"

"Ήταν κάθε μέρα εδώ. Όταν δεν έκλαιγε, σου διάβαζε Τομ Ρόμπινς. Θυμόταν πως έκανε το ίδιο ο Ρόκι στην Άντριαν".

Με συγκίνησε αυτό. Όχι, αλήθεια.

"Και τώρα;"

"Πρέπει επιτέλους να ζήσουμε λίγο πιο συμβατικά. Δε λέω, πλάκα είχε, όμως δεν αντέχω άλλο. Κοίτα να ηρεμήσεις. Και μην ακούσω τίποτα για νοσοκόμες.".

Ο επόμενος μήνας κύλησε ήσυχα. Καθυστέρησα το ταξίδι. Δεν είχα επανέλθει σωματικά. Μαλακίες, κάτι μέσα μου δεν ήθελε να πάει. Αυτές οι εβδομάδες ήταν ένας μπεργκμανικός εφιάλτης. Μια καφκική αποδόμηση, και κάτι άλλα βαρύγδουπα που δεν θυμάμαι που τα διάβασα. Η Άννα ήταν υπέροχη. Προσπαθούσε τόσο πολύ. Ξεκίνησε και η προπαραγωγή της ταινίας μου. Περίμενα πως αυτό τουλάχιστον θα με ξεσηκώσει. Όπου κι να ήμουν, το μυαλό μου ήταν πάντα απόν.Τι μου συμβαίνει; Μήπως είμαι ανάπηρος στο να νιώθω ευτυχία, έστω γαλήνη και ασφάλεια; Είμαι τόσο πρεζάκι της αδρεναλίνης και της έντασης;

Κάθε μέρα, πριν μπω σπίτι, κοιτάζω μηχανικά γύρω μου. Μήπως πεταχτεί κάνενας ημίτρελος Ιάπωνας. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φόβος. Μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν επιθυμία. Ήθελα κάτι απροσδόκητο. Ήθελα περιπέτεια. Τόσο βλαμμένος... Είχε δίκιο τελικά ο Μάκης; Μου έλειπε η νοσοκόμα; Δε θα πω ψέματα, την σκεφτόμουν. Χρειάζομαι  format. Μπερδεύει το τροφοδοτικό με τον δίσκο 100% και ανεβαζει θερμοκρασια η CPU. Για να παραφράσω τον Μάρκες, το πρόβλημα με τις σχέσεις είναι πως διαλύονται κάθε νύχτα μετά τον έρωτα και πρέπει να τις ξανακατασκευάσεις κάθε πρωί πριν από το πρωινό.

Η Άννα επέμενε να πάμε στην παρουσίαση βιβλίου ενός φίλου της. Ήταν πιο βαρετά κι από ουρά σε τράπεζα. Διαφορετικές φάτσες, ίδια βλακεία και εγωκεντρισμός με τα φεστιβάλ μικρού μήκους. Η Άννα πηγαινοέρχεται, απόρω πως μια τόσο κοινωνική γυναίκα είναι μαζί μου. Καταλήγω σε ένα πηγαδάκι, όπου άτομα που δε με ενδιαφέρουν, μιλάνε για πράγματα που δε γνωρίζουν, για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δε συμπαθούν. Ο αχτένιστος αχινός απέναντι μου φλυαρεί ασταμάτητα.

"Όπως είχε πει και ο Φλούσερ,  η Ιστορία είναι αυτή η προέλαση του γράφειν κατά μήκος των σειρών με κατεύθυνση τις αβύσσους της μνήμης (του υποσυνείδητου) και με κατεύθυνση τον απογυμνωμένο από παραστάσεις αντικειμενικό κόσμο,  και ο λόγος που θέλουμε να εγκαταλείψουμε το αλφάβητο είναι επειδή προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την ιστορική συνείδηση. Η εικόνα σήμερα είναι περισσότερο ένας χώρος αντοχής, παρά μια αντανάκλαση-σε-δράση, παρέχοντας τη δυνατότητα στους ανθρώπους-καλλιτέχνες να ζουν ελεύθερα σε έναν κόσμο που έχει προγραμματιστεί  από  τις συσκευές".

Όσο και να προσπαθώ να θάψω στη σιωπή τη δυσαρέσκεια μου, δεν κρύβεται. Ο αχινός με κοιτάζει απορημένος, λες και δεν καταλαβαίνω γιατί 1+1=2. Οι υπόλοιποι γυρίζουν προς το μέρος μου. Κάπου εδώ, βλέπω το Μάκη από μακρυά να χαμογελάει.

"Διαφωνείτε κάπου;"

"Οι μελαγχολικοί κραδαίνονται από τη συγχορδία των ψυχικών λειτουργιών τη μελαγχολία τους. Και εξωτερικεύεται αφού υπάρχει μέσα τους η αυτοέκφραση της εσωστρέφειας"

"Δηλαδή;"

"Δηλαδή, αρκετοί προσπαθήσαμε να διαβάσουμε φιλοσοφία, σε κάποια φάση της ζωής μας, αυτό δε σημαίνει πως τα καταλάβαμε όλα, ούτε πως μας άρεσαν κιόλας.  Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να πείσεις κάποιον, ούτε τον εαυτό σου"

"Τι θέλετε να πείτε;"

"Να βρεις ένα χόμπι, κάτι που να απαιτεί και λίγη φυσική δύναμη, θα σου κάνει καλό. Το ότι σπατάλησες σημαντικό χρόνο από τη ζωή σου, για να διαβάσεις βιβλία που κανείς δε θέλει να διαβάσει, εκτός αν πρέπει να περάσει κάποιο μάθημα, δε σε κάνει ξεχωριστό. Δεν είμαστε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που με δύο τρία τσιτάτα έκανες σεξ, ούτε πρωτοετείς στη Φιλοσοφική. Χαλάρωσε, φάε μια πάστα"

"Δεν έχεις ιδέα από τέχνη, απορώ τι σου βρήκε η Άννα"

"Αυτό που δεν βρήκε σε σένα, κυρίως αυτοσαρκασμό. Τέχνη δεν είναι να μιλάς με πολυσύλλαβες λέξεις σε κάθε πρόταση, για πράγματα που δεν έχεις ιδέα. Οι πραγματικά καλοί συγγραφείς μιλάνε  πολύ ελαφρά για πολύ σοβαρά πράγματα και πολύ σοβαρά για πολύ ελαφρά πράγματα. Που γράφουν ασυνήθιστα για τα πιο συνηθισμένα. Το αντίθετο από το δικό σου βιβλίο"

"Παιδιά, ηρεμήστε, δεν υπάρχει λόγος για καυγά"

"Αμφιβάλω αν διάβασες ποτέ το βιβλίο μου"

"Δυστυχώς προσπάθησα"

"Μάλλον το διάβασμα σε κουράζει, είναι περίπλοκη διαδικασία για το μυαλό σου"

"Έχω διαβάσει ετικέτες χλωρίνης στην τουαλέτα που είχαν περισσότερο ενδιαφέρον και στυλ από το βιβλίο σου. Ζήσε λίγο, ερωτεύσου, βρες μια μούσα να σ'εμπνεύσει και μέτα δοκίμασε ξανά"

"Δεν χρειάζονται όλα αυτά τα κλισέ για να γράψεις ρεαλιστικά, και δεν περιστρέφονται όλα γύρω από το σεξ!"

"Όλα γι'αυτό γίνονται. Για να εντυπωσιάσουμε τις γυναίκες, από τις σπηλαιογραφίες μέχρι τους διαστημικούς σταθμούς. Ο εγκέφαλος μας είναι ακόμη στο επίπεδο του τροφοσυλλέκτη. Από τότε που σταμάτησε να εκδίδεται ο Φίλαθλος, ο ρεαλισμός στη λογοτεχνία χάθηκε"

"Απορώ γιατί ασχολούμαι ακόμα μαζί σου; Φαίνεται πως δεν έχεις διαβάσει ούτε ένα σοβαρό βιβλίο στη ζωή σου!"

"Κάνω μια σοβαρή έκκληση: Ηδονή χωρίς οδύνη και αέρα χωρίς αέρια, για όλους! Ο διεθυντής είναι ακούραστος, τον εξάπτει συνεχώς η σαρξ και το θράσος των εφημερίδων που πρόσκεινται στον Μαρξ. Να μην χρειάζεται πάντα να βγάζει αυτός τα βυζιά της έξω και να τα αποθέτει στα πιάτα των χεριών του. Σε λίγο θα υποβιβαστεί στην Βλίτα Εθνική. Ξεφουρνίζει τη λιπαρή ψωλή του από το σάκκο του προτού κλείσει καν την πόρτα με πάταγο. Το φεγγάρι βγήκε, τα αστέρια λάμπουν και ο βαρύς εκσκαφέας του άντρα έρχεται από μακρυά, ανοίγει την αυλακιά που χάραξε με τα δόντια, λιχνίζει το γρασίδι στον αέρα και γεμίζει το λάκκο της. Η ψωλή του στέκεται σαν καλάμι στην άκρη του κρεβατιού. Δε θα αργήσει να της ραντίσει και το μουνί."

" Από τις τσόντες που διαβάζεις;"

"'Οχι, από τα σοβαρά βιβλία που διαβάζουν τύποι σαν εσένα. Απόσπασματα από τη Λαγνεία της Ελφρίντε Γέλινεκ, Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004".

Άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Ο αχινός ήταν σκεπτικός.

"Δε σημαίνει κάτι αυτό, δεν μπορείς να γελοιοποιήσεις το θεσμό των Νόμπελ"

"Δεν χρειάζεται, το κάνουν μόνοι τους μια χαρά εδώ και χρόνια, είτε με τις επιλογές τους, είτε με την μικρότητα τους. Από τότε που έμαθα, ότι μεταξύ των σκανδάλων της επιτροπής, ήταν πως ο σύζυγος μέλους ήξερε ποιος θα κερδίσει το βραβείο πριν ανακοινωθεί και το έπαιζε στο στοίχημα, η παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου μου φαίνεται όαση σοβαρότητας".

Η Άννα επεμβαίνει διακριτικά μα καίρια, και με απομακρύνει. Κρίμα, πάνω που ζεστάθηκα.  Είναι τόσο καλοπροαίρετη, νομίζει πως δεν έχω συνέλθει ακόμα από όσα τράβηξα. Τι μου συμβαίνει;  Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Το μυαλό μου ένα κενό επιπλωμένο από δικαιολογίες. Δεν βρίσκω έξοδο κινδύνου ούτε στις αναμνήσεις, ούτε στα όνειρα. Τα ερωτηματικά με μαδάνε αργά και βασανιστικά. Τι προσπαθώ να να εξορύξω από τα έγκατα της βλακείας μου; Πρέπει να το αποδεκτώ και να συμφιλιωθώ με την ατελή φυσή μου. Όπως είχε πει κι ένας ημιπάλαβος Πολωνός, όταν ήταν να διαλέξω το πεπρωμένο μου, διάλεξα την παραφροσύνη. Πολλές λογοτεχνικές αναφορές σε αυτό το κεφάλαιο, το παράκανα.

Σηκώθηκα πριν ξυπνήσει η Άννα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Μερικές ώρες μετά, ο Μάκης θα μετάνιωνε που δεν είχε φύγει πιο νωρίς για το μήνα του μέλιτος. Καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο, χτύπησε το κινητό του.

"Έλα Άννα τι κάνεις;"

"Μάκη.. Τον απήγαγαν. Γύρισα σπίτι και τα βρήκα όλα λαμπόγυαλο. Με πήρε κάποιος με απόκρυψη και μου είπε πως είναι στη Γουαδαλάχαρα, και ότι αν δεν πας να τον βρεις, θα τον σκοτώσουν".

Ήταν το μόνο που κατάλαβε μέσα από τα αναφιλητά της Άννας. Απότομο φρενάρισμα, η Κλαρίσα κόντεψε να βρεθεί δύο μέρες μπροστά στον χρόνο. Αναστροφή. Ο Μάκης εξηγεί στην Κλαρίσα τι έχει συμβεί. Η Κλαρίσα σκέφτεται ποιος μπορεί να το έκανε.

"Μην βασανίζεσαι, ξέρω ποιος το έκανε"

"Τι θα κάνουμε;"

"Πάμε Γουαδαλάχαρα. Πρέπει να δείρω κάποιον. Έπρεπε να το έχω κάνει εδώ και χρόνια".

To be continued...

                                           End Credits Song

Sade - Is It A Crime (Live Video from San Diego)

 

We are all mortal until the first kiss and the second glass of wine

 

Insomnia Blues

 

Stripclub music playing. Big-city cynicism talking. Feeling shallow, phony. Another unforgiving night. Sometimes, darkness is visible, opaque. You can see inside it, all the scenes missing from your life's film. Weeks, months, an ever ending break of commercials. They sell nothing, in the worst way imagined. Real commercials also sell nothing, but once in a while, they do it with pizzaz.

I turned to books, films and records  for escape. But these days, I need an escape from my escape. The heart needs oxygen, it's holding it's breath for too long. Maybe it's already dead, I don't know. Overthinking is a sentence. You  are a punching bag for your feelings and thoughts, they beat you in turns. Spill your blood all over the walls, and make you clean them too. 

Take a walk, try to unwind. There's a shadow in every corner, a version of yourself. A past version, happy. A future version. Happier. Or worse. You try to ignore them. But the city is a minefield of memories. You change the story  to suit your feelings or vice versa? One more drink. Someone I don't know, is trying to cheer me up. Behind the smile and the inspirational quotes, lies someone broken, dead and dry for years. Feeding on the sadness of others, just to feel good with himself. This is Disney level sad. He's been talking for 10 minutes, and I already feel like introducing his face to my shoe.

In the words of the great Robert Mitchum, there's no way to win this game, only a way to lose more slowly. But I miss a little winning streak. Just to make losing charming or at least bearable for a while. It doesn't matter anymore, who's wrong and who's right. It's all about the fire. There's a kind of fire that breathes life into you. That shelters you. Keeps you warm, burning every doubt. And there's this cold fire, swallowing every second, transforming time into a museum of broken promises, an aquarium of guilt. I'm tired. 

Last cigarette. Hope is cracking under pressure. It is possible to be young and old simultaneously? The villain and the hero? Waiting for that moment, that will magically transform  you into somebody else and maybe somebody will notice. I miss your singing, humming a tune. Mind is racing, on thin ice. Only you can defuse this demon, disarm this emptiness. Or maybe not. Where's a plot twist when you need one? 

Sade - Bullet Proof Soul

 

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XV

 

                                       Opening Credits Song

Level 2

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Ο θάνατος; Να πάθει κάποιος αγαπημένος σου κάτι και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα; Τα ξαναζείς όλα. Όλες τις φορές που ήσουν εκεί και όλες όσες ήσουν απών. Ξανά και ξανά. Κάθε φορά που τα καταφέρνεις, νιώθεις λιγότερο ικανοποιημένος. Κάθε φορά πλησιάζεις ένα δευτερόλέπτο πιο κοντά, μα πάλι δεν προλαβαίνεις το κακό. Σαν τερματοφύλακας που πρέπει να αποκρούσει χιλιάδες σουτ ταυτόχρονα, καταλήγεις ένας χάρτινος στόχος για κάθε πιθανότητα, για κάθε αστείο της μοίρας.

Πέφτεις εξαντλημένος, πονάει όλο σου το σώμα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, κι όλα τα δάκρυα δε θα σβήσουν τα "ίσως" και τα "αν". Βγαίνεις από τα συντρίμμια, διαλυμένος, όμως ακόμα ζωντανός. Αγνοείς τις σκιές που ουρλιάζουν, τις δεκάδες διαφορετικές εκδοχές της ζωής σου που ξεδιπλώνονται μπροστά σου, περνάς από μέσα τους, δε σε νοιάζει αν είσαι εσύ το φάντασμα ή εκείνες. Προχωράς. Μέσα στην έρημο από στάχτη. Προχωράς. Χιλιάδες χρόνια ή μήπως ήταν δέκα λεπτά; Δεν έχει σημασία.

Προχωράς. Πάνω στα νερά, διασχίζεις τον ωκεανό, μια τεράστια οθόνη, που άλλοτε γίνεται μαύρη, γεμάτη σιλουέτες τεράτων, που περιμένουν να κάνεις τη λάθος κίνηση, να χάσεις την ψυχραιμία σου και να παραδοθείς. Το νερό παγώνει. Κάτω απ'το πάγο, όλες οι ευτυχισμένες στιγμές που έζησες, σε παύση. Θα προσπαθήσεις να τις ζωντανέψεις, να τις ξεθάψεις από το νεκρό χρόνο;  Δακρύζεις, αλλά συνεχίζεις να προχωράς. Τρέχεις. Μέχρι που καταρέεις. Έφτασες στο απόλυτο λευκό. Στην εσχατιά της ύπαρξης σου. Σκίζεις το χάρτινο ορίζοντα και προχωράς.

 Μια πόρτα από κόκκινο νέον σχηματίζεται. Βγαίνει από μέσα ο εαυτός σου. Σε κάποια παιχνίδια, ειδικά τα αγαπημένα σου, αυτό λεγόταν mirror match. Αντιμέτωπιζες τον χαρακτήρα που είχες διαλέξει. Άλλαζαν λίγο τα χρώματα, για να μην μπερδεύεσαι. Η αντίπαλη εκδοχή του εαυτού εσου είναι γκρίζα. Χαμογελάει. Προσφέρει τσιγάρο. Κοιτάζεστε.

"Δεν πιστεύω να θέλεις να παλέψουμε;"

"Δεν έχει νόημα, κανένας από τους δύο δε θα κερδίσει. Ποτέ"

"Και τότε ποια είναι η δοκιμασία;"

"Θα πρέπει να με πείσεις να σε αφήσω να περάσεις"

"Κατάλαβα, θα είμαστε εδώ για πολύ καιρό"

"Μπα, σε λίγο θα σε αναγκάσω να γυρίσεις πίσω. Και απλά θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε αυτόν τον κόσμο"

"Και πως θα το κάνεις αυτό;"

"Θα σου υπενθυμίσω πόσο loser είσαι".

Σηκώνει τα χέρια ψηλά. Χιλιάδες οθόνες ανάβουν. Οι χειρότερες αναμνήσεις μου παίζουν non stop. Όλο και πιο δυνατά. Οι οθόνες χορεύουν γύρω από τον άλλο μου εαυτό. Η φωνή του γίνεται άνεμος.

"Γιατί συνεχίζεις; Είσαι άχρηστος, πέταξες όλη σου τη ζωή στα σκουπίδια. ΓΙατί είσαι ακόμα ζωντανός;".

Μια χορωδία από γέλια ξεσπάει μέσα στον άνεμο, κάποια μπορώ τα αναγνωρίσω. Τελειώνω το τσιγάρο μου ατάραχος και πλησιάζω τον κυκλώνα.

"Λοιπόν.. Έχεις δίκιο. Είμαι αποτυχημένος. Τεμπέλης, φυγόπονος, αδιάφορος. Δεν ξέρω πως είμαι ακόμα ζωντανός, ειδικά με τη διατροφή που κάνω, αλλά το γαμημένο το έμφραγμα είναι σαν τον έρωτα, έρχεται όταν δεν το περιμένεις, και ποτέ όταν το θέλεις. Δεν έχω πετύχει τίποτα, δεν έχω κάνει οικογένεια, έχω πληγώσει όσους με αγαπούσαν. Είμαι μια απογοήτευση. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, βιώνοντας τα πάντα από δεύτερο χέρι, κρύφτηκα πίσω από βιβλία, δίσκους, ταινίες και κόμικ. Δε θα πραγματοποιήσω ποτέ τα όνειρα μου. Δε θα ξαναβιώσω ποτέ τον έρωτα, ούτε θα νιώσω τη φλόγα της νεότητας, πως όλα είναι δυνατά. Κάθε μέρα θα σκέφτομαι πόσο κοντά στο θάνατο είμαι.

Τα καλύτερα Βρίσκονται πίσω μου και το πιο πιθανό, η υπόλοιπη ζωή μου να είναι αδιάφορη.  Όμως ξέρεις κάτι; Το ότι σηκώνομαι κάθε πρωί γνωρίζοντας όλα αυτά, πηγαίνοντας σε μια δουλειά που σιχαίνομαι, ξέροντας πως ποτέ δε θα γίνω αυτό που ονειρεύμονουν, για τα επόμενα 30 χρόνια, χωρίς να έχω τινάξει τα μυαλά μου εδώ και χρόνια, δε με κάνει loser. Νικητής δεν ξέρω αν είμαι ή αν θα γίνω ποτέ. Αλλά πολλές φορές ξεπέρασα την μετριότητα μου, έβαλα ως προτεραιότητα κάποιον άλλο πάνω από μένα, Και προσπάθησα. Όχι πάντα, όχι όσο και όταν έπρεπε, όμως το έκανα. Και κάθε γαμημένη μέρα που παλεύω με την πλήξη, κάθε γαμημένη νύχτα που παλεύω με την αυπνία, προσπαθώ να βρώ κάτι, ένα κουρέλι από την ομορφιά του κόσμου. Και συνεχίζω. Μπορεί στο τέλος να χάσω, μπορεί να ξέρω πως ο χειρότερος εχθρός μου είμαι εγώ, αλλά δε θα με νικήσεις τόσο εύκολα. Θα πάμε μέχρι το τέλος, αν νικήσεις θα είναι στα σημεία. Και θα έχεις περισσότερους μώλωπες και σημάδια από μένα. Θα με αφήσεις να περάσω ή θα αρχίσουμε τα κουτουλίδια;".

Ο κυκλώνας χάθηκε, οι οθόνες και τα γέλια ξεθώριασαν. Ο γκρίζος κλώνος μου, απογοητευμένος κάνει στην άκρη.

"Μέχρι πότε το Rocky θα σε ξελασπώνει;".

Χαμογελάω και περνάω την πύλη.

 

Last Level

FINAL BOSS

Έφτασα στο τέλος. Αντιμετώπισα τους φόβους μου, τον εαυτό μου, το φάντασμα του πατέρα μου που δεν πρόλαβα ν'αποχαιρετίσω, όλα τα λάθη μου και τη φιλόλογο από τη Γ Λυκείου. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο τελικός κακός;

Ονειρευόσουν πως περπατούσες πριν καν μπουσουλήσεις. Πως κάνεις ποδήλατο πριν καν δεις ένα. Πως πετάς. Αυτό δεν το έχεις καταφέρει ακόμη. Έχεις καταλάβει πως είσαι διαφορετική, πως ζεις πραγματικά μόνο στα όνειρα σου και η πραγματικότητα είναι απλά τα διαλείμματα. Οι εφιάλτες γίνονται όλο και πιο τρομακτικοί.

Το σκοτάδι παίρνει περίεργες μορφές, τσαλακώνει σαν χαρτί, καίγεται, μετατρέπεται σε κύμα, ένα κύμα γεμάτο χέρια, λυσσασμένα για να σε κατασπαράξουν. Τρέχεις, να κρυφτείς, φωνάζεις.

Στην αρχή δε φοβόσουν. Οι θεοί στο δίπλα δωμάτιο θα τα φτιάξουν όλα. Οι θεοί που δημιούργησαν τον κόσμο, χιλιάδες κόσμους, στα τετράδια σου, στα κάδρα που κρέμονται, στον υπολογιστή. Που σε έμαθαν να φτιάχνεις και΄συ κόσμους. Κάθε βράδυ φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη, γιατί πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη, πως οι θεοί είναι καλοί, πως δεν έφτιαξαν αυτοί το σκοτάδι, είναι ένα λάθος και θα το διορθώσουν. Πως θα σε πάρουν αγκαλιά και οι εφιάλτες θα γίνουν μια μουτζούρα.

Αλλά οι θεοί δεν πιστεύουν σε τίποτα, μόνο στον εαυτό τους. Σβήνουν τα φώτα, σου λένε να κάνεις ησυχία. Σε παρατάνε σε σχολεία και φροντιστήρια. Σου κάνουν δώρα για να είσαι απασχολημένη, για να μη κάνεις ερωτήσεις. Και'συ δεν μπορείς να τρέξεις πια, ούτε να φωνάξεις. Μόνο ο πόνος σε κάνει να ξεχνιέσαι. Ο εθισμός στον πόνο δεν βοηθάει για πολύ. Κάποια στιγμή αποφάσισες να βουτήξεις στο σκοτάδι, να παραδοθείς.

Δεν το έκανες στο παρά ένα. Κλειδώθηκες τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό σου και δεν ήθελες να ξαναβγείς. Όταν διασταυρώθηκαν τα όνειρα μας, σε έβγαλα από το σκοτάδι σαν να σε έσωσα από πνιγμό. Σταμάτησες να παίζεις κυνηγητό με τους φόβους σου και άρχισες να παίζεις κρυφτό μαζί μου.Φτιάχνω συνεχώς γέφυρες, τραγούδια, στίχους,διηγήματα, σενάρια, φωτογραφίες. Κάποιες καίγονται πριν σ'αγγίξουν, κάποιες με βγάζουν μια ανάσα κοντά σου, μα κάθε φορά λείπει ένα σκαλοπάτι πριν σε φτάσω. Στοιχειώνεις τις αισθήσεις μου, είσαι πάντα εδώ και πουθενά, στην άκρη του ματιού μου, στα σύνορα κάθε αίσθησης, οι ψίθυροι σου κυλάνε μέσα μου, η μυρωδιά σου καίει παντού, η σκιά σου γλιστράει ανάμεσα στ'αντικείμενα. Και΄συ πάλι τρέχεις,να κρυφτείς βαθιά μέσα σου. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν έχω άλλους άσους στο μανίκι, δεν έχω καν άλλα μανίκια.

Δεν μπορώ να ονειρευτώ όπως εσύ, τα μόνα όνειρα που είχαν μαγεία ήταν εκείνα που έκανα μαζί σου. Οι καθρέφτες γεμίζουν λευκό θόρυβο, στα ακουστικά μου παρεμβάλλονται οι συχνότητες των σκέψεων σου. Τα pixels λιώνουν στα χέρια μου σαν νιφάδες χιονιού. Δεν ξέρω που είμαι, πως και αν θα ξεφύγω από αυτό το μέρος.

Αν θα επιβιώσω. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν γίνεται να χάσω αυτό το παιχνίδι. Όταν κοιμάμαι, βλέπω τι ονειρεύεσαι. Σαν ταινία, σαν first person shooter. Είναι απελπιστικό, γιατί κάνεις συνεχώς τις λάθος κινήσεις. Μπορώ να σε βγάλω από'κει, αλλά πρέπει να με αφήσεις. Η ζωή είναι παιχνίδι για δύο παίκτες. Κάποιες πίστες θα τις περνάμε μαζί, σε κάποιες άλλες ο ένας από τους δύο θα προχωράει και για τους δύο.Ο ουρανός αλλάζει χρώματα. Πόσο μακρυά είσαι; Είσαι καν εδώ; Τα σύννεφα κρύβουν τ'όνομα σου. Από ένα σημείο και μετά, εσύ έσωσες εμένα. Η καρδιά είναι ένα joypad που έχει περισσότερα κουμπιά από όσα νομίζεις. Γεννήθηκα στα 80s, και στα 80s τίποτα δεν τελείωνε αν δεν είχε happy end (εκτός από τον κομμουνισμό).

Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο τελικός κακός; Το ήξερα πως θα ήσουν εσύ. Πέρασαν  δύο χρόνια. Σχεδόν σκότωσα τον εαυτό μου για να σε ξεπεράσω. Ήπια περισσότερο από ποτέ, άρχισα ξανά το κάπνισμα, ηρεμηστικά και υπνωτικά, έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα, αλλά δεν μπόρεσα να ξεφύγω.

Προσπάθησα να με πνίξω σε κάθε μπουκάλι, με σκόρπισα σε κάθε τασάκι, με ποδοπάτησα, αλλά δεν κατάφερα να ξεχάσω. Κάθε μέρα τη δηλητηρίαζε η απουσία σου. Δεν ήξερα που βρίσκομαι. Κάθε μέρα, ήταν τόσο αφόρητη, σκαρφάλωνα ένα βουνό από μαχαίρια, έσκαψα τόσο βαθιά μέσα μου για να κρυφτώ, μέχρι που μάτωσε το σκοτάδι. Δύο χρόνια ζω την ίδια μέρα, μια αέναη παύση. Πέφτω στο κενό, και η πτώση όλο και πιο αργή. Δεν αντέχω άλλο να πέφτω, δε με τρομάζει η σύγκρουση, ανυπομονώ ν'αγκαλιάσω την άσφαλτο. Δεν μπορώ άλλο αυτό το μισό τίποτα, να με ροκανίζει μέσα έξω.

Βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου. Ατενίζω το κενό από την κόψη του γκρεμού. Θυμάσαι το τραγούδι από το Donnie Darko; Από τις αγαπημένες μας ταινίες. Δεν μπορώ να σε νικήσω. Όλα σου ανήκουν. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι.

And I find it kind of funny

I find it kind of sad

The dreams in which I'm dying

Are the best I've ever had

To be continued...

Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XIV

 

                                        Opening Credits Song

"Μερικές φορές, ο καθρέφτης ανοίγει σαν πόρτα. Το φως είναι το κλειδί και οι σκιές όλες οι κλειδαριές της ύπαρξης σου. Περνάς στην άλλη πλευρά της σιωπής, και γίνεσαι ένα, με όλες τις αντανακλάσεις των πιθανοτήτων, με κάθε εκδοχή του εαυτού σου. Ξαφνικά, όλα έχουν νόημα και μια αόρατη σχέση μεταξύ τους, ο κόσμος είναι ένα παζλ που προσπαθούμε να  σχηματίσουμε στο σκοτάδι.  Μέχρι που το Big Bang των νευρικών απολήξεων, γεννάει όλες τις απαντήσεις, σαν αστέρια στις ρωγμές της συνείδησης. Και τότε αρχίζει η φωτιά. Η ζωντανή φωτιά, αυτή που θα σβήσει όλες τις φωτιές. Που θα πνίξει τη δίψα και την πείνα,του μυαλού και του σώματος. Η φωτιά που θα διδάξει στα συναισθήματα να σκέφτονται και στις σκέψεις να αισθάνονται.

 Τα χρώματα τραγουδάνε, οι ήχοι παίρνουν φωτιά, ουράνια τόξα που αλλάζουν συνεχώς δέρμα σαν φίδια, οι μυρωδιές λάμπουν σαν σούπερ νόβα. Ο θεός είναι ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ. Και'μεις είμαστε τα παιχνίδια στα χέρια του. Μας κάνει ό,τι θέλει, μας σπάει και μας πετάει μακρυά. Φοβόμαστε, τρέχουμε να κρυφτούμε, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε την εύνοια του, να γίνουμε το αγαπημένο του παιχνίδι, έστω για μια φορά. Γιατί τι είναι η αιωνιότητα, παρά το παιδικό δωμάτιο του θεού, η αέναη επανάληψη, να βαφτίζεσαι ξανά και ξανά στην αθωότητα, μέχρι να γίνεις μια σκιά απο φως. Μέχρι το σύμπαν να συρρικνωθεί και να τελειώσει, στη κάφτρα του πρώτου τσιγάρου του θεού. Η εφηβεία του θα είναι το τέλος της αρχής.

Ως τότε, όλες οι παράλληλες διαστάσεις, οι άπειρες αντανακλάσεις της ύπαρξης, ανάμεσα στους αντικριστούς καθρέφτες του είναι και του ποτέ, όλες μαζί θα μουρμουρίζουν το ένα τραγούδι, τη μια mantra, τη μία στιγμή, την πεμπτουσία της αρμονίας και της έκστασης.' Ο,τι υπήρξε, ό,τι θα μπορούσε να υπάρξει και ό,τι δεν θα υπάρξει ποτέ, είναι το ίδιο, τα πάντα και τίποτα, το ένα μέσα στο μηδέν μέσα στο ένα μέσα στο μηδέν. Και η ηχώ των ψιθύρων, η απόλυτη μουσική, η γλώσσα της ομορφιάς, θα αποκαλύπτει πως το νόημα της ζωής είναι..".

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Και τι ήταν αυτή η φωνή, η αόριστα οικεία και εκνευριστική. Κοιτάζω τα χέρια μου, τα pixels μου ξεθωριάζουν, τα πάντα γύρω μου ψηφιακά. Βρίσκομαι σε κάτι που με μοιάζει με video game late 80s-early 90s, σαν αυτά που έπαιζα μικρός (τα ίδια δηλαδή που παίζω ακόμα,30 χρόνια μετά). Ψηλαφίζω την άσφαλτο, τα κτήρια, η αφή μου λέει πως όλα είναι αληθινά, τα μάτια μου ακόμα δεν το πιστεύουν. Ζαλίζομαι.

Μπαίνω σε ένα μπαρ, ζητάω ένα ποτήρι νερό, τα pixels κυλάνε στα ρούχα μου. Ο μπάρμαν χαμογελάει, μου βάζει ένα ποτό.

"Κερασμένο".

Σηκώνω το ποτήρι, πίνω μια γουλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Άργησες".

Γυρίζω στα δεξιά, ο τύπος μοιάζει με καρικατούρα ντετέκτιβ από film noir.

"Μάλλον με μπερδεύεις με κάποιον άλλο"

"Άσε τις εξυπνάδες, άργησες, δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος"

"Για ποιο πράγμα;"

"Για να αλλάξεις τα πράγματα"

" Τι να αλλάξω;"

"Τα πάντα"

"Είσαι σίγουρος πως δεν με μπερδεύεις με άλλον;".

Η φιγούρα γυρνάει προς το μέρος μου, φυσάει τον καπνό στο πρόσωπο μου.

"Δεν έχεις χρόνο, πρέπει να φύγεις τώρα!"

"Να πάω που;"

"Να βρεις το όνομα σου".

Γέλασα.

"Τι λες;"

"Ποιο είναι το όνομα σου;"

"Με λένε...".

Δεν θυμάμαι το όνομα μου, δεν θυμάμαι τίποτα.

"Τι θυμάσαι;".

Ανατριχιάζω, διάβασε την σκέψη μου.

"Ναι. Πες μου τώρα τι θυμάσαι"

"Το σπίτι μου, είναι δίπλα στην θάλασσα, τα απογεύματα κάθομαι στην άμμο, βγάζω φωτογραφίες και γράφω. Θυμάμαι τον ήχο από τα κοχύλια, στην ονειροπαγίδα στη βεράντα, ένα τραγούδι να παίζει χαμηλά και βήματα στις σκάλες"

"Φύγε τώρα"

"Που να πάω;"

"Να βρεις το όνομα σου!"

"Μα.. δεν ξέρω που και τι να ψάξω!".

Ήχος από σπασμένα τζάμια, τρεις φιγούρες στα μαύρα. Τα κεφάλια τους είναι τεράστια μάτια. Οι κόρες διαστέλλονται, γίνονται μπλε. Ο ντετέκτιβ σχεδόν με πετάει σηκωτό έξω, τρέχω.

Η λάμψη πνίγει τα πάντα, τρέμω να κοιτάξω πίσω, τρέχω όπως δεν έχω τρέξει ποτέ στη ζωή μου, μπαίνω σε έναν ουρανοξύστη, πατάω στη τύχη ένα κουμπί στο ασανσέρ. 28ος όροφος. Βγαίνω, κοιτάζω αριστερά δεξιά. Διαβάζω τις ταμπέλες στις πόρτες. Βρίσκω μια πόρτα μισάνοιχτη, μπαίνω.Το πάτωμα είναι σκεπασμένο από άμμο, ανάβει μια neon επιγραφή στον τοίχο,"Play the game, change the rules". Τα ροζ γράμματα σβήνουν, αγγίζω τον τοίχο, εξαφανίστηκαν. Προχωράω, ακούω το τραγούδι  από τις αναμνήσεις μου στο σπίτι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Ένας άντρας γύρω στα πενήντα καπνίζει, δεν είναι φιγούρα video game. Είναι ασπρόμαυρος, βλέπω κόκκους φιλμ πάνω του, μοιάζει σαν να το έχει σκάσει από ταινία του 40.Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

"Άργησες"

"Και ο άλλος τα ίδια μου έλεγε"

"Είσαι έτοιμος;"

"Για ποιο πράγμα;"

"Για να βρεις το όνομα σου"

"Δεν ξέρω,μπορώ να έχω μια βοήθεια;"

”Τι βοήθεια;"

"Όπως τι σκατά συμβαίνει,γιατί βρίσκομαι εδώ πέρα,τι είναι αυτό το μέρος που μοιάζει φτιαγμένο από όλα τα video games της δεκαετίας του 80! Είμαι καλά, έχω πεθάνει και το μυαλό μου προσπαθεί να μου το πει με το πιο διακριτικό τρόπο, είμαι σε κώμα,ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΓΑΜΩ ΤΑ PIXELS ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΛΙΣΤΡΑΓΑΝΕ!".

O ασπρόμαυρος μου δίνει τσιγάρο.

"Η πόλη δεν είναι φτιαγμένη από games των 80s. Είναι και των 90s. Αν θέλεις να βρεις αυτό που ψάχνεις, θα πρέπει να κάνεις δύο πράγματα. Πρώτον,να ξεκινήσεις να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις στους σωστούς ανθρώπους. Και δεύτερον, ν'αντιμετωπίσεις την κατάσταση σαν να έπαιζες ένα video game"

"Tα παιχνίδια που παίζω τα διαλέγω εγώ, και αυτό δεν είναι κάτι που θα έπαιζα"

"Η ζωή είναι ένα video game που δεν το διαλέγεις, απλά παίζεις. Έχεις μια ζωή, μαθαίνεις τους κανόνες παίζοντας και προσπαθείς να φτάσεις όσο πιο μακρυά μπορείς, πριν λήξει ο χρόνος"

"Δεν χρειάζομαι φτηνή φιλοσοφία από τύπους που μοιάζουν με κακό Photoshop, πες μου τι σκατά να κάνω"

"Λάθος ερώτηση"

"Που σκατά να πάω;"

"Λάθος ερώτηση στο λάθος άτομο".

Θέλω να τον πετάξω κάτω  από το μπαλκόνι.

"Δεν θα σε ωφελήσει σε τίποτα με το να με πετάξεις κάτω"

"Δε μου λες, έχετε όλοι τηλεπαθητικές ικανότητες σε αυτό το μέρος ή μόνο τις δικές μου σκέψεις μπορείτε να ακούσετε;"

"Μόνο τις δικές σου"

"Γιατί;".

Ο ασπρόμαυρος  χαμογέλασε.

"Επιτέλους μια σωστή ερώτηση".

Πετάει το τσιγάρο μακρυά, κόκκινα γράμματα ματώνουν τον ορίζοντα.

Level  1 - What's your name?

Η παιδική ηλικία είναι το demo, η εφηβεία το tutorial και μετά αρχίζει το ξύλο. Ή μήπως όχι; Η ζωή είναι ένα side scrolling beat 'em up. Όσο προχωράς, οι αντίπαλοι πληθαίνουν και γίνονται πιο δύσκολοι.Τα πρόσωπα τους αόριστα γνώριμα.

Τα pixels του αίματος μοιάζουν με χαρτοπόλεμο, κομφετί από σπασμένα δόντια. Οι πρώτοι αντίπαλοι πλησιάζουν. Πέμπτη δημοτικού, δύο νταήδες σε πλησιάζουν, πηγαίνουν γυμνάσιο. Σε σπρώχνουν, σε βρίζουν.

Δεν κάνεις τίποτα, πηγαίνεις στην τάξη. Γυμνάσιο, κάποιος σε κοροϊδεύει όλη την εβδομάδα, τον κυνηγάς στο διάλειμμα, δεν βλέπεις που τον χτυπάς, έχεις θολώσει από δάκρυα θυμού. Όσο μεγαλώνεις, οι νταήδες αυξάνονται. Η φυσική βία παίρνει άλλες μορφές. Σου φορτώνουν περισσότερη δουλειά, προσπαθούν να σε μειώσουν μπροστά σε τρίτους.

Σε παρέες, νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, φωνάζουν γιατί έτσι νομίζουν πως έχουν δίκιο, λες και η διαφωνία είναι ένα μπραντεφέρ που το κερδίζουν τα περισσότερα ντεσιμπέλ. Λένε μαλακίες σε κοινούς γνωστούς και φίλους, την πέφτουν στην κοπέλα σου. Πλέον, αναγνωρίζεις σε κάθε sprite που πλησιάζει και από έναν μαλάκα.

Σε στριμώχνουν, δεν μπορείς ν'αναπνεύσεις, το σκοτάδι πλημμυρίζει τα πάντα. Τι θα κάνεις, θα τρέξεις, για πόσο θα τρέχεις; Δεν το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα, πως το σκοτάδι είναι μέσα σου; Όπου κι αν πας, θα σε ακολουθεί, το σκοτάδι είσαι εσύ. Φωνές, προσβολές, ειρωνικά γέλια, πιάνουν από το λαιμό κάθε σου λέξη, στραγγαλίζουν κάθε πρόταση. Όλος ο κόσμος ένας τοίχος.Τι θα κάνεις;  Έτρεξες τόσο μακρυά, βούτηξες τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό σου, που μόνο μια έκρηξη μπορεί να σε βγάλει από'κει.

Αυτό δεν είναι αίμα που τρέχει από τη μύτη σου, που στάζει στα δάχτυλα σου, είναι σκοτάδι. Που όταν το παλεύεις, βγαίνει από μέσα σου σαν μαύρο, νεκρό αίμα. Έχεις δει ποτέ την απελπισία να χαμογελάει; Είναι το πιο απειλητικό χαμόγελο που έχεις δει, ξυράφια έτοιμα να ξεσκίσουν την κάθε αντανάκλαση.

Σήκω (Up+Right),χτύπα (Right+B),ξανά,ξανά.ΞΑΝΑ.ΞΑΝΑ.ΞΑΝΑ.ΞΑΝΑ.

Tα pixels τους σκορπίζουν σαν στάχτες, bytes break into bits. Προχωράς, όσο περισσότερο πονάς, τόσο περισσότερο θα τους χτυπήσεις. Το σκοτάδι είναι εύφλεκτο, μπορείς να αυτοπυρποληθείς ή να βάλεις φωτιά και να κάψεις κάθε εμπόδιο. Να το κάνεις σφαίρες και να γεμίσεις όλα τα ρεβόλβερ του μυαλού σου, να μην σταματήσεις να πυροβολείς, μέχρι να σκάψεις ένα τούνελ και να βγεις από τον εαυτό σου, μέχρι  όλοι αυτοί,να μοιάζουν με ισοπεδωμένο πεδίο βολής.

Μπαίνεις στο ρινγκ. Final Boss. Είναι θεόρατος, τα φώτα κάνουν τη μάσκα του ακόμη πιο απόκοσμη. Χτύπα. ΞΑΝΑ. ΞΑΝΑ. ΞΑΝΑ. Όσο τον χτυπάς μικραίνει, γίνεται πιο αδύναμος. Σπας τη μάσκα, έχει άλλη από κάτω. Κι άλλη, κι άλλη. Οι άνθρωποι δεν φοράνε μάσκες γιατί θέλουν να κρυφτούν, τις φοράνε γιατί θέλουν να γίνουν κάτι άλλο, να γίνουν η μάσκα.Το πραγματικό τους πρόσωπο είναι αυτό που κρύβει τα πάντα. Ειδικά όταν προσπαθούν να μοιάζουν φυσιολογικοί. Δεν υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από τους φυσιολογικούς ανθρώπους. Μα τι στο διάολο είναι το φυσιολογικό; Ένα καλούπι που κάποιοι πλάθουν τους άλλους σύμφωνα με τα συμφέροντα τους. Αν δε χωράς στο καλούπι, θα σε πετάξουν στα αζήτητα. Ελαττωματικό προϊόν. Ή θα ξαναφτιαχτεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές ή θα πάει για ανακύκλωση.

Χτύπα.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.  ΞΑΝΑ.

Φυσιολογικό.. Αν οι σκορπιοί είχαν ανθρώπινη νοημοσύνη, θα θεωρούσαν ότι όποιος δεν έχει δαγκάνες και κεντρί, δεν είναι φυσιολογικός. Τα πιράνχας με πουκάμισα θα θεωρούσαν πως δεν είναι νορμάλ να μην κατασπαράζεις τα πάντα γύρω σου. Οι βδέλλες θα έπαιζαν με τα γυαλιά τους νευρικά, αφού για αυτές θα ήταν αφύσικο το να μην κολλάς πάνω σε άλλους και να τρέφεσαι με το αίμα τους.

Όσο κι αν μικραίνει ο αντίπαλος, δεν πεθαίνει ποτέ. Μια ατελείωτη σειρά ντόμινο από μάσκες πέφτουν με κάθε γροθιά, όμως το πραγματικό του πρόσωπο δε ματώνει ποτέ. Όσο περνάνε τα λεπτά, γίνεται όλο και πιο γνώριμος, πιο οικείος. Ο τελικός κακός αυτής της πίστας, είναι όλες οι αποφάσεις που δεν πήρες, όλα τα λάθη που έκανες, όλα τα όχι, τα ίσως, τα μπορεί. Όλες οι σιωπές, τα μισόλογα, όλες οι λάθος κινήσεις, τις λάθος στιγμές, στους λάθους ανθρώπους. Ένα κολάζ από τους δαίμονες σου, και όλο το σκοτάδι του σύμπαντος, δεν μπορεί να το κάψει, χωρίς να σε κάνει και σε σένα στάχτη.

Σταματάς να χτυπάς, κοντεύεις να λιποθυμήσεις από την ένταση. Γυρίζεις την πλάτη, βγαίνεις από το ρινγκ, οι σκιές σε κοιτάζουν, σε βρίζουν, σου πετάνε αντικείμενα. Βγαίνεις από την πόρτα, χάνεσαι στους δρόμους.

Υπάρχουν μάχες που ο μόνος τρόπος να τις κερδίσεις, είναι να φύγεις. Οι λεωφόροι είναι άδειες. Κοιτάζω τις βιτρίνες, μια γυναικά με ακολουθεί, είναι η αντανάκλαση μου, με κοιτάζει σε κάθε πίσω από κάθε επιφάνεια. Μπαίνω στον ουρανοξύστη.

Βγαίνει από τον καθρέφτη, με ακολουθεί, με αγκαλιάζει καθώς η πόρτα του ασανσέρ κλείνει. Τα δάχτυλα της χάνονται στα μαλλιά μου, με φιλάει παθιασμένα, αργά. Νιώθω σαν να φιλιόμασταν για ώρες, σαν να μη με φίλησε ποτέ.

Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει. Χάθηκε. Η γεύση και το άρωμα της καίνε ακόμα πάνω μου. Προχωράω ζαλισμένος στην ταράτσα.

Ο ασπρόμαυρος γυρίζει και με κοιτάζει, ανθυπομειδιά.

"Λοιπόν; Πως ήταν το πρώτο  level;"

"Πιο εύκολο και ταυτόχρονα πιο δύσκολο από όσο περίμενα"

"Όπως και η ζωή δηλαδή"

"Μην αρχίσουμε πάλι τις φιλοσοφίες 3 ευρώ το κιλό"

"Τι έμαθες ολοκληρώνοντας την πρώτη πίστα"

"Ότι αντέχω το ξύλο"

"Εκτός από αυτό; Βρήκες το όνομα σου;"

"Πριν φτάσουμε εκεί, δεν έπρεπε να κερδίζω κάτι, να έχω ένα bonus, μια ανταμοιβή τέλος πάντων;"

"Δεν είχες;".

Μου κλείνει το μάτι.

"Και'συ που το ξε.. Αα,ναι ξέχασα, σ'αυτό το μέρος οι σκέψεις μου είναι δημοφιλής ψυχαγωγία. Ποια ήταν αυτή;"

"Ξέρεις"

"Ναι.. Ξέρω"

"Βρήκες το όνομα σου;"

"Όχι"

"Ψάξε καλύτερα"

"Τι εννοείς;"

"Εκτός από τα φιλιά της, σου άφησε και κάτι στη τσέπη".

Στην αριστερή τσέπη βρίσκω ένα δαχτυλίδι.

Μια ροζ λάμψη το τυλίγει.

"Στο εσωτερικό του δαχτυλιδιού γράφει το όνομα σου"

"Made in China;"

"Όχι ρε ηλίθιε,κοίτα καλύτερα".

Τα γράμματα λάμπουν, χαμογελάω.

"Κατάλαβες τώρα;"

"Νομίζω πως ναι. Όταν ήμουν μικρός, είχα σκεφτεί να φτιάξω το τέλειο video game.  Και αυτός ήταν ο τίτλος"

"Όπως και τα παιχνίδια, έτσι και η ζωή πρέπει να έχει ένα νοήμα, έναν σκοπό. Και όπως είπε κάποιος, το να σου δίνω όνομα σημαίνει σε κάνω δικό μου. Τώρα, είναι δικό σου παιχνίδι. Ποιο είναι το όνομα σου;".

Τεράστια κίτρινα γράμματα εμφανίστηκαν στον ουρανό. Starrider.

"Ωραία,και τώρα τι κάνω;"

"Λάθος ερώτηση"

"Αρχίσαμε πάλι..Τουλάχιστον θα μου πεις γιατί είσαι ασπρόμαυρος;"

"Για να φαίνομαι πιο καλλιτεχνικός"

"Αυτά είναι τα άλλοθι των ατάλαντων"

"Την έλλειψη ταλέντου την διέκρινα αμέσως, το άλλοθι σου δεν βρίσκω"

"Θα αφήσουμε το λεκτικό φάσωμα και να μου πεις ποια είναι η επόμενη πίστα;"

"Λάθος ερώτηση στον λάθος άνθρωπο"

"Μάλιστα..".

Κοιτάζω την ώρα, σηκώνω το βλέμμα. Στο βάθος του ορίζοντα, κόκκινα pixels ραγίζουν τον ουρανό.

To be continued...

                                           End Credits Song