Είναι κλισέ, αλλά ισχύει. Το Σαββατόβραδο (όπως σοφά έχει τραγουδήσει και η Άντζελα) είναι το πιο καταθλιπτικό της εβδομάδας. Δεν είναι πως θέλεις να βγεις. Δε με νοιάζει ιδιαίτερα. Απλά οι πιθανότητες που μένουν αδάμαστες, σε ροκανίζουν. Να ήθελες να πας κάπου, αλλά δεν πήγες γιατί έκανες κάτι καλύτερο. Ή δεν έκανες τίποτα, όμως αυτό το τίποτα είχε τα πάντα, και κυρίως στυλ.
Ξέρετε πως ξέρω ότι ξέρετε γιατί μιλάω. Δεν έχει σημασία το αλκοόλ, το ξενύχτι, να πεις πως βγήκες για να βγεις. Όχι πως υπήρξα ποτέ κοσμικός τύπος, αλλά δε μου λείπει κάτι από αυτά. Μου έχει λείψει να πάω σινεμά. Να κάνω μια βόλτα μέχρι το πρωί συζητώντας (μεταξύ άλλων). Να με βρει το ξημέρωμα, γλυκά εξαντλημένο, από κάτι που άφησε σημάδι στο χρόνο. Από δεκάδες ασήμαντα που αθροίζουν κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί από μια ηλικία και μετά, οι λεπτομέρειες, οι σχεδόν ανεπαίσθητες είναι αυτές που τα αλλάζουν όλα.
Χωρίς να γίνομαι μελοδραματικός, η πλήξη είναι σαν καρκίνος. Μεταδίδεται παντού. Στις ταινίες, τα βιβλία, τους δίσκους. Που και που, θα βρεθεί κάτι, ένας σπινθήρας έμπνευσης, που θα σε κάνει να θυμηθείς πως δεν τρέχει μπαγιάτικο χαμομήλι στις φλέβες σου, όπως μια σκηνή από το τελευταίο James Bond - που μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα - , που χτύπησε τα σωστά συναισθηματικά G-Spots.
Btw, μη δίνετε blockbusters στο Βιλνέβ, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από κινηματογραφικό ρυθμό, τα κάνει όλα πιο αργά από το θάνατο στην έρημο, πιο βασανιστικά κι από τεστ εγκυμοσύνης. Ωραία φωτογραφία και art direction, αλλά έχω περάσει απογεύματα στην αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου που είχαν περισσότερο σασπένς.
Τι θα κάνω απόψε; Εκτός από το να γράφω ημιαυτοσαρκαστικές μαλακίες στο blog; Θα ακούσω λίγο Manic Street Preachers... Για να θυμηθώ πως στα 90s η κατάθλιψη ήταν πιο διασκεδαστική. Έπρεπε να κάνεις κάτι, να παλέψεις να βρεις συναιοσθηματικό αντιπερισπασμό, αφου δεν υπήρχε το internet.
Jam your brain with broken heroes
Love your masks and adore your failure
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου