Δευτέρα 30 Αυγούστου 2021

Blablaland #11 (The Return Of Darkness And Whining)

 


"Βαρέθηκα το καλοκαίρι, ήταν το χειρότερο της ζωής μου"

"Γιατί ρε;"

"Ξόδεψα λεφτά που δεν είχα για να πάω σε ένα μέρος που δεν ήθελα , γεμάτο χαζοχαρούμενους και καθυστερημένους"

"Και δυσκολεύτηκες πολύ να προσαρμοστείς στο φυσικό σου περιβάλλον;"

"Αφού με ξέρεις, μου αρέσει ο χειμώνας"

 "Σιγά ρε νορβηγε μπλακμεταλλα, που θυσιάζεις βρέφη στα φιόρδ και γράφεις με το αίμα τους στίχους"

 "Θα μπορούσα"

"Τι θα μπορούσες ρε ανίατε, αφού συνεχώς γκρινιάζεις. Μόλις βάλει λίγο κρύο, μουρμουρίζεις χειρότερα κι από σκοπό στα σύνορα"

"Μιλάς και εσύ, που μου έχεις πρήξει τους αδένες για το όσο σου αρέσει το καλοκαίρι; "

"Είναι η αγαπημένη μου εποχή"

" Ποια μωρέ, αφού δε βγαίνεις από το σπίτι"

"Το απολαμβάνω με μια εσωτερική στοχαστικότητα"

" Έτσι λέμε την αφραγκία τωρα; Πόσο καιρό έχεις να πας διακοπές;"

"Δεν φταίω εγώ, θέμα κακού timing. Πριν από δύο χρόνια δεν είχα λεφτά. Πέρσι δεν είχα γκόμενα"

"Φέτος;"

"Δεν είχα τίποτα από τα δύο"

"Ρε με δουλεύεις; Έχεις να πας 15 χρόνια κάπου"

"Πέρασαν τόσα πολλά;"

"Κάθε χρόνο μου λες για το τέλειο καλοκαίρι που θα ζήσεις και δε συμβαίνει ποτέ"

"Το επόμενο θα ειναι"

"Έχεις μπερδέψει την τρίτη ηλικία με την τρίτη εφηβεία;"

"Μπορεί να είμαστε σε κάποιο ΚΑΠΗ που θα πηγαίνει ωραίες εκδρομές, άντε να έρθει το επόμενο λοκνταουν, ήταν και αυτό μια κάποια λύσις"

"Τι λύση; Αφού τα ίδια κάναμε, μαζευόμαστε κάθε Παρασκευή και Σάββατο, όταν παίρνεις ρεπό από την παντόφλα, ακούμε τους ίδιους δίσκους, βλέπουμε τις ίδιες ταινίες και λέμε τις ίδιες μαλακίες"

"Θα έρθει μια εποχή που θα σου λείψουν όλα αυτά"

"Πότε ξεκινάει; 

"Θα σου λείψουν πολύ"

"Γιατί τι θα γίνει;"

"Ξέρω'γω, μπορεί να πεθάνω"

"Δεν παθαίνεις τίποτα αφού ξέρεις ποιο είναι το μέλλον μας, θα παλεύουμε με άλλους άστεγους και πρεζάκια για να μη μας πάρουν το χαρτόκουτο"

"Ήταν τόσο βαρετό αυτό το καλοκαίρι που ακούγεται ειδυλλιακό"

"Ναι, το καλοκαίρι θα έχει πλάκα, το χειμώνα δε θα είναι τόσο διασκεδαστικό"

"Προτιμώ το χαρτοκουτο, θα είναι πιο ζεστό από το σπίτι σου, παίζει να υπάρχουν ενυδρεία με λιγότερη υγρασία"

"Μιλάς κι εσύ, που έχεις να κάνεις σέρβις στο aircondition τρία χρόνια και το βάζεις στους 16 βαθμούς, μαζί με δύο ανεμιστήρες για να μη πάθεις θερμοπληξία;"

"Δεν έχει μόνωση το ταβάνι"

"Το κεφάλι σου δεν έχει μόνωση"

"Βαρέθηκα τη μίρλα σου, σου είπα, το επόμενο καλοκαίρι θα είναι τέλειο"

"Γιατί;" 

"Γιατί έτσι"

"Θα έχεις λεφτά;"

"Ίσως. Μπορεί να γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου"

"Πως, θα έρθει να σου κάνει σέρβις στο aircondition; Γιατί δεν βλέπω άλλο τρόπο να γνωρίσεις κάποια" 

"Ίσως"

"Ούτε στις τσόντες δε γίνονται αυτά"

"Γιατί είσαι τόσο αρνητικός;"

"Φταίει η πολλή παρέα μαζί σου. Είσαι ο πιο αρνητικός ανθρώπος που ξέρω"

"Ενώ εσύ δεν είσαι;"

"Μην μπερδεύεις το καυστικό χιούμορ και τον παιγνιώδη κυνισμό μου με την γκρίνια σου"

"Σιγά ρε Όσκαρ Ουάιλντ"

"Ζηλεύεις επειδή έγραφα καλύτερες εκθέσεις από εσένα"

"Σε τεχνικό λύκειο πηγαίναμε, οι μισοί είναι ακόμα αναλφάβητοι και οι άλλοι μισοί έχουν πεθάνει από ναρκωτικά"

"Ωραία χρόνια"

"Ρε δίποδο κώμα, θα κάνουμε τίποτα διαφορετικό;"

"Όπως;" 

"Γιατί δεν ακολουθεις δύο τρεις σελίδες στο instagram από αυτές με θετικά μηνύματα και αυτοβελτίωση; Ξέρεις από αυτές που είναι ωροσκόπιο  μεταμφιεσμένο σε ψυχολογία;"

"Και πιστεύεις πως θα βοηθήσει;"

"Όχι αλλά θα γελάς πολύ όλη μερα"

"Εσένα σε βοήθησε;"

"Γελάω ασταμάτητα, 4 στα 5 ποστ είναι κατι αόριστες μαλακίες, χειρότερες κι από ζώδια και τα υπόλοιπα πουλάνε λάμπες, αρωματικά κεριά και διάφοροι γκουρού των σχέσεων και της συμβουλευτικής ψυχολογίας πουλάνε τις υπηρεσίες τους"

"Και βγάζουν λεφτά;"

"Με κάτι χιλιάδες ακόλουθους σίγουρα"

"Μήπως να το κάνουμε και εμείς;"

"Δεν είμαστε αρκετά μαλακες"

"Είσαι σίγουρος;"

"Ναι, γιατί αυτοί που το κάνουν, το πιστεύουν κιόλας, έχουν γίνει Jedi της εγκεφαλικής παραπληγίας. Μethod acting, έχουν πιστέψει τόσο τον ρόλο που έχουν γίνει ο χαρακτήρας"

"Και τι λένε;"

"Κοινοτυπίες ομιχλώδους αοριστίας του στυλ γίνε η αλλαγή που θέλεις, everything is a choice, choose good thoughts κτλ,. Τα έχει ανάγκη ο κόσμος, για να ξεχνιέται από τη μίζερη ζωή και το αβέβαιο μέλλον, έχει εθιστεί πως όλα πρέπει και θα είναι θετικά, σαν χίπηδες, χωρίς τα ναρκωτικά, το σεξ και μερικούς  από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Μα γίνεται να είσαι αισιόδοξος σε μια εποχή που η Billie Eilish είναι star;"

"Ναι, αλλά μετά εγιναν γιάπηδες"

"Για αυτό έχει κατάθλιψη ο κόσμος, γιατί δε θα γίνει ποτέ γιάπης, το καπιταλιστικό όνειρο δεν έχει πια δόλωμα, μόνο αγκίστρι"

"Με αυτά ασχολείσαι όλη μέρα;"

"Όχι τη νύχτα, γιατί έχω αϋπνίες"

"Το έχεις αναλύσει βλέπω διεξοδικά το θέμα"

"Μα έτσι είναι. Το παρόν είναι πιο αργό και βασανιστικό κι από τη φιλμογραφία του Ταρκόφκι και του Μπέργκμαν μαζί, το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο, οπότε πως να μη το ρίξει στην τρελή ο κόσμος;"

"Πόσο χειρότερο μπορεί να είναι από τη φιλμογραφία του Ταρκόσφκι και του Μπέργκμαν μαζί;"

"Πως είναι οι χειρότεροι εφίαλτες σου;"

"Δεν μπορώ να σκεφτώ"

"Ε αν το παρόν σου φαίνεται ζοφερό, φαντάσου το μέλλον σαν ταινία του Αγγελόπουλου με τραγούδια της Θώδη"

"Οι κινηματογραφικές σου παρομοιώσεις είναι ανατριχιαστικές"

"Δεν φταίω εγώ, η πραγματικότητα"

"Ευτυχώς που η μαλακία σου είναι λίγο πιο μικρή από το σύμπαν γιατί πρέπει να χωράει κάπου. Δε βάζεις τίποτα να ακούσουμε;"

"Σαν τι;"

"Zeppelin"

"Πάλι; Χθες ακούσαμε"

"Βάλε John Mayall"

"Βαριέμαι. Ξέρεις τι έχουμε καιρό να δούμε;"

"Καλή ταινία που να μη βγήκε πριν από 20 χρόνια"

"Μήπως να αρχίσουμε καμιά σειρά;"

"Δεν είμαι 25 χρόνων για να εντυπωσιάζομαι από τα φτηνιαρικα προϊόντα του Netflix"

"Ωραία, και τι θα δούμε;"

"Big Trouble In Little China"

"Ο,τι πιο σωστό είπες όλο το καλοκαίρι, μαλακά τι έπος;"

"Θυμάσαι την καλύτερη ατάκα της ταινίας;"

"Ποια από όλες, είχε τόσες πολλές"

"Only a dream can kill a dream"

"Amen, I'll drink to that"







Γιατί το Phantom Of Paradise είναι το πραγματικό cult αριστούργημα που το Rocky Horror Picture Show δεν ήταν ποτέ

 

Ο Brian De Palma είναι ο πιο υποτιμημένος σκηνοθέτης στην ιστορία του σινεμά. Καταλάβαινε το μέσο όσο λίγοι, οι ταινίες του είναι δεκάδες φορές καλύτερες από άλλες πολυβραβευμένες και πολυδιαφημισμένες.

Επειδή όμως οι κριτικοί βλέπουν κινηματογράφο με το πάγκρεας , σκέφτονται με την σπλήνα και νιώθουν με τις μασχάλες, του κόλλησαν την ταμπέλα πως αντέγραφε τον Χίτσκοκ, τον Αντονιόνι και δεν ξέρω ποιον άλλο. Ο De Palma στο ζενίθ του μπορούσε να γυρίσει οτιδήποτε, ακόμη και μιούζικαλ.


Το Phantom Of Paradise είναι τόσο μπροστά από την εποχή του, που θα ήταν παράλογο αν δεν πήγαινε άκλαυτο. Φάουστ, Φάντασμα της Όπερας, Ντόριαν Γκρέι, θρίλερ, rock opera, επιστημονική φαντασία, όλα αυτά μαζί, πόσα φιλμ έχετε δει να συνδυάζουν τόσα πολλά χωρίς να προκαλούν οπτικοακουστική δυσπεψία;


Με αισθητική 90s τo 1974 (ποιον Marilyn Manson – μεταξύ άλλων- θυμίζει ο Phantom) , πόσα video clips εκείνης της δεκαετίας χρωστάνε πολλά στην αισθητική του φιλμ; Heavy metal όταν το μουσικό είδος ακόμα ήταν στην κούνια, πιο glam κι από όλη την γκαρνταρόμπα του Bowie, παραμυθένιο, ρομαντικό όσο και αβάσταχτα σκοτεινό και τραγικό, το Phantom Of Paradise μοιάζει – και είναι- εντελώς παράταιρο με τη φιλμογραφία του De Palma, είναι όμως ένα πραγματικά ξεχωριστό φιλμ, τόσο ανάμεσα στα σικά του, όσο και στο είδος αλλά και στα 70s. To soundtrack  του Paul Williams ακούγεται  και χωρίς να έχει δει κάποιος την ταινία. Ίσως να γέρασε άσχημα το φιλμ στα τεχνικά σημεία, να μοιάζει φτωχό παραγωγικά για τα σημερινά δεδομένα, αλλά η ατμόσφαιρα έχει μείνει αναλλοίωτα πικρή.

Μόνο η σκηνή που ο Phantom δοκιμάζει ένα νέο τραγούδι και εμφανίζονται μπροστά του τραγουδιστές από διαφορετικό μουσικό είδος, με το πάτημα ενός κουμπιού στέλνει το 80% των μιούζικαλ και των sci fi ταινιών για ευθανασία. Είναι άδικη η ζωή, κανονικά το Phantom Of Paradise έπρεπε να λατρεύεται 46 χρόνια μετά από χιλιάδες βλαμμένους στον πλανήτη, και όχι η ανθυπομετριότητα του Rocky Horror Picture Show (ταινία με τη λέξη Rocky στον τίτλο είναι μόνο μια). Γιατί πέρα από το ότι το πρώτο είναι καλύτερο σε κάθε τομέα από το δεύτερο, ο βασικός λόγος είναι τα τραγούδια. Και ειδικά το The Hell Of It σου κολλάει στο μυαλό σαν τσίχλα στα μαλλιά, σαν μεθυσμένος φοιτητής σε πάρτι και το σιγοτραγουδάς μέρες. Δείτε το χθες, κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε και τον Edgar Wright.

Kείμενο  από την στήλη μου Director's Cut  στο Mikrofwno.gr.




Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

Γιατί το Ferris Bueller’s Day Off είναι ο ορισμός της ευτυχίας

 

Δε γίνεται να μη σου αρέσει το Ferris Bueller’s Day Off . Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις τον Ferris Bueller, να μη θέλεις να γίνεις ο Ferris Bueller. Στο λεξικό της ζωής, στο λήμμα ευτυχία πρέπει να υπάρχει αυτή η ταινία.

Γιατί τι είναι η ίδια η ζωή, αν το δει κανείς μακροσκοπικά, φιλοσοφικά και βαριά κουλτουριάρικα; Ένα ρεπό φωτός και χρώματος από το αιώνιο και αέναο έρεβος της ανυπαρξίας. Αλλά εδώ δε μεγαλώσαμε με βαθυστόχαστες καταθλιπτικές μαλακίες, αν δε σου αρέσει αυτό το φιλμ , να πας δεις Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι, που θέλεις κάθε ταινία να σου εξηγεί τα άπαντα του σύμπαντος σε δύo ώρες και να σου επαναπροσδιορίζει το νόημα της ύπαρξης. Βλαμμένε.


Μακάρι να ήταν όλη μας η ζωή μια τέτοια μέρα. Δε γίνεται, δε θα είχε και γλύκα έτσι. Όμως μπορούμε να προσπαθήσουμε. Να ζούμε κάποιες μέρες έτσι. Να πατήσουμε παύση σε όλα όσα νομίζουμε πως ζούμε και κάνουμε και απλά να απολαύσουμε τη διαδρομή. Να βάζουμε λίγο από τη διάθεση – γιατί είναι περισσότερο διάθεση παρά φιλοσοφία- του Ferris στην πραγματικότητα μας, σαν άρωμα που θα την κάνει λίγο πιο όμορφη. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις τη μέρα σου; Μια ολόκληρη μέρα που θα ξεφύγεις λίγο από τον εαυτό σου, θα κάνεις κάτι τρελό, λίgο παράνομο και άτακτο, θα γυρίσεις όλη την πόλη με τον καλύτερο σου φίλο και τη γυναίκα της ζωής σου, θα πάτε σε μέρη που ούτε κι εσύ ο ίδιος δε θα περίμενες.
Είναι η καλύτερη ταινία του John Hughes; Kάποιοι θα πουν Breakfast Club, άλλοι Planes, Trains And Automobiles, αλλά μεταξύ μας, αυτό είναι το αριστούργημα του. Η πιο ισορροπημένη ταινία του, όλα τα στοιχεία που έκαναν τις ιστορίες του να ξεχωρίζουν, υπάρχουν στη σωστή ποσότητα. Στα 80s ο Hughes ήταν στο ζενίθ του , πραγματικός Μίδας, κάθε του σενάριο ήταν ένας μικρός θρίαμβος. Κανένας δεν έγραψε τόσο καλά για εφήβους. Τους αντιμετώπιζε ως πραγματικούς, τρισδιάστατους χαρακτήρες και όχι καρικατούρες έρμαια των ορμονών τους. Μπορεί να μην ήταν ο πρώτος που το έκανε, αλλά ο διοπτροφόρος δημιουργός από το Chicago τελειοποίησε τη συνταγή της εφηβικής κωμωδίας. Είναι ίσως ο πιο εμβληματικός σκηνοθέτης της δεκαετίας που έχει καταχωρηθεί στο συλλογικό φαντασιακό και υποσυνείδητο, ως η τελευταία εφηβεία του δυτικού κόσμου, ο μήνας του μέλιτος του καπιταλισμού.

Θα μπορούσα να γράψω ότι ο Hughes ήταν ο Woody Allen των εφηβικών ταινιών, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Woody Allen θα ήθελε να είναι ο John Hughes των αυτοαναφορικών, ξιπασμένων μεσοαστών. Όσο κι αν υπάρχουν κοινά σημεία, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Με το που μπήκαν τα 90s ήταν λες και ο Hughes έχασε το ταλέντο του. Λες και στέρεψε. Από τότε δεν σκηνοθέτησε ξανά. Ο Allen δυστυχώς συνέχισε να ταλαιπωρεί τον κόσμο, γυρίζοντας κάθε χρόνο κι από μια ταινία, ενώ μεταξύ μας, θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί από τις αρχές του 80.
Δεν υπάρχει πιο feel good ταινία, καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις το Σ\Κ , την εβδομάδα, το υπόλοιπο της ζωής σου, με την ελπίδα πως το 2021 θα έχει κάτι από τη γοητεία της εφηβικής ανεμελιάς του Ferris. Ξαναδές το και πάμε σε ένα μουσείο. Και κάνε έτσι τα μαλλιά σου.

Kείμενο  από την στήλη μου Director's Cut  στο Mikrofwno.gr.




Σάββατο 28 Αυγούστου 2021

Reminiscence (2021)

 




"Tell me a story"

"A story? What kind of story?"

"One with a happy ending"

"No such thing as a happy ending. All endings are sad. Especially if the story was happy"

"Than tell me a happy story and end it in the middle"






Παρασκευή 27 Αυγούστου 2021

Γιατί το Say Anything… είναι η καλύτερη ρομαντική κομεντί των 80s (δηλαδή όλων των εποχών)


 Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω δει. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο που να μου άρεσει, κάθε φορά απολαμβάνω λίγο περισσότερο όλα αυτά που με έχουν κάνει να λατρέψω αυτή την ταινία.

Μας αρέσουν τα κλισέ. Και το κλισέ που λέει ότι όταν τα κλισέ γίνονται σωστά, έχουμε αριστουργήματα είναι σωστό. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Τσέχωφ, δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο στην τέχνη εκτός από το ταλέντο. ο Crowe στην πρώτη του ταινία – που μεταξύ μας, δεν την ξεπέρασε ποτέ- τα κάνει όλα σωστά. Όταν ερωτεύεσαι το φιλμ, όταν θέλεις να ερωτευτείς όπως οι χαρακτήρες στο φιλμ, όταν ερωτεύεσαι τη μουσική, τις ατάκες, τότε κάτι μαγικό έχει συμβεί, και όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν το χειρότερο γλυκανάλατο κλισέ στην ιστορία των γλυκανάλατων κλισέ, είναι αλήθεια. Πόσες ταινίες θέλατε να είναι η ζωή σας, το ευχηθήκατε, το σκέφτεστε όταν δεν είστε καλά; Όχι ποια είναι η καλύτερη που έχετε δει, η αγαπημένη σας, κτλ. Ποια θα διαλέγατε για να ζήσετε;

Ήμουν πιο ωραίος από τον Cusack στα 18. Το ίδιο και στα 22. Αλλά προσπαθώ όλη μου τη ζωή να είμαι Lloyd Dobler. Nα είμαι ο εαυτός μου. Να διατηρώ τον εφηβικό ενθουσιασμό, αυτόν που βλέπει μόνο την ομορφιά του κόσμου και θέλει να την βιώσει μέχρι το μεδούλι. Και αυτή είναι άλλη μια αρετή της ταινίας. Πως σε αντίθεση με άλλες εφηβικές κομεντί, που 35αρηδες υποδύονται τους έφηβους, στο Say Anything ο Cusack είναι 22 και η Skye 18. ταυτίζεσαι με την Diane και τον Lloyd γιατί δεν προσπαθούν πολύ, να είναι κάτι άλλο από τους εαυτούς τους. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο γιατί είναι αντίθετοι. Οι ιδωτικές τους στιγμές, οι τρυφερές, παθιασμένες, αστείες, είναι τόσο ξεχωριστές όσο και τόσο απλές, όπως είναι και στην πραγματική ζωή, ένα ιδιωτικό σύμπαν που μόνο δύο άνθρωποι μπορούν να το δημιουργήσουν και να το ζήσουν, σε όλο του το μεγαλείο και την έκταση.


Δεν υπάρχει κάτι περιττό ή κάτι που να λείπει. Η πλοκή κάνει την ιδανική διαδρομή, έχει εμβληματικές σκηνές , ωραία τραγούδια, χιούμορ, και happy end. Γιατί ειδικά τέτοιες ταινίες πρέπει να έχουν happy end. ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΙΟΙ ΑΝΕΠΑΦΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΙΣΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΣΑΣ; ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΕΣ ΣΑΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ,ΤΑ ΕΞΥΠΝΑΚΙΣΤΙΚΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΑΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑ..

Οι εφηβικές ταινίες είναι προϊοντα των 80s. Όσο κι αν ο John Hughes δημιούργησε τις αρχετυπικές του είδους, το Say Anything.. τις κερδίζει όλες. Κάποιες ήταν πιο teen (Weird Science), κάποιες πιο δραματικές (Some Kind Of Wonderful), άλλες περισσότερο κωμωδίες ( Ferris Bueller’s Day Off), όμως καμία δεν ήταν τόσο ισορροπημένη και όλα μαζί, στις σωστές ποσότητες. Το Say Anything.. είναι η απόλυτη teen romantic comedy.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο, δείτε την χθες. Αν δε σας άρεσε, μπορείτε να κάνετε μια βαθιά ενδοσκόπηση, να βρείτε τον πραγματικό σας εαυτό και όλα αυτά που θα σας κάνουν χαρούμενους, όπως η συμπλήρωση φορολογικών δηλώσεων, οι νεκροψίες και οι συνταγές μαγειρικής με βιολογικά σέσκουλα, μπλε νούφαρο Αιγύπτου και πράσινη πάπρικα Μαδαγασκάρης.




Πέμπτη 26 Αυγούστου 2021

Γιατί το Scott Pilgrim Vs The World κάνει κάθε άλλη ταινία να μοιάζει με επεισόδιο ελληνικής καθημερινής σειράς

 

Το Scott Pilgrim δέρνει όλες τις ταινίες της Marvel και της DC με το ένα χέρι. Κάνει όλες τις ταινίες δράσεις της τελευταίας δεκαετίας να μοιάζουν με απολιθώματα μουσείου φυσικής ιστορίας. Kι ας έχει τον πιο ενοχλητικό πρωταγωνιστή , τον πιο άσχημο άντρα στον πλανήτη.

O Edgar Wright είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης από το Big Bang και μετά και αυτό είναι το αριστούργημα του, κανείς πριν ή μετά δεν μπόρεσε να γυρίσει μια καλειδοσκοπική καταιγίδα που να είναι ταυτόχρονα φιλμ, video clip, comic, video game, none of the above, all of the above, who cares anyway, το θέμα είναι πως σοδομίζει σε στυλ και με στυλ οποιαδήποτε “ανθυπομαλακιομετριότητα” έχει λανσαριστεί ως γαμάτη ταινία δράσης, ως γαμάτη ταινία γενικά.


Tι κι αν έχεις γυρίσει τα Hot Fuzz, Βaby Driver και At Worlds End (3 από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών) αυτή είναι η καλύτερη σου. Κι ας πήγε άκλαυτη εισπρακτικά. Eξ αιτίας του αποφάασισα να γίνω σκηνοθέτης (εντάξει, έπαιξε ρόλο και ο Michael Mann. Και ο Scorsese. Kαι ο Guy Ritchie. Kαι ο De Palma)
Γιατί οι μισοί ηθοποιοί δίνουν την ερμηνεία της ζωής τους, κι ας παίζουν 5 λεπτά. Chris Evans ποιος Captain America τώρα, εδώ έπρεπε να πάρεις Όσκαρ. It’s called grid bro.
Γιατί όπως μας έχει διδάξει και ο μεγάλος James Cameron “όλες μου οι ταινίες είναι ιστορίες αγάπης” οι καλύτερες ιστορίες είναι οι ιστορίες αγάπης, και αυτή εδώ είναι μια από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες αγάπης ever, ακόμα κι αν είναι ανάμεσα στο μεγαλύτερο κατσίφλωρα στην ιστορία του φιλμ και σε μια ξινή χιπστεροπαρτόλα.
Ειλικρινά, ποιος χέστηκε για το κόμικ;
Η ταινία δεν περιγράφεται, απλά βιώνεται. Το μοντάζ, το χιούμορ, το πάντρεμα τόσο πολλών και διαφορετικών στοιχειών, θα κάνουν το μυαλό σας ένα roller coaster που όταν σταματήσει, η ζωή θα μοιάζει πιο βαρετή, αργή και χωρίς ρυθμό κι από φιλμ του Αγγελόπουλου σε slow motion σε χαλασμένο video.  Αν δε σας αρέσει, το πλέξιμο καλαθιών σε κάποιο μοναστήρι μάλλον είναι το πεπρωμένο σας.

Kείμενο  από την στήλη μου Director's Cut  στο Mikrofwno.gr.





Τετάρτη 25 Αυγούστου 2021

Χρειαζόμαστε άλλο ένα Matrix;


 Η ερώτηση κοντεύει να γίνει ρητορική, όταν έχουμε να κάνουμε με τα δεκάδες sequel, prequel, reboot που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια. Όχι, γιατί το 90% είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Στέκομαι στο Matrix γιατί είναι η αγαπημένη μου τριλογία και δεν βλέπω κάνεναν λόγο ύπαρξης – εκτός από τα δολάρια- για τέταρτη ταινία.

Tη δεκαετία του ’90, o όρος virtual reality ήταν πολύ δημοφιλής και γυρίστηκαν αρκετές sci fi ταινίες με αυτό το θέμα. Το 1999 κυκλοφορεί το πρώτο Matrix και κάνει ό,τι προηγήθηκε να μοιάζει με μουσειακό έκθεμα, τόσο από απόψη αισθητικής όσο και δομής. Μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το trailer και το περίφημο πλάνο με τις σφαίρες. Αφού είδαμε την ταινία, ψάχναμε το μυαλό μας, με το βάθος της πλοκής και την ευρηματικότητα. Ίσως το τελευταίο ορόσημο στην επιστημονική φαντασία. Το Matrix Reloaded είναι στο top 5 των αγαπημένων μου ταινιών. Η σεκανς της καταδίωξης είναι ίσως η καλύτερη που έχει γυριστεί ποτέ σε ό,τι αναφορά με δράση, και σχεδόν 20 χρόνια μετά μόνο το Mad Max:Fury Road μπορεί να την κοιτάξει στά μάτια.

Πιθανότατα το Matrix Reloaded είναι ακόμη καλύτερο από το πρώτο, καθώς έχει τα πάντα σε μεγαλύτερες ποσότητες, με κερασάκι το mindfuck φινάλε, το οποίο, σίγουροι πολλοί χρειάστηκαν να το δουν παραπάνω από μια φορές για να το καταλάβουν. Το Matrix Revolutions είναι το πιο αδύναμο της τριλογίας, γιατί απλά δεν μπορεί να φτάσει τις δύο πρώτες ούτε σε θέαμα, αλλά ούτε σε εξέλιξη της ιστορίας και των χαρακτήρων.

Ήταν έξυπνο να διαδραματίζεται στον πραγματικό κόσμο στη μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά θυμάμαι να βγαίνω από το σινεμά με μια αίσθηση απογοήτευσης. Παρόλα αυτά, το τέλος του κλείνει ιδανικά την ιστορία. Οι Wachowskis δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά. Και παρότι η πρώτη τους ταινία, το ατμοσφαιρικό noir Bound είναι εξαιρετική, τίποτα δεν προιδέαζε για το τι θα ακολουθήσει.

Ο κόσμος που δημιούργησαν στο Matrix είναι ένα τρομερό κολάζ επιρροών, από Μποντριγιάρ, Γκίμπσον, θρησκεία μέχρι το σινεμά του Χονγκ Κονγκ και τα anime, όλα δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Φυσικά μια τέτοια σύλληψη ήταν δύσκολο να γίνει κατανοήτη, για αυτό χρειάστηκε ένα story board 600 σελίδων για πειστεί το studio. Ούτε ήταν τυχαίο πως το καστ είχε ξεκινήσει εκπαίδευση δύο χρόνια πριν τα γυρίσματα.

Δε θέλω να σας βομβαρδίσω με trivia, απλά να δείξω με δύο τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, πως η πρώτη τριλογία πέτυχε γιατί είχε απίστευτη δουλειά, φαντασία και έμπνευση, σε όλα τα επίπεδα. Οι Wachowskis από τότε δεν έχουν γυρίσει τίποτα της προκοπής. Δε ξέρω αν τα έδωσαν όλα στη τριλογία και μετά ξέμειναν. Διαβάζοντας δηλώσεις ηθοποιών από τα γυρίσματα του Matrix 4 ανθυπομειδίασα.

Κατανοήτος ο ενθουσιασμός τους, αλλά δε νομίζω πως το τρίτο sequel θα έχει την ίδια επίδραση όπως οι πρώτες τρεις ταινίες. Ούτε στον τομέα των εφέ, ούτε στο πως καθιέρωσε τις χορογραφίες μάχης. Είμαι περίεργος να δω πως θα δικαιολογείται η επιστροφή- ανάσταση(;) των Neo & Trinity.

Δεν αισιοδοξώ. Την τελευταία δεκαετία, τα studios προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, ξεζουμίζοντας κάθε ανθυποεπιτυχία των τελευταίων 40 ετών. Με τη νοοτροπία super market, να τους πιάσουμε όλους, λανσάρουν τα ίδια προϊόντα, χειρότερα με διαφορετικό περιτύλιγμα. Ίσως πάω στο σινεμά να το δω, αν και δεν αντέχω την απογοήτευση σε μεγάλη οθόνη, στο σπίτι είναι πιο διαχειρίσιμη. Μέχρι το Δεκέμβρη, ξαναδείτε το Animatrix.




Kείμενο  από την στήλη μου Director's Cut  στο Mikrofwno.gr.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2021

Horologium in interficere


Johanna: What's it feel like when you dive?
Jacques: It's a feeling of slipping without falling. The hardest thing is when you're at the bottom.
Johanna: Why?
Jacques: 'Cause you have to find a good reason to come back up... and I have a hard time finding one.

From the film The Big Blue (1988)
 

Ο καλός ονειροπόλος δεν ξυπνά. Δεν ξύπνησα ποτέ. Ο ίδιος ο Θεός πιστεύω πως κοιμάται διαρκώς. Μου το είπε κάποτε.
Φερνάντο Πεσσόα - Η ώρα του Διαβόλου

Όταν σε πιάνει η σιωπή από το λαιμό
Οι εικόνες που καταναλώνεις καταβροχθίζουν τις λέξεις σου
Όταν δε φοβάσαι τίποτα πια σημαίνει πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις;
Για πρώτη φορά, περιμένεις το χειμώνα. 
Να νυχτώνει πιο νωρίς.
Γιατί στο φως νιώθεις χειρότερα από ότι στο σκοτάδι
Κι όλα τα τσιγάρα του κόσμου δεν φτάνουν να κάνουν στάχτη αυτό τον αναστεναγμό
Όλοι οι ωκεανοί, λίμνες και ποτάμια αλκοόλ δεν μπορούν να θάψουν αυτό τον ψίθυρο

Στη σκιά όλων των πραγμάτων
Στο λευκό θόρυβο της νύχτας
Θέλεις να αφεθείς
Να σε παρασύρει το αίμα της πόλης
Να σε αγκαλιάσει ο βυθός της

Θέλεις να βάλεις φωτιά στο σκοτάδι
Μέχρι να λίωσει ο ουρανός
Μα η σκουριά δεν καίγεται
Έχεις γονατίσει και προσεύχεσαι στη διασταύρωση
Μεταξύ ονείρου, τρόμου, τραγωδίας και θαύματος
Και περιμένεις..

Η άσφαλτος αναπνέει, δέρμα κάποιου κρυμμένου τέρατος
Τα φανάρια συλλαβίζουν, οι πινακίδες θαμποί καθρέφτες
Η βροχή έχει γεύση κραγιόν, ιδρώτα μετά από έρωτα
Το άρωμα της καλοκαιρινού ρούχου μετά από μπάνιο
Βρέχει σπινθήρες , φτερά πεταλούδας που καίγονται πριν φτάσουν στο έδαφος
Και περιμένεις..




Δευτέρα 23 Αυγούστου 2021

Άλντα Μερίνι & Έλσα Κορνέτη - Σκόρπιοι Στίχοι

 

Προσπάθησα με τα χέρια να κλάψω

Οι αληθινά ερωτευμένοι είναι εκείνοι που το σκάνε τρέχοντας

                                                 *   *   *
Όσο η ποίηση είναι η απόσταση  από σώμα σε σώμα,  όσο η ποίηση είν’ έρωτας

                                                 *   *   *
Φιλί
Φιλί που σηκώνεις το βάρος
της σύντομης ζωής μου
μέσα σου ο κόσμος του λόγου μου
γίνεται ήχος και λαχτάρα.
Υπάρχει στον κόσμο ένας τόπος που χτυπά δυνατά η καρδιά
κι απομένεις χωρίς ανάσα από τη συγκίνηση που νιώθεις·
που σταματά ο χρόνος και ηλικίαδεν έχεις πια·
ο τόπος αυτός είναι μες στην αγκαλιά σου
εκεί που δεν γερνάει η καρδιά,
καθώς ποτέ δεν σταματά ο νους να ονειρεύεται…

Από εκεί να ξεφύγω δεν μπορώ
γιατί η φαντασία αντανακλά μαγικά τη ζεστασιά μας
κι όχι… ποτέ δε θα επιτρέψω να μπορέσω νʼ αρνηθώ
εκείνον που ξέρει από έρωτα να με κάνει
να πετάω

Όταν οι ερωτευμένοι μιλούνε για θάνατο
μιλούνε για αιώνια ζωή
σε μια συνομιλία σε εκλεπτυσμένη εσπεράντο
γνωστή μόνο σʼ Αυτόν.
Ιερόσυλη είναι η γλώσσα τους,
αλλά φωνάζει την άπειρη χάρη
μιας μεγάλης συγχώρεσης.


Η γυναίκα βροχή Με μακριά διάφανα Δάχτυλα σταγόνες Τα
πόδια κρυμμένα σε φεγγαρόσχημες οπλές Μια υπόσχεση
Ανθοφορίας εγκυμονεί όταν στην έρημο των λέξεων καλπάζει
Ρομαντική νοσταλγός της κίνησης του ήχου που κάνει το
κούρδισμα του ρολογιού Ζηλεύει το πλωτό άνθος που χωρίς
ρίζες ταξιδεύει

                                                 *   *   *
Ό,τι με πάθος
Πρώτα σε διαιρεί
Έπειτα με πόνο
Σε πολλαπλασιάζει
Είσαι το γινόμενο
Ξεχειλωμένων εμμονών

                                           *   *   *
Τα μεταχειρισμένα ρούχα του καθρέφτη

Οι μεγάλες συγκινήσεις
μοιάζουν με φτηνά ναρκωτικά
Σε εθίζουν
σε χαμηλές πτήσεις
και σε ηχηρές πτώσεις

Η αγαπημένη σου απασχόληση
να στοιβάζεις τα συναισθήματα
σε λόφους από άμμο
Κατά προτίμηση
όταν φυσάει

Έχεις καταλήξει
Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτήν
Η ψυχή σου κι εσύ
Είστε δύο ξένοι

Το ν’ αγαπάς τον εαυτό σου
και ν’ αγαπιέσαι ταυτόχρονα
σημαίνει μια πετυχημένη συνύπαρξη
ευαισθησίας και βαρβαρότητας

Το αποφάσισες
Δεν ανήκεις σε κανέναν
Περιφέρεσαι ως διαρκής απουσία
κι ο εαυτός σου φυτρώνει
στη σκιά σου
σαν παραισθησιογόνο μανιτάρι

Ακύρωσε την ομορφιά σου
Αποδέξου την πρόκληση
να υπάρξεις
Βάλε την ακινησία σου
σε δόνηση
Γιατί δεν το παραδέχεσαι;
Το κρυφτούλι με τη σκιά σου
τελείωσε άδοξα
Ποτέ δεν έψαξε να σε βρει

Χτες ήσουν σωστός
υπηρετούσες την εντιμότητα
Σήμερα πνίγεις το ανικανοποίητο
Επιθυμείς
Αύριο τυλίγεσαι στην ηδυπάθεια
Χάνεσαι στο κενό

Σαρκική εξάρτηση – συναισθηματική εξάρτηση
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
Αν και δεν πρόκειται ποτέ κατάματα
να κοιταχτούν
μπορούν τουλάχιστον
να συνεργαστούν

Αυτό που προέχει
για το νάρκισσο εραστή
είναι η συγκίνηση
Η προσωρινή

Η αυτογνωσία είναι
μια περιπέτεια αναγνωριστική
όταν επιτέλους συνειδητοποιείς
την ελαττωματική σου
κατασκευή

Κατακτώντας την τέχνη του έρωτα
απώλεσε τον έρωτα
μα κυρίως τον εαυτό του

Όσο
στο αίμα του
ο θανατηφόρος έρωτας
κοχλάζει
η ομορφιά του
μετέωρη αναπνέει
σε μίσχο λουλουδιού

Φόρεσες
τα μεταχειρισμένα ρούχα
του καθρέφτη

Παρατηρείς
τους ανθρώπους

Περιμένεις
να σε κοιτάξουν

για να λυτρωθείς
ως απολίθωμα

Αυτή Νάρκισσε
Είναι η ώρα της ταπείνωσης.
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τώρα που είσαι αλευρωμένος και ρημαγμένος.
Τώρα πρέπει να γελάσεις.
Τώρα οφείλεις να γελάσεις.
Δυνατά

Ώσπου να φορέσεις
μια νυχτερίδα για σκουλαρίκι
η λίμνη έγινε σπηλιά
και το ομοίωμά σου
αντανάκλαση

Στο βυθό
του κίτρινου ύπερου
τώρα ξαπλώνεις
Ο προβολέας για σένα
είναι πια σβηστός


                                                                       *   *   *
Πότε άραγε
μπορεί ο άνθρωπος να βάλει
σε τάξη τον εαυτό του;
Σε μια εαυτού ανακατασκευή
ή σε μια εαυτού κατεδάφιση;

                                                                       *   *   *

Σε ποια συμπαντική χωματερή
πετιούνται
όλα τα πρόωρα ληγμένα
σ’ αγαπώ του έρωτα;
 
                                                               *   *   *

Η εκδίκηση του αισθήματος
σε βρίσκει να κρατάς
κόκκινο κουβάρι
Την καρδιά σου

                                                               *   *   *

Έρωτας δεν είναι το ποίημα το ίδιο
αλλά ό,τι αυτό προς εξερεύνηση αφήνει
στο κενό των περιθωρίων του

                                                                       *   *   *

Ο μόνος ασφαλής έρωτας είναι ο απολιθωμένος έρωτας
Ο έρωτας που έγινε ποίημα

                                                               *   *   *
Η υπόσχεση του έρωτα είναι μια αιωνιότητα
με ημερομηνία λήξης
                                                               *   *   *

Ο έρωτας δεν είναι ούτε λαμπερός, ούτε ανεξίτηλος
Είναι σκοτεινός, ύπουλος, σκούρος
Ένας λεκές
                                                               *   *   *

Του έρωτα η τιμή είναι αδιαπραγμάτευτη
Συνεχόμενες εκπτώσεις εγγυώνται τη χρεοκοπία του

                                                               *   *   *

Δεν είναι ήρωες οι ποιητές και οι ερωτευμένοι
Είναι το ποίημα και ο έρωτας
Ηρωικές πράξεις







                                                                              

Σάββατο 21 Αυγούστου 2021

#error

 


This city belongs to ghosts, to murderers, to sleepwalkers. Where are you, in what bed, in what dream?

Marguerite Yourcenar

#include

{

There's is something more beyond the circuits of the city. An inactive connection, a secret frequency that is dormant. It can open in a certain time, in a certain way. When you are asleep, the dream is a doorway to a possibility. For this to become reality, it requires something more, because the dream is only the outline of the door, not the key.

A dream within the dream will unlock and activate the connection. You have to wake inside your dream, take control of time and bring the conscious in the unconscious, like a reflection inside another one. Thus, you'll find your way to the doorway.

There is a limit to the aspects of control. And specially time. Because time doesn't exist in your dreams. Time is an illusion that you have to bend. After the connection is secured, you'll be on the other side of your conscience. Alas, to harness the possibilities, you must understand the magnitude of choice. Choice is like gravity. The wrong one, will leave you frozen, unable to move.

Everything comes down to one thing; the moment when you'll feel the quintessence of your existence, the unfathomable blossom and equilibrium balanced. Which brings us to the fundamental question. What do you see beyond your grasp? The place which has its borders between fear and yearning is your destination.

Remember. This is not a distorted perception of reality. Reality is just a distortion. Time does not exist, nothing is real and everything permitted.

return 0;

}




Παρασκευή 20 Αυγούστου 2021

This Velvet Jungle Night

 


Oνειρεύεσαι;

Είχες ποτέ τόσο όμορφα όνειρα, που έκαναν την πραγματικότητα να μοιάζει με ψέμα;

Τόσο έντονους εφιάλτες που να έκαναν την πραγματικότητα να μοιάζει με όνειρο;

Να θέλεις να κοιμάσαι συνέχεια, γιατί μόνο στα όνειρα σου νιώθεις πραγματικά ελεύθερος;



Περιόδους αϋπνίας που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι αληθινό και τι όχι;

Εκεί, στην κινούμενη άμμο μεταξύ πραγματικότητας και ύπνου, που όλα μοιάζουν πιθανά και τα σύνορα όλων των πραγμάτων δυσδιάκριτα, σχεδόν αόρατα;



Το δωμάτιο να γίνεται απέραντο σαν ζούγκλα;

Και η νύχτα σαν τσαλακωμένο σπιρτόκουτο;

Να μη χωράς πια στον εαυτό σου, να ξεχειλίζεις και ταυτόχρονα να χάνεσαι μέσα του, να γίνεσαι άβυσσος, οι αισθήσεις σου ηχώ και οι σκέψεις σου να λίωνουν;




Λίγο πριν ξημερώσει, αναμνήσεις, όνειρα και σκέψεις, ένας κυκλώνας όπου πλέον δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι συνέβη, τι ήταν αληθινο, και τι από όλα αυτά σου ανήκει;

Ο χρόνος να είναι έρημος, απροσπέλαστη, πάντα ίδια; Οι κόκκοι άμμου των δευτερολέπτων να μπαίνουν μέσα σου σαν σκουριά , η αμμοθύελλα να σε καταπίνει;

Παγιδευμένος σε μια πεσμένη κλεψύδρα;


Το σκοτάδι σαν τεράστιο στόμα , να σε μασάει και να σε φτύνει, ξανά και ξανά;

Να κάνει τσιχλόφουσκες με τους φόβους σου και να χρησιμοποιεί για οδοντογλυφίδες τα όνειρα σου;

Να έχεις συναισθήματα που δεν μπορείς να μεταφράσεις με κανέναν τρόπο και γλώσσα; 


Τα όνειρα σου, σου βάζουν φωτιά ή απλά θέλεις να τα κάψεις για να νιώσεις ζεστασιά;

Να νιώσεις κάτι;

Ποιος από όλους τους ρόλους που υποδύεσαι κάθε μέρα είναι ο πραγματικός σου εαυτός;

Περιμένεις να βρεις τον εαυτό σου ή δεν τον έχεις εφεύρει ακόμα;

Ποια εκδοχή έχει τα λιγότερα bugs;

Do you dream or just shutdown and reboot?

In what language, what form does the truth touch you?

Relax.

Push restart.

And the let the illusion update...





Πέμπτη 19 Αυγούστου 2021

Intermission

 

                                                   How it feels to be 40


Young enough to be annoyed by the old, old enough to be annoyed by the young. And what  great times to be at your peak... Depeche Mode were right, God has a sick sense of humor and when I die i except to find him  laughing.  Until then, I'll quote another great band.


And sometimes the winner takes nothing

We draw our own designs

But fortune has to make that frame


We go out in the world and take our chances

Fate is just the weight of circumstances

That's the way that lady luck dances

Roll the bones


Why are we here?

Because we're here

Roll the bones














Τρίτη 17 Αυγούστου 2021

Who's gonna make you feel storms and thunder?

 

Ξυπνάς. Νιώθεις πως κοιμάσαι πάνω στο τιμόνι μήνες. Και ο μόνος λόγος που δεν έχεις τρακάρει, είναι γιατί οδηγείς στην έρημο. Κοιτάζεις πίσω, δύο νεότερες εκδοχές του εαυτού σου. Στα αριστερά η έφηβη, ακούει μουσική και απολαμβάνει το τοπίο. Δίπλα της η σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερη. Βαριέται, θέλει το ταξίδι να τελειώσει. Ξεφυλλίζει νευρικά τα βιβλία και τα περιοδικά που έχει στην τσάντα.

Στη θέση του συνοδηγού κανείς. Συνεχίζεις. Τι ψάχνεις; Τι έψαχνες; Το φωτοστέφανο μιας καριέρας να φωτίσει όλες τις σκοτεινές πλευρές σου; Να τις ζεστάνει; Κι όταν δεν έφτανε ένα, πόσο ακόμα φωτοστέφανα χρειάζονται; Τους κύκλους από το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων; Μέχρι το κεφάλι σου να γίνει κωνος και να παίζουν με τα φωτοστέφανα  οι φόβοι σου, όταν δε δουλεύουν υπερωρίες στις στοές του υποσυνείδητου;

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Οι άντρες γερνούν, οι γυναίκες μοιάζουν γερασμένες. Δε θυμάσαι ποιος στο είπε. Κάποιες νύχτες, ο άνεμος της ερήμου ψιθυρίζει. Σκεπάζεσαι με την άμμο για να μην κρυώνεις. Έχεις κουραστεί να ονειρεύεσαι. Σηκώνεσαι και προχωράς. Γυμνός σαν αστέρι, που περιμένει κάποιος να το δει, να το ονομάσει, να το αγκαλιάσει κάποιος ουρανός καθώς θα πέφτει.

Κλείνεις τα μάτια. Ακούς τη θάλασσα να μουρμουρίζει. Στίχους από ένα τραγούδι που δε θυμάσαι αν το άκουσες χθες ή πριν από πέντε χρόνια. Τραγουδάς το ρεφρέν. Όσο τραγουδάς, αρχίζει να βρέχει. Σχεδόν ουρλιάζεις τους στίζους και η καταιγίδα θυμώνει περισσότερο. Περιμένεις μια αστραπή να σε χτυπήσει σαν οργασμός. 

Η βροχή σταματάει. Πέφτεις στα γόνατα, πιο διψασμένος από ποτέ. Αγκαλιάζεις τη λάσπη, θέλεις να χαθείς μέσα της σαν να είναι μήτρα. Σταματάς να παλεύεις. Γυρίζεις ανάσκελα. Το χάραμα στάζει απ'τον ορίζοντα, το πρώτο φως σαν χάδι, τα υπόλοιπα γροθιές. Κλείνεις ξανά τα μάτια. Ψιθυρίζεις το ίδιο τραγούδι. Ας οδηγήσει κάποιος άλλος σήμερα. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Να πέσετε από γκρεμό ή να τρακάρετε φοίνικα σε κάποια όαση; 

Δεν έχει σημασία. Σιγοτραγουδάς. Ο άνεμος σε συνοδεύει. Χαμογελάς, χωρίς να ξέρεις γιατί. Ας πάρουν μια μέρα ρεπό τα "πως;" και τα "γιατί;"... Μόνο για 24 ώρες. 


Who's gonna call you tonight?

Who's gonna make you feel storms and thunder?

Who's gonna bring you to lifе?

Who's gonna make you feel beautiful

Under different kinds of light




Παρασκευή 13 Αυγούστου 2021

After Hours

 


Η μέρα είναι μεγάλη και σου καίει τα μάτια , και η νύχτα είναι πολύ μικρή για να σε προστατεύσει , όπως πολύ σοφά είχε γράψει ο θείος Τσαρλς. Θυμάμαι να βγαίνω από μαγαζί 11:30 το πρωί, μετά από 12 ώρες πιώματος. Να φοράω γυαλιά ηλίου. Όταν σε χτυπάει το φως της μέρας μετά από μεθύσι, νιώθεις φορτωμένος όλες τις ήττες του κόσμου. Και απλά θέλεις να κοιμηθείς, για να συνεχίσεις το επόμενο βράδυ. Δεν αναπολώ την Μπουκοφκική περίοδο της ζωής μου. 

Απλά στα 40 σχεδόν τίποτα δεν έχει σημασία και νόημα. Σχεδόν τίποτα. Μόνο ένα plot twist που θα αλλάξει τα πάντα στην πιο επικίνδυνη στροφή. Οι ταινίες σε αντίθεση με τη ζωή έχουν νόημα. Μόνο που καμιά φορά, όταν έχεις ζήσει τη ζωή σου σαν ταινία, όλα μοιάζουν αδιάφορα. Όπως είπε και ο Νερούδα, for with blood and darkness poetry is written, poetry should be written.





Τετάρτη 11 Αυγούστου 2021

Υστερόγραφο σε μια καρτ ποστάλ

 


Aφαίρεσε τη νύχτα απ᾿ τα μάτια σου –
πως να παλέψω μόνος με τους δυό σας;
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Και στο μέρος της καρδιάς
αναβόσβηνε συνεχώς
το κόκκινο φώς κινδύνου…
Κατερίνα Γώγου


Θα κοιτάζεις τη θάλασσα
Το βλέμμα σου δε θα ταξιδεύει
Μίλα, πες κάτι, οτιδήποτε 
Διάλεξε μια λέξη από τη νύχτα
Και βάλτης φωτιά
Δε λιγοστεύει η απόσταση με μια λέξη
Δε λιγοστεύει η σιωπή με μια βροχή


Το αδηφάγο χθες 
Ψάχνει τη μέθη σε κάθε αύριο
Τα βλέφαρα σου συρματόπλεγμα
Από αθετημένες υποσχέσεις


Όλες μου οι εμμονές τα σύνορα της σκιάς σου
Στις βυθισμένες πόλεις των ονείρων
Ο χάρτης του βυθού ψιθυρίζει τ'όνομα σου
Όλες του κόσμου οι φωτιές μιλούν για σένα
Ο ουρανός μια σελίδα που δίψασε  να συλλαβίσει την φωνή σου


Η αφή μου σκούριασε να περιμένει την πνοή σου
Μια χαραμάδα χάδι
Μια χούφτα αστέρια απ'τα μαλλιά σου
Και'κείνο το φιλί 
που έσπασε το κλειδί του παραδείσου
Στης κόλασης τα χέρια

Βαθιά μέσα στο δίκοπο  μετάξι σου
Ψάχνω το θάνατο που θα'ναι σαν γιορτη






Τρίτη 10 Αυγούστου 2021

Equilibrium ή όσο περισσότερο καταρρέουν τα πράγματα, τόσο λιγότερο θόρυβο κάνουν

 


Ο θεός είναι dj. Αλλά δεν έχει ιδέα από μουσική. Στις τραγωδίες παίζει χαζοχαρούμενα pop τραγούδια και στις ευτυχισμένες στιγμές γερμανικές όπερες. Οι επιλογές του δεν έχουν κάμια λογική και συνοχή. Κανείς δεν μπορεί να χορέψει στη μουσική που βάζει, κι αν κάποιος τα καταφέρει, φροντίζει να τον πετάξουν έξω.

Ο θεός είναι dj. Δυστυχώς είναι δικό του το μαγαζί, δεν ξέρουμε από ποιον το έχει κληρονομήσει. Βάζει τους πιο μαλάκες στα καλύτερα τραπέζια, κρατάει τα καλύτερα ναρκωτικά για τον εαυτό του και δεν ανοίγει ποτέ τον εξαερισμό.

Ο θεός είναι dj. Ημίκουφος και ημίτυφλος, δεν ξέρει τι βάζει, δεν βλέπει καν τα εξώφυλλα των δίσκων. Υποδύεται τον dj, βάζει τις ίδιες μπαγιάτικες playlist ξανά και ξανά. Χορεύει μόνος του πάνω από μια πίστα πτώματα, που πέθαναν από πλήξη.

Δεν υπάρχει θεός. Όμως όλοι έχουν κάποιον, σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο στο πίσω μέρος του μυαλό τους. Σε ένα δωμάτιο που το έχει μετατρέψει σε πανοπτικό. Το όνομα δεν έχει σημασία. Νομίζεις πως εσύ αποφασίζεις, πως εσύ επιλέγεις. Ενώ φτάνει μια απλή σύπτωση για να ανατρέψει το παζλ τυχαίων συμβάντων που είσαι, και που νομίζεις πως είναι συγκροτημένο, σταθερό και λειτουργικό.

Ως ατομικότητες και ως συλλογικό, θέλουμε να αναστηθούμε χωρίς σταύρωση και να πάμε στον παράδεισο δίχως δευτερόλεπτο καθαρτηρίου. Ψάχνουμε και εφευρίσκουμε απεγνωσμένα, όσα πιο πολλά προφυλακτικά και αναισθητικά για να μην νιώσουμε πόνο, ώστε στο τέλος δε νιώθουμε τίποτα. Και απορούμε με τους εαυτούς μας.

Τα λέει καλύτερα ο Μπιουνγκ Τσουλ Χαν στο βιβλίο του Η Κοινωνία της Παρηγοριάς. Ο πόνος είναι το συμπληρωματικό χρώμα της ομορφιάς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κάπου στο τέλος. Καταναλώστε τέχνη, αυτοβελτίωση, γιόγκα, θρησκεία, θρησκεία μαγειρεμένη σε κάτι πιο εύπεπτο και με πολλή ζάχαρη, μόδα, ιδέες, καταναλώστε και συνεχίστε να καταναλώνεστε, εξαντλείστε τον εαυτό σας μέχρι να μπορείτε να τον πουλήσετε σαν brand.



Σε μια εποχή που πνίγεται στις αντιφάσεις της, από τη μια η φετιχοποίηση της υπερέκθεσης και εγγύτητας και από την άλλη, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και της υγειούς οικειότητας, ο κόσμος μοιάζει με κάποιον που κάθισε με τη θέληση του στην Προκρούστεια κλίνη και θέλει ταυτόχρονα να ψηλώσει και να κοντύνει.

Η πραγματικότητα είναι ένας τεράστιος καθρέφτης που τον έχουμε γεμίσει γραμμές κάθε είδους κοκαΐνης. Μόλις σνιφάρουμε και την τελευταία γραμμή, και δούμε πόσο άσχημο, παραμορφωμένο και γερασμένο είναι το πρόσωπο μας, από τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις και το ναρκισσισμό μας, τι θα κάνουμε; Θα σπάσουμε το γυαλί; Ή θα ψάξουμε για άλλο ντίλερ;

Άκου την ίδια playlist ξανά και ξανά. "Είμαι καλα, όλα θα πάνε καλά, βελτιώνομαι,κτλ" μέχρι να την πιστέψεις. Ομως οι καλύτεροι ηθοποιοί, ακόμη και εκείνοι που συνεχίζουν να είναι στον ρόλο και εκτός γυρισμάτων, γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. 

Αλλά δεν έχει σημασία. Αρκεί η τελευταία φωτογραφία που θα δείχνει τον πλανήτη να καίγεται να είναι instagrammable και να έχει αρκετά likes. 

O θεός δεν υπάρχει και σίγουρα δεν κάνει για dj. Όλοι ξέρουμε πως ο διάβολος έχει την καλύτερη μουσική και τα καλύτερα clubs. Σε ένα από αυτά, ίσως κάνουν κάποια στιγμή reunion οι Hellacopters που τα λένε καλύτερα από μένα. And your vision will  forever be blurred...