Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω δει. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο που να μου άρεσει, κάθε φορά απολαμβάνω λίγο περισσότερο όλα αυτά που με έχουν κάνει να λατρέψω αυτή την ταινία.
Μας αρέσουν τα κλισέ. Και το κλισέ που λέει ότι όταν τα κλισέ γίνονται σωστά, έχουμε αριστουργήματα είναι σωστό. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Τσέχωφ, δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο στην τέχνη εκτός από το ταλέντο. ο Crowe στην πρώτη του ταινία – που μεταξύ μας, δεν την ξεπέρασε ποτέ- τα κάνει όλα σωστά. Όταν ερωτεύεσαι το φιλμ, όταν θέλεις να ερωτευτείς όπως οι χαρακτήρες στο φιλμ, όταν ερωτεύεσαι τη μουσική, τις ατάκες, τότε κάτι μαγικό έχει συμβεί, και όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν το χειρότερο γλυκανάλατο κλισέ στην ιστορία των γλυκανάλατων κλισέ, είναι αλήθεια. Πόσες ταινίες θέλατε να είναι η ζωή σας, το ευχηθήκατε, το σκέφτεστε όταν δεν είστε καλά; Όχι ποια είναι η καλύτερη που έχετε δει, η αγαπημένη σας, κτλ. Ποια θα διαλέγατε για να ζήσετε;
Ήμουν πιο ωραίος από τον Cusack στα 18. Το ίδιο και στα 22. Αλλά προσπαθώ όλη μου τη ζωή να είμαι Lloyd Dobler. Nα είμαι ο εαυτός μου. Να διατηρώ τον εφηβικό ενθουσιασμό, αυτόν που βλέπει μόνο την ομορφιά του κόσμου και θέλει να την βιώσει μέχρι το μεδούλι. Και αυτή είναι άλλη μια αρετή της ταινίας. Πως σε αντίθεση με άλλες εφηβικές κομεντί, που 35αρηδες υποδύονται τους έφηβους, στο Say Anything ο Cusack είναι 22 και η Skye 18. ταυτίζεσαι με την Diane και τον Lloyd γιατί δεν προσπαθούν πολύ, να είναι κάτι άλλο από τους εαυτούς τους. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο γιατί είναι αντίθετοι. Οι ιδωτικές τους στιγμές, οι τρυφερές, παθιασμένες, αστείες, είναι τόσο ξεχωριστές όσο και τόσο απλές, όπως είναι και στην πραγματική ζωή, ένα ιδιωτικό σύμπαν που μόνο δύο άνθρωποι μπορούν να το δημιουργήσουν και να το ζήσουν, σε όλο του το μεγαλείο και την έκταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου