Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2022

Δεν περνάμε καλά και αυτό δε βγαίνει προς τα έξω

 

Ξυπνάς. Τα οστά σου τρίζουν σαν πόρτα σε θρίλερ. Και αναρωτιέσαι τι θα πονάει περισσότερο σήμερα. Ο αυχένας; Τα πόδια ή θα έχουμε νέα είσοδο στο top 5; Σέρνεσαι μέχρι το laptop. Είπες θα κόψεις το κάπνισμα, αλλά ο πρωινός καφές σε νίκησε πάλι. Δεν είναι τυχαίος ο στίχος "σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο". Διαβάζεις τα νέα,  μια ακόμη μέρα απογοήτευση. Που ο κόσμος δεν τελειώνει. Τόσα χρόνια, περιμένουμε τον Κιμ, τον Βλαμίδιρο, κάποιον τέλως πάντων, να βάλει την τελειά σε αυτή την αποτυχημένη σειρά που λέγεται ανθρωπότητα.

Ζούμε την εποχή του Μεσοπολέμου 2, κι όπως τα περισσότερα sequels, είναι χειρότερο από την πρώτη ταινία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρέει -δυστυχώς πιο αργά από όσο θα έπρεπε-, η ακροδεξιά διαβρώνει συνειδήσεις, ο καπιταλισμός ένα φίδι που τρώει την ουρά του και όποιος νομίζει, ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, να μοιραστεί τα ναρκωτικά που παίρνει. Είμαι σίγουρος, πως το τελευταίο story που θα ανέβει, θα είναι μια selfie με φόντο το πυρηνικό μανιτάρι.


Αυτοί οι μήνες είναι η ψυχαναγκαστική περίοδος. Βγαίνουν σιγά σιγά στα γνωστά τορεντάδικα, οι ταινίες φαβορί για Όσκαρ, δηλαδή αυτές που λατρεύουν ν'αποθεώνουν οι κριτικοί για να βασανίζουν το ακούλτουρο πόπολο. Κάποιες από αυτές, δεν αξίζει να τις δεις ούτε σε αεροπλάνο. Αν έβλεπα το Tar σε πτήση, θα έκανα αεροπειρατεία. Δεν ξέρω αν η Blanchett θα κερδίσει Όσκαρ γι'αυτό, όμως το φιλμ είναι ο ορισμός της πλήξης. Δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα, φυσικά πολύ αργά, η ηρωίδα είναι αχώνευτη και η φλυαρία ακατάσχετη. Δείτε οπωσδήποτε το Moonage Daydream, ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον David Bowie. Ένας καταρράκτης εικόνων, ένα καλειδοσκόπιο της ζωής και της καριέρας του, με φοβερό μοντάζ και αφήγηση. Και fan να μην είσαι, θα απολαύσεις την διαδρομή.


Απέχω καιρό από τον αγωνιστικό χώρο των σχέσεων, και ως παρατηρητής προβληματίζομαι με όσα βλέπω, ακούω και μαθαίνω. Αν είναι κάποιος ευτυχισμένος εκεί έξω, σε παρακαλώ, μείνε κρυμμένος και απόλαυσε το όσο κρατήσει. Η τρέλα, η μιζέρια είναι σαν μεταδοτική ασθένεια. Αυτό ψάχνουμε εκεί έξω; Διαχειρίσιμες μετριότητες, να κάνουν δεύτερη φωνή στον εγωισμό και την ματαιδοξία μας; Μπάτλερ για τα ψυχολογικά προβλήματα και τις ματαιωμένες μας προσδοκίες; Δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος του πλανήτη, και σίγουρα ο μικρόκοσμος μου δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα, αλλά η δυστυχία σε αυτή την πόλη, κοντεύει ν'αποκτήσει υλική υπόσταση. 


Το πολύ φως -όπως και το πολύ σκοτάδι- τυφλώνει. Έχουν γίνει τόσο δυσδιάκριτα τα σύνορα μεταξύ οθόνης και πραγματικότητας; Φαντάσματα που είναι πάντα όμορφα, χαμογελαστά, περνάνε τέλεια, σε φωτογραφίες και posts. Αλλά δεν υπάρχουν εκτός οθόνης. Όπως ακριβώς στα στοιχειωμένα σπίτια, δεν μπορούν να βγουν από μέσα. Κατακερματισμένα παζλ, μερικά κομμάτια στο ένα social, μερικά στο άλλο, κι όλα μαζί δεν συνθέτουν τίποτα. 


Το διάβασα σε meme και γέλασα μελαγχολικά. Τα 90s πλέον απέχουν χρονικά όσο απείχαν τα 60s στη δεκαετία του 90. Αυτό το διαπιστώνεις ακούγοντας νεώτερους να μιλάνε,να γράφουν και να ποστάρουν  για εκείνη την εποχή. Όσοι είμαστε 40+ μπορούμε και επίσημα να νιώθουμε γέροι και να αρχίσουμε επιτέλους να φερόμαστε σαν μπαρμπάδες. Ναι, ήμασταν εκεί στα 90s, όχι, δεν ήταν όσο καλά νομίζετε, όμως είχε καλύτερη μουσική και ταινίες από το παρόν. Μπορεί να μεγαλώσατε με internet, αλλά δε ζήσατε εποχές ΠΑΣΟΚ. Μ'ένα πεντοχίλαρο περνάγαμε καλύτερα από έσας, και κάναμε περισσότερα, χα! Κρατήστε τα stories και το Τik Tok, έχουμε τις αναμνήσει μας. Μέχρι να να τις πάρει το Αλτσχάιμερ. Νομίζω πως φτάνει ο μπαρμπαδισμός σε αυτό το κείμενο.

Αν χρειάζεται να βγάζεις φωτογραφίες και  βίντεο για οτιδήποτε ζεις, κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν να μαζεύεις αποδεικτικά στοιχεία για ν'αποδείξεις μια θεωρία συνομωσίας, κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Η μνήμη λειτουργεί σαν σκηνοθέτης, κάποιες φορές το κάνει καλά, κάποιες όχι. Κια μην ακούσω μαλακίες για Eternal Sunshine of the Spotless Mind και άλλες υπερεκτιμημένες αηδίες. Όλα σου τα βιώματα σε διαμορφώνουν, το να θέλεις να σβήσεις τις κακές αναμνήσεις είναι σαν να θέλεις να κόψεις κομμάτια από το σώμα σου. Νομίζατε πως το κείμενο θα τελειώσει αισιόδοξα, φυσικά και όχι. Θα κλείσω μ'ένα απόσπασμα, από το νέο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου, Λάδι Σε Καμβά .
«Μόνο τα τραύματα διατηρούνται ολοζώντανα. Η μνήμη μας έχει μια μεγάλη αίθουσα όπου στοιβάζονται οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μαζεύοντας σκόνη· αλλά τις ατυχίες, τις πληγές και τις απογοητεύσεις τις στήνει πάνω σε βάθρο ή τις κρεμά στους πιο καλά φωτισμένους τοίχους της αίθουσας».






Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022

November Playlist





Hermanos Gutiérrez - El Bueno y el Malo 
Various Artists - Life Moves Pretty Fast: The John Hughes Mixtapes
PJ Harvey - B-Sides, Demos & Rarities
Siouxsie And The Banshees - Tinderbox
Adrian Quesada - Jaguar Sound 







Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022

Some Kind Of Comic

 


You are not afraid of being in the dark alone.


It's the exact opposite.


How does it feel, to be among your other selves?


Did your dreams became your demons?

Did your demons became your dreams?


Have you abused your illusions enough?


You're just searching for different shades of pain, so you can feel something. Hush now, let the voises take control. Hell by any other name would hurt as same.








Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2022

Το κορίτσι με τη γαλάζια ομπρέλα

 


Δεν ξέρω πως βρέθηκε εδώ. Απροσδόκητα μπήκε στη σχισμή των ονείρων μου. Άλλαξε τις μονάδες μέτρησης σε όλα, ειδικά στον χρόνο. Μ'έμαθε να είμαι νέος ξανά, κι ας έχουν όλες οι άσπρες τρίχες μου τ'όνομα της. Έκανε την ταράτσα τις νύχτες σχεδία, ένωνε τ'αστέρια με το κραγιόν της και ζωγράφιζε νέους αστερισμούς. Οι καθρέφτες γινόντουσαν προβολείς στο πέρασμα της.

Δεν άφηνε ποτέ τη γαλάζια ομπρέλα. Στην αρχή μ'ενοχλούσε, όμως τη συνήθισα. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν την άφηνε. Η σκιά της ήταν η είσοδος στον κόσμο της. Μεταμόρφωνε τα γραπτά μου σε χάρτες για ανεξερεύνητα μέρη. Τις λέξεις μου σε νησιά, τα ρήματα σε πυροτεχνήματα. Όταν έλειπε, η ηχώ από το άρωμα της ήταν η συνεκτική ουσία που κρατούσε το παζλ του κόσμου ενωμένο. 

Τη χάζευα με τις ώρες να ζωγραφίζει, ν'αλλάζει ρούχα, να τραγουδάει. Έσβησε τα σύνορα ανάμεσα στα όνειρα. Με αγκάλιαζε σαν να ήμουν η άκρη του γκρεμού, κάθε φιλί της ήταν το πρώτο και το τελευταίο ταυτόχρονα. Δημιούργησε νέα ύψη, βάθη και θερμοκρασίες στις αισθήσεις μου, ανακάλυψε φλέβες ηφαιστειακές στα συναισθήματα μου, και έγινε σε όλες ο κρατήρας. Έσβησε όλα τα λήμματα στο λεξικό του σώματος μου,  τα ξαναέγραψε σαν ποίημα.

Η ομπρέλα ήταν τα φτερά της, τα τείχη και το ξίφος της. Ήταν η υπερηρωίδα και ταυτόχρονα η κακιά στο comic της ζωής της. Η υπερδύναμη της ήταν να κάνει τα πάντα να μοιάζουν με έργο τέχνης. Οι μέρες μαζί της ήταν ταινία, και όταν κάναμε έρωτα, το φιλμ του χρόνου καιγόταν, οι στάχτες άνθιζαν σε διαμάντια, το σκοτάδι ράγιζε και γινόταν βροχή. Το δωμάτιο ταξίδευε από καταιγίδα σε καταιγίδα, ήταν ανάμεσα στα κύματα και τα σύννεφα την ίδια στιγμή. Το κρεβάτι το μόνο μαργαριτάρι στο όστρακο του σύμπαντος.

Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω. Η γαλάζια ομπρέλα δεν την προστάτευε από κάτι εξωτερικό. Κρατούσε την πλημμύρα μέσα της. Σε όσες ρωγμές ανοίξαμε μαζί στο ύφασμα της, είδα ένα μέλλον πολύ όμορφο για ν'αντέξει στην πραγματικότητα. Η απουσία της έγινε περίγραμμα από κιμωλία, κάποιες φορές χωράει μόνο εμένα, κάποιες άλλες ολόκληρη την πόλη. Σκηνή εγκλήματος σε λούπα. 

Κάθε μέρα, ο μισός μου εαυτός θέλει να την δει, και ο άλλος μισός θέλει να την ξεχάσει. Μου έχει λείψει να την φωτογραφίζω. Να την παρατηρώ να βάφεται, να μεθάω με κάθε λεπτομέρεια. Να ενθουσιάζεται, ν'αλλάζει ρούχα και ρόλους. Τις νύχτες, όταν βρίσκομαι περικυκλωμένος από τις κάννες των ερωτηματικών, είναι το μόνο που σκέφτομαι. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο μαζί σου. Να σε βγάζω φωτογραφίες ασταμάτητα. Δεν κάναμε διάλειμμα ούτε για φαγητό. Ήταν ένας ακόμα τρόπος να κάνουμε έρωτα. Πόσες ζωές ζήσαμε σ'εκείνο το διαμέρισμα; Ψάχνω ακόμα τη γαλάζια ομπρέλα μέσα στο πλήθος.




Decision To Leave (2022)

 




















Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022

Notes on Film Noir (1972) by Paul Schrader

 


1. The term was coined in 1946 by French critics, seeing the American films they had missed during the war.


2. Film noir is not a genre. It is not defined, as are the western and gangster genres, by conventions of setting and conflict, but rather by the more subtle qualities of tone and mood.


3. Film noir is also a specific period of film history, like German Expressionism or the French New Wave. Film noir can stretch at its outer limits from The Maltese Falcon (1941) to Touch of Evil (1958), and most every dramatic Hollywood film from 1941 to 1953 contains some noir elements. There are also foreign offshoots of film noir, such as The Third Man, Breathless and Le Doulos.


4. Since film noir is defined by tone rather than genre, it is almost impossible to argue one critic’s descriptive definition against another’s. How many noir elements does it take to make a film noir noir?


5. There were four conditions in Hollywood in the Forties which brought about the film noir.


War and Post-War Disillusionments

Post-War Realism

The German Influence

The Hard-Boiled Tradition

6. There is not yet a study of the stylistics of film noir, and the task is certainly too large to be attempted here. For the present, however, I’d like to point out some of film noir’s recurring techniques.


The majority of scenes are lit for night.

As in German expressionism, oblique and vertical lines are preferred to horizontal.

The actors and setting are often given equal lighting emphasis.

Compositional tension is preferred to physical action.

There seems to be an almost Freudian attachment to water.

There is a love of romantic narration.

A complex chronological order is frequently used to reinforce the feelings of hopelessness and lost time

7. Raymond Durgnat has delineated the themes of film noir in an excellent article in British Cinema magazine (The Family Tree of Film Noir, August, 1970). It would be foolish for me to attempt to redo his thorough work in this short space. Durgnat divides film noir into eleven thematic categories, and although one might criticize some of his specific groupings, he does cover the whole gamut of noir production (thematically categorizing over 300 films). Durgnat, however, does not touch upon what is perhaps the most over-riding noir theme: a passion for the past and present, but a fear of the future.


8. Film noir can be subdivided into three broad phases:


The first, the wartime period, from 1941-46

The second phase was the post-war realistic period from 1945-49 (the dates overlap and so do the films; these are all approximate phases for which there are many exceptions)

The third and final phase of film noir, from 1949-53

9. By the middle Fifties film noir had ground to a halt. There were a few notable stragglers, Kiss Me Deadly, The Big Combo, and film noir’s epitaph, Touch of Evil.


10. Film noir was an immensely creative period —probably the most creative in Hollywood’s history— at least, if this creativity is measured not by its peaks but by its median level of artistry. Picked at random, a film noir is likely to be a better made film than a randomly selected silent comedy, musical, western and so on. Film noir seemed to bring out the best in everyone: directors, cameramen, screenwriters, actors.



You can read the full essay here



Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022

Προσευχή για μεθυσμένους

 


Nα νιώθεις το φράγμα των λέξεων να σπάει και να μεταμορφώνεται σε ορίζοντα της ζωής, χωρίς να σε νοιάζει το αύριο.

Αρθούρος Ρεμπώ 


Kρυφοκοιτάς πίσω από τα παράθυρα της νύχτας

τη σπασμένη γέφυρα της αυγής να ξεπροβάλλει

τα κύματα σαν νύχια, λαξεύουν το παρελθόν πάνω σε κάθε λεπτό.


Αγκάλιασε το τελευταίο σου λάθος

δε θα μείνει για πολύ.

Πίσω από πόσους καθρέφτες έχει κρυφτεί το φάντασμα της αγάπης;

Μόνο σκουριά έχει μείνει  στις φλέβες σου;


Τα κενά ανάμεσα στα αστέρια

είναι όλα όσα δεν έγιναν

οι αστερισμοί,  παζλ που πάντα κάτι λείπει .


Χαρτιά που ξεχείλισαν μελάνι, αλλά όχι λέξεις

οθόνες που ξεχείλησαν φως, αλλά όχι επικοινωνία.

Προσπαθείς να χωρέσεις

όλη τη λήθη του κόσμου σ'ένα ποτήρι

όλο το αίμα των λέξεων σ'ένα τασάκι

μιλάς για τον εαυτό σου σε δεύτερο πρόσωπο

για να ξεφύγεις.


Το περίγραμμα της πόλης έχει τη μορφή της

τα φώτα ψιθυρίζουν το γέλιο της

Θέλω να πω αργά τ'όνομα 

σαν ν'ανοίγω το φερμουάρ στο φόρεμα της

να λιώσουν οι συλλαβές μέσα στα μάτια μου.


Όταν έρχεται η μέρα και ο κόσμος είναι μικρός,

ψάχνω το απόλυτο.

Κάποιο κουρέλι του θα έχει απομείνει

στην έρημο του δωματίου.




Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2022

gadzooki vs konky donk

 We are stuffed with over bloated CGI soap operas, unwatchable art house films and mediocre tv shows. Film making must go back to its roots. Cinema is a language of images, and that's all you need. Like the masterpiece below these lines. 1 minute of perfection, that obliterates multimillion blockbusters with ease, gusto and pizzazz. And a great sequel too. The pinnacle of modern cinema.



                                                 gadzooki vs konky donk *



* As usual, Blogger won't let me post the first video, only the second. So bare me with the link. Blogger is the definition of  dysfunctional dysfunction on this side of the internet. I should have made a WordPress blog ages ago...

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2022

Fire Of Love (2022)

 






Το Fire Of Love είναι ντοκιμαντέρ. Αφηγείται την ιστορία ενός ζυγαριού ηφαιστειολόγων. Το Fire Of Love είναι μια ιστορία αγάπης, δύο ανθρώπων που τους ένωσε το κοινό πάθος και τελικά τους αφάνισε, κυριολεκτικά και ταυτόχρονα ποιητικά. Είναι sci fi ταινία. Τα πλάνα των ηφαιστείων κάνουν κάθε blockbuster να μοιάζει με video στο Tik Tok. Το δέος που προκαλεί η ομορφιά τους δεν χρειάζεται σχεδόν καμιά παρέμβαση. Ο μινιμαλισμός της σκηνοθεσίας και του μοντάζ απλά δίνει μια χαλαρή χρονολογική ροή, και όπου χρειάζεται μια έμφαση. Η διακριτική αφήγηση είναι οριακά περιττή.

Δεν ξέρω αν είναι ό,τι καλύτερο είδα φέτος, αυτό που ξέρω είναι πως θα κάνω καιρό να ξεχάσω τα συναισθήματα που γέννησε. 






Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2022

Shadow Girl

 


The place is crowded, filled with people you don't know. 

"Heyy, how are you? Great party!"

"I love the view."

"Do you have any plans for Christmas?"

You are not here, you are viewing your life from afar. You woke up so happy, eager for the evening. And look at you now... You thought you reached some kind of top? That got somewhere, at this point of your life? Your smile is so plastic, watch out girlie, the next time you light a cigarette, don't let your lips get too close to the flame.

Do you feel anything? Or was that the goal from the start? To feel nothing, to shut the pain, even if it meant to numb every other emotion? You look stunning. But that halo is full of cracks. A beautiful wreckage wandering through the party. Your nose is bleeding, the same thoughts are pounding your skull, scratching their claws on your nerves.

"Try this, is delicious!"

"You've got to give me  the recipe for the  fondue!"

This is what you wanted. Let's feast on the void, on the glamorizing nihilism. You want to vomit on each and every one of them. Show them, the same photos, tell them, the same stories, isn't it wonderful? Look at the host, sharp dressed, such an elegant zero. Giggling like a stoned monkey. Exit stage left. This play is too much for you, the exposure is suffocating. The real life. The mirror smirks. The voices laugh so loud when you're alone.

Who are you? Were you ever there? Do you remember anything? Something that was real? Your face is turning blue, almost black. Choking on your happiness. Is this too much? Or too little? Follow your shadow. The night air soothes the noise. Keep going. With every step, you feel like floating on whispers. Throw the cell phone. It starts to rain. You've never felt so thirsty in your life. 

You are lost. Make a wish. Maybe the celluloid gods you worship, are in a good mood tonight. Close your eyes. Do you still have a dream? Innocent and dirty, childish and full of grandeur? The darkness in the veins of the city is on fire. The highways are praying. The screens have a thick skin, but it's not yours. Follow the fire. There's a hidden horizon, somewhere in these blocks. Dance the hazy distance. And say that spell. Like a song.





Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2022

The Last Action Hero (1993)

 


To Last Action Hero είναι από τις πιο υποτιμημένες ταινίες των τελευταίων 30 ετών. Σίγουρα μέσα στις 5 καλύτερες του Arlond. Πιο meta από οτιδήποτε, δεκαετίες πριν ο όρος ξεχειλώσει. Ο Arlond αυτοπαρωδείται με τον καλύτερο τρόπο, σατιρίζοντας αγαπησιάρικα το είδος ταινιών που τον έκανε διάσημο. Θέλει προσοχή, ώστε να παρατηρήσεις όλες τις μικρές λεπτομέρειες/αναφορές. Deadpool πριν το Deadpool, ταινία μέσα σε ταινία μέσα σε ταινία, bonus το φανταστικό soundtrack. Inception και δασυτρίχοι όρχεις.. Το απαστράπτον πετράδι στο στέμμα είναι φυσικά, ο καλύτερος Άμλετ στην ιστορία της ανθρωπότητας. 







Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022

Scene Of A Crime

 

Scent of makeup

lipstick on the mirror

a trail of clothes and shoes

whispers of a laugh

preludes of intimacy

smoke and sweat tie a knot between

ashes all over the sheets


all these feelings inside

lions and lambs

all these dreams

a loaded gun


The house becomes a stage in flames

tied to our masks

we drown in our ghosts


In the shadow of summers  past

we remain

indifferent

impassive

unfinishined lines

broken toys 

in the hands of our demons





Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2022

Παράξενη τροχιά

 


Ψάχνω το χέρι της νύχτας, να με οδηγήσει κάπου αλλού απόψε

να γίνω σημάδι στην σκιά σου. 

Προσπαθώ να κλείσω όλα τα παράθυρα στο σώμα

να μην αλώσει ξανά τα κύτταρα μου

η ηχώ της μυρωδιάς σου.

Οι σελίδες της πόλης, κατοικημένες από τη σιωπή, ντυμένες στάχτες.

Οι λέξεις δεν έχουν πια αίμα μέσα τους, τα ρήματα ξεγυμνωμένα από φτερά.

Περιμένω.

Ένα plot twist να πυρπολήσει με την ομορφιά του

τις μουτζουρες που πέρασαν ως μέρες.

Μια βροχή από το άρωμα σου

να μεθυσει το σκοτάδι

να ξεδιψάσει το κενό.

Εδώ και μήνες δεν γράφω, σκάβω στον καθρέφτη

να πλημμυρίσει το τίποτα και το πότε 

να ξεπλυθεί η πλήξη.

Μαθαίνω το φόβο όταν λέω τ'ονομα σου.

Κλείνω τα μάτια

προσπαθώ να αναπνεύσω μέσα στη θύελλα των εικόνων.

Διψασμένος για το χρώμα της φωνής σου

που έκαιγε τις συλλαβές στα χείλη 

που μάτωνε τ'ανειπωτα.






Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2022

Ημινηφάλιος στην ταράτσα

 


Έχω καιρό να ανέβω στην ταράτσα. Το χειμώνα μου αρέσει πιο πολύ. Κι ας μην αντέχεται όταν έχει κρύο. Φέτος δεν μελαγχόλησα που άλλαξε η ώρα και σκοτεινιάζει πιο νωρίς. Ίσως τον χρειάζομαι αυτόν το χειμώνα. Να πέσουν σε νάρκη οι αισθήσεις, να λειτουργούν όλα σε αυτόματο πιλότο.

Ο άνθρωπος είναι συναισθηματικό πλάσμα. Αιώνες φιλοσοφίας δεν κατάφεραν να το νικήσουν αυτό. Η σημερινή εποχή δε διαφέρει. Έχουμε αντικαταστήσει σχεδόν τα πάντα με συναισθήματα. Ειδικά στο ίντερνετ, όλα λειτουργούν με σκοπό να κεντρίσουν τα συναισθηματικά μας G-spots.

Νιοστό τσιγάρο. Θέλω να βουτήξω στα φώτα της πόλης, να με παρασύρουν, μέχρι να ξυπνήσω κάπου αλλού, κάποιος άλλος. Σε ένα ξένο όνειρο, ας είναι και εφιάλτης. Σε ένα διαφορετικό σκοτάδι, να σπάσει λίγο η μονοτονία. Η μνήμη και η φαντασία είναι τουριστικά μέρη, δεν μπορείς να μείνεις για πολύ. Ο Πανούσης είχε πει σε μια συνέντευξη πως τα ταξίδια είναι ο παράδεισος των ηλίθιων, συμπληρώνοντας ότι για να μάθεις ένα μέρος, πρέπει να ζήσεις εκεί.

Θυμήθηκα αυτά τα λόγια, χαζεύοντας φωτογραφίες στο Instagram. Από ένα σημείο και μετά, ήταν σαν βλέπω τη ζωή ενός ανθρώπου, του ίδιου παντού. Φωτογραφίες φαγητών και ποτών, παραλίες, selfies σε καθρέφτες. Κάτω από τις εικόνες, βαρύγδουπα αποφθέγματα, αποσπάσματα ποιημάτων και τραγουδιών, οτιδήποτε μπορεί να δώσει λίγη αίγλη σε φωτοτυπίες που επαναλαμβάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δεν επικοινωνούμε πλέον, μιλάμε μόνο μέσα από φωτογραφίες, stories και videos. Αποσπασματικά. Μπουκάλια με μηνήματα στον ψηφιακό ωκεανό. Ψάχνοντας συμβατό ναρκισσισμό.

Θα ρωτήσει κάποιος για νιοστή φορά, "γιατί τα βλέπεις, αφού δε σου αρέσουν;""μήπως ζηλεύεις και απλά δεν το παραδέχεσαι;". Μπορεί, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Προσπαθώ να καταλάβω μέσα από την παρατήρηση. Δεν ξέρω τι. Τον εαυτό μου; Τους άλλους; Μάλλον απλά απλά διασκεδάζω, γιατί δεν αξίζει να το πάρεις στα σοβαρά. 

Περιέργως, είδα αρκετές καλές ταινίες τελευταία. Το Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο είναι από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες που έχουν γυριστεί. Με σεκάνς που κοιτάνε στα μάτια το Saving Private Ryan. Όλο το δέος, η φρίκη και η ματαιότητα του πολέμου σε 2,5 ώρες. To See How They Run είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από όσο περίμενα, περισσότερο από όλες τις μεταφορές βιβλίων της Άγκαθα Κρίστι. Η καλύτερη ταινία που είδια αυτές τις μέρες είναι το περσινό Official Competition. Σφάζει με το βελούδο την βλακεία και την ματαιδοξία του κινηματογραφικού κόσμου. Αν είσαι του χώρου, θα γελάσεις περισσότερο

Το πνεύμα της εποχής των δεδομένων επιτάσσει, πως  αν δεν μπορείς να μετρήσεις κάτι, δεν μπορείς να το κατανοήσεις και κατ’ επέκταση να το εκμεταλλευτείς. Ο  Αϊνστάιν είπε, αφενός δεν μετράνε όλα όσα μπορούν να μετρηθούν κι αφετέρου είναι αδύνατον να μετρηθούν όλα όσα μετράνε. Νύχτες όπως η αποψινή, διαπιστώνω ότι μερικές φορές,  η πραγματικότητα  δεν χωράει μέσα στις λέξεις και στις εικόνες. Ίσως αυτό να είναι καλό, μπορεί και όχι. 

Τι γυρεύει κανείς στα 41; Μια μέθη που σβήνει τη μνήμη, πιο ισχυρό αναισθητικό για την εγχείρηση της ζωής; Καλύτερους αντιπερισπασμούς; Ένα χαριτωμένο meme έλεγε πως όλα είναι αντιπερισπασμοί που σ'εμποδίζουν να διαβάσεις το βιβλίο σου. Έχω τριψήφιο αριθμό στο σπίτι. Ένα ερημικό νησί -αλλά με internet. Και σοκολάτες. Και ουίσκι-, ίσως μια θέση φαροφύλακα στην άγονη γραμμή, να είναι ο προορισμός της ευτυχίας. Όπου θα διαβάσω τα άπαντα του σύμπαντος και μετά θα αφοσιωθώ, στο να μην καταφέρω ποτέ  να γράψω το magnum opus μου, το μυθιστόρημα  που θα κάνει το Εκατό χρόνια μοναξιά και το Ματωμένο μεσημβρινό να μοιάζουν με βιβλία μαγειρικής.

Κατεβαίνω τις σκάλες και θυμάμαι το Βιβλίο των ερωτήσεων του Νερούδα.

Πόσες εβδομάδες έχει η μέρα κι ο μήνας πόσες χρονιές;

Μπαίνει το φθινόπωρο νόμιμα ή είναι μια παράνομη εποχή; 

Η τέχνη δεν απαντάει, σε οδηγεί σε καλύτερες ερωτήσεις. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν απαντήσεις. Οριστικές τουλάχιστον. Σε ποια ρομαντική κομεντί θα κρύψω την πλήξη μου απόψε;




Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2022

Don't Worry Darling & Clerks III (2022)

 


Η Olivia Wilde αποδεικνύεται καλή σκηνοθέτης. Δυστυχώς το Don't Worry Darling θα μείνει στην ιστορία περισσότερο για το μαδομούνι και το παρασκήνιο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και μετά. Δεν αναπαράγουμε κιτρινισμό στο blog, αλλά μπορεί να εκτονώσετε τα κατώτερα ένστικτα σας εδώ.

Χωρίς να σποιλεριάζω, το Don't Worry Darling μοιάζει με μελόδραμα των 50s (Douglas Sirk anyone?), με βασικά συστατικά τα Stepford Wives, Pleasantville και ολίγη από Matrix και Surrogates. Η φωτογραφία και το μοντάζ είναι εξαιρετικά, τα 50s δεν έμοιαζαν ποτέ τόσο όμορφα. Η Florence Pugh είναι συγκλονιστική, ίσως η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς. Το υπόλοιπο καστ είναι εξίσου καλό, με εξαίρεση τον Harry Styles, o οποίος είναι η παραφωνία ερμηνευτικά. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, η ερμηνεία του ή η προφορά του. Αλλά αυτά συμβαίνουν, όταν βάζεις τον γκόμενο σου πρωταγωνιστή, ε Olivia;

Ο ρυθμός μπορούσε να είναι καλύτερος, ενώ η πλοκή δε μας αποκαλύπτει και πολλά προς το τέλος. Αυτό δεν είναι και τόσο κακό, καθώς η ατμόσφαιρα, η αισθητική και κυρίως η Pugh καλύπτουν τις αδυναμίες και κάνουν τη διαδρομή ν'αξίζει. Όσο για τις ερωτικές σκηνές που έγινε τόσος ντόρος, αν κάποιος σοκαρίστηκε εν έτει 2022 με όσα είδε, μάλλον ζούσε σε μοναστήρι τα τελευταία 40 χρόνια.Η Wilde είναι εξίσου καλή πίσω από τις κάμερες, ίσως και καλύτερη. Σίγουρα πολύ καλύτερη από άλλες συναδέλφους της, πολυδιαφημισμένες και βραβευμένες.


Βλέποντας το Clerks III μελαγχόλησα. Γιατί διαπίστωσα πως μεγαλώνω. Όταν είδα την πρώτη ταινία στα 90s, δεν ήμουν ούτε 20. Είναι περίεργο να βλέπεις τους ίδοιυς χαρακτήρες γερασμένους. Πέρα από τα υπαρξιακά, ήμουν πολύ επιφυλακτικός γι' αυτό το sequel. Ο Smith, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε, να ξεφύγει από το σύμπαν που δημιούργησε, πάντα επιστρέφει σε αυτό. Γιατί είναι περισσότερο σεναριογράφος παρά σκηνοθέτης, και όταν βγαίνει από τη safe zone του, αποδεικνύεται λίγος για οτιδήποτε άλλο. 
Έτσι καταλήγει να βγάζει από τη μύγα ξύγκι, ξεζουμίζοντας τις μοναδικές καλές ιδέες  που είχε ποτέ. Είχε να γυρίσει καλή ταινία από το Clerks II. Είναι εξαιρετικός στο να δημιουργεί ιδιόρρυθμους χαρακτήρες και έξυπνους διαλόγους που σχολιάζουν την pop κουλτούρα. Αν είχε και λιγότερες αναφορές στο Star Wars...
Ευτυχώς το Clerks III είνα καλύτερο από ό,τι περίμενα. Πιο δραματικό από τα προηγούμενα δύο, κλείνει έξυπνα τον κύκλο με την πρώτη ταινία και ας ελπίσουμε πως δε θα υπάρξει και τέταρτο φιλμ. Kevin, χρωστάς ενά εξίσου καλό αντίο στο Jay και τον Silent Bob. Και δεν χρειαζόμαστε Mallrats II, ούτε Dogma II. Κάτσε σπίτι, διάβασε τα comic σου, ηχογράφησε κανένα podcast και άσε τις ταινίες.