Το ημερολόγιο ενός φυγά LVIII

 

Μερικές αναρωτιέμαι, αν πάθω αμνησία, μπορεί οι μόνες αναμνήσεις που θα θυμάμαι να είναι σκηνές από ταινίες; Ωραία ιδέα για σενάριο. Επίσης, αναρωτιέμαι αν θα πάψω ποτέ να αναρωτιέμαι. Η ζέστη εδώ αρχίζει και γίνεται αφόρητη. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψω πιο νωρίς. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή όχι.

Υπεραναλύοντας κάθε ανάσα - πιο πολύ από το κανονικό - τις τελευταίες μέρες νιώθω εξαντλημένος. Η υπερανάλυση είναι σαν να τρέχεις μαραθώνιο ενώ πρέπει να τρέξεις 100 μέτρα. Μήπως να μπαρκάρω τελικά;

Ή να φύγω για τίποτα νησιά στον Ειρηνικό; Να γυρίσω ντοκιμαντέρ για τη μπλε γαρίδα της Γαλλικής Πολυνησίας; Ο Μπουκόφσκι είχε πει πως όσο γερνάς, οι λέξεις γίνονται θερμότερες και πιο σκοτεινές. Είναι παράξενο το πως μια λέξη μπορεί να γίνει άβυσσος. Μάλλον πρέπει να σταματήσω να γράφω για κάποιο διάστημα, γιατί έχω ξεμείνει από εξυπνάδες και θα καταλήξω σαν κάτι κουλτουραίους που ψάχνουν το νόημα της ζωής σε ό,τι βλέπουν.

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; 

That's good.