Γουαδαλαχάρα Αιγάλεω 0-1 XV

 

                                       Opening Credits Song

Level 2

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Ο θάνατος; Να πάθει κάποιος αγαπημένος σου κάτι και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα; Τα ξαναζείς όλα. Όλες τις φορές που ήσουν εκεί και όλες όσες ήσουν απών. Ξανά και ξανά. Κάθε φορά που τα καταφέρνεις, νιώθεις λιγότερο ικανοποιημένος. Κάθε φορά πλησιάζεις ένα δευτερόλέπτο πιο κοντά, μα πάλι δεν προλαβαίνεις το κακό. Σαν τερματοφύλακας που πρέπει να αποκρούσει χιλιάδες σουτ ταυτόχρονα, καταλήγεις ένας χάρτινος στόχος για κάθε πιθανότητα, για κάθε αστείο της μοίρας.

Πέφτεις εξαντλημένος, πονάει όλο σου το σώμα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, κι όλα τα δάκρυα δε θα σβήσουν τα "ίσως" και τα "αν". Βγαίνεις από τα συντρίμμια, διαλυμένος, όμως ακόμα ζωντανός. Αγνοείς τις σκιές που ουρλιάζουν, τις δεκάδες διαφορετικές εκδοχές της ζωής σου που ξεδιπλώνονται μπροστά σου, περνάς από μέσα τους, δε σε νοιάζει αν είσαι εσύ το φάντασμα ή εκείνες. Προχωράς. Μέσα στην έρημο από στάχτη. Προχωράς. Χιλιάδες χρόνια ή μήπως ήταν δέκα λεπτά; Δεν έχει σημασία.

Προχωράς. Πάνω στα νερά, διασχίζεις τον ωκεανό, μια τεράστια οθόνη, που άλλοτε γίνεται μαύρη, γεμάτη σιλουέτες τεράτων, που περιμένουν να κάνεις τη λάθος κίνηση, να χάσεις την ψυχραιμία σου και να παραδοθείς. Το νερό παγώνει. Κάτω απ'το πάγο, όλες οι ευτυχισμένες στιγμές που έζησες, σε παύση. Θα προσπαθήσεις να τις ζωντανέψεις, να τις ξεθάψεις από το νεκρό χρόνο;  Δακρύζεις, αλλά συνεχίζεις να προχωράς. Τρέχεις. Μέχρι που καταρέεις. Έφτασες στο απόλυτο λευκό. Στην εσχατιά της ύπαρξης σου. Σκίζεις το χάρτινο ορίζοντα και προχωράς.

 Μια πόρτα από κόκκινο νέον σχηματίζεται. Βγαίνει από μέσα ο εαυτός σου. Σε κάποια παιχνίδια, ειδικά τα αγαπημένα σου, αυτό λεγόταν mirror match. Αντιμέτωπιζες τον χαρακτήρα που είχες διαλέξει. Άλλαζαν λίγο τα χρώματα, για να μην μπερδεύεσαι. Η αντίπαλη εκδοχή του εαυτού εσου είναι γκρίζα. Χαμογελάει. Προσφέρει τσιγάρο. Κοιτάζεστε.

"Δεν πιστεύω να θέλεις να παλέψουμε;"

"Δεν έχει νόημα, κανένας από τους δύο δε θα κερδίσει. Ποτέ"

"Και τότε ποια είναι η δοκιμασία;"

"Θα πρέπει να με πείσεις να σε αφήσω να περάσεις"

"Κατάλαβα, θα είμαστε εδώ για πολύ καιρό"

"Μπα, σε λίγο θα σε αναγκάσω να γυρίσεις πίσω. Και απλά θα περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε αυτόν τον κόσμο"

"Και πως θα το κάνεις αυτό;"

"Θα σου υπενθυμίσω πόσο loser είσαι".

Σηκώνει τα χέρια ψηλά. Χιλιάδες οθόνες ανάβουν. Οι χειρότερες αναμνήσεις μου παίζουν non stop. Όλο και πιο δυνατά. Οι οθόνες χορεύουν γύρω από τον άλλο μου εαυτό. Η φωνή του γίνεται άνεμος.

"Γιατί συνεχίζεις; Είσαι άχρηστος, πέταξες όλη σου τη ζωή στα σκουπίδια. ΓΙατί είσαι ακόμα ζωντανός;".

Μια χορωδία από γέλια ξεσπάει μέσα στον άνεμο, κάποια μπορώ τα αναγνωρίσω. Τελειώνω το τσιγάρο μου ατάραχος και πλησιάζω τον κυκλώνα.

"Λοιπόν.. Έχεις δίκιο. Είμαι αποτυχημένος. Τεμπέλης, φυγόπονος, αδιάφορος. Δεν ξέρω πως είμαι ακόμα ζωντανός, ειδικά με τη διατροφή που κάνω, αλλά το γαμημένο το έμφραγμα είναι σαν τον έρωτα, έρχεται όταν δεν το περιμένεις, και ποτέ όταν το θέλεις. Δεν έχω πετύχει τίποτα, δεν έχω κάνει οικογένεια, έχω πληγώσει όσους με αγαπούσαν. Είμαι μια απογοήτευση. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, βιώνοντας τα πάντα από δεύτερο χέρι, κρύφτηκα πίσω από βιβλία, δίσκους, ταινίες και κόμικ. Δε θα πραγματοποιήσω ποτέ τα όνειρα μου. Δε θα ξαναβιώσω ποτέ τον έρωτα, ούτε θα νιώσω τη φλόγα της νεότητας, πως όλα είναι δυνατά. Κάθε μέρα θα σκέφτομαι πόσο κοντά στο θάνατο είμαι.

Τα καλύτερα Βρίσκονται πίσω μου και το πιο πιθανό, η υπόλοιπη ζωή μου να είναι αδιάφορη.  Όμως ξέρεις κάτι; Το ότι σηκώνομαι κάθε πρωί γνωρίζοντας όλα αυτά, πηγαίνοντας σε μια δουλειά που σιχαίνομαι, ξέροντας πως ποτέ δε θα γίνω αυτό που ονειρεύμονουν, για τα επόμενα 30 χρόνια, χωρίς να έχω τινάξει τα μυαλά μου εδώ και χρόνια, δε με κάνει loser. Νικητής δεν ξέρω αν είμαι ή αν θα γίνω ποτέ. Αλλά πολλές φορές ξεπέρασα την μετριότητα μου, έβαλα ως προτεραιότητα κάποιον άλλο πάνω από μένα, Και προσπάθησα. Όχι πάντα, όχι όσο και όταν έπρεπε, όμως το έκανα. Και κάθε γαμημένη μέρα που παλεύω με την πλήξη, κάθε γαμημένη νύχτα που παλεύω με την αυπνία, προσπαθώ να βρώ κάτι, ένα κουρέλι από την ομορφιά του κόσμου. Και συνεχίζω. Μπορεί στο τέλος να χάσω, μπορεί να ξέρω πως ο χειρότερος εχθρός μου είμαι εγώ, αλλά δε θα με νικήσεις τόσο εύκολα. Θα πάμε μέχρι το τέλος, αν νικήσεις θα είναι στα σημεία. Και θα έχεις περισσότερους μώλωπες και σημάδια από μένα. Θα με αφήσεις να περάσω ή θα αρχίσουμε τα κουτουλίδια;".

Ο κυκλώνας χάθηκε, οι οθόνες και τα γέλια ξεθώριασαν. Ο γκρίζος κλώνος μου, απογοητευμένος κάνει στην άκρη.

"Μέχρι πότε το Rocky θα σε ξελασπώνει;".

Χαμογελάω και περνάω την πύλη.

 

Last Level

FINAL BOSS

Έφτασα στο τέλος. Αντιμετώπισα τους φόβους μου, τον εαυτό μου, το φάντασμα του πατέρα μου που δεν πρόλαβα ν'αποχαιρετίσω, όλα τα λάθη μου και τη φιλόλογο από τη Γ Λυκείου. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο τελικός κακός;

Ονειρευόσουν πως περπατούσες πριν καν μπουσουλήσεις. Πως κάνεις ποδήλατο πριν καν δεις ένα. Πως πετάς. Αυτό δεν το έχεις καταφέρει ακόμη. Έχεις καταλάβει πως είσαι διαφορετική, πως ζεις πραγματικά μόνο στα όνειρα σου και η πραγματικότητα είναι απλά τα διαλείμματα. Οι εφιάλτες γίνονται όλο και πιο τρομακτικοί.

Το σκοτάδι παίρνει περίεργες μορφές, τσαλακώνει σαν χαρτί, καίγεται, μετατρέπεται σε κύμα, ένα κύμα γεμάτο χέρια, λυσσασμένα για να σε κατασπαράξουν. Τρέχεις, να κρυφτείς, φωνάζεις.

Στην αρχή δε φοβόσουν. Οι θεοί στο δίπλα δωμάτιο θα τα φτιάξουν όλα. Οι θεοί που δημιούργησαν τον κόσμο, χιλιάδες κόσμους, στα τετράδια σου, στα κάδρα που κρέμονται, στον υπολογιστή. Που σε έμαθαν να φτιάχνεις και΄συ κόσμους. Κάθε βράδυ φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη, γιατί πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη, πως οι θεοί είναι καλοί, πως δεν έφτιαξαν αυτοί το σκοτάδι, είναι ένα λάθος και θα το διορθώσουν. Πως θα σε πάρουν αγκαλιά και οι εφιάλτες θα γίνουν μια μουτζούρα.

Αλλά οι θεοί δεν πιστεύουν σε τίποτα, μόνο στον εαυτό τους. Σβήνουν τα φώτα, σου λένε να κάνεις ησυχία. Σε παρατάνε σε σχολεία και φροντιστήρια. Σου κάνουν δώρα για να είσαι απασχολημένη, για να μη κάνεις ερωτήσεις. Και'συ δεν μπορείς να τρέξεις πια, ούτε να φωνάξεις. Μόνο ο πόνος σε κάνει να ξεχνιέσαι. Ο εθισμός στον πόνο δεν βοηθάει για πολύ. Κάποια στιγμή αποφάσισες να βουτήξεις στο σκοτάδι, να παραδοθείς.

Δεν το έκανες στο παρά ένα. Κλειδώθηκες τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό σου και δεν ήθελες να ξαναβγείς. Όταν διασταυρώθηκαν τα όνειρα μας, σε έβγαλα από το σκοτάδι σαν να σε έσωσα από πνιγμό. Σταμάτησες να παίζεις κυνηγητό με τους φόβους σου και άρχισες να παίζεις κρυφτό μαζί μου.Φτιάχνω συνεχώς γέφυρες, τραγούδια, στίχους,διηγήματα, σενάρια, φωτογραφίες. Κάποιες καίγονται πριν σ'αγγίξουν, κάποιες με βγάζουν μια ανάσα κοντά σου, μα κάθε φορά λείπει ένα σκαλοπάτι πριν σε φτάσω. Στοιχειώνεις τις αισθήσεις μου, είσαι πάντα εδώ και πουθενά, στην άκρη του ματιού μου, στα σύνορα κάθε αίσθησης, οι ψίθυροι σου κυλάνε μέσα μου, η μυρωδιά σου καίει παντού, η σκιά σου γλιστράει ανάμεσα στ'αντικείμενα. Και΄συ πάλι τρέχεις,να κρυφτείς βαθιά μέσα σου. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν έχω άλλους άσους στο μανίκι, δεν έχω καν άλλα μανίκια.

Δεν μπορώ να ονειρευτώ όπως εσύ, τα μόνα όνειρα που είχαν μαγεία ήταν εκείνα που έκανα μαζί σου. Οι καθρέφτες γεμίζουν λευκό θόρυβο, στα ακουστικά μου παρεμβάλλονται οι συχνότητες των σκέψεων σου. Τα pixels λιώνουν στα χέρια μου σαν νιφάδες χιονιού. Δεν ξέρω που είμαι, πως και αν θα ξεφύγω από αυτό το μέρος.

Αν θα επιβιώσω. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν γίνεται να χάσω αυτό το παιχνίδι. Όταν κοιμάμαι, βλέπω τι ονειρεύεσαι. Σαν ταινία, σαν first person shooter. Είναι απελπιστικό, γιατί κάνεις συνεχώς τις λάθος κινήσεις. Μπορώ να σε βγάλω από'κει, αλλά πρέπει να με αφήσεις. Η ζωή είναι παιχνίδι για δύο παίκτες. Κάποιες πίστες θα τις περνάμε μαζί, σε κάποιες άλλες ο ένας από τους δύο θα προχωράει και για τους δύο.Ο ουρανός αλλάζει χρώματα. Πόσο μακρυά είσαι; Είσαι καν εδώ; Τα σύννεφα κρύβουν τ'όνομα σου. Από ένα σημείο και μετά, εσύ έσωσες εμένα. Η καρδιά είναι ένα joypad που έχει περισσότερα κουμπιά από όσα νομίζεις. Γεννήθηκα στα 80s, και στα 80s τίποτα δεν τελείωνε αν δεν είχε happy end (εκτός από τον κομμουνισμό).

Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο τελικός κακός; Το ήξερα πως θα ήσουν εσύ. Πέρασαν  δύο χρόνια. Σχεδόν σκότωσα τον εαυτό μου για να σε ξεπεράσω. Ήπια περισσότερο από ποτέ, άρχισα ξανά το κάπνισμα, ηρεμηστικά και υπνωτικά, έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα, αλλά δεν μπόρεσα να ξεφύγω.

Προσπάθησα να με πνίξω σε κάθε μπουκάλι, με σκόρπισα σε κάθε τασάκι, με ποδοπάτησα, αλλά δεν κατάφερα να ξεχάσω. Κάθε μέρα τη δηλητηρίαζε η απουσία σου. Δεν ήξερα που βρίσκομαι. Κάθε μέρα, ήταν τόσο αφόρητη, σκαρφάλωνα ένα βουνό από μαχαίρια, έσκαψα τόσο βαθιά μέσα μου για να κρυφτώ, μέχρι που μάτωσε το σκοτάδι. Δύο χρόνια ζω την ίδια μέρα, μια αέναη παύση. Πέφτω στο κενό, και η πτώση όλο και πιο αργή. Δεν αντέχω άλλο να πέφτω, δε με τρομάζει η σύγκρουση, ανυπομονώ ν'αγκαλιάσω την άσφαλτο. Δεν μπορώ άλλο αυτό το μισό τίποτα, να με ροκανίζει μέσα έξω.

Βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου. Ατενίζω το κενό από την κόψη του γκρεμού. Θυμάσαι το τραγούδι από το Donnie Darko; Από τις αγαπημένες μας ταινίες. Δεν μπορώ να σε νικήσω. Όλα σου ανήκουν. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι.

And I find it kind of funny

I find it kind of sad

The dreams in which I'm dying

Are the best I've ever had

To be continued...