Σκόρπιες σκέψεις ενός σαββατιάτικου πρωινού

 

Υπάρχουν διαστήματα στη ζωή, που αυτό που θέλεις, ο προορισμός σου, το κρύβει μια έκλειψη. Μέρες και νύχτες, που μια τρύπα από σκοτάδι καλύπτει το νόημα. Μαθαίνεις να το αγνοείς, να το προσπερνάς. Αλλά για πόσο μπορείς να συνεχίζεις με ένα αγκάθι στο μυαλό, στις σκέψεις, σε όσα νιώθεις;

Κι όταν κάποια στιγμή αποφασίζεις να το αφαιρέσεις, θυμάσαι γιατί είναι εκεί. Είναι μπάλωμα, πάνω στη ρωγμή του φράγματος. Κι αν το βγάλεις, θα πλημμυρίσει ο εαυτός σου, το παρόν θα βουλιάξει. Το αφήνεις, και προχωράς, μαθαίνεις ν'αναπνέεις με τον πόνο. Δεν ξέρω αν συμφιλιώνεσαι απόλυτα, σαν να αποδέχεσαι πως έχεις κάποια αναπηρία ή χρόνια ανίατη ασθένεια. Κάποιες νύχτες, η ειρωνεία είναι αβάσταχτη. 

Θέλεις να βάλεις φωτιά στα σύνορα του εαυτού σου, σε όσα τον χωρίζουν από όλα όσα θέλεις, όσα θέλεις να είσαι. Όμως δεν βρίσκεις τον τρόπο. Είναι αυτός ο μοναδικός δρόμος; Να βάλεις φωτιά στη θάλασσα των αποστάσεων, και να διασχίσεις τις στάχτες; Ξενυχτάς προσπαθώντας να βρεις το τέλειο σχέδιο απόδρασης. Οι μόνες στάχτες είναι αυτές στο τασάκι. Στον καπνό κρύβονται όλες οι λέξεις, οι κραυγές, τα παράτολμα. Χάνονται σαν προσευχές.

 Σαν να σκάβεις το κελί σου, μόνο και μόνο για να βγεις στο προαύλιο μιας μεγαλύτερης φυλακής. Κουράζεσαι, χάνεις τη διάθεση. Και απλά επιπλέεις, στα βαλτωμένα νερά μιας παύσης. Που μοιάζει αιώνια. Ο ουρανός μια οθόνη συννεφιασμένη από λευκό θόρυβο. Στη μέση μιας ερήμου, όπου ο ορίζοντας είναι τσαλακωμένο χαρτί. 

Πόσους χάρτες έχεις κάψει; Πόσα ταξίδια πέθαναν στο συρτάρι; Ποια όνειρα είναι σε κώμα και περιμένεις να ξυπνήσουν; Πόσες βροχές χρειάζονται για να ξεπλύνουν το κενό; Σε ποιου θεού το βωμό πρέπει να κάνεις θυσία για να εξιλεωθούν οι προσδοκίες; Πόσα ερωτηματικά χρειάζονται για να ξεκλειδώσουν το χρόνο, ποιο είναι το αντικλείδι; 

Ο Χάξλεϋ είχε πει πως οι λέξεις είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό. Όμως όλο το μελάνι του κόσμου, δε φτάνει να ξεδιψάψει την πλήξη, να μεθύσει τη μουδιασμένη τρέλα σου. Προχωράς, δεν ξέρεις αν βγαίνεις από το λαβύρινθο ή αν μπαίνεις πιο βαθιά. Δεν έχει σημασία. Σχεδόν τίποτα δεν έχει. Ο κυνισμός ένα ρούχο που δεν μπορείς να το βγάλεις, γιατί έχει γίνει δέρμα πια. 

Άλλο ένα Σάββατο πρωί. Και οι στίχοι ενός αγαπημένου τραγουδιού, μόνιμη ηχώ των σκέψεων. Τι θα κάνω απόψε, θα καταναλώσω ή θα καταναλωθώ;

They don't know what you're doing

Babe, it must be art

In the headlights

Of a stretch car

You're a star