Leaving Las Vegas

 

Πάντα με γοήτευε το Λας Βέγκας. Όχι για το τζόγο, αν και έχω τζογάρει σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μου, εκτός από τον πραγματικό τζόγο, αλλά για την ομορφιά της πόλης. Πόλη που έχει μουσείο με νέον πινακίδες, είναι μια πόλη για μένα.

Τα φώτα, τα χρώματα, ο κόσμος, η αίσθηση ελευθερίας, η γοητεία της παρακμής που θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Το να νιώθεις πως μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πως θα φύγεις , αφού τα έχεις  χάσει όλα. Η σύνοψη του αμερικανικού ονείρου και η πεμπτουσία του καπιταλισμού σε μια πόλη.

Πολλές ταινίες έχουν αναδείξει το Λας Βέγκας, όμως πάντα επιστρέφω στο Leaving Las Vegas. Ένα φιλμ τρυφερό όσο και σκληρό, με όλη την ασχήμια της πραγματικότητας και την ομορφιά του ονείρου. Ο Figgis δεν γύρισε ποτέ πριν ή μετά κάτι  καλύτερο. Αν έμεινε στην ιστορία, σαν σκηνοθέτης της μια ταινίας, τότε αυτή η μια ταινία είναι αρκετή. Άλλοι δεν τη γυρίζουν ποτέ, περιφέρουν τις ανόητες και μέτριες φιλμογραφίες τους, χωρίς ποτέ να πετυχαίνουν το G-spot της καλλιτεχνικής αυτοπραγμάτωσης.

Δύο χαρακτήρες που γνωρίζουν τον έρωτα, και μια αμυδρή υπόσχεση ευτυχίας, όταν έχουν φτάσει στα άκρα της μιζέριας και της δυστυχίας. Η ειρωνεία είναι το πραγματικό όνομα της ζωής. Δύο άνθρωποι, που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, δε θα μπορούσαν να συναντηθούν παρά μόνο έτσι.

Έρχονται κοντά, σε μικρό χρονικό διάστημα, ζούνε για λίγο τη δικιά τους εκδοχή της ευτυχίας. Οι διάλογοι είναι από τους πιο ειλικρινής και πειστικούς που έχω δει. Ναι, ο Cage το παρακάνει κάποιες φορές, όμως κανένας άλλος δε θα έπαιζε καλύτερα. Ναι, η Shue ήταν καλύτερη και άξιζε περισσότερο το Όσκαρ. Αλλά δεν έχει σημασία.

Σε μια περίοδο της ζωής μου, που έχω ταυτιστεί αρκετά με αυτή την ταινία, καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα αντέχω. Θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος, ένα happy end στα μέτρα τους. Γιατί από ένα σημείο και μετά, η ειρωνεία είναι αβάσταχτη, το ποσό αδιάφορη μπορεί να είναι η ζωή μπροστά σε αυτό που θέλεις.

Δεν ξέρω αν μερικές φορές, χρειάζεται να φιλήσεις το βυθό για να πάρεις την ανάσα που χρειάζεσαι. Όμως το ταξίδι των δύο πρωταγωνιστών με βοήθησε. Με το εξαιρετικό soundtrack να ψιθυρίζει στο βάθος, αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να πάω ποτέ στο Λας Βέγκας.

Ούτε αυτό έχει σημασία. Ή το αντίδοτο στην ειρωνεία θα είναι πάντα η ερώτηση " με ποιον θα πας στο Λας Βέγκας;".. Το ίδιο το Βέγκας είναι απλά ένα σύμβολο, μια αφορμή. Το οποιοδήποτε ταξίδι είναι μια αφορμή. Από μια ηλικία και μετά, σχεδόν τίποτα δεν έχει σημασία. Αλλά αυτό το σχεδόν είναι που κάνει τη διαφορά. Και το ψάχνεις, ανάμεσα στα φύλλα που σου μοιράζει η νύχτα, στους κουλοχέρηδες και στη ρουλέτα αυτού του freak show που λέγεται καθημερινότητα.