Περί φωτογραφίας

Σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, οι μελέτες του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ που δημοσιεύονται στα μέσα, είναι για το φαλλό ιππαστί. Διαφημίσεις μεταμφιεσμένες σε μελέτες, marketing με make up στατιστικής.

Γιατί είμαστε τόσο εμμονικοί με τις φωτογραφίες; Επειδή οι ταχύτητες της εποχής είναι τόσο ανελέητες, πρέπει να φωτογραφίζουμε τα πάντα, για να θυμόμαστε πως τα ζήσαμε; Πως είχαν σημασία στη ζωή μας;

Η ψηφιακή τεχνολογία εκδημοκράτισε τη φωτογραφία, και αυτό είναι καλό. Ταυτόχρονα όμως, πλημμύρισε τα μάτια μας με ρύπανση εικόνων. Ζούμε καθημερινά από δεύτερο και τρίτο χέρι, τις ζωές των άλλων. Φωτογραφίες και βίντεο, αμφιβόλου αισθητικής και στείρου μιμητισμού, μέχρι ναυτίας.

Άνθρωποι τόσο απελπισμένοι για να δείξουν πόσο ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, ερωτευμένοι και ξεχωριστοί είναι. Είναι τόσο αμείλικτη η καθημερινότητα, που έχουμε απελπισμένα ανάγκη, κάτι να μείνει στον χρόνο. Είτε είναι ανάμνηση, είτε είναι ταινία, δίσκος, σειρά, οτιδήποτε που θα μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα, πως ζήσαμε κάτι διαχρονικό. Μια ψευδαίσθηση λίγο πιο πειστική, αυτό δεν είναι όλο;

Ο κόσμος είναι ένα λάθος παλιό, όπως είχε πει και ο Αντονιόνι σε μια συνενέντευξη του (και αυτή είναι η τελευταιά φορά που θα διαβάσετε αυτό το όνομα στο blog). Οπότε χρειαζόμαστε νέα, μεγαλειώδη λάθη, για να ανανεώσουν το πάθος μας. Και όχι μικρές, ασήμαντες μουτζούρες μετριότητας.

Οι πραγματικά ξεχωριστές στιγμές, δεν φωτογραφίζονται.