Το ημερολόγιο ενός φυγά LVII

 

Υπάρχουν πράγματα που αν δεν τα ξέρεις σε λυτρώνουν. Άλλα σε λυτρώνουν αν τα ξέρεις. Κάποια δε σε λυτρώνουν ποτέ. Ανάμεσα στις δεκάδες γκρίζες αποχρώσεις της ζωής, θέλεις κάτι να είναι απόλυτο, άσπρο ή μαύρο.
Γιατί; Ίσως γιατί έτσι διατηρείς κάτι από την επαναστατικότητα της πρώτης νεότητας (sic) ή έστω την αυταπάτη. Μετά από μια ηλικία, πολύ λίγα είναι τόσο απόλυτα, πράγματα που ίσως δεν τα βλέπεις πια, γιατί απλά ψάχνεις μια απόχρωση του γκρι που απλά να είναι υποφερτή.
Γιατί δεν αντέχεις τη γεύση του ανικανοποίητου. Το ότι δεν έχεις τόσο χρόνο μπροστά σου. Το ότι δεν θέλεις ευθύνες. Οπότε; Πώς βγαίνεις από το αδιέξοδο; Κάποιοι δε βγαίνουν ποτέ, το κάνουν σπίτι τους, το διακοσμούν όσο καλύτερα μπορούν  και το βαφτίζουν μοίρα, πεπρωμένο και δεν ξέρω τι άλλο.
Άλλοι ανταλλάσουν ένα αδιέξοδο για κάποιο άλλο.
Δεν μπορείς να πας πίσω. Ούτε μπροστά. Μένεις σε ένα ατελείωτα μέτριο παρόν που καταπίνει το παρελθόν και το μέλλον, με όλα τα ίσως και τα αν να σε ροκανίζουν τις νύχτες.
Ποια διέξοδος υπάρχει; Προς τα πάνω; Σαν τον Neo στο Matrix, όταν τον περικύκλωσαν οι κλώνοι (η καλύτερη σκηνή μάχης από το Big Bang μέχρι τώρα, σύντομα κείμενο παραλήρημα για το Matrix Reloaded) και δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο;

Προς τα πάνω μόνο κάτι κινηματογραφικής  δύναμης και ποιητικής έντασης μπορεί να σε οδηγήσει. Κι αυτά σπανίζουν. Μερικές φορές σε βρίσκουν, σε ανεβάζουν ψηλά, μόνο και μόνο για να σε ρίξουν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι χειρότερο από όλα τα αδιέξοδα του κόσμου.
Αμπελοφιλοσοφώ γιατί δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω (ενώ λουφάρω στη δουλειά) , επειδή η γραφή είναι το τελευταίο καταφύγιο των όσων πλήττουν ανίατα.
Νομίζω πως ο Μπόρχες είχε γράψει σε ένα ποίημα του, ότι αν ενώσεις όλες τις λέξεις που έχεις γράψει θα σχηματίσουν μια εικόνα. Μέχρι πρόσφατα ήξερα ποια ήταν η εικόνα.
Μερικές φορές, οι λέξεις είναι προπέτασμα καπνού, θολώνεις τα νερά με το μελάνι. Σιωπή μεταμφιεσμένη σε φλυαρία. Ή για να το πω λίγο πιο μουσικά, αυτοσχεδιάζεις μέχρι να βρεις την κατάλληλη νότα, την κατάλληλη φράση.
Μέχρι να σπάσουν οι χορδές ή να ματώσουν τα δάχτυλα (ladies and gentlemen, Whiplash). Ή και τα δύο..