Equilibrium ή όσο περισσότερο καταρρέουν τα πράγματα, τόσο λιγότερο θόρυβο κάνουν

 

Ο θεός είναι dj. Αλλά δεν έχει ιδέα από μουσική. Στις τραγωδίες παίζει χαζοχαρούμενα pop τραγούδια και στις ευτυχισμένες στιγμές γερμανικές όπερες. Οι επιλογές του δεν έχουν κάμια λογική και συνοχή. Κανείς δεν μπορεί να χορέψει στη μουσική που βάζει, κι αν κάποιος τα καταφέρει, φροντίζει να τον πετάξουν έξω.

Ο θεός είναι dj. Δυστυχώς είναι δικό του το μαγαζί, δεν ξέρουμε από ποιον το έχει κληρονομήσει. Βάζει τους πιο μαλάκες στα καλύτερα τραπέζια, κρατάει τα καλύτερα ναρκωτικά για τον εαυτό του και δεν ανοίγει ποτέ τον εξαερισμό.

Ο θεός είναι dj. Ημίκουφος και ημίτυφλος, δεν ξέρει τι βάζει, δεν βλέπει καν τα εξώφυλλα των δίσκων. Υποδύεται τον dj, βάζει τις ίδιες μπαγιάτικες playlist ξανά και ξανά. Χορεύει μόνος του πάνω από μια πίστα πτώματα, που πέθαναν από πλήξη.

Δεν υπάρχει θεός. Όμως όλοι έχουν κάποιον, σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο στο πίσω μέρος του μυαλό τους. Σε ένα δωμάτιο που το έχει μετατρέψει σε πανοπτικό. Το όνομα δεν έχει σημασία. Νομίζεις πως εσύ αποφασίζεις, πως εσύ επιλέγεις. Ενώ φτάνει μια απλή σύπτωση για να ανατρέψει το παζλ τυχαίων συμβάντων που είσαι, και που νομίζεις πως είναι συγκροτημένο, σταθερό και λειτουργικό.

Ως ατομικότητες και ως συλλογικό, θέλουμε να αναστηθούμε χωρίς σταύρωση και να πάμε στον παράδεισο δίχως δευτερόλεπτο καθαρτηρίου. Ψάχνουμε και εφευρίσκουμε απεγνωσμένα, όσα πιο πολλά προφυλακτικά και αναισθητικά για να μην νιώσουμε πόνο, ώστε στο τέλος δε νιώθουμε τίποτα. Και απορούμε με τους εαυτούς μας.

Τα λέει καλύτερα ο Μπιουνγκ Τσουλ Χαν στο βιβλίο του Η Κοινωνία της Παρηγοριάς. Ο πόνος είναι το συμπληρωματικό χρώμα της ομορφιάς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κάπου στο τέλος. Καταναλώστε τέχνη, αυτοβελτίωση, γιόγκα, θρησκεία, θρησκεία μαγειρεμένη σε κάτι πιο εύπεπτο και με πολλή ζάχαρη, μόδα, ιδέες, καταναλώστε και συνεχίστε να καταναλώνεστε, εξαντλείστε τον εαυτό σας μέχρι να μπορείτε να τον πουλήσετε σαν brand.

Σε μια εποχή που πνίγεται στις αντιφάσεις της, από τη μια η φετιχοποίηση της υπερέκθεσης και εγγύτητας και από την άλλη, η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και της υγειούς οικειότητας, ο κόσμος μοιάζει με κάποιον που κάθισε με τη θέληση του στην Προκρούστεια κλίνη και θέλει ταυτόχρονα να ψηλώσει και να κοντύνει.

Η πραγματικότητα είναι ένας τεράστιος καθρέφτης που τον έχουμε γεμίσει γραμμές κάθε είδους κοκαΐνης. Μόλις σνιφάρουμε και την τελευταία γραμμή, και δούμε πόσο άσχημο, παραμορφωμένο και γερασμένο είναι το πρόσωπο μας, από τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις και το ναρκισσισμό μας, τι θα κάνουμε; Θα σπάσουμε το γυαλί; Ή θα ψάξουμε για άλλο ντίλερ;

Άκου την ίδια playlist ξανά και ξανά. "Είμαι καλα, όλα θα πάνε καλά, βελτιώνομαι,κτλ" μέχρι να την πιστέψεις. Ομως οι καλύτεροι ηθοποιοί, ακόμη και εκείνοι που συνεχίζουν να είναι στον ρόλο και εκτός γυρισμάτων, γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. 

Αλλά δεν έχει σημασία. Αρκεί η τελευταία φωτογραφία που θα δείχνει τον πλανήτη να καίγεται να είναι instagrammable και να έχει αρκετά likes. 

O θεός δεν υπάρχει και σίγουρα δεν κάνει για dj. Όλοι ξέρουμε πως ο διάβολος έχει την καλύτερη μουσική και τα καλύτερα clubs. Σε ένα από αυτά, ίσως κάνουν κάποια στιγμή reunion οι Hellacopters που τα λένε καλύτερα από μένα. And your vision will  forever be blurred...