Αφού γλυτώσαμε από την επέλαση των βαρβάρων, μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτιά. Η - ο θεός που δεν υπάρχει να την κάνει- κοινότητα που ζει σε αυτά τα ερείπια, με βομβάρδιζε με ερώτησεις. Δεν πίστευαν πως έχω έρθει από το παρελθόν, μέχρι που έβγαλα το κινητό μου. Ευτυχώς είχα μπαταρία.
"Πες μας ξένε, πως καταστράφηκε ο κόσμος;"
"Στην εποχή της κρίσης του εθνικού κράτους η ανανοηματοδότηση της έννοιας του πολίτη από τη νεοφιλελεύθερη αρχή του μεθοδολογικού ατομισμού όρισε τα ηθικά θεμέλια της αγοράς ως τις καθολικές συνθήκες ύπαρξης του «ανθρώπινου κεφαλαίου. Αυτό οδήγησε στην ευθανασία της δημοκρατίας, έστω και στην ανεπαρκή μορφή της, όπως είχε μετατραπεί στις αρχές του 21ου αιώνα, σε μια βουλευτική αριστοκρατία, που θύμιζε περοσσότερο τη βουλή της Αρχαίας Ρώμης παρά της Αρχαίας Ελλάδας. Η αντιδημοκρατική φύση του νεοφιλελεύθερου εγχειρήματος είναι συνυφασμένη με την «τάξη της αγοράς» επί του πλαισίου της «νομοκρατίας», δηλαδή με την ατομικιστική-ανταγωνιστική όψη τού homo economicus. Υπό αυτό το πρίσμα ο νεοφιλελευθερισμός ως «επιχειρηματική δημοκρατία» θέτει σε ισχύ τη συνταγματοποίηση του ανταγωνισμού μέσω της «αυτοκρατορίας του νόμου» της αγοράς".
"Δηλαδή;"
"Οι πλούσιοι προτίμησαν να καταστραφεί ο πλανήτης, παρά να χάσουν σεντ από τις περιουσίες τους"
"Πως είναι το 2022;"
"Λίγο καλύτερο από το 2078"
"Πως είναι η ζωή σου εκεί;"
"Λίγο χειρότερη από το 2078"
"Τι δουλειά κάνεις;"
"Είμαι σκηνοθέτης"
"Τι είναι σκηνοθέτης;"
"Μην αρχίσουμε τα πολύ κουλτουρέικα από τώρα.. Γυρίζω ταινίες"
"Τι είναι ταινίες;".
Η συζήτηση οδηγείται σε αποπνικτικό αδιέξοδο, οπότε αλλάζω θέμα. Τους περιγράφω όσο πιο λιτά και περιεκτικά μπορώ την ζωή το 2022. Για λίγο, ξεφεύγω από τον ύφαλο, όμως στη συνέχεια πέσαμε σε καταιγίδα.
"Τι είναι ψυγείο;"
"Τι είναι internet;"
"Τι είναι κτηνίατρος;"
"Αρκετά με τα δικά μου, εσείς, πως περνάτε;".
Η κατάσταση ήταν όπως την φαντάστηκα. Και τα 4 Mad Max στη συσκευασία του ενός, με χειρότερα εφέ. Οι κουρελήδες φίλοι μου, ζούνε στα απομεινάρια της πόλης. Τα φρικιά ζουν κοντά στο βουνά, έχουν σκλάβους που δουλεύουν στο ορυχείο. Αλωνίζουν τις γύρω περιοχές και πλιατσικόλογούν ό,τι βρουν. Τροφή, νερό, καύσιμα, οχήματα, εργαλεία, όπλα, και γυναίκες. Οι άντρες καταλήγουν σκλάβοι στο ορυχείο ή στην αρένα. Η μόνη ψυχαγωγία που υπάρχει, μονομαχίες μέχρι θανάτου.
Κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Επιστρετεύω όσα επεισόδια Μαγκάιβερ θυμάμαι και οργανώνω την άμυνα. Δύο τρεις είναι καλοί στο σημάδι, τους ακροβολίζω ως snipers. Με σφεντόνες.. Στήνουμε παγίδες στον δρόμο, τους εκπαιδεύω σε διάταξη 4-5-1, με δύο κόφτες. Προπόνηση Rocky 4. Είμαστε έτοιμοι.
Ο εχθρός πλησιάζει. Δύο κάτω, οι snipers κάνουν καλύτερη δουλειά από ό,τι περίμενα. Στο πρώτο πέρασμα τεντώνουμε τα σύρματα. Δεν περίμεναν αντίσταση. Δεύτερο κύμα, μολότοφ. Τρίτο, κατάπελτης κοπριάς. Όχι και η πιο διακριτική επιλογή, όμως το αποτέλεσμα μετράει. Αφού τους πετάξαμε ό,τι πέτρες υπήρχαν σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων, οι εισβολείς τρέπονται σε φυγή, μέχρι και ομήρους πήραμε.
Η φυλή πανηγυρίζει, αλλά εγώ καπνίζω ανήσυχος στην άκρη. Τινάζω το πόντσο μου, και ως Κλίντ Ήστγουντ της τελευταίας μέρας των εκπτώσεων σκορπίζω τη σοφία μου.
"Κερδίσαμε μια μάχη, όχι τον πολέμο. Δεν υπάρχει χρόνος για πανηγύρια. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη επίθεση".
Μετά από τρεις μέρες, τα φρικιά επανέρχονται. Η ορδή σταματάει, ο πρώτος ξεμακραίνει και πλησιάζει με λευκή σημαία.
"Η βασίλισσα εντυπωσιάστηκε και θέλει να δει τον αρχηγό σας. Μέχρι να τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις, έχουμε ανακωχή"
"Μπράβο παιδιά, στείλτε τον αρχηγό σας να τελειώνουμε".
Όλοι κοιτάζονται μεταξύ τους.
"Έλα, κόψτε τις μαλακίες πριν αλλάξουν γνώμη, ποιος είναι ο αρχηγός;".
Όλοι κοιτάζουν εμένα. Καλά να πάθω, που το έπαιξα Μουρίνιο της μεταποκαλυπτικής εποχής. Τα φρικιά αφήνουν δύο ομήρους ακόμα ως εγγύηση. Πλησιάζουμε την πόλη τους, ένα έκτρωμα από μέταλλο, καπνούς, φασαρία και κακοντυμένους ημίτρελους. Σαν τα μεταλλάδικα που πήγαινα στην εφηβεία μου. Η βασίλισσα είναι απονομωμένη στο λόφο, από εκεί επιβλέπει την πόλη. Το σπίτι της πρέπει να ήταν κάποια βίλα πριν την καταστροφή. Κάθεται απέναντι μου σε ένα μεταμοντέρνο ανάκλινδρο. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε video clip των Wasp στα 80s. Είναι πιο όμορφη από ό,τι περίμενα. Κάτι μεταξύ Wendy Williams και Lita Ford. Με κοιτάζει καχύποπτα.
"Και δε σου φαίνεται.."
"Ναι, μου το λένε συχνά"
"Είναι αλήθεια πως έρχεσαι από το 2022;"
"Ναι"
"Απόδειξε το".
Βγάζω το κινητό μου. Αφού έμαθε όσα ήθελε για το παρελθόν, μπαίνουμε στο ψητό.
"Χρειάζομαι κάποιον σαν εσένα. Αν δεχθείς να μείνεις μαζί μου, δε θα πειράξουμε τους φίλους σου"
"Όταν λέτε να μείνω μαζί σας;"
"Θα είσαι σκλάβος μου. Με κάποια προνόμια"
"Δε λέω, με κολακεύει η πρόταση σας, όμως θα πρέπει να αρνηθώ".
Το βλέμμα της έκαιγε, δεν είχε συνηθίσει να της λένε όχι. Κατέβασε αργά τα δάχτυλα στο στήθος της. Κατέληξαν ανάμεσα στα πόδια της. Δάγκωσε τα χείλη της ναζιάρικα. Γαμώτο, αυτό πάντα πιάνει.
"Δεν μπορώ να μείνω εδώ. Με περιμένει κάποια πίσω στο 2022".
Συνοφρυώθηκε.
"Κανείς δεν έχει αρνηθεί μέχρι τώρα"
"Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά"
"Πολύ καλά. Αν θέλεις να σώσεις τους φίλους σου, θα πρέπει να μονομαχήσεις με τον Ααρών".
Ο Ααρών μπαίνει στο δωμάτιο. Είναι μια διασταύρωση Transformer και Γκοτζίλα. Αν φυσήξει απότομα τη μύτη του, από το ένα ρουθούνι, θα με κάνει συκωταριά.
"Διάλεξε άθλημα"
"Pro Evolution 4 στο Playstation 2"
"Δεν το έχουμε, άλλο;"
"Αγωνία"
"Ούτε αυτό το γνωρίζουμε. Οπότε θα μονομαχήσετε μέχρι θανάτου στην αρένα"
"Στην κατανάλωση σοκολάτας μέχρι διαβήτη και ολική απώλεια οδόντων;"
"Πάρτε τον, σε μια ώρα η αρένα να είναι γεμάτη!"
Με πετάνε σε κάτι μεταξύ κλουβιού και Κολοσσαίου. Ο κόσμος ουρλιάζει πάνω στα σύρματα, θυμίζει Θύρα 7. Είναι ευχάριστο να νιώθεις οικείοτητα με το χώρο, λίγο πριν πεθάνεις. Το χειρότερο είναι η μυρωδιά, πτώματα σε προχωρημένη σήψη κρέμονται στα κάγκελα, γύρω από την αρένα. Ο Ααρών μπαίνει, κρατάει ένα σφυρί πιο μεγάλο από αυτόν. Ορμάει κατά πάνω μου. Περιέργως, τον αποφεύγω. Δύο, τρεις φορές. Παρά τα περιττά κιλα και το κάπνισμα, είμαι λίγο πιο γρήγορος. Όμως αυτό δεν φτάνει. Δεν μπορώ να τρέχω σε όλη τη μονομαχία, μέχρι να ζαλιστεί ή να πεθάνει από γηρατειά, θα πλήξει το κύρος μου.
Πλησιάζω αργά τα σύρματα, με την άκρη του ματιού μου έχω εντοπίσει έναν σκελετό με μεγάλο κρανίο. Ο Ααρών παίρνει φόρα. Αρπάζω τον σκελετό και τον πετάω στον αντίπαλο. Εκείνος μπερδεύεται, και ταυτόχρονα η μυρωδιά του κόβει τη φόρα. Αρπάζω ένα ρόπαλο από το έδαφος και τον χτυπάω με όλη μου τη δύναμη. Προγειώνομαι, μπροστά μου ένα μαχαίρι, το καρφώνω στο γόνατο του, έχω να γίνω τόσο βίαιος από τη Β Γυμνασίου.
Ο Ααρών βγάζει το κράνος του. Τόση ασχήμια μπορεί να προκαλέσει αποβολές σε έγκυους και αυτόματη ανάφλεξη. Με κυνηγάει σε όλη την αρένα. Πέφτω κάτω, με αρπάζει και φεύγω τρίποντο από την σέντρα. Για χιλιοστά γλύτωσα τη σύγκρουση πάνω στις λάμες. O Ααρών πλησιάζει. Κοιτάζω γύρω μου. Τρέχει. Δεν πρόκειται να πεθάνω σε αυτό το κοτέτσι. Λίγα μέτρα πριν με φτάσει τρέχω και 'γω πάνω του. Ουρλιάζω. Ουρλιάζει. Με τάκλιν που θα ζήλευε ο Μοντέρο τον ρίχνω κάτω. Ήταν πέναλτι κύριε Μάνο; Ο ορισμός του πέναλτι κυρία μου.
Πριν προλάβει να σηκωθεί, αρπάζω από τα σύρματα το πιο ζουμερό πτώμα. Πηγαίνω πίσω του και το τρίβω στη μούρη του. Δεν μπορεί, αυτό το πράγμα πρέπει να έχει ρουθούνια. Η οροσειρά σηκώνεται. Γρυλίζει, προσπαθεί να με πιάσει. Πιέζω με όλη μου την ύπαρξη τη σήψη πάνω του. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν χιλιετίες. Δεν έχω άλλη κίνηση, αν δεν πιάσει και αυτό, θα πρέπει να πετάξω σαν το Neo. O Ααρών γονατίζει. Πνίγεται στον εμετό του. Πέφτει. Στέκομαι από πάνω του σε εγρήγορση. Ο διατητής του σηκώνει το χέρι. Ο Ααρών είναι νόκ άουτ. Έχει να έρθει τέτοιο διπλό από τότε που ο ΠΑΟ νίκησε τον Άγιαξ.
Μου πετάνε ένα ξίφος. Η βασίλισσα κατεβάζει τον αντίχειρα. Οι κερκίδες απαιτούν να σκοτώσω τον Ααρών. Πετάω κάτω το σπαθί.
"Δεν είμαι εδώ για να σκοτώσω κανέναν. Βρέθηκα, χωρίς να το θέλω, για να βοηθήσω κάποιους αθωούς, ανθρώπους όπως εσείς. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τον Ααρών, ούτε με κανέναν από εσάς. Η βία δεν είναι επιλογή, θα πρέπει να είναι η έσχατη, μόνο όταν πρέπει να υπερασπιστείς τη ζωή σου και όσους αγαπάς. Μπορείτε να με σκοτώσετε, αλλά σκεφτείτε. Θα γίνει καλύτερος ο κόσμος με ένα ακόμα θύμα; Ήρθα εδώ αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι σας, να σας μισήσω. Όμως το μίσος πολλές φορές, είναι μια ακόμα άμυνα, απέναντι στο άγνωστο,στο διαφορετικό. Αν δούμε πέρα από αυτό, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί. Τις λίγες μέρες που είμαι εδώ, κατάλαβα καλύτερα, και δε νιώθω μίσος, μόνο περιέργια. Να μάθω περισσότερα για σας, να σας γνωρίσω. Κι αν ένας άνθρωπος μπορεί ν'αλλάξει, τότε κι εσείς μπορείτε ν'αλλάξατε, όλοι μπορούμε ν'αλλάξουμε!".
Τα χειροκροτήματα κόντεψαν να γκρεμίσουν την αρένα. Η βασίλισσα αποχωρεί δυσαρεστημένη. Το Rocky 4 μου έσωσε για μια ακόμα φορά τη ζωή. Με μεταφέρουν στο σπίτι της βασίλισσας.
"Το ήξερα πως θα νικήσεις"
"Πόσο με έδινε στο στοίχημα; "
"Και τώρα θα ανταμοιφθείς".
Αφήνει το πέπλο της να πέσει. Δεν το πιστεύω, ότι θα πω σε γυναίκα την αγαπημένη ατάκα που έχουμε το Μάκη. Πρώτη και τελευταία.
"Σας είπα δεσποινίς, δε δύναμαι, εκτιμώ ιδιαίτερα το ενδιαφέρον σας προς το άτομο μου, όμως δεν τρως"
"Δε θα ζήσεις για να μου όχι και τρίτη φορά"
"Να το κοιτάξετε αυτό το θέμα με την επιβέβαιωση"
"Ξάπλωσε"
"Θα σας καταγγείλω για σεξουαλική παρενόχληση".
Η βασίλισσα με πετάει κάτω. Χιλιοστά πριν με φιλήσει, ακούγονται βήματα.
"Αστον κάτω μωρή καριόλα!".
Η Άννα μπουκάρει στην σκηνή και δέρνει αλύπητα τη βασίλισσα. Είναι πολύ περίεργο το θέαμα, να βλέπω κάποια τόσο γλυκιά, ντελικάτη και χαμηλών τόνων να μεταμορφώνεται σε Βίκινγκ. Μετά το brutality που της έριξε η Άννα, η βασίλισσα έφυγε με φάλτσο εκτός ημισφαιρίου. Η Άννα με αγκαλιάζει και με φιλάει.
"Είσαι καλά, Δεν πιστεύω να σε πειραξε;"
"Όχι, με έσωσες στο παρά ένα. Πως ήρθες εδώ;"
"Ο Μάκης κατάλαβε πως λειτουργεί εκείνο το πράγμα, σήκω, η πύλη ανάμεσα στις διαστάσεις δε θα κρατήσει για πολύ".
Τρέχουμε στο άλλο δωμάτιο, η πύλη αναβοσβήνει. Η βασίλισσα εμφανίζεται, ουρλιάζει.
Τρέχουμε προς την πύλη, λίγο πριν επιστρέψουμε στο 2022, η βασίλισσα μας πετάει ένα δόρυ, περνάει ξυστά πάνω από τα κεφάλια μας. Πέφτουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ποτέ δεν πίστευα πως θα χαρώ βλέποντας το Κολωνάκι. Αγκαλιαζόμαστε. Ο Μάκης έχει συγκινηθεί.
"Νόμιζω πως φτάνει για αυτή τη ζωή και την επόμενη τόση δράση. Πάμε πάνω".
Λίγο πριν ο Μάκης ανοίξει την εξώπορτα, ακούγεται κάποιος να βογγάει. Ένας Ιάπωνας έφαγε το δόρυ στο στήθος, μοιάζει με αρνί που το έσκασε από τη σούβλα. Αρχίζει να βρίζει σε ακατάληπτα αγγλικά.
"Δε γίνεται για ένα γαμημένο κεφάλαιο σ'αυτό το κωλοβιβλίο να έχουμε ησυχία; Ρε Μάκη, δεν τον τακτοποίησες αυτόν; Γιατί είναι πάλι εδώ;"
"Τον έστειλα πακέτο στη Γουαδαλάχαρα. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός"
"Γαμημένοι, καταστγέψατε τον αδεγφο μου, λίγο πριν αλλάξει την ιστογία της ανθγωπότητας. Και τώγα σκοτώσατε και μένα. Αλλά δε θα σας αφήσω έτσι, θα το πληγώσετε!"
"Πως, θα χρησιμοποιήσεις περισσότερες λέξεις με ρ, μέχρι να πάθουμε εσωτερική αιμορραγία από τα γέλια;"
" Τώγα θα δεις, καγιόλη!"
Ο Ιάπωνας βγάζει ένα βραχιόλι από την τσέπη του. Πατάει ένα κουμπί, το βραχιόλι αλλάζει χρώματα. Το στρέφει προς εμένα. Ο χρόνος παγώνει, γλιστράω σε μια σήραγγα από χρώματα.
"Όχι, όχι, μου πήγατε κάποιον που αγαπούσα, το δίκαιο είναι ν'ανταποδώσω!".
Γυρίζει το βραχιόλι προς την Άννα. Μια πράσινη αστγαπή φεύγει από το χέγι του. Σπρώχνω την Άννα μακρυά και τη δέχομαι.
Ο Ιάπωνας καταρρέει. Η Άννα και ο Μάκης προπαθούν να καταλάβουν τι έγινε. Ο Μάκης παίρνει το βραχιόλι από το νεκρό. Η Άννα κλαίει. Ο Μάκης την αγκαλιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου