Χρειαζόμαστε άλλο ένα Matrix;

 Η ερώτηση κοντεύει να γίνει ρητορική, όταν έχουμε να κάνουμε με τα δεκάδες sequel, prequel, reboot που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια. Όχι, γιατί το 90% είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Στέκομαι στο Matrix γιατί είναι η αγαπημένη μου τριλογία και δεν βλέπω κάνεναν λόγο ύπαρξης – εκτός από τα δολάρια- για τέταρτη ταινία.

Tη δεκαετία του ’90, o όρος virtual reality ήταν πολύ δημοφιλής και γυρίστηκαν αρκετές sci fi ταινίες με αυτό το θέμα. Το 1999 κυκλοφορεί το πρώτο Matrix και κάνει ό,τι προηγήθηκε να μοιάζει με μουσειακό έκθεμα, τόσο από απόψη αισθητικής όσο και δομής. Μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το trailer και το περίφημο πλάνο με τις σφαίρες. Αφού είδαμε την ταινία, ψάχναμε το μυαλό μας, με το βάθος της πλοκής και την ευρηματικότητα. Ίσως το τελευταίο ορόσημο στην επιστημονική φαντασία. Το Matrix Reloaded είναι στο top 5 των αγαπημένων μου ταινιών. Η σεκανς της καταδίωξης είναι ίσως η καλύτερη που έχει γυριστεί ποτέ σε ό,τι αναφορά με δράση, και σχεδόν 20 χρόνια μετά μόνο το Mad Max:Fury Road μπορεί να την κοιτάξει στά μάτια.

Πιθανότατα το Matrix Reloaded είναι ακόμη καλύτερο από το πρώτο, καθώς έχει τα πάντα σε μεγαλύτερες ποσότητες, με κερασάκι το mindfuck φινάλε, το οποίο, σίγουροι πολλοί χρειάστηκαν να το δουν παραπάνω από μια φορές για να το καταλάβουν. Το Matrix Revolutions είναι το πιο αδύναμο της τριλογίας, γιατί απλά δεν μπορεί να φτάσει τις δύο πρώτες ούτε σε θέαμα, αλλά ούτε σε εξέλιξη της ιστορίας και των χαρακτήρων.

Ήταν έξυπνο να διαδραματίζεται στον πραγματικό κόσμο στη μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά θυμάμαι να βγαίνω από το σινεμά με μια αίσθηση απογοήτευσης. Παρόλα αυτά, το τέλος του κλείνει ιδανικά την ιστορία. Οι Wachowskis δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά. Και παρότι η πρώτη τους ταινία, το ατμοσφαιρικό noir Bound είναι εξαιρετική, τίποτα δεν προιδέαζε για το τι θα ακολουθήσει.

Ο κόσμος που δημιούργησαν στο Matrix είναι ένα τρομερό κολάζ επιρροών, από Μποντριγιάρ, Γκίμπσον, θρησκεία μέχρι το σινεμά του Χονγκ Κονγκ και τα anime, όλα δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Φυσικά μια τέτοια σύλληψη ήταν δύσκολο να γίνει κατανοήτη, για αυτό χρειάστηκε ένα story board 600 σελίδων για πειστεί το studio. Ούτε ήταν τυχαίο πως το καστ είχε ξεκινήσει εκπαίδευση δύο χρόνια πριν τα γυρίσματα.

Δε θέλω να σας βομβαρδίσω με trivia, απλά να δείξω με δύο τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, πως η πρώτη τριλογία πέτυχε γιατί είχε απίστευτη δουλειά, φαντασία και έμπνευση, σε όλα τα επίπεδα. Οι Wachowskis από τότε δεν έχουν γυρίσει τίποτα της προκοπής. Δε ξέρω αν τα έδωσαν όλα στη τριλογία και μετά ξέμειναν. Διαβάζοντας δηλώσεις ηθοποιών από τα γυρίσματα του Matrix 4 ανθυπομειδίασα.

Κατανοήτος ο ενθουσιασμός τους, αλλά δε νομίζω πως το τρίτο sequel θα έχει την ίδια επίδραση όπως οι πρώτες τρεις ταινίες. Ούτε στον τομέα των εφέ, ούτε στο πως καθιέρωσε τις χορογραφίες μάχης. Είμαι περίεργος να δω πως θα δικαιολογείται η επιστροφή- ανάσταση(;) των Neo & Trinity.

Δεν αισιοδοξώ. Την τελευταία δεκαετία, τα studios προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, ξεζουμίζοντας κάθε ανθυποεπιτυχία των τελευταίων 40 ετών. Με τη νοοτροπία super market, να τους πιάσουμε όλους, λανσάρουν τα ίδια προϊόντα, χειρότερα με διαφορετικό περιτύλιγμα. Ίσως πάω στο σινεμά να το δω, αν και δεν αντέχω την απογοήτευση σε μεγάλη οθόνη, στο σπίτι είναι πιο διαχειρίσιμη. Μέχρι το Δεκέμβρη, ξαναδείτε το Animatrix.

Kείμενο  από την στήλη μου Director's Cut  στο Mikrofwno.gr.