Μερικές φορές πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος για να ξαναγίνεις ο εαυτός σου. Να αποκτήσεις νέες συνήθειες, να πας σε ένα άγνωστο μέρος, ανάμεσα σε ξένους, να νιώσεις το δέρμα σου δανεικό για να ξαναβρείς το ποιος είσαι.
Δεν ξέρω αν αυτή η διαδικασία είναι κουκούλι, από το οποίο μπορεί να μπήκες πεταλούδα και να βγεις κάμπια ή δέρμα φιδιού που θα το αφήσεις πίσω, όμως δε γίνεται αλλιώς. Το ότι στα 40, η κούραση της δουλειάς είναι ευλογία γιατί είναι το μόνο που κατεβάζει στροφές στο μυαλό και μου επιτρέπει να κοιμάμαι, είναι λυπηρό. Το μυαλό μάλλον έχει φτάσει στα όρια του, δύσκολα αφομοιώνει νέες γνώσεις, νέα μουσική, βιβλία και μουσική.
Ίσως να είναι προσωρινό, μπορεί και όχι. Ακόμα στεναχωριέμαι, γιατί κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να ενώσουν τον εαυτό τους κάνοντας κομμάτια κάποιον άλλο. Ακόμα προσπαθώ να εκλογικεύσω. Στην προσπάθεια να καταλάβεις κάποιον άλλο, μπορεί ν'αρχίσεις να μην καταλαβαίνεις εσένα. Δεν ξέρεις που αρχίζουν τα σύνορα του άλλου και που τελειώνουν τα δικά σου.
'Εχω επιτέλους ίντερνετ. Σε ένα μέρος που δεν έχει καν ΕΝΑ περίπτερο και κάνει τη Σαλαμίνα να μοιάζει με τη Ριβιέρα και την Κυανή Ακτή. Τελικά μόνο το κάψιμο μας έχει απομείνει; Ατελείωτες ώρες στο youtube, το instagram και δεν ξέρω'γω που αλλού; Φούρνοι μικροκυμάτων για όσα εγκεφαλικά κύτταρα μπορούν ακόμα να σκέφτονται; Έχει γίνει τόσο ανθυγιεινή η πραγματικότητα ή εμείς τόσο μυγιάγγιχτοι;
Και οτιδήποτε δεν μπορούμε να κλείσουμε, να μπλοκάρουμε και να σβήσουμε, δε θέλουμε και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε; Τα φαντάσματα των ευτυχισμένων εκδοχών της ζωής μου εξακολουθούν να είναι εδώ. Οι απουσίες αιμορραγούν συνεχώς σιωπή. Θα ήταν όντως έτσι ή απλά είναι εξιδανικευμένες πιθανότητες; Η καρδιά κάνει μοντάζ όταν η λογική έχει σχολάσει;
Αν ήξερα την απάντηση, θα ήταν καλύτερα ή όχι; Το παρόν είναι βαρύτερο φορτίο από το παρελθόν. Εκτιμώ τις ερωτήσεις περισσότερο από τις απαντήσεις, ειδικά εκείνες που οδηγούν σε καλύτερες ερώτησεις, οι οποίες ίσως να μην έχουν ποτέ απάντηση. Μπορεί να φταίνε οι πολλές ταινίες που έχω δει, όμως ακόμα ψάχνω το happy end μου.
Σε μια από τις αγαπημένες μου κομεντί, το Cousins, ο πρωταγωνιστής έχει αλλάξει πολλές δουλειές ως που κατέληξε δάσκαλος χορού. Όταν τον ρωτάει η αγαπημένη του τι ήθελε να γίνει, εκείνος απαντάει ευτυχισμένος. Το πιο πιθανό να μην πετύχω ούτε τα μισά από όσα θέλω, όμως κάποια στιγμή όταν μου κάνουν την ίδια ερώτηση, θα ήθελα να απαντήσω και'γω το ίδιο. Ευτυχισμένος. Κι ας είναι το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της ευτυχίας το μοντάζ της καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου